Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 15.07.1899, Síða 5

VIIT, 44.-45.
Þjoðyiljiníí UN'GI.
177
að þeir tækju að sór endurskoðun nýja-
testamentisins, og lykju henni svo fljótt,
sem aðrar annir þeirra leyfðu, helzt á
tveimur til þremur árum, og hefðu þeir
tekið vel í það. Skaut hann því til álita
fundarmanna, hvort ekki myndi heppi-
legast að fresta útgáfu handbókarinnar
um þennan tíma, eða þar til endurskoð-
un nýjatestamentisins væri lokið, og
var fundurinn þvi samþykkur.
Fríkirlcjumálið var nú aptur á dagskrá;
hóf lector Þórhallur Bjarnason umræður
um það; urðu um það nokkrar umræður
bæði með og móti fríkirkjufyrirkomulag-
inu. Með því töluðu frummælandi, síra
Jens Pálsson, síra Sigurður Gunnarsson
og síra Jón prófastur Jónsson, en móti
síra Valdemar Briem, síra Einar Jónsson
og síra Arni Þorsteinsson, auk biskups,
sem andmælti ýmsu í ræðu síra Sig.
Gunnarssonar. Ekki virtist mál þetta
neitt hafa skýrst að mun síðan 1897, er
það síðast var til umræðu á synodus.
Eormælendum þess voru auðsjáanlega
miklu ljósari þeir mörgu annmarkar, er
væru á þessari breytingu, en það, hvern-
ig bezt yrði fram úr þeim ráðið, eða
fyrir þá byggt; kom þetta einkum ljós-
lega fram í hinni fyrstu ræðu síra Jens
Pálssonar. Yfir höfuð mátti ráða það af
ræðum formælenda fríkirkjunnar, að þeir
teldu hana eiga langt í land hór á landi.
Annars var töluvert daufara yfir þessu
máli nú en á synodus 1897, enda mun
það lítið áhugamál hjá landsmönnum enn
sem komið er; hafa og formælendur frí-
kirkjuhugmyndarinnar gjört Dæsta lítið
til að koma henni til verklegrar fram-
kvæmdar, og ekki munu þessar umræður
á synodus heldur verða til þess, með því
að engin ályktun var um málið tekin,
fremur en 1897, og virtist öllum fundar-
mönnum það vel líka.
Kenningarfrélsi presta. Um það hélt
prestaskólakennari sira Jón Helgason
fyrirlestur, lagði hann aðaláherzluna á
það, að prestarnir pródikuðu um Jesúm
Krist, og hann krossfestann, eður náðar-
ráðstafanir guðs, mannkininu til sálu-
hjálpar, en kvað þá minna bundna við
sumar aðrar kenningar kirkjunnar, að
svo miklu leyti, sem þær ekki væri byggð-
ar á skýlausum og ótvíræðum orðum
heilagrar ritningar. Eyrirlesturinn var
röksamlegur og ljós og vel fluttur, og
lýsti því, að höfundurinn hefur töluvert.
frjálslegri skoðanir á þessu atriði hinnar
kennimannlegu starfsemi, en hingað til
munu hafa tíðkast meðal prestastéttar-
innar íslenzku. — Nokkrar umræður urðu
um fyrirlesturinn, er yfirleitt sýndu, að
fundarmönnum gazt vel að honum. —
Bindindismálið eður afstaða prestanna
til þess. Um það flutti síra Ólafur Ölafs-
son i Arnarbæli langan og skörulegan
fyrirlestur. Utmálaði hann all-ýtarlega
drykkjuskaparbölið hér í landi, og hin
skaðlegu áhrif þess á trú og siðgæði;
kvað hann það sérstaklega skyldu prest-
anna, að gjörast foringjar í bindindisleið-
angrinum gegn ofdrykkjunni. Um fyrir-
lestur þenna urðu all-langar umræður, og
kom öllum þeim er töluðu saman um,
að prestar ættu af fremsta megni að leit-
ast við, að sporna við ofdrykkju í söfn-
uðum sínum, en um hitt voru skiptari
skoðanir, hvort algert bindindi væri eini
vegurinn til þess. Að loknum umræð-
unum var samþykkt svo látandi áskorun
„Synodus skorar á alla presta lands-
ins, að styðja bindindið í orði og verki“.
Biskupinn lýsti því yfir, að hann
myndi skrifa prestum landsins um þetta
mál. —
Að lokum beindi síra Jón Helgason
þeirri áskorun til kirkjustjórnarinnar, að
hún gengist fyrir, að þess yrði hátíðlega
minnst næsta ár, að 900 ár eru þá liðin
frá því kristni var lögtekin á Islandi, og
samþykkti fundurinn þá áskorun. —
Yfir höfuð var að þessu sinni meira
líf og fjör í synodus, en vant hefur ver-
ið all-optast áður. —
--5—*S|g.í—
Lamlsliöfðing'jareizlan. Eins og venja, er
bauð landshöfðingi þingmönnum öllum í veizlu
þingsetningardaginn 1. júlí, og hélt hann nú
veizlu þá í húsi iðnaðarmanna í R.vík.
