Heimskringla - 11.06.1951, Blaðsíða 1

Toast Master
BREAD
Good For Toast or Table
At Your Neighborhood Grocer’s
c_____________________e
f-----------------------s
Toast Master
BREAD
Good For Toast or Table
At Your Neighborhood Grocer’s
V----------------------
LXV ÁRGANGUR
WINNIPEG, MIÐVIKUDAGINN 11. JÚLf, 1951
NÚMER 41.
FRETTAYFIRLIT OG UMSAGNIR
Vopnahlésskrafið
Vopnahlés eða friðarskrafið
heldur áfram á milli fulltrúa
Sameinuðu þjóðanna og komm-
únista. Af síðustu fréttunum,
eða þeim sem bárust í gær verð-
ur engu spáð um hvað fyrir
kann að koma. Fundir halda á-
fram í dag, og ekkert hefir í-
skorist, enda engar ítarlegar um
ræður en byrjaðra.
Þeirri frétt var hreyft s.l.
mánudag, að Rússar færu fram
á að hafa vopnaframleiðslu með
höndum í 10 eða fleiri stærri
borgum Kína. Þó það eigi að
vera til þess að tryggja kínverj-
um öryggi, er alt líklegra en
þannig verði á það litið af Sam-
einuðu þjóðunum.
Frá Sambandsþinginu
Það hefir sjaldan hlaupið í
annan eins reiðistorm á sam-
bandsþinginu og átti sér stað,
þegar George D. Drew, foringi
íhaldsflokksins bar það á stjórn
ina, að hún léti full mikið á disk
vildarvina og fjölskyldna sinna
við útbýtingu stjórnarstarfa.
Málið, sem átt var við, var um
veitingu á 20 miljón dollara
verki til C. D. Howe félagsins
í Port Arthur.
Það er ekki óeðlilegt, að
stjórnin reiddist þessu. Hitt er
ófyrirgefanlegra, að hún gat
ekki drotnað yfir reiði sinni.
Að halda fram eins og þeir
báðir gerðu, C. D. Howe, við-
skiftaráðherra og St. Laurent,
forsætisráðherra, að þetta væri
of fyrirlitlegt mál til að vekja
upp á þingi, er hreinasta vit-
leysa.
Það er heldur ekki kámug
flokkspólitík, að taka það upp
eins og forsætisráðherra kallaði
það.
Slíkt er engin vörn í málinu.
Það er engin vansæmd í því
að biðjast skýringar á málum á
þingi, sem grunur leikur á, að
ekki hafi sætt sem beztri með-
ferð.
Ef það er vansæmd, eru
stjórnarandstæðingar til lítils á
þingi. Þeirra verkefni er einmitt
að gæta réttinda minni hlutans
í landinu, því hann er ekki rétt-
laus, þó færri atkvæði hafi en
stjórnarflokkurinn, þar sem lýð
ræði tíðkast. Þetta er kostur
flokksfyrirkomulagsins.
Það efast enginn um, að Mr.
Howe hafi slitið öll eignar-
bönd við C. D. Howe félagið í
Port Arthur, en hann stofnaði
og stjórnaði, er hann var skip-
aður í stna ábyrgðarmiklu
stjórnarstöðu. Það er engum
vafa heldur bundið, að félagið
var rekið með árverkni og
skyldurækni, er Mr. Howe var
stjórnandi þess og er eflaust á-
reiðanlegt og gott félag ennþá
og eins líklegt og nokkurt ann-
að félag til að taka á sig ábyrgð
á verkinu, sem því var falið af
stjórninni. En það er ekki með
því sagt, að þau störf, sem C. D.
Howe hefir veitt, án þess að
gefa nokkrum öðrum tækifæri á
að bjóða í þau, séu réttilega út-
hlutuð. En þar með telst þetta
starf, sem hann fól félaginu,
sem nafn hans ber og sem synir
hans starfa hjá. Það getur hent
sig að ekki hafi verið völ á
neinu betra félagi, að taka starf
ið að sér, en það má eigi að slð-
ur deila um bæði þetta og önn-
ur stjórnarstörf, hvort veitt
skuli án þess að gefa öðrum
tækifæri til að bjóða í þau.
