Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 11.07.1896, Síða 3

Þjóðvil.jinn ungi.
123
V, 31.
skipta, og svo hitt, að hafa betur um samninga
búið, en í þetta skiptið mun verið hafa.
Bóðruni er nú almenningur hættur hér við
Djúpið, enda sagt fremur tatt um flsk i Djúpinu,
nema reitingur nokkur af ísu og fisk-smælki.
Kvef-vesold liefir gengið hér vestra, og hafa
nokkur smábörn k fyrsta ári iátizt úr henni.
Héraðsfundur fyrir Norður-ísafjarðarsýslu-
prófastsdærni var haldinn hér í kaupstaðnum 4.
þ. m., og sóttu hann nú, — aldrei þessu vant —,
allir prestar prófastsdæmisins, nema L (síra St.efán
i Vatnsfirði). — Safnaðar-fulltrúar mættu og úr
meiri hluta prestakallanna.
Að öðru leyti var fundur þessi fremur ó-
merkilegur, enda ekkert til þess gert at hálfu
prófasts eða presta, að gjöra liann hátíðlegan,
hvorki messa sungin né fyrirlestrar fluttir, svo
sem þó er farið að tíðkast i sumum öðrum pró-
fastsdæmum landsins.
Samþykkt var að mæla með makaskiptum a
kirkjujörðinni Höfða móti t/2 Nesi í Grunna-
víkurhreppi, en neitað að mæla með sölu á kirkju-
jörðinni Læk í Aðalvík, vegna ónógs undirbún-
ings. — Færslu kirkjunnar á Stað í Aðalvík að
Hesteyri tjáði fundurinn sig mótmæltan, enda
þótti og vanta vottorð prests og sóknarnefndar
um það, að gott og nægilegt kirkjugarðsstæði
væri á Hesteyri, er jarðar-eigendur vildu leggja
fram ókeypis.
Skýrslur um barnapróf komu að eins úr 3
prestaköllum. ■— Kirkjureikningar voru fram
lagðir og yfir litnir.
Hr. Pétur Ólafsson, verzlunarmaður í Flatey
á Breiðafirði, sem staddur var hér i kaupstaðn-
um fi. þ. m., fullyrti, að Björn kaupmaður Sig-
urðsson kæmi ekkert liingað norður til verzlunar
i sumar. — Vöruverðlag í Flatey og Skarðsstöð
sagði hann, sem hér segir: Rúgur 13 kr., rúg-
mél 14 kr., bankabygg 18 kr.. baunir 19 kr.,
hrísgrjón 21—24 kr., kaffi 95 a., 1 kr., 1 kr.
05—1 kr. 10a., eptir gæðum, kandís á30—32 a.,
melis 28 a. — Líklegt taldi hann, að matvara
myndi iækka á Breiðafirði i kauptíðinni um 1
kr. tunnan. —
Á Bíldudal er rúgur á 12 kr., og rúgmél á
13 kr. _________
l’ilskipa-alli hér vestra er í ár yfirleitt meiri,
og fiskur vænni, en i fyrra.
Hvalveiðarnar, sem gengu freniur tregt fi am
eptir vorinu, hafa lánazt prýðis-vel um undan
farinn mánaðar tíma, og hat’ði H. Ellefsen, sem
bezt hefir aflað. fengið yfir 150 hvali um síðustu
mánaðamót.
Lang-róið er nú nokkuð farið að verða hjá
hvalveiðamönnunum, með því að hvalir sjást
varla hér við Vesturlandið, svo að hvalveiðabát-
arnir hafa orðið að sækja megnið af afla sínum
norður á Siglutjörð, og jafn vel alla leið norður
að Grímsey.
Uppboösauglýsing.
Laugardagana 29. ágústm. og 5. og 12.
septemberm. verður, eptir kröfu fyrv.
sýslumanns Sk. Thoroddsen, samkvæmt
samningi eptir tilsk. 18. febr. 1847, 10.
gr., sbr. 1. gr. laga nr. 16, 16. sept. 1893,
liúseign Ó. F. Ásmundssonar kaupmanns
á Isaíirði, virðingar nr. 12. b., með öllu
múr, og nagl-föstu, lóð, fiskireitum, og öllu,
er eigninni fylgir, boðin upp við 3 opin-
ber uppboð, sem haldin verða kl. 9 f. h.,
2 hin fyrstu á skrifstofu bæjarfógeta, en
hið þriðja við húseignina sjálfa. Yerður
hún á liinu síðasta uppboði seld til lúkn-
ingar skuld til Eller & Co. i Manchester,
sem húsið stendur að veði fyrir, næst á
eptir 1560 kr. veðskuldum, svo og ó-
greiddum vöxtum og kostnaði.
