Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 06.01.1890, Page 3

Nr. 8.
samansafua, ]irátt fyrir öll hans fundar-
höld og skýrslur um afreksverk sín í efri
deild.
|>etta er aílt hrósunarefnið, sem Jón
hefir til að stássa með fyrir kjösendum
sínum; pað cr ekki óliklegt, að einhverjum
peirra kunni að koma til liugar að spyrja
pinginanninn, hvert gagn hann liafi unnið
Biáiinu með framgöngu sinni, að minnsta
kosti kalla jeg Sunn-Mýlinga lítilpæga, ef
þessir Fj.konu pistlar hans fullnægja peim.
J(5n á líka eptir að sýna peim í hverju
fruinvarp efri deildar sé betra, cn frum-
varp neðri deildar, er hann reif niður með
hinuui konungkjörnu nefndarmönnum og
Friðriki Stefánssyni; liann forðast eins og
heitan eld að lireifa pví í öllu pessu skvaldri
í Fj.konunni. J>að mun niargur ætla, að
par sé eitthvað óhreint fyrir, sem Jón
veigrar sér við að prífa rekuna; liann hefir
pó margan fiór orðið að moka um dagana,
til pess að reyna að gera hreint fyrir dyr-
um sínum.
Hvað sem Jón heldur, pá dreg eg and-
ann ofur létt í mínum minni hluta í pessu
máli, einkum par sem Jón er eða pvkist
vera í meiri hlutanum, on mér hefir aldrei
vorið vel létt um hjartað, og er eg pó ekki
hjartveikur maður, pegar eg hefi eitthvað
purft saman við Jón að sælda. Mér hefir
jafnan fundizt, sem niilli okkar væri stað-
fest pað djú[>, er jeg hvorki mætti né ætti
að reyna að komast yfir, og eg get vel
skilið, pótt Jóni Ólafssyni pyki jeg vand-
hittur; síðan eg fór að pekkja hann til
muna, liefi eg talið hann meðal peirra
manna, er eg \ildi sízt leggja lag nfitt við,
og pví er pað ekki undnrlegt, pó honum
liafi fundizt eg ekki sem auðveldastur.
Önnur ónot og ösannindi Jóns um mig
í Fj.konunni, læt og mér liggja í léttu rúmi,
eins og t. a. m. að eg hafi tekið aptur
nokkuð pað, er J>jóðviljinn hefir sagt um
hann. }>að er ekkert tiltökumál af manni
eins og .Tóni, pótt hann grípi til pessara
og pvilíkra ósanninda, par sein liann er
eins berskjaldaður fyrir sannleikanum, eins
og hann er gagnvart ráðningu peirri or
„J>jóðviljirin“ gaf lionum í fyrra vetur,
En liann bakaði sér sjálfur pann skell,
nioð pví að ráðast að fyrra bragði á „ J>jóð-
viljann“ með skömmum og brígslyrðum,
og eg get ekki gcrt að pví, pótt honum
sviði enn,
Að öðru leyti læt eg mig litlu skipta,
hvað Jón talar eða ritar ura mig; pað lmfa
verið kvcðnir upp svo margir ómerkingar-
J>JÓÐYILJINN.
31
dómar yfir orðum hans, að flestir vandað-
ir menn munu varast að leggja mikinn
trúnað á pað, sem hann segir, pegar hann
parf að hæla sjálfum sér. Auk pess pykir
mér nærri fremur æra, en óvirðing i pví,
að vera einn í peirra tölu, sem Jón hefir
bekkzt til við í orði; pað er hvort sem er
fíestir hinir merkustu samtiðarmenn okk-
ar hér á landi, sem hann hefir glepsað í.
Hann má pvi dinta sér og heybuxast
eius og hann vill i faðmi Fj.konunnar.
Yigur, 9. des. 1889.
Sigurður Stefánsson.
BÓKAFREGN.
—:o:—
H ö g n i og I n g i b j ö r g heitir dálítil
skáldsaga, sem skáldkonan Torfhildur
Holm hefir nýlega samið, en bóksali Sig-
urður Kristjánsson i Reykjavík gefið út;
framan við söguna er inynd frú Torfhildar,
en að vísu ekki sem bezt tekin; um sög-
una sjálfa er pað að segja, að enda pótt
menn geti greint á um skáldlegt gildi henn-
ar, má him pó verða mörgum til dægra-
styttingar; bókmenntir vorar eru og elcki
svo auðugar í pessari grein, að vér megum
eigi fagnandi taka á móti hverju pví, er
auðgar pær að einhvcrju leyti.
Yerð bókarinnar, sem fæst hjá flestum
bóksölum landsins, er að eins 75 aurar.
Úr bréfi aðsunnan.