Þó mestur styr stæði um
þetta mál, hefir verið bent á
önnur, af stjórnarandstæðing-
um, sem eins stendur á með.
Það virðist hafa verið alt of al-
gengt á síðari tímum, að veita
flokksfylgjendum stjórnarinn-
ar verk á þennan hátt. Til dæm-
is voru flokksforingja Ontario-
fylkis veittir 232,000 dalir fyrir
lögfræðistörf á einu ári. Á
fleira mætti og benda þó í
smærra stíl sé.
Það er því litlum efa bundið
að Mr. Drew hefir gert þarft
verk með því að benda á þetta.
Það er ennþá út frá því gengið,
sem vísu, að hin frjálsa sam-
kepni eigi að ráða í úthlutun
stjórnarstarfa. En af þessu að
dæma, virðist all-fjarri því
sneitt. —(Úr Sat. Night)
Heimsækja Canada
Prinsess Elizabeth og prins
Philip hafa ákveðið að heim-
sækja Canada á komandi hausti.
Skýrði St. Laurent forsætisráð-
herra nýlega frá þessu.
í engu sambandi við þessa
frétt, njintust blöð hér þess, að
undrunarefni væri ekkert að
Elizabeth prinsessa tæki við
landstjórnastöðu í Canada á
næsta ári, þegar tími núverandi
landstjóra væri útrunninn.
Hrossakjötsát í YVinnipeg
Hrossagjöts-át er víst byrjað
í Winnipeg úr því blöðin segja
frá því.
Hvað mikið kveður að því,
er ekki gott að segja. En hér
er kominn að minsta kosti upp
einn markaður, sem selur hrossa
kjöt og ekkert annað.
Hin gífurlega verðhækkun
kjöts, er ástæða þessa.
Verðið á hrossakjötinu er
mikið lægra. Til dæmis er sam-
an burður á steikum þessi:
Hrossakj. Nautakj.
.53c .... T-Bone.......85c
•60c .. Tenderloin . .$1.45c
•49c .... Sirloin ......83c
Hrossakjötið sem hér er selt,
kvað framleitt í Swift Current,
Sask., sérstaklega til manneldis
og verkað með það fyrir augum.
Sambandsstjórn kvað hafa eftir
Iit á því.
Lög þessa bæjar leyfa söluna.
En hömlunar á sölu eru þær, að
ekki má selja neitt annað kjöt
á sama markaði.
Sá er hrossakjöt selur hér,
regir afdráttarlaust engan mun
á bragði nauta- og hrossakjöts-
ins.
Skipin fimm
Ming Sing málið sem svo mik-
ið þvarg hefir orðið um í Ot-
tawa, er þannig til komið, að
Canada smíðaði skip fyrir gam-
alt heiðvirkt kínverskt við-
skiftafélag á stjórnarárum
Chiang Kai Shek. Er sagt að
þau hafi kostað til samans um
13 miljón dali. Þetta gekk alt
saman vel, þar til Chiang Kai
Shek flúði land. En vegna þess
að mikið var óborgað í skipun-
um, vildi Ming Sing félagið, að
þau væru skráð sem eign Can-
ada. En þau munu nú vera í
notkun kommúnista stjórnarinn-
ar meira en félagsins sem þau
keypti upphaflega. Nú fyrir
skömmu komst Canada á snoð-
ur um það, að fimm af þessum
skipum hvort sem fleiri eru eða
FIMTUGUR
Séra Benjamín Kristjánsson
Haustið 1922 settist ungur
norðansveinn í 4. bekk Mennta-
skólans í Reykjavík og vakti
þegar á sér all-mikla athygli
fyrir gáfur og lærdóm. Meðal
annars varð það fleygt, að þessi
vasklegi Norðlendingur hefði
lesið alla Biblíuna og kynni
hana að heita mætti spjaldanna
milli. Þótti slíkt fádæma merki-
legur hlutur í þá daga um nem-
anda í hinum “lærða skóla.”
