Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 16.01.1899, Page 5

VIII, 18.--19.
Þjóðviljinn ungi.
73
en leyfa mór að lesa sitt orð mér til
dægrastyttingar. Mór hefir sérlega vel
tekizt blóðtökur, og í vetur á þorra, opn-
aði eg æð á konu, er kafði 7 yíir sex-
tugta. Eptir það síra Eyjólfur hafðirit-
að bréf þetta, lifði hann mjög skamma
hríð, því hann dó 12. júlí 1862, á 92 ald-
ursári, en var prestur 53 ár. — Hann
var mikilbæfur og merkilegur prestur,
þrekmikill, og vel að sór gjör um margt,
og talinn andríkur. Með Önnu Maríu,
konu sinni, átti hann 11 börn. 1. Hall-
dór Hans. 2. Hans Gruðni. 3. Halldóra,
dóu öll á unga aldri. 4. Anna Kristín
Eyjólfsdóttir var elzt systra sinna. Hún
var vel að sór, giptist aldrei, en bjó alla
æíi í timburkúsi á Isafirði, sem hún sum-
part kepti, og fékk í arf'. 5. Jókanna
Friðrikka Eyjólfsdóttir, fædd í Flatey 31.
maí 1798, fluttist þaðan með foreldrum
sínum sama vorið, sem hún fæddist að
Sauðlauksdal, en þaðan 1811 að Bæ, og
að Stað í Grunnavík 1815. Frá foreldr-
um sínum fluttist hxín 1818, sem þjón-
ustustúlka til þeirra hjóna Ebenezers
sýslumanns Þorsteinssonar og Guðrúnar
Þórðardóttur, að Hjarðardal í Önundar-
firði, og var hjá þeim 2 ár, en frá Hjarð-
ardal fór hún aptur í Flatey vorið 1820,
og giptist þar 6. október sama ár ágæt-
ismanninum síra Ólafi Sigurðssyni (Sí-
vertsen), síðar prófasti og riddara í Flat-
ey; voru þeirra börn: sira Eiríkur Kuld,
prófastur í Stykkishólmi, og frú Katrín,
ekkja síra Guðmundar prófasts Einarsson-
ar á Breiðabólsstað. Frú Jóhanna Frið-
rikka lifði 5 ár eptir lát manns síns, og
dó í Flatey 25. ágúst 1865. Hún var
ágætiskona mikil, prýðilega að sór til
munns og handa, starfskona mikil, og
alíslenzk í hverja taug, og án efa, meðal
hinna mikilhæfustu merkiskvenna á Is-
landi, sór samtíða. — 6. Friðrik Kristján
Eyjólfsson ólst upp með móðurbróður
sínum, Eiríki Kúld, kaupmanni i Flatey.
Hann bjó á Skálmarnesmúla, og svo á
Selskerjum. Hann drukknaði á Skutils-
firði 1828, og var þá í Arnardal. Hann
átti Sigríði, dóttur Ólafs (f 1808) Þor-
bergssonar prests á Eyri, Einarssonar;
voru þeirra börn: Halldór Kristján Frið-
riksson, yfirkennari í Reykjavík, og Ólína,
er átti HafLiða danebrogsmann Eyjólfsson
í Svefneyjum. — 7. Hílaríus Eyjólfsson
var söngmaður mikill, og hinn liðlegasti
maður i hvivetna, glaðlátur, aflamaður
mikill, og örlátur. Hann drukknaði 1832
af hákarlaskipi Jens Jakobs kaupmanns
á Isafirði, Bogasonar frá Staðarfelli; það
skip hét „Rauðifjörðura. Áskipinuvoru
8 menn; var á öldusjór og harðviðri,
og halda menn þeir hafi farizt á leið til
lands. Kona Hilaríusar var Þórunn, dótt-
ir Gfuðmundar kapeláns í Bolungarvík,
Þorvaldssonar; voru þeirra börn: Guð-
mundur beykir, er utan fór, Pétur Kristj-
án, bóndi á Breiðabóli i Skálavik, er átti
Ingunni Sigmundsdóttur. • Anna og Guð-
rún, 8. Petrina Eyjólfsdóttir átti fyr 1827
Benedikt Jónsson frá Marðareyri í
Grunnavikursókn; voru þeirrabörn: Jó-
hanna, kona Benjainíns Danielssonar gull-
smiðs í Hlíð i Þorskafirði, Hjaltasonar
prófasts; Guðfinna, ógipt, Guðrún kona
Guðmundar bónda á Drangsnesi á Sel-
strönd, Guðmundssonar frá Kaldrananesi.
Finnur, bóndi i Kálfanesi, síðar járnsmið-
ur á Isafirði, átti Sigríði Jónsdóttur,
Grundfjörðs. — Hildur, kona Þórólfs Magn-
ússonar frá Hrófá. — Séinni maður Petr-
ínu Eyjólfsdóttur var Guðbrandur hrepp-
stjóri í Kálfanesi, Hjaltason prófasts f'rá
Stað; þeirra börn voru: Benedikt, varð
úti á Steingrímsfjarðarheiði 16. apríl 1862,
ógiptur. Evlalia, dó á Isafirði 1898.
