Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 31.01.1896, Page 3

Þjóðviljinn ungi.
55
Y, 14.
Úr Gi-unnaTÍkurhrep]>i
er oss ritað 21. þ. rn.: „Það ber varla
við, að maður sjái nokkurn tíma í blaði
yðar fréttir héðan að norðan, encla ber
hér fátt til tíðinda, en þó ekki svo, að
einhverjum kynni eigi að þykja gaman
að því, að sjá héðan eitthvað, og því
rita eg yður nú fáeinar lirrur, ef ske.
kynni, að yður þætti eitthvað af þeim
takandi í blaðið. — 10. þ. m, var hald-
inn hér félagsfundur, til þess að í'æða
um áframhald kaupfélagsskaparins, þar
sern aldrei fyr hefir verið jafrr mikill
fiskur til eptir lraustvertiðina, sern nú,
því hann er nálega helrnirrgi rneiri, en
nokkurn tíma áður, og það að heita má
tómur fiskur (þorskur); en það er baga-
legt, að næstum allur þessi mikli afii er
svo rígbundinn, að rrienn geta nú ekki
lagt töluvert í félagið, sem menn hefðu
þó óefað gjört, ef öðru vísi hefði á staðið.
Svo er mál nreð vexti, að faktor Ás-
geirs-verzlunarinnar á Hesteyri færði sig
rrú í lraust það upp á skaptið, að neyða
menn til að skrifa undir skjal, senr inni
hélt þá skilinála, að svara 5 skpd. afvel
verkuðum fiski úr hverjum (i tn. af salti,
annað hvort að sumri, eða þá sem því
svaraði af blautum fiski nú á haustver-
tiðirrni; þessir skilmálar náðu yfir allt
það salt, sem lánað var á vertíðirrni; en
fáir áttu inni, og þó að einhver lrefði
átt það, hefði hann ekki fengið salt út
á innieign sína, heldur eitthvað miður
vandað glingur, og færi betur, að þetta
bragð factorsins yrði til þess, að kenna
mönnum, að sjá betur að sér í næsta skipti,
og fá sér dálítinn hnéfa af salti hjá fé-
laginu, svo að factornum lánist eigi að
terra. likt, eða jaftr vel verra, skilnrála-
bréf framarr í menn næsta haust. — Ekki
eru heldur glæsilegar sögurnar, sem fara
af blautfisks-verzluninni hjá þeim, sem
létu blautt í Iraust, þykir útkoman háfa
orðið lélegri hjá þeirn, þegar farið var
að skipta. en þeir töldu sér lofað við
móttökuna. eða þegar verið var a.ð fá
loforð fyrir blautfiskinum. - Yfir höfuð
má segja, að haldi Hesteyrar-verzlunin
áfram, eirrs og byrjað er, þá eigum vér
von á verzlun, sem áður var nefnd ein-
olninar-eerehm, rétt í fullum stýl. —
Þessi sjötta tunna af saltinu, sem er
frarir yfir- 5 skpd. lijá factornurn, er ekki
nerna fyrir rýrnun á saltinu, og í beitu,
svo að rétt að gáö, er maður ekki frjáls
að lofa neinu r félagið; þó urðu loforðin
lík og í fyrra, og er það nei'ðarlegt af
svo miklum fiski, sem nú er hér til. —
En þetta gera þessir neyðar-skilmáhir!
Og þó er ekki full-lesið ofan í kjölinn
enn, þvr að allir þeir, sern skrifuðu und-
ir, skuldbundu sig, til að rnæta fyrir
gestarétti á Hesteyri, ef ekki er staðið
í fullunr skilum, og til að borga allan
þar af leiðandi kostnað; og lrann yrði nú
ekki mikill, eða liitt þó heldur!
Að aflinn varð svona góður hér i
haust þakka menn beitunni, því að eng-
inn skortur var hér á síld, og er hún
hér enn, því núna fvrir helgina, í sjálf-
um norðan-garðinum, fékk einn bátur
1(300 (um 4 tn.) á þrem dögum, sem
neta varð vitjað.
