Heimskringla - 28.12.1955, Blaðsíða 2

2. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 28. DES. 1955
Hcitnakringla
(StofnuO líll/
bmni út á hTerjum mlðTlkudegl
Eigendur: THE VIKING PRESS LTD.
853 og 953 Sargent Avenue, Winnipeg, Man. — Talsimi 74-6251
Verfl bkiOslns er 53 00 árgangurinn, borgist fyrirfram.
AJlar borganir sendiat: THE VIKING PRESS LTD.
öll vlOeklftabréf blaOinu aPlútandi sendist:
Hie VUdng Press Llmited, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Rltstjóri STEFAN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
E3DITOR HEIMSKRINGLA, 853 Sargent Ave., Wlnnipeg
"Heimskrtngla" is published by THE VIKING PRESS LIMITED
and printed by VIKING PRINTERS
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man., Canada — Telephone 74-6251

Authorized aa Second Clasa Mail - -Pogt Office Dept.. Ottawa
WINNIPEG, 28. DES. 1955

Matthías Jochumsson:
NÝÁRS HUGLEIÐINGAR
Gleðilegt ár! Þú andans sól,
sem árshring byrjar um lífsins-
atól!
Heilaga ljós, sem heyr æ stríð
við heljarveturinn ár og síð!
Vor ytri neyð, hún er nætur-ís;
en nötri sálin, er dauðinn vís,
og nísti helið vorn hjartans pól,
þá höfum vér vetur, en aldrei sól.
Kom þú, ó skínandi ljósanna ljós,
og leys vora köldu rós;
markaðu á skjöld fyrir mannlífs
bygð:
“Mentun jöfn með frelsi trygð’’.
Leiftri þau orð þar logandi
rök, hvert grundvallar atriði þró-
un orðsins listar hafi verið fyrir
sköpun þjóðlegra bókmennta á
móðurmálinu. Hitta þessi um-
mæli hans vel í mark:
“Ræðan er upphaf íslenzkrar
tungu sem menningartungu og
grundvöllur íslenzkra bók-
mennta. Hún er það að minnsta
kosti jafnhliða kvæðunum og
skáldamálinu, sem íslendingar
höfðu út iheð sér úr fyrri heim-
kynnum sínum, en efldu og end-
urbættu í lifandi flutningi eins
og ræðuna.”
Þessi sýnisbók íslenzkrar
ræðugerðar spannar þá -einnig
sögu íslands frá því á landnáms
tíð og fram á allra síðustu ár,
og nýju, sem kveða sér hljóðs á
málþingi bókarinnar, ber eðli-
lega hæst höfðingja þeirra, Jón
Sigurðsson forseta, en hér eru,
eins og vera ber, nokkrar þær
ræður hans, er sýna vel hinn rök-
þunga og virðulega málaflutning
hans í stjórnmálum og menning-
armálum.
Kirkjuræður eru hér einnig
margar og merkar, og gnæfir
hæst í glæsilegum ræðumanna-
hópi kirkjunnar manna, Jón
biskup Vídalín. Er hér meðal
annars hinn frægi “Reiðilestur”
hans, og ber sú volduga prédik-
un næg merki þess andríkis,
þeirrar speki og orðsins kyngi-
kraftar, sem gerði hann í meðvit
und þjóðarinnar “ímynd mælsk
unnar sjálfrar”. Hin kröftuga
ræða Brynjólfs biskups Sveins-
sonar um svall og drykkjuskap
sver sig í sömu ætt um rökfasta
hugsun og kjarnmikið málfar.
Margir aðrir biskupanna eiga í
safninu afbragðsræður. Hér er
t.d. mjög fögur prédikun, “Fjár-
sjóðurinn og hjartað”, sem Sig-
urgeir Sigurðsson biskup flutti
í Haukdalski'rkju 5. september
1948, er minnzt var átta alda
dánarafmæli Ara prests hins
fróða Þorgilssonar. Eru þessi
upphafsorðin, sem slá á þá
strengi, er bergmála ekki sízt i
sálum vor íslendinga utan ætt-
landsstranda:
“Átthagaþrá og heimsþrá ís-
lendingsins er við brugðið. Þessi
dauð.
Skíni þau orð við Alfarastig:
“Elski hver annan meira en sig.’