Þessi maður var Bienjamín
Kristjánsson, sem nú situr, vel
metinn prestur til Grundar-
þinga, að Laugalandi í Eyja-
firði, og hefir þegar haldið há-
tíðlegt fimmtugsafmæli sitt s.l.
mánudag 11. þ. m., með mikilli
rausn og prýði, og við fjölda-
heimsóknir og margs konar lof
og virðing, sem vænta mátti um
jafn víðkunnan mann, vinsælan
og góðan dreng.
Síra Benjamín er Eyfirðing-
ur að ætt og uppruna, eins og
allir vita, borinn og barnfædd-
ur á Ytri-Tjörnum, næst elztur
sex sona og sex dætra þeirra á-
gætishjóna, sem þar gerðu garð
frægan, Fanneyjar Friðriks-
dóttur og Kristjáns Benjamíns-
sonar, fyrrv. hreppstjóra. Hann
lauk stúdentsprófi Vorið 1924
og varð kandidat í guðfræði
vorið 1928. Réðist þá haustið
eftir prestur til Sambandssafn-
aðar í Winnipeg og þjónaði þar
um fjögurra ára skeið, en hvarf
þá aftur heim til átthaganna og
hlaut Grundarþing að aflokinni
kosningu haustið 1932. Sat hann
þá fyrst á Ytri-Tjörnum, unz
Syðra-Laugaland var með lög-
um gert að prestssetri árið 1935.
En heimili hans þar og hans
góðu konu, frú Jónínu Björns-
dóttur, sem hann kvæntist sum-
arið 1928, er löngu alþekkt fyrir
óvenjulega híbýlaprýði og höfð
ingsbrag.
Og nú væri það sannarlega
freistandi að skrifa langt og ít-
arlegt mál um síra Benjamín,
fyrst farið er af stað á annað
borð og að gefnu þessu tilefni.
En stilla verður slíku í hóf, þó
að af æði mörgu og miklu sé að
taka.
Hann hefir um aldarfjórð-
ungs skeið gegnt prestsþjónustu
sem aðal-starfi meðal landa vest
ur í Ameríku og hér heima, eins
og getið var. Um það starf er
jafnan hljótt ekki sízt í fásinni
íslenzkrar sveitar, en, þó veit
það hver sem vill, að síra Benja
ekki, væru í förum milli Hong.
Kong, Macao og Kanton. En Ma
cao er undir stjórn Portugals-
stjórnarinnar. Munu því allar teg
undir vöru á skipunum fluttar
til Kína, svo að það er ekki í
sem beztu samræmi við bannið
rem er hér við innflutningi
þangað. Drew, vakti athygli á
mín er enginn pokaprestur,
heldur afburðaklerkur. Og læsi
þjóð mín ennþá guðsorð sér til
sálubótar, mundi eg biðja um
húspostillu eftir “collega” minn
á Laugalandi. Okkur vini hans!
svíður það sem sé á stundum, að
þessum andríka, snjalla kirkj-1
unnar þjóni skuli ekki hafa
opnast víðari dyr og verkmeiri!
á því sviði en Grundarþingin,
þó harla gott sé að öðru leyti
að vita hann þar fastan í sessi,
eða svo finnst okkur nágrönn-
um hans hér norður.
Og all-liðtækur hefir síra
Benjamín reynzt á vettvangi
kirkjumálanna, þó að þannig sé
í sveit settur, og ekki alltaf
hljótt um nafn hans. Kom það
raunar engum á óvart, sem með
ferli hans fylgdist frá upphafi,
því að hann var ekki gamall,
þegar ritstörfin heilluðu huga
hans og hann tók að veifa orðs-
ins brandi á þeim vígaslóðum.
