Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 31.01.1901, Qupperneq 3

Þjóbviljinn.
11
XV, 3.-4.
ingar pílagn’msför til Rómaborgar, og tók Leo
páfi þoitn mjög ljúflega, og kvað sér liggja það
ríkt á hjarta, að sem flestir þegnar brezka
heimsríkisins snernst til kaþólskrar trúar.
Ýmsir helztu skáksnillingar heimsins œtla
i næstk. febrúarmánuði að sýna snilld sína i
Monte Carlo. og hefur auðmannafélag eitt gefið
20 þús. franka til verðlauna úthlutunar.
Frakkneska blaðið „Journal des Debats"
skýrir frá því. að dr. Bérillon hafi læknað
drykkjusýki ýmsra nianna á þann hátt, að hann
hafi dáleitt þá, og sagt þeim, að hönd þeirra
yrði þegar i stað máttlaus. ef þeir hæru glas
með áfengi i að vörum sér, og hefur sú orðið
raunin á, að þeim hefur verið ómögulegt að fá
sig til þess, að snerta á glasi, með áfengi í, upp
frá þvi.
Dýrar tilraunir. Þýzkur greifi, Zeppelín að
nafni. sem í mörg ár hefur verið að gera til-
raunir með loptsiglingar, hefur þegar varið yfir
hálfri miljón króna til þeirra tilrauna sinna, og
kvað nú vera kominn í fjárþrot; en mælt er,
að Vilhjálmnr keisari, og konungurinn i Wiirt-
emberg, hafi nú heitið, að leggja fram f'é, til
áframhalds tilraunum þessum.
---. ---------
Slæm póstskil.
Herkongurinn á Hesteyri,
sem póstafgreiðslumaður.
Með aukapósti þeim, er fór héðan frá
Isafirði, til Hesteyrar í Sléttuhreppi, í
ciesembermánuði siðastl., sendi ritstjóri
blaðs þessa, auk fieiri bréfa, meðmæl-
ingarbréf til Gubmundar bónda Þorsteins-
sonar á Hesteyri.
Það vildi svo vel til, að vér hittum
aukapóstinn að máli, áður en hann lagði
af' stað í póstferð þessa, og með því að
vér vissum, að hann var vanur, að gista
hjá Gnðm. bónda Þorsteinssyni á Hest-
eyri, þá beiddum vér hann að færa hr-
Guðm. Þorsteinssyni þá orðsendingu vora,
að hann ætti meðmælingarbréf frá oss
meðal póstbréfanna.
Gerðum vér þetta einkurn í því skyni,
að hr. Guðm. Þorsteinsson hefði timann
fyrir sér, að svara bréfi voru jafn harð-
an, með póstinum til baka, ef honum
þætti svo við eiga.
Aukapósturinn dvaldi á Hesteyri í
l1/2 dag, og gisti að vanda hjá Guðm
Þorsteinssyni', en er hann kom hingað
aptur að norðan, færði hann oss þá orð-
sendingu frá hr. Guðm. Þorst., að hann
hefði tvivegis sent á pbstafgreiðsluna á
Hesteyri, til að spyrja eptir bréfi, og í
hœði skiptin fengið það svar, að hann œtti
þar ekhert hréf.
Dálagleg póstskil!
Vér snerum oss því þegar til póst-
afgreiðslumannsins hér á Isafirði, sem
veitt hafði bréfi voru móttöku, og kvaðst
hann eigi vita, hvernig í þessu gæti
legið, þar sem hann hefði í höndum
kvittun póstafgreiðslumannsins á Hest-
eyri, hr. Sig. factors Pálssonar, fyrir mót-
töku bréfsins; en jafn framt lofaði hann
oss, að gera þegar nauðsynlegar eptir-
grennslanir í þessu efni.
Með aukapósti þeim, er kom norðan
frá Hesteyri í þ. m. (janúar), barst oss
svo bréf frá hr. Guðm. Þorsteinssyni, þar
sem segir, meðal annars:
„Af bréfi yðar er þá fregn að segja, að
því var skotið undan valdi Hesteyrarpóst-
stjórnarinnar 24. des., en póstur kom 19. s.
m., og væri vel 4 komið, að svona piltar...“
Póstafgreiðslumaðurinn á Heúeyri hef-
ur þannig haldið meðniœlingahréfi þessu
fyrir sambylismanni sínum, hr. Guðm.
Þorsteinssyni, í 5 daga, og er slíkt
mjög óviðfelldin aðferð, hvernig sem á
er litið.
Honum var þvi fyrirmunað, að svara
bréfinu með sama póstinum, er það var
sent með, og gat slíkt komið sér baga-
lega,
Frá póstafgreiðslumanninum hér á
ísafirði höfura vér nú jafn framt fengið
skýrslu Hesteyrar-póstafgreiðslumannsins,
fyr nefnds Sig. Pálssonar factors.