Skrifaðu á himin, lög og láð:
“Lífið er sigur og guðleg náð.”
ÍSLENZKAR RÆÐUR í
ÞÚSUNDÁR ,
eftir ptófessor Richard Beck
rauð: _
Án lifandi vonar er þjóð hverjþví að hún hefst á ræðu, sem i tilfinning í brjósti hans á sínar
Egill Skalla-Grímsson hélt á eðllegu ástæður. Land vort er
Gulaþingi í Noregi um 946, er
hann átti þar arfs að leita, en
seinasta ræðan í safninu er ávarp
það hið sögulega og markvissa,
er /Sveinn Björnsson, fyrsti for-
seti íslands, flutti við stofnun
lýðveldisins, að loknu forseta-
kjöri hans, að Lögbergi 17. júní
1944. Er það sannarlega, eins og
Vilhjálmur segir í skýringar-
grein sinni á undan fyrstu ræð-
unni, “skemmtileg tilviljun, að
Ein er sú hlið íslenzkra bók-
mennta og menningar, sem eigi
hefir verið verðugur gaumur
gefinn, en það er orðsins list
eins og hún hefir komió fram í
ræðugerð þjóðarinnar frá upp-
hafi vega hennar. Um. það hug-
þekka efni hefir eigi verið fyrir
ihendi neitt yfirlitsrit, þangað
til í fyrra haust, er út kom í
svipmikið og fagurt land, talar
sterku máli og mótar fast mynd
sína í hug og hjarta barna sinna.
Heima, þar sem barnsskónum
var slitið, eru líka margar aðrar
minningar, “sem hjartað á bágt
með að gleyma”. Minningarnar
trá þeim dögum er heiðríkast
var yfir og sólbjartast. Þar var
margt dýrmætt, sem unnað var
og þráð, og því varð flestum sam
eiginlegt, er þeir horfðu heim
Reykjavík á vegum Bókaútgáfu Qg brúaði með þeim hætti djúp
menningarsjóðs ritið “Mann-1
fundir” (íslenzkar ræður í
undár), sem Vilhjálmur Þ. Gísla
son, útvarpsstjóri, hafði safnað
íslenzkt ræðusafn skuli geta-í anda, að þeim fannst hliðin, í
byrjað á ræðustúf, sem eignaður
er Agli Skalla-Grímssyni, þótt
samfelld röð ræðumanna hefjist
fyrst með Þorgeir Ljósvetninga-
goða”. Hér er að sjálfsögðu tek-
in upp hin fræga kristnitöku-
ræða Þorgeirs, en til hennar vitn
aði Sveinn forseti einmitt í fyrr
nefndu ávarpi sínu að Lögbergi,
til og búið undir prentun.
aldanna á eftirminnilegan hátt,
Þus"ier leiddi athygli manna að órofa
samhengi íslenzkrar
menningar.
Bókin er fjölskrúðug að efni.
sogu og
Er hér því um brautryðjanda f henni gru næfri þy{ 20Q ræður
nt að ræða, fyrstu almenna sýn-lQg ræðubrot eftir n4 ræðumenn
isbók íslenzkrar ræðugerðar, ogjog konur> og þvi fleiri en ein
skilgreinir safnandi megintil- j eftir suma þeirra. Hafa ræður
gang hennar á þessa leið í f°r';þessar verið fluttar á alls konar
mála sínum: Þetta safn á að j mannfundum og fjalla um marg
sýna nokkuð sögulega Þr°“n | vísleg efni, en þó má skipta þeim
ræðunnar í efni, formi og stil-.j þesga sex meginfIokka eins og
tegundum, sýna ræðumennskunaj safnandi gerir { formála sinum;
sem sjálfstætt og sérstakt form í
andlegu lífi þjóðarinnar.
Bókin er mikið rit að vöxtum,
432 bls. í storu broti, að nafna-|0g deilu- og varnarræður. Ann-
og myndaskrám meðtoldum, ogjars er ræðunum og ræðumönn-
hefir það sýnilega ekki verið
neitt áhlaupaverk að aíla efnis
til hennar, því að víða hefir orð
ið að leita til fanga, og fer safn-
andinn þessum orðum um undir-
búning bókarinnar og aðrætti til
hennar: “Bókin hefir verið lengi
í smíðum og stundum óhægt um
úrvalið, á sumum tímum fátt til
fanga, en annars staðar yfirfljót
anlegt. Ræðurnar eru teknar úr
prentuuðum söfnum, Alþingis-
þeim skilningi, fögur”.