Varð honum það mikil bót og
veit eg menn, sem muna enn
greinar hans, þær er hann reit
fyrir tugum ára, þá vart kominn
af barnsaldri.,
GIFTING
Mr. og Mrs. Donald MacLachlan Smith
En gustur hefir stundum stað
ið um nafn hans á orðaþingi og
ekki trútt um, að hann hafi þar
eignast andstæðinga. Gegnir
það að vísu lítilli furðu, eink-
um þegar brotið er upp á ýmsu
nýju og ekki troðin alfara-slóð.
En seinastur manna lætur síra
Benjamín hlut sirln, ef hann
hyggur sig hafa gott og rétt mál
að verja, og er þá ekki heigl-
um hent að etja við hann kappi.
Þó veit eg raunar engan ó-
áleitnari í annars garð en hann,
né fúsari til sátta og samlyndis,
enda er síra Benjamín fyrst og
fremst hógvær maður og hjarta-
hreinn, góður drengur. Það vit-
um við bezt, sem höfum þekkt
hann lengst.
Síra Benjamín er hin mesta
hamhleypa til allra verka. Eg
hefi aldrei þekkt árrisulli mann
og — með leyfi að segja —
strangari húsbónda. En hvort-
tveggja þessa kynntist eg fyrst
í fari hans fyrir mörgum árum,
er við vorum herbergisfélagar
vetrarlangt í kóngsins Kaup-
mannahöfn, og eg, sem yngri
maður og óreyndari á því ‘háa
steinstræti’ hlítti í flestum
greinum forsjá hans og leið-
sögn. Þann vetur tel eg mig
hafa mikið lært, en þó mest af
þessum vini mínum og félaga.
Mér fannst þá, að Benjamín
Kristjánsson stæði ekki langt
að baki sumum kennara okkar
að lærdómi og spekt, enda vissi
eg hann alls ófeiminn að eiga
við þá orðastað, ef svo bar und-
ir. En sem lítið dæmi þess,
hversu fljótur hann var að átta
sig á mönnum og á þessum ár
um fundvís á það, sem einhver
mergur var í, er þetta:
Lengi vetrar sótti hann fyrir-
lestra, þunga og torskilda að
mér þótti, til ungs háskólakenn
ara eins, sem fáir aðrir virtust
ætla að virða viðlits. Benjamín
taldi þar speking að viti vera á
ferð og fékk mig nærri því til
að trúa þessu líka.
Þessi maður varð nokkrum ár
um síðar stórfrægur fyrir vís-
Frh. á 3. bls.
Laugardaginn 30. júní voru gefin saman í Fyrstu lút.
kirkju Elene Helga Eylands dóttir séra Valdimars J. Eylands
og Donald MacLachlan Smith, maður af skozkum ættum, í
góðri stöðu hér þó nýkominn sé til þessa lands. Faðir brúður-
innar gifti. í neðri sai kirkjunnar var fjölmenn veizla að gift-
ingu lokinni. Heimskringla óskar til lukku.
þessu á sambandsþinginu og
kvað Canada ekki standa sig við
að eiga yfir þessum skipum að
segja. Skipshöfnin er kínversk-
ir kommúnistar. Liberalstjórn
in var því ekki ósammála. En
hvað átti hún að gera? Hon
Lionel Chevrier, flutningamála
ráðherra, átti að vera búinn,
fyrir löngu að gera út um þetta
mál, en hann trassaði það, eins
og Garson trassaði marga mán-
uði að birta skýrslu McGregors
um svikasamtök hveitimölunar
félaganna. En ofan á þetta virð
ingarleysi fyrir landslögunum,
er forsætisráðherra samt sí og æ
að biðja um meiri völd og ráð
af þinginu. Sannleikurinn er, að
stjórninn og ráðherrar hennar,
skeyta nú þegar svo litlu um
hvað lög eru, að það er óþarft
að veita þeim meira frelsi en
þeir hafa. Þeir vilja eiginlega
taka fram fyrir hendur laganna
og gera sjálfir hvað sem þeim
sýnist. Þetta er stór galli og
viðsjár verður á núverandi
stjórn. Og svo segir Mr, Howe
þetta, þegar fundið er að því,
að stjórnin skeyti lítt um lands-
lögin, þessi eftirminnilegu orð:
“Ef okkur fýsir að gera eitt-
hvað sem ykkur ekki geðjast að,
hver ykkar getur þá haldið okkur
frá því?”