Meðal ýmsra þingmanna bryddir nú tals-
vert á all-mikilli óánægju yfir landshöfðingja,
sem þykir afar-ílla til þess fallinn, að gegna
fulltrúastörfum á þinginu, ekki sízt þar sem
framkoma hans í stjómarski-ái-málinu á aíðasta
þingi þykir verið hafa hárug í frekara lagi.
Það bætir og ekki um, að það er opinber
layndardómur, að landshöfðingi rær nú að því
öllum árum í laumi, að ekki náist samkomulag
um stjórnarskrármálið á þessu þingi, enda þótt
hann ekki bjóði sér annað j opinberlega, en að
þykjast vera málinu fylgjandi, svo sem hann
164
Þegar jeg var kominn út á strætið. og fór með
sjálfum mér að yfirvega samræðu þá, er jeg hafði átt
við unnustu bróður míns, þá gat jeg ekki rekið sjálfan
mig úr vitni um, að hún hafði í þetta sinn ekki fallið
mér eins vel í geð, og þá er jeg sá hana fyrst. Jeg
gat ekki gjört mér grein fyrir hvernig á því stóð, nema
ef vera skyldi, að orð konu minnar hefðu vakað fyrir
mér, að jeg i fýrra skiptið hefði verið svo blindaður af
fegurð hennar, að jeg hefði einkis annars gætt.
Meðan jeg nú labbaði í haigðum inínum heim til
Clauds, þar ætlaði jeg að sofa, var jeg með sjálfum mér
leiður yfir, að Claud skyldi hafa verið svona fljótráður
með konuvalið, og fýsilegt hefði mér þótt, að vita eitt-
hvað um umliðna æfi mágkonu ininnar tilvonandi, en
nú var um seinan að gjöra sér áhyggjur út af því.
Jeg mætti á tilteknum tíma hjá frú Despard, og
var hún þá tilbúin að fara á stað. Búningur hennar
var snotur og látlaus. Jeg sé mér ekki fært að lýsa
honum, en það skal jeg kannast við, að þótt hún væri
venju fremur fölleit, þá var hún samt framúrskarandi
falleg. A leiðinni til kirkjunnar var hún liljóð mjög,
og svaraði að eins með eins atkvæðisorðum því, sem jeg
yrti á hana. Jeg lét hana því hafa næði, með því að
jeg hugsaði, að sérhver kona væri á slíkri stundu meira
-eða minna hrifin.
Þegar vagninn ók upp að kirkjudyrunum, lagði
brúðurinn hönd sína á handlegg mér, og fann jeg að
hún titraði.
„Er Claud hérna?“ spurði hún, „það er þó vonandi
■ ekkert sem tálmar honum frá að koma“.
„Nei, það er af og frá, en það er bezt að jeg fari
157
Fimm eða sex dögum síðar skrifaði hann mór, að
brúðkaupið myndi að likindum fara fram þann fimmta
næsta mánaðar, og gjörði jeg þá þegar ráðstafanir til
ferðar minnar.
En þremur dögum áður, en brúðkaupið skyldi halda,
fékk eg aptur þau skeyti f'rá honum, að brúðkaupinu
hafði verið frestað um hálfsmánaðartíma.
Eyrir drætti þessum tilgreindi hann alls engar á-
stæður, en skrifaði að eins, að hann þyrfti að finna mig,
og ætlaði þvi að heiinsækja mig næsta dag, og það gerði
hann líka.
En er eg sá hann, brá mér ekki lítið í briin, því
að hann var þá allur af manni geDginn, skininn og nið-
urdreginn, og að eins sem skuggi, við það, sem áður
hafði verið.
Mér flaug fýrst í hug, að verzlun hans hefði orðið
fyrir einhverju óhappinu, því að hann var einna líkastur
manni, sem er að fara á höfuðið.
Jeg tók hann þvi með mér inn á skrifstofu mína,
til þess að fá sem fyrst að vita, hvað að honum gengi;
en rótt í þvi, er eg ætlaði að fara &ð spyrja hann spjör-
unum úr, vék hann sér að mér, og mælti með bænar-
róm, um leið og hann reyndi að brosa:
„Yæni Frank! Þú mátt nú ekki hlæja að mér“.
„Hlæja? Nei, ekkert er sannarlega fjær mór“, sagði
eg, og tók svo þegjandi í hönd hans.
„Þú trúir mér nú ekki“, mælti hann svo, „og það
er líka harðast, að jeg trúi því sjálfur. Frank! það sækja
.að mér vofur“.
„Sækja að þér vofur!“
Jeg brosti, ekki reyndar af því, að mór þætti þetta