Þarf þar auðvitað ekki að sökurn að
spyrja, að hann þvær höndur sínar, val-
mennið það!
Svar hans er svo látandi:
„Áhyrgðarbréf þau, er komu með pósti20.
des.(!) f. á., læsti eg að vanda ofan í púlt i
búðinni, með því að enginn var nær staddur
þá þegar, til að taka þau, og kvittera; síðar
um kvöldið hafði sonur G. Þorsteinssonar
spurt búðarmanninn um bréf, og hann neitað,
af þvi hann ekkert vissi um áhyrgðarbréfin;
kom svo enginn úr þeim hæ, þar til Bœring,
sonur Guömundar, kom í búðina, og samstund-
is var fengið bréfið, og látinn kvittera, sem
móttökubókin ber með sér.
S. Pálssonu.
Menn sjá, að svari þessu er haldið svo
á huldu, sem frekast má vera, ekkert
getið um, hvenær bréfið hafi verið af-
hent, eða hvenær búðarmaðurinn hafi
24
Erfðaskráin væri þegar löngu samin, og jeg þar
ekki nefndur á nafn, eins og notarius publious bezt gæti
um borið.
Þetta var nú óneitanlega hreinskilni af karlinum,
að segja mér svona hreint og beint, að hann hefði gjört
mig arflausan.
Það var líka einhver bezti kosturinn hans Samúels
frænda, að hann var hreinlyndur, eða má sbe öllu frem-
ur málgefinn, eins og náunginn orðaði það.
En hvers vegna hann hefði gert mig arflausan,
það þóttist hann auðvitað ekkert skyldugur til, að segja
öðrum eins strák-bjálfa frá, sem hlypi þá strax með það
allan bæinn á enda.
Opt var, sem mér finndist, að hann kysi það
helzt, að eg færi burtu, og átti eg þó, sannast að segja,
bágt með að skilja, hvernig hann gæti án min verið.
Hvort Samúel frændi væri ríkur, eða fátækur, um
það var bæði mér og öðrum ókunnugt.
Gi unur manna var, að honum hefði græðzt tölu-
vert té « fyrri árum, og að hann ætti i fórum sínum,
einhvers staðar á vísum stað, nokkra úttroðna sokkboli
af pemu um.
Ö lan, „Hinn fljúgandi fiskur“, hafði að vísu ef til
vill im jefið mjög mikinn arð, en um gufubátinn, „Flug-
fiskim “ var öðru máli að gegna.
cn Samúel frændi var á frískum fótum. hafði
ham afnan verið ötull maður, og áframhaldsamur,
og i irið í allt of strangar siðferðiskröfur við sjálfan
sig, í er fjáröflun snerti.
ra hann var i siglingum, hafði honum að vísu
13
Eptir fáa daga var ákærða stefnt fyrir kviðdóm-
endurna.
Þingsalurinn gat, þótt stór væri, naumast rúmað
allan þann mannfjölda, er þangað flykktist, fyrir for-
vitnis sakir.
Jeg var einnig einn í áheyranda hópnum.
Einhver óljós grunur, eða hugboð, sem eg gat þó
eigi gert sjálfum mér grein fyrir, hafði rekið mig þangað.
Að visu duldist mér eigi, að þar gæti ekkert óvænt,
eða skemmtilegt, borið á góma, þar sem Richardson haið
játað allt, svo blátt áfram og hreinskilnislega.
En hvað um það, gat jeg þó ekki leitt það hjá
mér, að fara þangað; einhver innri hvöt knúði mig til þess.
Richardson var nú leiddur inn af lögregludáta, og
settist i sæti það, sem ákærða er ætlað.
Tyllti hann sér í hægðum sínum á bekkinn, og var
á öllu útliti hans auðsætt, að þetta var maður, sem misst
hafði alla von, og trú á sjálfum sér.
Annars leit hann nú öllu skár út, en áður.
Hann var ekki jafn fólur og þrútinn í framan, og
mátti sjá, að hann hlaut áður að hafa verið all-álitlegur
maður.
Rétturinn var nú settur.
Forseti las upp réttarprófin, er báru það með sér,
að Richardson hafði játað á sig glæpinn.
Sakaráberi réttvísinnar tók því næst til máls, og
kvaðst geta verið fáorður, eins og mál þetta lægi fyrir.
Hann skýrði því næst með fáum orðum frá öllum
nánari atvikum, er að þessu svívirðilega morði lutu, og
gerði að lokum þá réttarkröfu, að ákærði yrði dæmdur
til þyngstu hegningar laganna.