Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 20.10.1898, Qupperneq 5

VIII, 5.-6.
Þjóðvilji.v.y uvgi.
21
— það er tíðum mátinn —
margur þjakast austri af,
á þegar gefur bátinn.
Mörgum Alf þó gatan greið,
glysi blandin, sýniet,
fyrr en bálf er farin leið
ferst í sjó og týnist.
í>ó að Alfi’ um þrautastig
þróttur minnki linum.
Bróðir! sjálfan sjáðu’ um þig,
sveigðu’ ei dóm að hinurn.
Beginblinda ber oss hór,
beint að ílaumi kífsins;
álfakindur erum vér
í yðustraumi lífsins.
S. Or. Borgfirðingur.
%
Mannskaðinn í Súgandafirði.
28. febr. 1898.
í ‘24. nr. VII. árg. blaðs þessa voru nafn-
greindir Súgfirðingar þeir, er drukknuðu í mann-
skaðaáhlaupinu 28. febr. síðastl., en þeirra að
öðru leyti eigi getið, sem skyldi, vegna ókunn-
ugleika vors, og viljum vér því að þessu sinni
geta manna þessara nokkuð ýtarlegar, þar sem
það eigi befir gjört verið í öðrum blöðum.
Formaðurinn Sturla Jónsson var 26 ára að
aldri. — Hann var sonur Jóns heitins Ólafs-
sonar á Stað og Guðrúnar Sturludóttur. — Eptir
lát föður síns 1892, gjörðist bann fyrirvinna
lijá móður sinni, en tók jörðina í fyrra vor,
ásamt heitmey sinni, Jóhönnu Guðmundsdóttur.
— Hann var maður bráðþroska, alvarlegur og
stilltur, velviljaður, dugnaðar- og ráðdeildar-
maður, og þótti í hvívetna koma fram til góðs.
— Hann var mikill maður vexti, og styrkur
vel. — Hann var aðal-stoð móður sinnar, bjó
við all-góð efni, og lét eptir sig unnustuna, og
eitt barn, er hann átti.
Gruðm. Jónsson, lausamaður, var stilltur mað-
ur, viðkvæmur í lund, og dagfarsgóður, 30 ára
að aldri.
Guðni Egilsson, 39 ára gamall, var sonur
Egils heitins Guðmundssonar á Laugabóli í
Ögursókn, og lét eptir sig ekkju, 5 börn, og
aldraða móður. — Guðni heitinn var framúr-
skarandi dugnaðarmaður, þrekmikill tii sálar og
iíkama, hreinn og djarfur, vinsamlegur og við-
mótsgóður. —- Efnahagur hans var þröngur, en
hæfileika hafði Guðni sálugi til þess, að teijast
meðal fremstu sveitunga sinna.
Magnús Jcmsson, 57 ára að aldri, lætur eptir
sig ekkju, og 3 börn vaxin. — Hann var mann-
skapsmaður mikill, vingjarnlegur og góðsamur.
Marías Þórðarson-, bónda Jónssonar í Vatna-
dal. var 29 ára að aldri. — Hann var fjörmaður
og dugnaðarmaður, og hinn efnilegasti, og fór
efnahagur hans batnandi. — Hann lét eptir sig
ekkju og tvö börn.
Jón GtiðmuncLsson, 35 ára gamall, var ráð-
deildar- og dugnaðai'-maður, nettmenni og prúð-
menni, stilltur og sérlega dagfarsgóður, og
mátti heita hugljúfi allra. Hann lét eptir sig
ekkju og tvö börn.
Að mönnum þessum öllum var hinn mesti
skaði, einkum að þeim Sturla, Guðna og Jóni,
er alla mátti telja merkismenn í sinni stétt, og
voru meðal helztu manna i Súgandafirði.
Réttritunin nýja. Þess var getið
í „Nýju öldinni“ ný skeð, að ritstjóri
„Þjóðv. ungau hefði ritað undir réttrit-
unarreglurnar nýju, sem blaðamannafé-
lagið i ítoykjavík hefir samþykkt, og
margir af helztu rithöfundum landsins
hafa þegar fallizt á. — En þetta er mis-
skilningur lijá ritstjóra „Nýju aldarinnaru,
þar sem ritstjóri „Þjóðv. ungau hefir enn
enga fullnaðarályktun um það tekið, held-
ur haldið til þessa sinni fyrri réttritun.
Yér finnum ástæðu til að taka þetta fram,
til þess að ekki sé álitið, að vér höfum
skrifað undir réttritunarreglurnar, en
fylgjum þeim þó eigi alls kostar.
Vera má, að vér breytum til um rétt-
ritun blaðsins síðar, þó að vér í svipinn
eigum bágt með að fella oss við einstök
atriði nýjungarinnar, svo sem þá einkum,
að tvöfalda eigi samhljóðanda, þó að upp-
runi orðs segi svo til.
I bráð látum vér oss nægja, að gera
mál þetta að engu kappsmáli, en
lofum þeim, er eitthvað láta prenta í
prentsmiðju blaðsins, að ráða, hvora rétt-
ritunina þeir kjósa.
