Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 16.03.1895, Blaðsíða 4

68
ÞjÓðviljinn ungi
IV, 17.
kr. a.
Flutt 11 00
oddsen, sbr. reikning sjóðs-
ins 1892 (11. nr. III. árg.
„Þjóv. unga“) fskj. nr. 2 . 64 00
III. Eptirstöðvar: kr. a.
a, I söfnunarsjóði
íslands . . . 3815 24
b, I sparisjóði Isa-
fjarðar ... 50 30
c, I vörzlum und-
irritaðs ... 25 00 3890 54
kr. 3965 54
1 H í> 1
Teljur:
I. Eptirstöðvar: kr. a. kr. a.
a, I söfnunarsjóði
íslands . . . 3815 24
b, I sparisjóði Isa-
fjarðar ... 50 30
c, I vörzlum und-
irritaðs ... 25 00 3390 54
II. Gjafir: kr. a.
a, frá sparisjóðn-
um á ísafirði . 300 00
b, frá verzlun L.
Tang’s á Isa-
Flyt kr. 300 00 3890 54
kr. a. kr. a.
Flutt 300 00 3890 54
firði . . . - 40 00 340 00
III. Vextir: kr. a.
a, I söfnunarsjóði
íslands . . . 152 28
b, I sparisjóði Isa-
fjarðar . . 6 73 459 01
kr. 4389 55
GjöM:
I. Styrkur til fjögra ekkna, kr. a.
fskj. nr. 1—4 (sbr. og 10.
nr. IV. árg. „Þjóðv. unga“) 110 00
II. Fyrir auglýsing í þarfir
sjóðsins, fskj. nr. 5 . . . 1 85
III. Fptirstöðvar: kr. a.
a, I söfnunarsjóði
íslands . . . 3967 52
b, í sparisjóði ísa-
fjarðar . . , 310 18 4277 70
kr. 4381T55
Isafirði, 16. marzmán. 1895.
Fyrir eigin hönd og meðstjórnenda:
SJcúli Thoroddsen.
Slnptaíimdur
í þrotabúi verzlunarfélagsins „Islandsk
Exportforretning“ verður lialdinn í þing-
liúsi kaupstaðarins fimmtudaginn þann
4. næstk. aprilinánaðar kl. 12 á liádegi.
Verður þá skýrt frá hag búsins, rann-
sakaðar kröfur þær, sem lýst hefir. verið,
og væntanlega tekin ákvörðun um, livort
skuldheimtumönnum skuli. nú þegar greitt
nokkuð upp í kröfúr þeirra.
Skrifstofu ísafjarðarsýslu, 13. marz 1895.
Sigurður Briem,
settur.
J£þ®ar eð jeg hefi orðið þess áskynja,
að inonn í fjærsveitum hyggja, að jeg,
með því að gjörast lögregluþjónn, liafi.
algjörlega hætt að siníða, þá vil jeg liér
með gjöra augljóst, að jeg enn fæst
nokkuð við smíðar; sérstaklega smíðajeg
gull-hringi, bæði einbauga og steinhringi,
fyrir hvern sem æskir þcss.
Isafirði, i marz 1895.
Árnason.
íSiHiii •nal fundin á Eyrarhlið; vitja
má á afgreiðslustofu „Þjóðv. unga“ gegn
augl ýsi n gargj ald i.
Nú þegar getur piltur, sem laginn
er fyrir smíðar, fengið liennslri í
g'iillsmíði hjá Helga Sigurgeirssyni
á Isafirði.
PKENTSMIÐJA ÞJÓÐVILJANS UNGA.
14
vörinni á syni sínum“, eins og hann var vanur að kom-
ast að orði; og jeg er nærri því viss um, að ef John
liefði vitaðýhve föður hans þótti þetta velræktaða yfir-
skegg hans — sem kominn var svo mikill vöxtur i —
fara honum herfilega ílla, þá hefði hann þegar látið raka
það af sér. En það var annars langt frá því, að Jolin
væri blindur, að því er yndisleik Janet’ar Dunton snerti;
liún talaði um alla þá rithöfunda, er mest voru lesnir,
án þess að reka nokkurs staðar í vörðurnar, og þáð var
eðlilegt, að slikt gæti haft glepjandi áhrif á mann, sein
ekki hafði enn þá notið nægrar menntunar til þess, að
sjá, hversu menntun hennar risti grunnt. En allur henn-
ar lærdómur var i raun og veru ekkert annað, en hjóm,
sem ekki hafði haft nein menntandi áhrif á hana. Hún
hafði lesið ósköpin öll, án þess að það liefði fest neinar
rætur í sálarlífi hennar. En það gat John ekki séð; og
þvi varð hann sem frá sér numinn, þegar hann hugsaði
til þess, að hann ætti að eignast svo gáfaða og mennt-
aða konu.
„En hvað vinir mínir verða forviða og öfundsjúkir!
En hvað gamli málaflutningsmaðurinn verður glaður,
þegar hann sér, að jeg hefi náð mér í slika konu!
En hvað það verður yndislegt, að eiga konu, sem
ber langt af öllum öðrurn konum í öllum heimboðum
og samsætum! En hvað gestir okkar verða hrifnir,
15
þegar hún í senn veitir þeim líkamlega, og andlega
svölun!“
Þessar og því likar voru hugsanir Jolm’s; harin
var orðinn ástfanginn í .Janet, eins og hann myndi liafa
verið ástfanginn í nýrri te-könnu, eða einhverri sjald-
gæfri bók; í hans augum var Janet eins og hver annar
kostagripur, sem gainan var að geta sýnt kunningjunum
sem sína eign.
En það eru annars margir aðrir, en John, sem hafa
’kvongazt af likum hvötum, og kallað það ást; og John
liélt nú líka í raun og veru, að liann væri ástfanginn í
Janet Dunton, og alla næstu viku spjallaði hann við
hana, gekk með henni, og ók með henni í sleða; og
hann var staðráðinn i því, að hann skyldi flytja þennan
dýrgrip heim með sór til New York. En með þeirri
varfærni, sem málfærslumönnum er eigin, hugsaði hann
sér samt, að bezt myndi að geyma það, þangað til i
síðustu lög, að leggja algjört löghald á ,hana. En það
er vafalaust, að ef hjarta hans hefði átt nokkurn þátt í
þessu áformi hans, þá myndi varfærnin ekki hafa komið
honum að miklu liði, því að enda þótt varfærnin sé
góður öldubrjótur, til að verjast því, að hégómagirnin
geri mikinn usla, þá er liún þó þýðingarlaus gegn
brimsjóum ástarinnar, og það fékk John Harlow siðar
að reyna.