Ekki er hlutur hinna mörgu
klerka, sem stíga í prédikunar-
eða annan ræðustól á vettvangi
bókarinnar, ómerkari. Kemur
þar á daginn ,svo að vikið sé
að einu atriði, að öndvegissálma
skáld vor, þeir séra Hallgrímur
Pétursson og séra Matthías Joch
umsson, voru áreiðanlega stórum
meiri prédikarar en menn munu
almennt hafa gert sér grein fyr-
ir, og á það ekki sízt við um séra
Matthías. Þeim ummælum til
staðfestingar þurfa menn ekki
annað en lesa hina andríku og
afburða snjöllu ræðu hans við
útför Jóns Sigurðssonar. Hitt
er ofur skiljaniegt, að prédikun-
arstarf og ræðusnilli þeirra séra
Hallgríms og séra Matthíasar
hefir horfið í skugga frægðar
þeirra og ódauðlegrar snilldar á
sviði sálmaskáldskaparins.
Auk þingskörunga og öndveg-
ismanna kirkjunnar, eiga fjöldi
skálda og menntamanna, og ann-
arra leiðtoga og menningarfröm
uða úr öllum stéttum þjóðfélags
um, sem þar koma við sögu, ágætj ins, ræður í safninu. Ekki verða
Þingræður, kirkjuraqður, dóms-
ræður, tækifærisræður- og veizlu
ræður, minningar- og erfiræður
sonar sýslumanns, “Þjóðernið
blys vísindanna”, um stofnun
háskóla á fslandi (1881); ræða
Hannesar Hafsteins ráðherra við
vígslu Landsbókasafnsins (1906)
og ræða dr. Björns M. Olsen
rektors við vígslu Háskóla ís-
lands 1911; ennfremur ræða Sig
urðar Eggerz ráðherra, “Fyrstu
desember 1918”, er fullveldi ís-
lands var viðurkennt og ræða
séra Tryggva Þórhallssonar for
sætisráðherra, er hann flutti á
Þingvöllum á Alþingishátíðinni
1930.
Það er ekki auðvelt verk að
velja menn eða ræður í slíka
sýnisbók sem þessa. Ekki er því
heldur að neita, að eg sakna á
þessu málþingi ýmsra, sem mér
virðist hefðu átt að eiga þar ræð-
ur, en hvað sem því líður, og það
verður alltaf álitamál, þá fæ eg
ekki betur séð, en að safnanda
hafi, þegar á allt er litið, tekist
valið vel. Hann hefir gert bók-
ina þannig úr garði, að hún er
bæði fjölbreytt að efni, gagn-
fróðleg og skemmtileg aflestr-
ar. Hún varpar eigi aðeins björtu
Ijósi á gundvallarþátt í bók-
mennta- og menningarsögu þjóð
arinnar; hún er jafnframt merki-
legur spegill hugsunarháttar
hennar og aldarfars á hinum
ýmsu tímum, sjálfstæðisbaráttu
hennar og framsóknar á mörg-
um sviðum.
Eins og sæmir jafn virðulegri
stofnun og Menningarsjóður er,
þá er bókin einnig hin vandað-
asta um allan ytri búning, og
prýða hana myndir allmargra
merkustu og svipmestu ræðu-
manna þjóðarinnar og leiðtoga
hennar.
Og þar sem umsögn þessi kem-
ur fyrir sjónir almennmgs nærj
árslokum, þykir mér fara vel á
því að ljúka henni með niðurlags
málsgreinunum úr ræðu þeirri,
“Nýtt ár”, sem hinn andríki og|
áhrifamikli prédikari, séra Har-;
aldur Níelsson, á í ræðusafninu:
“Við háskóla einn í Vestur-j
'ieimi var lærður Gyöingur kenn
ari í hebresku en þótti sérvitur.
Þegar hann kom í fystu kennslu-
stundina eftir nýárið, var hann
vanur að ávarpa lærisveina sína
með þessum orðum: “Margir
munu þessa dagana óska yður
gleðilegs nýárs; en, herrar mín-
ir, eg óska yður gleðilegrar ei-
lífðar.”