I gær var fundur haldinn i Furufirði
á Ströndunr, til þess að ræða unr bæna-
húss byggingu þar, og mættu á þeiin
furrdi næstum allir Strandamenn, og 6
af yt.ri sveitinni, og var samþykkt, að
reyna að fá tilbúið hús frá Noregi að
sumri. — Um 200 kr. var skotið saman
á fundinunr, til viðbótar þeim 500 kr.,
sem viðlagasjóður sparisjóðsins á Isafirði
gaf til bænahúss byggingarinnar í fyrra,
og eru þó nokkrir eptir hér íhreppnum;
svo er og i ráði, að senda bónarbréf út
uni landið, að ínenn gefi eittlivað dálitið
t'.l þessa þarfa fvrirtækis, sem óneitan-
lega er Strandamönnum bráðnauðsynlegt
vegna örðugleikanna11.
-----------------
Um Útskála-lbrauðið, sem nú er laust, s.óttu
þessir: sira Þorkell Bjai-nason á Reynivöllum,
próf. Janus Jónsson i Holti, próf. Bjarni Þór-
arinsson á Prestsbakka, síra Þorst. Benediktsson
í Bjarnanesi, sha Eyjólfur Jónsson í Arnesi, síra
Bjarni Þorsteinsson á Siglufirði, sira Júlíus
44
ríkur og mikils háttar maður, svo að þær geti tekið þátt
i öllum skemmtunum og unaðsemdum.................“
..\ il.jið þér nú ekki liætta þessurn upplestri, og
so8ja mér, hvers vegna þér vilduð fá mig hingað heim
til yðar?“ greip málaflutningsnraðurinn fram í, óþolin-
móður mjög.
„Þegar jeg i óag lieyrði sagt frá ræðu yðar“, svar-
aði snriðurinn, og leit á Kiinzel með æðis-trylldu augna-
ráði, — „þá fór jeg að hugsa unr það, að þér mynduð
einmitt vera sa inaðnr, sem mest gagn gæti unnið þessu
áhugamáli voru, og að þér, með mælsku yðar og skarp-
skygni, gætuð stutt viðleitni vora ...... Þér megið
ekki grípa fram í, eða andmæla mér, því að þetta snert-
ir einnig yðar ejgin farsaeld. Et' þér gangið i baridalag
með oss, þá ninnuð þér komast t.il hárra valda og
iiietorðau.
Kiinzel var nú orðinn sannfærður uin þa.ð, bæði af
orðum og augnaráði smiðsins, að liami vaeri vitskeitur
orðinn. Hann stóð þvi upp, og ætlaði iit, en Reimann
tór í veginn fyrir liann, og varnaði jionuin út.giingu.
„bvar yðar!...........Jeg vil lieyra syar yðar!“
öskraði hann í bræði.
Kiinzel vissi, að smiðurinn var mesta heljarnrenni.
að afli, og sá því, að ekki var til neins, að reyna að
komast út, fyr en smiðurinn leyfði það. Það var Jrvi
41
um mig, að jeg sé vanþakklátur. Jeg er ekki eins fá-
tækur, eins og þér lialdið; jeg hefi peninga.........“
„Eigið þór sjálfur yðar peninga, ef þér hafið feirgið
þá á heiðarlegan hátt“, svaraði Kúnzel. „Jeg hefi enga
þorf fyrir þá“.
„Nú-jæja, við skuluur þá ekki tala meira um það.
En jeg þarf að biðja yður einnar bónar.............Þér
verðið þegar að koma með mér heim til mín!“
„Núna — í kvökj?“ spurði málafiutningsmaðurinn
forviða.
„.Já, það er öldungis nauðsynlegt. Jeg liefi áríð*
andi málefhi að skýra yður frá“.
Knnzel varð æði forvitinn. Hvaða áríðandi mál-
efni gat það verið, sem Reimann þurfti að skýra lion-
uiii fra? Eptir litla umhugsun tók málaflutningsmaðurinn
liatt sinn, og fylgdist ineð smiðnum, sem þegar var
kominu fram i forstofuna.
Þeir gengu nokkra stund hvor við annars hlið, og
mæltu eigi orð; err allt i einu nam smiðurinn staðar, og
sagði, að Kúnzel skyldi lralda áfram, en sneri sjálfur
við, og skundaði, senr mest hann mátfi, áleiðis að keim-
ili málaflutningsmannsins.
Kúnzel hélt áfram í hægðum sínunr, og var gram-
ur í geði yfir því, að hafa farið að beiðni smiðsins.
Honum virtist allt Iráttalag lians vera svo skrítið — —