-----ec=*oa-.---
Bæjarbruni. 5. sept. síðastl. brann bærinn að
Hamri á Þelamörk í Eyjaíjarðarsýslu, og missti
bóndinn, Einar Jónsson, fátsekar fjölskyldumað-
ur, þar aleigu sína. — Er svo sagt, að fólkið
vaknaði um nóttina við hundgá, og Stóðu þá
bæjargöngin í Ijósum loga; og með því að glugg-
ar voru svo litlir, að eigi mátti út um þá kom-
ast, ui'ðu hjónin að brjótast gegnum eldinn fneð
börnin.
Vilji einhver rétta þessum fátæka fjölskyldu-
manni hjálparhönd, er ritstjóri blaðs þessa fús
á að veita því viðtöku, og koma til hlutaðeiganda.
Fiskaili er sagður reitingslegur á Eyjafirði,
að eins nokkurt isuslangur, enda síldarlaust
lengstum; unz vel varð sildarvart við Hrísey
seiut í sept.
Gránut'élagið sýpur enn seyðið af óhagkvœmri
undan genginni tjárstjórn og var því ályktað á
aðalfundi félagsins á Oddeyri 14. sept. siðasth,
að borga að eins 3°/0 vexti af hlutabréfum í
nœstu þrjú ár.
1 tíð hr. Tryggva uráu félagsmenn stundum
að láta sér lynda enn minna, að oss minnir.
Slíkt virðist óarðsamt verslunarfyrirtœki.
24
eptir að vér höfðum heilsazt, og kastazt á nokkrum orð-
um, tylltum við okkur niður í legubekk.
Baróninn studdi hönd undir kinn, og litlu síðar
mátti heyra það á andardrætti hans, að runnið hafði i
brjóst honum.
Allt í einu þreif dr. E ... í handlegginn á mér, og
henti mér á stiga, sem lá frá herberginu, ofan á skrif-
stofu barónsins, og stóðu dyrnar milli þess herbergis og
bókaherbergisins opnar.
Og þegar jeg leit þangað, fór um mig kaldur hrollur,
og blóðið sté mér til höfuðsins, því jeg sá greinilega, að
Lovísa, barónsfrúin sáluga, kom gangandi upp stigann,
og gekk inn í bókaherbergið, sem vér sátum í.
Hún gekk rakleiðis að þilinu, sera alsett var bóka-
hyllum, og nam staðar rétt hjá vini mínum M..., sem
sat með krosslagðar hendur, og starði á hana, eins og
við hinir.
Og þegar barónsfrúin var þangað komin, þreifhún
hók eina úr einni bókahyllunni, og opnaðist þar hlemm-
ur á bak við, og tók frúin þar út böggul úr leynihólfi
einu, og sýndist böggullinn blóðrauður, er ljósbjarmanum
úr ofninum sló á hann.
Böggul þenna lagði frúin á borðið, fyrir framan
baróninn, og leið svo burtu jafn tigulega, sem hún
hafði komið.
Og þá fyrst, er hún var liorfin, létti af oss þessum
töfrum, eða hvað jeg á að kalla það, sem yfir oss höfðu
hvílt, á meðan hún var inni.
Yér litum liver á annan, en stóðum siðan upp, og
gengum hljóðlega upp stigann.
Svefnherbergishurðin var aflæst.
17
því ástandi, er hún, samkvæmt uppskriptinni, fyrir finnst
að vera í o. s. frv. — —“
Orðin „frumborins, elzta erfingjau gátu ekki síður
átt við konu, en karl; en á hinn bóginn virtist orðið
h a n n benda á, að erfingi aðalseignarinnar skyldi jafnan
vera karlmaður.
En kynlegast var þó, að sira B . .. sálugi, er látizt
hafði um áttrætt, hafði í lifanda lifi vottað, að hann hefði
á yngri árum sínum séð og lesið frumritið á búgarðinum,
og hefði í því staðið „frumborins, elzta karlkyns
erfingjau
Ekki var það og síður undarlegt, að þegar Axel barón
fór að grafast eptir, hvað orðið væri af frumritinu, þá fékk
hann alls staðar, bæði í Stokkhólmi, hjá stjórnarráðinu, og í
riddarahúsinu, sama svarið, að skrá ein yfir aðalseignir,
sem enn væri til, sýndi það ljóslega, að skjal þetta hefði
verið til, en að nú væri það hvergi að finna.
Aptur á móti mundu núlifandi menn, að sira B ...
gamli hafði sagt þeim, að skjalið væri geymt í rauðri
skinntösku, eða veski.
„En afsakið, kæru áheyrenduru, sagði núlæknirinn
ennfremur, um leið og hann fékk sér góða hressingu úr
toddy-glasinu sinu, „hve afar-margorður jeg hefi verið
um þetta skjal; en það er sagan, sem útheimtir þaðu.
„Það er eðlilegtu, sagði P ... greifi. „Skál, hr.
doctor! Sagan fer að verða skemmtileg, og því er það
■ósk okkar allra, að þér segið hana áframu.
„ Já, fyrir alla muni, áfram með söguna, læknir góð-
.ur!“ tók nú kvennfólkið undir.
„Jæja þáu, anzaði læknirinn, og hélt nú svo áfram: