Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 03.10.1894, Blaðsíða 3

Þjóbviljinn ttngu.
151
III, 38.
En livenær þjóð vor rnuni ná því
þx-oskastigi i politiskum skilningi, að hér
á landi komist á politisk flokkaskipun,
það er eptir að vita.
Vonandi er þó, að sú framfór láti
ekki lengi biða eptir ser.
----oOO§§OC>c--
Járnbrauta- og síigling-a-
málið, sem alþingi vort fjallaði um i
sumar, hefir vakið all-mikla eptirtekt í
útlöndum, og hafa ýms dönsk, norsk og
ensk blöð, gjórzt til þess, að drepa stutt-
lega á málið, og meðferð þess á þingi.
í blaðinu „Scotchman“, sem gefið er
út í Edínarborg, er svo kveðið að orði
29. óg. þ. á., að fylgismenn „danskra
hagsmunaa hafi barizt gegn málinu á
alþingi.
En þó að því verði eigi neitað, að
þessi umhyggja fyrir „dónskum hags-
munum“, sem blaðið getur um, kunni
að hafa vakað fyrir einhverjum af and-
stæðingum málsins, þá er þó ekki rétt,
að beina þeirri ákúru að öllum mótstöðu-
inönnum þess, því að ýmsum þeirra myndi
ekkert fjær skapi, en að lóta leiðast af
slíkum hugsunum.
Nei, það sem málinu gerði mest tjón,
það var' trúleysið á framfarir landsins,
og svo þessi alkunna hræðsla við það,
að ráðast i nokkuð, sem verulegra fjár-
framlaga þarf til.
„íslenzka stúdenta-félag-
iðts í Khófn hélt fund, á vanalegum
fundastað sínum, hjá Kúcher á Austur-
stræti, 8. sept. þ. á., og skýrði dr. Valtyr
Guðmundsson, alþingismaður Vestmanney-
inga, á fundi þessum stuttlega frá með-
ferð alþingis á „járnbrauta- og siglinga-
raálinu“; urðu siðan nokkrar umræður
um málið, og voru hinir ungu náms-
menn flestir málinu sinnandi.
Amtmaður nýr. I síðast
liðnum septembermánuði hefir konungur
skipað Pál Briem, sýslumann í Rangár-
vallasýslu, til að vera amtmaður í Norð-
ur- og Austur-amtinu.
Auk hr. Páls Briem, kvað stjórninni
hafa staðið til boða, að taka annan hvorn
þeirra KJemenz sýslumann Jónsson eða
IJaunes landritara Hufstein; aðvísuhöfðu
þeir ekki sótt um embætti þetta, því að
það þykir ekki hlýða, að neinn sæki,
þegar um jafn virðulegt embætti eins
og um amtmanns-embættið er að ræða;
en hitt er annað mál, að þeir, sem finna
hjá sér styrkinn og löngunina, til að
taka á móti kallinu, láti stjórnina vita
af tilveru sinni, þvi að það er allt ann-
að. — Svo hafði og Benedild sýslumaður
Sveinsson farið utan í sumar, með fram
að sögn í þeim erindagjörðum, að for-
vitnast eitthvað um embætti þetta, en
mun hafa átt sér formælendur fáa.
Læknir skipaður. í Snæ-
fellsnessýslu (Stykkiskólmi) er hr. Davið
Scheving, læknir á Brjámslæk, skipaðui-
læknir, í stað Hjartar heitins Jónssonar.
Ísaíjörður, 3. okt. ’94.
Tíðarfar er enn þá mjög votviðrasamt, en þó
optast milt veður, og búast menn almennt við
hagstæðri kaust.veðuráttu.
Grasvöxtur hér i sýslu var í sumar i góðu
meðallagi, og nýting liefir orðið furðanlega góð,
jafn vætusamt og verið hefir.
Stramlí'erðaskipið Thyra kom hingað norðan
um land. 30. f. m. að morgni, eða þrem dögum
eptir áætlun, og lagði af stað aptur samdægurs,
76
„Þú lifir! Þú ert lifandi! María, elsku barnið
mitt!“ sögðtt faðirinn og móðirin, bæði i einu, og vöfðu
dóttur sína að sér.
„Ln glasið, — tappinn...........hefir þú drukkið?
Nei, nei; segðu, að þú hafir ekki drukkið það enn þá,
elsku dóttir mín!“ sagði faðirinn, og kreisti hönd hennar.
„Hvað ætti jeg að liafa drukkið ?u spurði stúlkan
forviða.
„Ó, þú liefir ekki drukkið það, — ekki drukkið
það, elsku, hjartans, góða og blíða barnið mitt!“ sagði
móðirin, og kyssti Mariu, sem ekkert skildi i þessu
háttalagi, hvað eptir annað í sífellu.
En allt í einu kipptist María við, og greip báðum
höndum fyrir andlit sér.
A hamingjan hjálpi mér!" mælti hún; „nú fáið
þið að vita það, hvort sem er. En, þii mátt ómögulega
verða reið við mig, elsku rnoðir min, þá ska.1 jeg segja
þór allt eins og er“.
„Hvernig ætti jeg að geta orðið reið við þig, dótt-
ir mín, þegar jeg er svona glöð yfir, að hafa þig enn
þá hjá mér!u
„Hví skyldir þú ekki hafa mig hjá þér?u svaraði
María; „liefði jeg bara........u
„Hann Ernst þinn?“ greip móðirin fram í; „vertu
róleg, elskan mín; þú skalt fá hann: því skal jeg lofa þér!u
73
enn þá höfðu komið fregnir um tvö sjálfs-morð, sem hún
gat ekki látið vera, að hugsa um. Og hvaða erindi
gat veslings þunglynda og rænulausa barnið hennar átt
til lyfsalans, sem ekki verzlar með annað, en krydd-
jurtir, plástra, og — eitur?!
„Æ, pabbi, mikið skelfing er jeg hrædd!u sagði
liún svo.
„Já, þú ert líka allt of........u
„Já, en þú veizt, að stúlkan.........u
„Hm!u
„Nei, Anton, það dugar ekki að segja „hm!u Jeg
veit bara svo mikið, að jeg sofna ekki nokkurn dúr í
nótt; jeg verð á fotum, til þess að hafa gát á barninu.
Jeg hefi tekið lykilinn iir skránni að herberginu henn-
ar........Já, þú hefir víst líka lesið þetta í dag, eða
er ekki svo?u
„Og önnur þeirra var svona ungur krakka-bjáni,
eins og Mana litla, og liver veit nema hún liafi líka
laumazt i lyfjabuðina............ó, jeg má ekki huga
til þess!“
Um kvóldið kyssti Maria föður sinn og móður, -
langt urn innilegar og lieitar, fannst þeim, en venja
var til —, og fór svo inn í herbergi sitt.
„En hvað þessi koss var brennandi heitur og inni-