Það má láklega eins vel gefa
kommúnistastjórninni í Kína
þessi fimm skip og losna þannig
við ábyrgðina af vopna- og
öðrum innflutningi á þeim til
Kína. Þau kosta ekki nema 1
dollar á hvern mann í Canada
og stjórnin finnur einhverja
leið til að ná því inn með skatti
af okkur.
Sýnd veiði en ekki gefin
Það var síðasta sunnudaginn
í júní, að hópar manna frá Win-
nipeg voru á leiðinni heim til
sín, eftir yndislegan dag við
veiði austur í vötnum Ontario-
fylkis. Þegar þeir voru um það
tvær mílur frá fylkja-landamær
unum komu eftirlitsmenn Ont-
ario-stjórnar út á veginn til
þeirra, stöðvuðu þá og þurftu
að gæta að hvað mikið þeir
höfðu veitt og hvort þeir hefðu
veiðileyfi. Þeir sem brotið
höfðu lög, urðu að láta af hendi
fiskinn og oft greiða nokkra
sekt fyrir yfirtroðslur sinar.
Einn félaganaa sagðist hafa
haft einn (jack) fisk framyfir
það, sem leyft var að veiða, en
það voru 6 fiskar. Hann varð að
borga $15.00 fyrir það. Ef eg
hefði tekið allan fiskinn með
mér sem eg veiddi, hefði beðið
mín ævilangt fangelsi.
Fiskurinn lá í pokum, pökk-
um eða kössum meðfram vegin-
um langa leið, er veiðimenn-
irnir losuðu sig við. Það hefði
verið auðvelt að tína upp vagn-
hlöss af fiski meðfram veginum.
Fiskurinn var ekki einungis
tekinn. En riflar sem í hílunum
fundust eða skotfæri, voru
einnig tekin.
tJR ÖLLUM ÁTTUM
Frá ársþingi læknafélags Can
ada, sem haldið var fyrir
skömmu í Montreal, er það í
fréttir fært, að mynd hafi verið
tekin með sjónvarpstæki í lit-
um af keisaraskurði, sem átti
sér stað í einu sjúkrahúsi bæj-
arins og sem sýndur var á sama
tíma í fundarsal læknanna. Er
þetta sagt í fyrsta sinn, sem slík
mynd er tekin hér í litum. Hef-
ir stúlkan litla er þannig fædd-
ist og vóg átta og hálft pund sér
til ágætis, að vera hér fyrsta lit-
myndaða barnið við fædingu.
Fleiri myndir voru af uppskurð
um sýndar og sagði einn lækn-
anna, að þær væru hinar nauð-
synlegustu við kenslu í læknis-
fræðinni.
★
“Synir frelsisins” flokkur
rússneka manna um 2500 að tölu
í British Columbia hafa leitað
sér að nýju landi og fundið það.
Það er Adams Lake-héraðið um
100 mílur norður af Kamloops,
sem þeir hafa ákveðið að flytja
inn í, en yfirgefa West-Koot-
enays. Það er þar sem þeir hafa
átt í eilífum brösum við stjórn-
ina, er hegnt hefir þeim fyrir
að ganga nöktum á almanna
færi og fyrir að brenna upp
skóla og aðrar byggingar.
Nefnd þessara manna, sem
skoða sig eina hin sönnu guðs-
börn og því óháða lögum manna
eða annara en guðs, segja, eftir
að hafa séð hið nýja land, að
það sé “Guðsríki á jörðu”, sem
vera má að ekki só færri, þó
aðrir íbúanna séu seinni þeim
að viðurkenna það.