Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 18.03.1891, Blaðsíða 5

Nr. 20—21
f>.TÖÐVILJINN.
81
hús, ínyncli engum okkar liafa komið til
hugar að fara lengra, heldar bíða þar af
okkur hriðina.
Væri lieiðin dyggilega vörðuð og byggt á
henni sæluhús, þá inundi liún reynast all-
góður og hættulitill vetrarvegur, langt uiu
betri en Hálsar og Kollafjarðarheiði, og
þar að auki meira en tvöfallt styttri.
Eiuu sinni liefir verið saduhús á heiðinni,
raunar litið og all-óinerkilegt, en “það er
lakur skúti. sem ekki er betri en úti“.
Sæluhiiskofi þessi er nú fyrir löngu fallin
í rúst, og þótt óliklegt sé, hefir engin gang-
skör verið gjörð að því, að byggja kofann
upp aptur, pví síður að byggja betra hús.
þnð gæti pó naumast orðið ókleifur
kostnaður, að varða vel vetiarveginn og
byggja viðunanlegt sæluliús, og eg vona, að
hver, sem pekkir nokkuð til, og íhugar
málið, mundi telja pví fé, er til slíks gengi,
svo vel varið, að varla yrði á annan veg
betur varið til vegabóta.
Sýslunefndirnar í Isafjarðarsýslu og suð-
urhluta Barðastrandarsýslu ættu að taka
petta niál til íhugunar við fyrsta tækifæri,
og gjöra hvað í þeirra valdi stendur til
pess, að fá byggt sæluhús og vegavörður
á |>orskafjarðarheiði á næsta sumri.
f>að er engin ástæða til að draga það
lengur.
Jens þórðarson.
í GAMLA HORFINU.
—o----
í .28. nr. “f>jóðviljans“ f. á. auglýsir hr.
kauptnaður Björn Sigurðsson í Flatey, að
kaupmaður L. A. Snorrason hafi góðfús-
lega lofað að borga sín vegna pað, er Djúp-
inénn eigi hjá Flateyjarverzlun frá fyrri
íú'um.
Samkvæmt pessari auglýsingu sneri eg
mér í p. m. fleirum sinnum til verzl-
unarstjóra L. A. Snorrasonar verzlunar á
ísafirði og krafðist, að fá útborgað 5 kr.
60 a., er eg átti hjá Flateyjarverzlun, ann-
að tveggja í ávísun eða peningum; en pessu
neitaði faktorinn algjörlega, en baúðst
t ii a ð borga í “ d ö n s k u m v ö r u m “!
|>etta dæmi, pött litið sé, sýnir í hvaða
horfi verzluninni er enn lialdið, pegar ekki
er hægt að sarga út jhfn litja upphæð í
peningunr, og pötti mér petta pví undar-
legra, sém eg veit, að það hefir aldrei ver-
ið tilgangur hr. Björns Sigurðssonar, að
annari eins smámunasemi væri beitt
við viðskiptamenn hans.
Staddur á ísafirði, 26. febr. 1891.
Olafur Bárðarson,
frá Hamri.
ÚR BRÉFI frá Eyjafirði 3. jan. 1891.
“Lítið er nú talað um “miðlunina“, og sizt
um ágæti heniiar; pað heyrast að cúns stöku
sinnuin, pegar svo ber undir, smáslettur
frá þessum fáu liræðum hér, sem “miðl.“
voru sinnandi í vor, til hinna, sem i móti
eru, einkuin út af þiiiginaiinskosningunni;
en slikt er ekki tiltökumál, greyin eru gramir
út af hrakfórunum, og verða pví að reyna
að hefna sín með einhverju; en hvað sem
pessu liður, pá vona eg, að peir fækki held-
ur en fjölgi, sem treysta sér til að lialda
hlifiskilcli fyrir “miðianinni“, enda mætti
gjarnan svo fara. Málamiðlan getur að
sönnu opt verið mikið góð, en eg held að
liún geti ekki v e 1 komist að par, sem
ætti að tryggja og festa hin helgustu rétt-
indi þjóðarinnar; sú miðlun lætur illa í
eyrum, að miðla pjóðréttindum Islands við
skuggann sinn, þvi eg get ekki kallað, að
við neinn aðila sé að miðla málum, á með-
an stjórnin, hinn eini rétti aðili, hefir ekki
svarað stjórnarbótarkröfuni vorum öðru en
ástæðulausu neii.
Héðan úr firðinum er að frétta ágæta
veðráttu; það, sem er liðið af vetri pess-
um, hefir aldrei komið snjór til neinna
muna og einstakar frostleysur allt af. —
Heyskapur varð ágætur í sumar; fénaður
er pví með tlesta möti hjá mönnum nú,
og í góðu lagi; vonandi, að ekki verði hey-
skortur í vor, pótt harðindaskorpu kunni að
gjöra; mönnum er líka allt af heldur að
fara fram 1 allri meðferð og hirðingu á
skepnum. og i því, að sjá. hvað heimsku-
leg er ill heyásetning. — Aflalítið hefir
verið út í fiiðinum allan síðari hluta haust-
vertiðarinnar, og hlutir manna pví mjög
lágir. — Yeikindi hafa gengið töluverð,
einkum a börnum: kvefveikindi og kíghósti,
og hafa nokkur börn dáið.
Núna samstundis hefi eg heyrt, að kvikn-
að hafi í skólahúsinu á Möðruvöllum á
þanti hátt, að kviknað hafi í lopti upp yfir
larnpa, og ekki orðið slökkt fyr en brunn- j
ið var nokkuð til skemmda; skaðinn met- I
inn hér um 400 kr , eptir lauslegri fregn. j
Um sarna leyti er sagt, að 4 kýr hafi kafn- j
að f fjósi á Hallgilsstöðuin í Möðruvalla- j
sókn. nf pvl að kviknað hafi í fjósveggnum. |
— Fjársala varð hér fjarskamikil í haust, i
og verðið liátt á fénu, 13 —14 kr. fyrir j
veturgamalt fé, og enda meira, og 18—19
kr, fyrir tvævetra og eldri sauði. — Haust-
verzlunin freinur lítíeg; kaupmeiin buðu af-
shitt af vörutn á inóti fé eða peningum.
Af kanpfélagi voru er petta að segja,
að pað skiptist i 3 deildir, eptir liinum 3
hreppum fyfir frarnan Akureýri: Öugul-
staða-, Hrafnagils-og Saurbæjar-hreppum
i Öngulstaðahrepps-deildinni eru einnig
nokkurir Akureyrarbúar. J>ví er stjörnað
af þriggja manna nefnd, sem kositi er á
ári hverju; pessir 3 menn eru deildar-
stjórar, sinn fvrir liverri deild. og einn
þeirra a ða I fra m k v.æ mdars tj ó ri. Félaginu
liefir gengið dálítið skrvkkjótt petta ár, að
pví leyti, að pað gekk seint og leiðinlega
að koma liingsð vörusendingu i vor. sem
átti að flytjast með d ö n s k u strandferða-
skipunum, og svo laskaðist skipið, á liingað-
leiðinni, sem átti að sækja sauðina i haust,
i svo að menn urðu að geyma pá á priðju
viku, pangað til skip kom aptur; kom pað
sér pvi ver, som markaðir stóðu eimnitt
sein liæðst nm pað levti, sem hið fyrra
skipið átti að koiua. Félagið sendi í haust
liðug 700 sauði, og fékk fyrir mestan hluta
peirra 18.35 kr., og fyrir fáeina 14.44 kr.,
að frá dreginiii fragt og öðrum útleiidum
kostnaði. Umsetningin er petta ár hér uin
j bil 20 000 kr.“
ÚR BRÉFI frá Winnipeg 27. des. 1890.
“f haust hefir verið öndvegistið. Að vísu
dálítið kalt stundum,—en optast stilling
og hreinviðri, og snjór enn litill sem eng-
inn. Heilsufar gott. Arður inanna eptir
sumarið varð eigi eins mikill og margiir
liafði búizt við; kaupgjald var að vísu a!l-
gott í sumar, en sumarið var óvanalega
rigningasamt, er gjörði pað að verkum, að
margir dagar féllu úr hjá þeim, sem stunda
daglaunavinnu. Hið sama óhagræði varð
og af rigningunum hjá bændum; hveiti
reyndist ekki eins vel og menn höfðu bú-
izt við; af pví hveitið var eigi vel þurrt,
þegar pað var preskt, urðu sumir bændur
að láta pað með “affalli“ eða “yfirvigt“
inn í kornhlöðurnar.
Af pví sumarið reyndist ekki betur, en
pað reyndist, er margur, um pessar mund-
ir, sem kallað er, “daufur í dálkinn“.
En jólagleðin hefirstaðið vfir pessa dag-
l ana. þá er ætíð mikið um dýrðir hér í
: bænum. Allir eru með jólagjafir, og kirkj-
urnar eru skreyttar með jólatrjára ogjóla-
gjöfum.
Komst Gestur Pálsson pannig að orði,
að mannsheilarnir i Winnipeg svæfu allan
tíina ársins, nema bara víkuna fvrir jólin,
pá vöknuðu peir, til að seðjast á jólakrás-
unum, en legðust svo aptur í dá ogdvala.
Yið lærða skóla hér í bænum stundnr
einn Islendingur nám, Jón Kjæriiested úr
ísafjarðarsýslu. En nokkrir íslendingar
stunda og nám vjð lærða skóla í Banda,-
rikjunum.
Hér í bænura gengur á sífelldu prefi og
prasi um trúarbrögðin. Séra Jón Bjarna-
son pykir “blindur á báðum nugum“ gagn-
vart öllu öðru, en ram-lúterskum kirkju-
lærdómi, er margir geta pó eigi fellt sig
við. Björn gamli Pétursson hefir niymlað
unitara-söfnuð og nokkrir skráð sig hjá