Söluskilmálar verða til sýnis hér á
skrifstofunni nokkra daga fyrir hið fyrsta
uppboð.
Bæjarfógetinn á ísafirði 6. júlí 1896.
Ilannes Hafstein.
Islenzk umboösyerzlun.
Eins og að undan förnu tek jeg að
mér að selja alls konar íslenzkar verzl-
unarvörur, og kaupa inn útlendar vörur,
og senda á þá staði, sem gufuskipin
koma á. Glögg skilagrein send í hvert
skipti, lítil ómakslaun. Utanáskrift:
Jdkob Gunnlögsson,
Nansensgade 46, A.
Kjobenhavn, K.
84
og hvína enn ákafar, en áður, svo að liann þyrfti ekki
að heyra andardrátt vinar sins, og gæti gleymt því, að
hann lá þarna. — Hann tók hendinni um höfuð sér, og
i'eyndi að fara að hugsa um eitthvað annað, — reyndi
að hugsa um frarntiðina, og um bágar kringumstæður sín
°S s'nna.
En hvernig sem hann reyndi að dreifa hugsunum
sínum, vék hugsun hans einatt aptur að því sama:
„Sex þúsund krónur!“
Þessi þrjú orð stóðu honum einatt fyrir hugskot-
sjónum.
Liti hann inn i ofninn, sýndust honum þau stanua
þar skrifuð með logandi letri; og lokaði hann augunum,
þóttist hann sjá þau innan í augna-lokum sjálfs sin.
Harm færði sig nr stað, en allt kora fyrir ekki.
Meira að segja, honum fannst, sem veggirnir, og allt
sein í kringum hann var, hefði fengið mál, og ávarpaði
hann svo felldum orðum:
„Moðir þin er veik, og dauðinn er henni vís, fái
hún ekki nauðsynlega aðhjúkrun. —Framtíð systur þinn-
ar er sorgum og þyrnum stráð, og sjálfur ertu orðirm að
betlara, — þú, sem ekki þarft annað, en að rétta út hend-
ina, til þess að fá sex þvisund krónur, eitt þiisund frá
lögreglustjórninni, og fimm þúsundin frá gamla HarnischL
Með slikri fjár-upphæð mætti margt gera; móðir
81
að þú verðir sælli í sambúð við Kurt Harnisch, en með
mér, þá vil jeg ekki framar vera. þér til tálma. — Ekki
eitt einasta ásökunar-orð lét jeg á mér heyra, enda þótt
jeg vissi það vel, að það var peninganna vegna, að hún
tók hann fram yfir mig. — Fyrir inér vakti það að eins,
að gera hana gæfusama; og þó var eins og mér kæmi
þá þegar til hugar, að þrælmennið myndi gera bana ó-
farsæla“.
„Já, gagnvart henni hefirðu breytt, eins og dreng-
lyndur maður, Hinrik, þvi getur enginn neitað; en hún
hefir ekki átt það skilið, að.......“.
„Hægan, Friðrik! Ekki eitt styggðarorð um Önnu !
Hún hefir hlaupið á sig, eins og margar ungar stúlkur
gjöra, og fyrir það tekur hún nú út launin. — En hefði
honum farizt mannlega við hana, þá hefði jeg sjálfsagt
gleymt missi inínum; en þegar jeg lieyrði, að hann hafði
yfirgefið hana svo svívirðilega, þá réð jeg mér ekki fyrir
greruju. — Hann hafði stolið frá mér því, sem var mér
allt, en að eins til þess, að fótum troða það“.
„Harnisch hefir allt af verið ótrúr þorpari, sem
aldrei hefir forsmáð neitt meðal, til þess að koma sínu
fram“, tautaði Friðrik, og leit í gaupnir sér. — Hann
gat ekki slitið sig frá þessum ljótu hugsunum, sem freist-
arinn hafði blásið honum í brjóst, og heyrði því naum-
ast, hvað vinur hans var að segja sér til varnar.