Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 31.01.1899, Side 3

VIII, 21.
Þjóðviljinn tjngi.
83
svo sem sum Reykjavíkurblöðin hafa og
bent á. —
„Fríkirkjan“ heitir ni'tt blað, kirkjulegs efn-
is, er síra Lárus Halldórsson, utanþjóðkirkj u-
prestur í Reyðarfirði, byrjaði að gefa út nú um
áramótin. — Blaðið er prentað í Reykjavík; og
er 4 stœrð við blaðið ,,Yerði ijós“. — Það á að
^koma út einu sinni í mánuði hverjum, og kost-
ar árgangurinn 1 kr. 50 a. — I fyrsta nr. þess
er mynd af Lutlier.
„Plögur“ heitir annað nýtt blað, búfræðis-
legs ef'nis, er búfræðingur Sigurður Þórólfsson
tók að gefa út í Reykjavik í þ. m. — Blaðið
kemur út tvisvar á hverjum ársfjórðungi, og
kostar árgangurinn 75 aura.
Hrossapest, íllkynjuð, hefir stungið sér nið-
ur í vetur í Arnessýslu, og böfðu um miðjan
desembermánuð drepizt- úr henni 8 hestar. —
Dýralæknir Magnús Einarsson var farinn aust-
ur þangað, til að rannsaka sýkina.
llpsaveiðin syðra. Frá 80. des. síðastl. til
5. þ. m. fengust um 1170 tn. af upsa á Reykja-
vikurhöfn, og varð að því góð björg fyrir al-
me.nning, sem enn á við sama afialeysið að búa,
sem fyr, að því er snertir þorskveiðar á opnum
bátum. — Tunnan af upsanum var seld á 1
kr.—1 kr. 50 a.
„Eir“ heitir hið nýja rit Reykjavíkurlækn-
anna, sem fræða á almenning um heilbrigðis-
málefni. — Ber það nafn læknagyðjunnar nor-
rænu, og verður óefað þarft rit.
Elclci fróttist enn neitt um það,
hvort Halldór prófastur Bjarnarson á
Presthólum hefur verið settur inu aptur
i embætti sitt, og sýnist það málefni
því vefjast eitthvað fyrir háj'firvöldunum
syðra; en þar sem síra Halldór hefur
aldrei, að kunnugt sé, fengizt neitt við
politík, þá er trúlegast, að ekki þyki
neinn slægur í, að rægja hann við stjórn-
ina, svo að hann verði sviptur embætti,
þrátt fyrir dómsúrslitin, og ofanigjöfina
til þeirra, er fyrir málinu gengust, og á-
frýjan þess til hæztaréttar.
En vitaskuld er það, að rógberar geta
á stundum gripið til margs, að eins ef
þeim þóknast að þjóna sinni óknytta-
lundu.
-----------------
Mannalát þessi eru ný frótt:
Brandur Sumarliðason á Runkhúsum við
Reykhóla, bróðir Sumarliða gullsmiðs
Sumarliðasonar, er fyr bjó i Æðey, dó í
þ. m. — Látinn er og Bjarni Einarsson,
gamall bóndi, á Skarðshömrum í Norður-
árdal. — I Eeykjavík andaðist í þ. m.
utanbúðarmaður Þórður Þórðarson frá
Vigfúsarkoti, bróðir Þorgríms læknis í
Austur-Skaptafellssýslu, og gamall maður
Sigurður Bjarnason að nafni, fæddur 1810.
— Að Arnarholti í Mýrasýslu var og ný
látin Lára Pálsdóttir, dóttir síra Páls heit-
ins Sigurðssonar í G-aulverjabæ.
--©j-------
Stalia.
Síra Jakob Guðmundsson á Sauðafelli alþm.
(ý 1889) varpaði eitt sinn fram stöku þessari
um Hannes stutta, Dala-leirskáldið alkunna:
„Víst af skorti skynsemdar
skrítnar orti bögurnar
fylltust gorti gættirnar
á gáfnaporti Hannesar11.
Síra Jákob var tækifærisskáld afar-liðugt, og
væri því einkar þarft, að einhver vel kunnugur
safnaði samau kveðlingum hans, svo að þeir
varðveittust frá glötun.
-----ts&t-----
ísafirði 31. jan. 1899.
Tíðarfar. Þýðviðri og hlákur hafa haldizt
hér vestra, síðan síðasta nr. blaðsins kom út.
Aflalaust var hvívetna við Djúp vikuna, sem
leið, nema lítilfjörleg reita á yztu Bolungarvík-
urmiðum tvo síðustu dagana. -— En dagana þar
fyrir var svo örgrannt um afla, að 26. þ. m.
fengu 8 skip, er reru úr Víkinni: eitt 2 á skip,
annað 1 á skip, og þriðja — enga bröndu.