Þeirri sömu háleitu ósk beini
eg nú til yðar allra. Mætti yður
og mér takast að haga lífi voru
þannig, að hvert árið beri oss
arð fyrir eilífðina, fyrir stöðuga
þoskun andans í öllu því, er
gldi hefur, þegar allt hið stund-
lega hverfur. Mætti oss lærast
að meta allt hið stundlega á þann
mælikvarða. Þá teljum vér daga
vora með þeim hætti, sem er vott
ur um viturt hjarta.”
^ Or Calvert Vasabókinni ©
Canahamenn
“DROP A LINE”
(frb. “Dropp a læn”)
Erfinjtjar liinna mikiu bréfritara í Evrópu sem til Canada hafa
flutt, nota póst óspart í þessu landi. En bréfin eru nú styttri
cn áður. Þau eru í fylsta skilningi það sem felst í orðunum
I o drop a line”, sem þýða að skrifa stútt bréf.
FRIÐUR OG VELMEGUN
lega lýst í þessum orðum safn-
andans:
“Áheyrendur að ræðunum í
þessu safni hafa verið öll þjóð-
in, frá konungi og mestu mektar
mönnum til alþýðu og öreiga.
Ræðumennirnir hafa líka verið
landshöfðingjar og lögsögu-
menn, biskupar og klerkar, þing
menn og veizluglaðir samkvæmis
gestir, umferðaprédikarar, sjó-
tíðindum og Alþingisbókum og^rnenn og bændur. Svo máttugur
aómasöfnum, postillum, pesum
og blöðum og nokkrar úr hand-
ritum, áður óprentuðum, og er
gerð nokkur grein fyrir þessu í
smálestursgeinum á undan ræð-
unum”. Skal því bætt við, að
engar ræður eru hér eftir núlif-
andi menn.
f hinum ágæta formála sínum,
sem er bæéfi gagnorður og fróð-
legur að sama skapi, rekur Vil-
hjálmur Þ. Gíslason í megin-
dráttum sögu íslenzkrar ræðu-
gerðar í hinum ýmsu myndum
hennar frá fyrstu tíð og fram á
vora daga, og leiðir að því gild
og svo algengur þáttur hefir ræð
an verið í íslenzku lífi, svo höfð
jnglegur og samt svo mjög við
alþýðuskap. Ræðan hefir verið
alls staðar nálæg í þjóðlífinu, í
vanda og fögnuði stórra atburða
og við grafir manna í söknuði. í
ræðunni hefur íslenzk tunga
ómað í öllum tilbrigðum máttar
síns og mýktar sinnar, síung,
en fastheldin og órofin öld fram
af öld.”
Þingræðurnar skipa hér að
vonum mikið rúm, enda eiga þær
sér lengsta sögu, og í hópi hinna
mörgu þingskörunga að fornu
íslendingar í Vesturheimi þar
heldur útundan, og- eiga þeir eft
irfarandi fulltrúa í þeim hópi
(hér taldri í sömu röð og í bók-
inni): séra Jón Bjarnason, séra
Oddur V. Gíslason, séra Friðrik
Bergmann, Stephan G. Stephans
son skáld, séra Rögnvaldur Pét-
ursson og séra Jónas A. Sigurðs-
son.
Svo sem vænta má, eru í safn-
inu margar merkisræður, sem
fluttar voru á mikilvægum
tímamótum í sögu hinnar ís-
lenzku þjóðar, og skulu nokkrar
taldar til viðbótar þeim. er þeg-
ar hafa nefndar verið. Hér er
ræða sú, “Góð lög eu lýða heill”,
sem Magnús Stephensen flutti,
er hann tók við embætti dóm-
stjóra í hinum nýstofnaða Lands
yfirrétti í Reykjavík (1800):
ræða Sveinbjarnar Egilssonar
rektors við vígslu Reykjavíkur-
skóla (1846)'; prédikun Péturs
biskups Péturssonar á þúsund
ára hátíð íslandsbyggðar 1874; (
Alþingisræða Benediks Sveins-
Enda þótt enn sé nærri ár
þangað til forsetakosningarnar í
Bandaríkjunum eiga fram að
fara, hafa repúblikanar þegar
hafizt handa um undirbúning.
Þeir 48, sem skipa flokksráðið,
hafa þegar setið fundi í Wash-
ington, þar sem þeir ræddu “áró5
ursstefnuna”, það er hvernig bar
áttunni skyldi hagað í stórum
dráttum, á hvaða atriði skyldi
lögð sérstök áherzla og hvernig
Af umræðum þeirra virðist mega
ráða, að “friður og velmegun”
verði kjörorð flokksins í kosn-
ingabaráttunni. f fyrsta skipti
um langan aldur geta beir bent
á það, að friður sé um heim all-
an. Þeir munu minna kjósendur
á það, að Eisenhower forseti
hafi “flutt drengina heim frá
Kóreu”, og hyggni hans og fram
sýni hafi átt mestan þátt í því,
að síðan hafi friður haldist. Og
því mun einnig á loft haldið, að
i f yrsta skipti um langan aldur
njóti þjóðin almennrar velmeg-
unar og næg vinna sé handa öll-
um, án þess sú velmegun byggist
á styrjöld eða styrjaldaraðgerð-
um.
Velmegun þjóðarinnar er ekk-
ert vafamál,—almennt nýtur
þjóðin nú betri lífskjara en dæmi
eru til í sögunni. Á ýmsum stöð-
um gætir þó nokkurs atvinnu-
leysis, einkum í kolaframleiðsl-
unni og vefnaðinum, en þær
framdeiðslugreinar hafa dregið
saman seglin að undanförnu. Og
enn fyrirfinnast stéttir í banda-
rísku þjóðfélagi, eins og til dæm
is farandlandbúnaðarverkamenn,
sem enn búa við sömu fátækt og
þer hafa alltaf gert. En þetta eru
aðeins ^itlir dökkir dílar á efna-
hagsskildi Bandaríkjanna, sem i
heild speglar mynd þróttmikils
og heilbrigðs athafnalífs í
skyggðum fleti sínum.
Nixon varaforseti lét svo um
mælt við flokksráðið, að í kosn-
íngabaráttunni mundi mest á-
herzla verða lögð á “velmegun-
ina” sem áróðursmál, þar eð ekki
væri um neinn djúplægan ágrein
ing með republikönum og demo-
krötum að raeða varðandi utan-
xíkismálih. í raun réttn hefur
flokksforustan hætt því fyrir
löngu, a'ð freista að draga merkja
línur á milli stefnu sinnar í utan
ríkismálum og stefnu þeirra Tru
mans og Achesons, og gamla
ásökunarslagorðið, að tíu ára
stjórnartímabil demókrataflokks
ins hafi verið tíu ára landráða-
tímabil, er fyrir löngu þagnað.
Á meðal leiðandi manna repub
likanaflokksins ríkir hins vegar
nokkur óánægja um það, að
leggja mesta áherzlu á þjóðar-
velmegun í kosningabaráttunni.
Þeim er ljóst, að meirihluti kjós
enda treystir demokrötum öllu
betur, — eins og skoðanakönnun j
hefur líka leitt í ljós,—til aðefla
hagsæld með alþýóu manna. Þeir
óttast, að almenningur taki und^
ir þá ásökun demókrata á hendur,
republikönum, að ríkisstjórn]
þeirra sé undir áhrifavaldi stór-
gróðamanna. Og þeir framsýn-
ustu í hópi þeirra telja mótsagn
ar gæta í kjörorðinu “friður og
velmegun”. Ef langvarandi frið
ur kemst í rauninni á, og ríkis-
fjárlögin verða afgreidd halla-
laus, eins og Humphrey fjármála
ráðherra hefur heitið, hvað kem
ur þá í stað hins núverandi gíf-
urlega tilkostnaðar í sambandi
við hernaðarframleiðsluna og
vígbúnaðinn?
Þess vegna eru margir repu-
bliknar, sem hneigjast aö því að
færa sér í nyt hina sterku friðar
þrá almennings, með því að kalla
republikana “flokk friðarins ’,
en demokrata flokk hernaðars-
inna, eins og gert var með veru-
legum árangri í kosningunum
1954. Þeir eru Þess því einnig
mjög fýsandi, að sem mest á-
herzla verði lögð á Genfarráð-
stefnuna, sem langþráð endalok
kalda stríðsins. Sendinefnd
rússnesku landbúnaðarsérfræð-
inganna var mjög fagnað i Mið
vesturríkjunum þar sem republik
anar og einangrunarsinnar hafa
mikið fylgi, og margir af hægri-
sinnuðum leiðtogum republikana
flokksins hafa tekizt á hendur|
pílagrímsferð á þessu sumri,
austur fyrir járntjald; og full-
yrða eftir heimkomuna, að í
raun réttri sé óþarft ?.ð óttast
kommúnista.