„Menn eru hér almennthissa á pví, hvern-
ig „J>jóðólfur“ og „ísafold" ráða á „J>jóð-
viljann" með skömmum og hrakyrðum;
slikt er ekki vani siðaðra manna. Sá sem
pykist liafa góðan málstað reynir að hrekja
mótstöðuinenn sína með rökum og sönnun-
uin; fúkyrði og illur munns'öfnuður eru ekki
til annars en óvirða pann, sem slíkt lætur
frá sérfara. J>eir sem lesa „ J>jöðviljann“,
jafnvel peir sem eru á óðru máli, játa að
hann hefir frá upphafi með einurð og al-
vöru liarizt fvrir sínu máíi, án poss að lita
til hægri eða vinstri, og hefir aldrei látið
persönuiegar hvatir leiða sig til árása á
einstaka inenn, petta er pvi virðingarverð-
ara, par sem pað pví iniður er orðið allt-
of algengt, að geðstirðir ritstjórar nota blöð
sín í persónulegar parfir og reyna með ill-
kvittni og dylgjum að sverta mótstöðumenn
sína, gloynia sinni helgustu skyldu að leið-
beina pjóðijini í opinberum málum, en spilla
hugsunarhætti alpýðu og ala úlfbúð milli
marina; í slikum blöðuin geta engvir nema
hinir nákunnustu séð, hvað er satt eða
logið, pví öllu er blandað svo fimlega sam-
an og eiturlyfin eru sykruð svo alpýða geti
betur rennt peim niður. „J>jóviljinn“ gjiir-
ir aptur á mót ekkert annað en að fvlgja
fast fram vilja pjóðarinnar, eins og hann
kom fram á J>ingvallafundinum, en kann
ekki við, að láta nokkra konungkjörna. draga
sig á nefinu í gönur og ógöngur. Orsökin
til pessara óskapa i Reykjavíkurblöðunum
getur varla verið önnur en sú, að „J>jóð-
viljinn“ hefir gripið á auiuasta kýlinu svo
ritstjórarnir æpa og emja sér til afprey-
ingar al' pví peir standast ekki kv,dirnar“.
i
Jón Hákonarson var fæddur á Evri í
Skutulsfirði 9. janúar 1817. Foreldrar
hans voru séra Hákon prófastur Jónsson
á Eyri og Helga Árnadóttir frá Meiri-Hlíð
í Bolungarvík. Jón var pvi albróðir séra
Magnúsar Hákonarsonar, er dó á Stað í
Steingrimsfirði, en hálfbróðir Hákonar kaup-
manns Bjarnasonar, er var á Bíldudal.
Jón missti föður sinnungur; pví sama vet-
urinn, sem .Tón fæddist, dó faðir hans í
snjórtóði á Oshlíð, og hefir Jón pá verið
að eins fárra vikna gamall. Helga ekkja
Hákonar prófasts, vár 1 ár á ísafirði, ept-
ir lát manns sins, en flutti eptir pað til
tengdaföður síns, Jóns J>orvaldssonar að
Deildartungu i Reykholtsdal. J>arvarhún
2 ár. fiutti eptir pað að Staðarstað til Guð-
mundar prófasts Jónssonar vorið 1821,
eptir( pað liann hafði misst tvrer konur sín-
ar. A Staðarstað var hún nokkur ár ráðs-
kona prófastsins, og giptist par öðru sinni
Bjarna presti Gíslasvni, sem síðar varð
prestur að Söndum. Frá Staðarstað flutti
hún með seinni manni sínum norður að
Arbæ í Bolungarvík, og paðan að ári liðnu
vestur að Söndum í Dýrafirði. Alla pessa
stund var Jón með möður sinni, og vandist
við alla vanalega vinnu til sjós og lands,
e]>tir pví, sem pá var tiðska. Enga mennt-
un fékk hann í ungdæmi sínu, fremur en
almennt gjörðist, og eptir pað hann var
kominn að Söndum, var hann par t> ár
ráðsmaður fyrir búinu; pví næst var han.n
1 ár í Meðaldal, en að pví liðnu flutti
hann að Haukadal. og giptist par 26. sept-
ember 1845 ungfrú þorbjörgu Olafsdótt-
ur, bónda í Haukadal Ölafssonar. Vorið
1848 byrjaði hann búslcap á Sveinseyri í
Dýrafirði, og bjó par siðan allan sinn bú-
skap til pess vorið 1881, að hann brá búi;
upp frá pvi var hann par í húsmennsku
með lconu sinni, hjá tveiinur sonum sínum,
par til hann andaðist 4. desember 1889.
J>'au hjón áttu saman 9 börn, 6 sonu og
3 dætur; dó einn sona hans strax í æsku,
en hin öll eru á lífi ásarnt móður sinni.
uppkomin og mannvænleg. Jón var góður
búmaður, og að pví er lionum var sjálf-
rátt. einkenndi hann framkvæmdarsemi, al-
varleg siðvendni samfara hjálpsemi og ráð’-
hollustu, og var hann tíestum sveitunguin
sinum fremri um ýmsa hluti. Fyrir stak-