Verð ií blautum flski hetír í vetur liér á
Isafirði verið almennast, fyrir ósaltaðan fisk:
málfiskur á 5 aura pd., smáfiskur á 4 a., og
ísa á 3 a., en í verstöðunum: 4 a. fyrir stóran
og smáan fisk, og 2 aur. fyrir ísu. —- 28. þ. m.
hækkaði þó blautfisksverðið í Bolungarvíkinni,
svo að þar er nú almennt verð : 5 aur. fyrir pd
að þorski. stórum og smáum, en 3 aur. fyrir
pd. af ísunni.
(llimufélag var stofnað liér i kaupstaðnum
29. þ. m., og er óskandi, að það verði langlífara,
en sams konar félög, sem hér hafa áður stofn-
uð verið, því að glímurnar eru þjóðleg íþrótt,
sem ekki má leggjast niður.
ý Látin er hér í kaupstaðnum 26. þ. m.,
eptir langvarandi tæringarsjúkdóm, húsfreyjan
Anna Stefánsdóttir, kona Guðjóns Jens Jónssonar
verzlunarmanns, væn kona, og vel gefin. —
Auk ekkjumannsins lifir hana eitt barn þeirra
hjóna, ungur sveinn, Arni að nafni.
(xoodtemplarstúku er nú áformað að stofna
í Bolungarvík, og hafa þegar eigi all-fáir menn
þar í Víkinni heitið að ganga i hana.
Dansskóli er nú haldinn hér 4 ísafirði, og
var ekki hægt að finna upp á neinu þarfara.
84
Loks komst hann þó undir manna liöndur, og var
dæmdur til dauða.
Parísarbúar eru forvitnir og geðríkir að eðlisfari, og
vakti Lacenair mjög athygli þeirra.
Hann þótti eðlisfræðisleg gáta, og það af fágætustu
tegund.
Halærðir visindamenn, nafnfrægir læknar, lögfræð-
ingar og rithöíundar, vitjnðu hans í fangelsinu.
Menn rifust um, að ná í ritsmíðar hans, sórstaklega
kvæðin.
Blöðin kepptust um, að prenta ljóðmælin lians, og
sönnuðu mönnum það þannig, hvílikt listaskáld þessi voða-
maður væri.
I fangelsinu sagði Lacenair þeim, er lians vitjuðu,
með allra mestu rósemi frá hryðjuverkum sínum.
„Jeg ætlaði mór lika einu sinni að stúta honum
Scribe", sagði hann meðal annars einu sinni, „því jeg
hataði þennan ríka og lánsama sjónleikahöfund — kataði
hann af því, hve eg öfundaði hann. — Það var áform
rnitt, að drepa liann fyrst, og ræna svo fó hans; en þeg-
ar hann tók mér svo alúðlega, hrósaði kvæði minu, og
gaf mér þar á ofan höfðinglega gjöf, þá var, sem mann-
legar tilíinningar hreifðu sér allt i einu i brjósti mór,
svo að jeg lét hann lífi halda. — En hefði hann ekki
viljað líta á handrit mitt, eða gefið mér t. d. að eins 5
franka, þá hefði eg vafalaust stytt honum stundir“.
En þegar Scribe frótti þetta,. mælti hann: Guði sé
lof, að jeg morguninn þann var af hendingu í mjög góðu
skapi, og því gerður að gjöfumlí.
Lacenair var hálshöggvinn 27. júni 1836.
——-—
81
gefa sér góðan skilding, ekki síður en sjónleikurinn
„Robert le diable“ (Róbert djöfull), er veitt hafði gull-
straumum miklum í fjárhirzlur hans.
En er Scribe sat nú þarna hugsandi, kom inn einn
af þjónustusveinum hans, og sagði, að úti biði maður
einn ungur, sem vildi fyrir hvern mun fá að tala við
liann.
„Ojæa, það er sjálfsagt einhver armur Braga-bróðir,
sem lótta vill ögn í buddunni minni“, hugsaði Scribe;
en með því að hann var nú i bezta skapi, af því að hann
hafði lokið við þetta vandasama leikrit sitt, sagði hann
þó þjóninum, að láta manninn koma inn.
Skömmu siðar kom og inn maður einn, hálf-fertug-
ur á að gizka, fölleit.ur fremur, og skuggalegur ásýndum.
Komumaður bar pappíra nokkra, saman undna, í
vinstri hendi.
„Hver er maðurinn?a spurði Scribe.
„Nafn mitt er Lacenair“, svaraði hinn.
„Og erindið?“
„Jeg er skáld! “
„Skáld! Atti eg ekki á þvi von? Þór eruð lík-
'lega að færa efniságrip í nýjan gamanleik, eða þá söng-
leikakvæði, eða. eitthvað þvi um líkt? En þvi miður
hcfi jeg nú yfrið nóg af samverkamönnum, ogþykirmér
þvi mjög leitt, að — —“
Jeg kem með nokkur kvæði, sem eg gjarna vildi
sýna yður“.
„Söngva!“
„Já“.
„En, góði maður! A sliku rusli er nú á timum
ekkert að græða! Yður langar liklega til þess, að sjá