Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 21.05.1895, Blaðsíða 4

104
Þjóðveujinn ungi.
INTý sltinrililoeði og nokkur
verkuð sauðskinn fást keypt með
góðu verði. Ritstjóri vísar á seljanda.
LIFSÁBYRGÐARFÉLAGIB „STÁR“.
Hr. Pétur kaupmaður Tliorsteinsen á
Bíldudal lieíir tekið að sér uinboð tyrir
enska lífsábyrgðarfélagið „Star“, og geta
því þeir, sem óska að tryggja líf sitt,
snúið sér til hans.
Reykjavík, 7. maí 1895.
Olafía Jóhannsdóttir,
sem hefir aðal-umboð félagsins
á Islandi.
SuiKlkennsla.
Hér með auglýsist, að sundkennslan
í Eeykjarnesinu byrjar 15. jiiní næst-
komandi, og geta bæði unglingar og full-
orðnir, sem vilja nota hana, snúið sér til
undirritaðs.
Arngerðareyri, 12. maí 1895.
Bjarni Asgeirsson.
V ottorð.
Jeg undir-rituð hefi í mörg ár þjáðst
af' gigt, þrýstingi fyrir brjóstinu og svefn-
leysi, og voru þessum kvillum mínum
samfara miklir sársaukar. — Jeg leitaði
IV, 26.
mér læknis-hjálpar, en það varð árangurs-
laust: en fyrir naumlega einu ári, var
mér ráðlagt, að reyna Kína-lífs-elixír hr.
Váldernars Petersens, og gerði jeg það
einnig, og á þessum stutta tíma, sem
siðan er liðinn, er jeg orðin næstum því
heilbrigð, og jeg hefl vonir um það, að
jeg, áður langt um líður, verði fullkom-
lega heil heilsu.
Með því nú að Kína-l/fs-elixírinn hefir
hjálpað mér svo vel, þá ráðlegg jeg ein-
um og sérhverjum, sem þjáist af ofan-
nefndum kvillum, eða líkum sjúkdóm-
um, að nota Kína-lífs-elixírinn.
Kaldaðarnesi, 23. nóv. 1894.
Guðrún Einarsdóttir.
Ivina-lííf-s-elixixúnn fæst hjá
fiestum kaupmönnum á Islandi.
Til þess að vera vissir um, að fá
hinn ekta Kína-lífs-elixír, eru kaupendur
beðnir að líta vel eptir því, að -—
standi á flöskunum í grænu lakki, og
eins eptir hinu skrásetta vörumerki á
flöskumiðanum: Kínverji með glas í
liendi, og firma nafnið Valdemar Peter-
sen Frederikshavn, Danmark.
PUENTSMIÐ.IA WÓDVIl.JANS UNUA.
38
verið daglegir gestir hjá honum, voru allir ættaðir ur
landsdeildinni Gard. Þeir voru allir staddir hjá Loupian,
þegar Picaud kom þangað.
„Hvað á þetta að þýða?“ sagði Loupian; „þú ert
eitthvað fínn í dag, Picaud; maður gæti nærri því imynd-
að sér, að þii ætlaðir á danaleik í kvöld“.
„Nei, það er annað, og miklu betra, en dansleikur,
sem bíður mín, Loupian góður; jeg ætla að fara að
gipta mig“.
„Og hverja hefir þú valið til þess að skreyta höfuð
þitt?“ spurði einn af þeim, sem við voru, Allut að nafni.
„Að minnsta kosti ekki næst elztu dóttur hennar
tengdamóður þinnar, því að í þeirri ætt er slíku skrauti
svo klaufalega fyrir komið, að á þér t. d. hefir það þeg-
ar rutt sér braut í gegnum hattinn þirm“.
Menn litu hver á annan. Það var stórt gat á hatti
Allut’s, og því varð ölluin ósjálfrátt, að hlæja að þessu
gamanyrði skósmiðsins.
„I alvöru“, sagði kaffisalinn, „hverri ætlar þú að
kvongast?“
„Hún heitir Therese Vigouroux“.
„Það er ómögulegt!“ sagði kaffisalinn forviða; „hfm,
sem á að minnsta kosti hundrað þúsundir franka“.
„Jeg borga henni það með einlægri ást, og með
þvi, að reyna að gera hana svo hamirigjusarna, sem mér
39
er auðið. Og nú, herrar minir, bið jeg ykkur að gera
svo vel, að mæta við brúðkaupið, sem haldið verður í
Saint-Leu, og í veizlunni, sein haldin verður lijá hr.
Latignac í Bjarnarstræti“.
Loupian og gestirnir þrír stóðu sem steini lostnir;
þeir trúðu því naumast enn þá, að þessi lagsbróðir þeirra
gæti verið svona einstaklega lánsamur, og það var rétt
þar um, að þeir gætu stamað fram einhverjum meining-
arlausum þakkarorðum.
„Hvenær á brúðkaupið að verða?“ spurði Loupian.
„A þriðjudaginn kemur“.
„Á þriðjudaginn ?“
„Jeg vonast eptir, að jeg fái að sjá ykkur. Verið
])ið sælir“.
Picaud fór, og litla stund horfðu allir forviða hver
á annan.
„Það er naumast, að liann er lánsamur!“
„Jeg fer að halda, að hann sé göldróttur“.
„Jafn inndæla og rika stúlku . . . !“
„Og hún á að eignast skósmið fyrir mann!“
„Það er á þriðjudaginn, sem brúðkaupið á að verða“.
„Já, að þrem dögum liðnum“.
„Jeg skal veðja um, að brúðkaupinu skal verða
frest,að“, segir Loupian.
„Hvernig ætlarðu að koma því til leiðar?“