Sigriður. — 9. Anders Eyjólfsson gjörð-
ist vanheill ungur,en giptist Kristínu
Gisladóttur, sem síðar var í Arnardal.
Anders lifði skamma stund eptir það
hann giptist, og var limafallssjúkur.
Hann var hinn harðgjörfasti maður, og
var sem hann mætti allar pislir þola,
brenndi hann sjálfur við eld sár á hand-
legg sér, er hann fékk ei, að brennimeð-
ul væru viðlögð, og róttust að nokkru
liendur hans við það. Hann missti svo
af öðrum fæti, að hann gekk á beru hæl-
beininu. Hann var formaður, og sótti
sjó, eptir það hann veiktist. — 10. Þóra
Katrín Eyjólfsdóttir, fædd 12. janúar 1809,
mikilhæf og merkiskona, sem hún átti
kyn til. Hún kenndi kristindóm yfir 50
börnum, og voru mörg þeirra svo tornæm,
að aðrir voru frá gengnir. Hún átti Jón
silfúrsmið á Kirkjubóli, er dó 1854, Þórð-
arson frá Kjarna í Eyjafirði, Pálssonar.
Jón var bróðir síra Benedikts í Selárdal,
og þeirra systkina; þeirra börn voru:
76
„Það verður í dag heitasti hvítasunnudagurinn, sem
kornið getur á Norðurlöndum“, sögðu menn.
En þegar klukkan var hálf-tíu hvítasunnumorguninn
staðnæmdist vagn fógetans við heimili hringjarans, því
að þar var fógeti vanur að koma hestunum fyrir, meðan
hann var í kirkju.
It úr vagninum stó L... fógeti, og Ólafur Filippus
vinur hans, og gengu síðan skemmstu leið til kirkjunnar.
Hittu þeir þar hringjarann, og fylgdust nú með
honum inn í skrúðhúsið.
Hringjarinn skýrði þeim nú frá þvi, að þegar taka
skyldi til rnessu, hefði presturinn allt í einu verið kvadd-
ur til þess, að þjónusta mann einn, er lægi fýrir dauð-
anum, svo að messa gæti eigi byrjað, fyr en eptir 20
mínútur.
Þeir fógeti og Ólafur Filippus reikuðu þá út í
kirkjugarðinn, og var þar fyrir mikill hluti kirkjufólksins.
Og er það varð liljóðbært, að eigi yrði strax tekið
til messu, lieygðu flestir sér niður á leiðin, eða inilli
þeirra, og lágu karlmennirnir þar flestir endilangir í sól-
skininu, og mátti marka það af svefnhrotunum, sem
heyrðust hér og hvar, að ýmsir þeirra hefðu fengið sór
hádegislúr.
Fógetinn, og vinurhans, gengu nú að hinu látlausa
leiði Tönne’s sáluga skógarvarðar, og Jiittu þar S...
sýslumann, og stórbónda einn, A... að nafni.
Þrekvaxinn bóndi, spari-búinn, lá þar skammt frá,
og hallaði höfðinu upp að löngu grónu leiði, og hraut
hátt.
Hann var i þykkum yfirfrakka, og hnappaði svit-
inn af enni honum, og var svo að svo að sjá, sem hann
69
Sýslumaður sagði nú aðstoðarmönnum sinum, að sér
virtist rétt, að rannsaka öll búsgögn, með þvi að líklegt
væri, að einhverju hefði verið stolið.
Yið likinu, og rúminu, vildi hann aptur á móti
ekkert hreifa, því jafn skjótt er honum barst morðsagan,
liafði hann þegar sent eptir lækni, og gerði sór von um,
að við læknisrannsóknina kjmni ef til vill eitthvað það
að koma i ljós, er leitt gæti á einhvern hátt til þess,
að morðinginn finndist.
Skattholið var nú rannsakað, og kom þá i ljós, að
það hafði verið stungið upp með sporjárni, og stolið
þeim peningum, sem i því voru.
Kynlegt var það þó, að þjófurinn hafði ekki tekið
fornt gullúr, með festi og innsiglishring, annan gullhring,
og þrjá skirtuhnappa úr gulli, sem lá í einni skúfiúnni,
eins og hann hafði líka skilið eptir ríkisskuldabréf, er
lágu ýmist í 8kúfiúnum, eða út um gólfið.
Húskarlinn skýrði nú sýslumanni frá því, að þegar
hann, fyrir fám dögum síðan, hefði átt tal við skógar-
vörðinn um tró nokkur, er fella skyldi í skóginum, hefði
hann séð hann leggja ofan i eina skattholsskúffuna stóra
bunka af bankaseðlum, og voru þeir nú horfnir.
Kona luiskarlsins skýrði og frá þvi, að þegar hún
kveldinu áður hefði beðið skógarvörðinn um peninga
nokkra, til þess að kaupa sykur fyrir, þá hefði hann
dregið út úr skattholinu skúffu eina, troðfulla af silfur-
peningum, haldið henni upp að ljósinu, tekið úr henni
4 ríkisdali, og fengið sér.
En siðan, sagði hún, að hann hefði látið skúffuna
á sinn stað, lokað skattholinu, og stungið lyklunum undir