Svo snögg híía þessi veðra-
brigði orðið, að svo virðist af
blaðafregnum sem margir af vel-
unnurum Bandaríkjanna erlendis
sem áður kviðu því, að þjóðin
ætlaði að verða taugaveikluð af
kommúnistahræðslu, óttast nú,
að svo gersamlega hafi skipt, að
þjóðin ætli að gera það að trúar-
setningu “að Rússarnir séu, þrátt
fyrir allt, hreint ekki svo afleit-
ir”. Forsetinn sjálfur hefur gert
sér grein fyrir þessari hættu, og
hefur minn,’t samlanda sína á
það, að skoðanamunurinn sé raun
verulega mikill enn sem fyrr og
raunveruleg hætta ríkjandi sem
áður. Þótt búast megi við, að
minni hluti einangrunarsinna
muni reyna að gera að engu hin
sterku samtök frjálsra þjóða,
svo sem Atlanshafsbndalagið,
eða reyna að koma þeirri skoðun
inn hjá almenningi, að þau hafi
ekki lengur neinu hltuverki að
gegna, munu atkvæðamestu
framámenn flokkanna und*r for
ustu Eisenhowers og Stevenson,
halda áfram þeirri stefnu, að
enda þótt fagna beri er friðvæn-
legar virðist horfa í alþjóðamál
um, verði samt sem áöur að
halda framvegis öflugum vörð
um þá friðarsigra, sem þegar
hafa náðst. —Alþ.bl. 15. sept.
HÁMENNINGARMAÐUR
Á HESTPÖDDU
Við fórum nokkrum mílum
fyrir sunnan Skálholt og stefnd
um beint vestur yfir vatnaklasa,
þar sem margt var af álftum, vest
ur að Ólafsvöllum, þar sem við
komum um nónbil, og eins og
vanalega, fórum við beint á fund
prestsins. Mér brá ekki lítið í
brún, er hann ávarpaði mig á
góðri ensku, sem hann hafði lært
af sjálfum sér á löngum vetrar-
kvöldum. Meðan kaffið var að
sjóða í katlinum, sýndi hann mér
bókasafn sitt, sem var sæmilega
ríkt af frönskum, þýzkum, ensk-
um og dönskum bókum, fyrir ut-
an margar íslenzkar bækur.
Hann var fluglæs á allar þessar
tungur, og dönsku talaði hann
eins og móðurmálið, eins og flest
ir íslendingar, auk þess sem
hann kom ssefflilega vel orðum
að því, seffl hann vildi segja á
ensku °S frö'nsku. Þegar þess
er 'gaett» að maðurinn var sjálf-
menntaður og lifði afskekktu
lífi þessu fásinni, mátti 'kalla
hann mjög góðan málamann og
vel að sér í sögu og stjórnmálum
Evrópu. Náttúran virtist hafa
gætt þennan kryppling sálargáf
um á kostnað líkamans, sem var
allt annað en ásjálegur. Eftir
klukkutíma viðtal um heima og
geima, frá “Austra hinum mikla”
til síðustu herferðarinnar, vildi
hann endilega fylgja mér hálfa
leið yfir að Hraungerði, sem er
kirkjustaður þriggja tíma ferð
frá Ólafsvöllum, hinum megin
við Hvítá. Þar réð hann mér að
gista. . . •
Eftir að hafa fylgt mér að
hraunsendanum og hér um bil
hálfa leið á áfangastað minn og
talað ensku af öllum lífs- og sál
arkröftum, sneri vinur minn
hesti sínum við og kvaddi okkur
með virktum. Eg gat ekki að mér
gert að horfa á eftir honum, er
hann reið í burtu skakkur í söðli
og sendi okkur brosandi kveðju.
Þar sem hann sat í hnipri á söðul
boganum eins og kósakki, með
héraskinnshúfu á höfði, í flösku
grænum frakka, með reiðsokka
utan yfir skóm og buxum og á