Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 24.10.1901, Side 3

XY 41.
Þjóðviljinn.
163
M annalát.
28. ágtíst síðastl. andaðist að Kirkju-
bóli í Skutilsfirði í ísafjarðarsýslu hús-
freyjan Bannveig Ólafsdóttir, kona Jóns
hreppstjóra JHaUdórssonar, er þar býr.
Rannveig heitin var fædd að Kirkju-
bóli í Skutilsfirði 6. ágúst 1833, og voru
foreldrar hennar Ólafur Guðmundsson og
Bannveig Jósúadóttir, er lengi bjuggu að
Kambsnesi i Súðavíkurhreppi i Isafjarð-
arsýslu; en Rannveig ólst upp á Kirkju-
bóli hjá fósturforeldrum sínum, merkis-
hjónunum Sölfa Sveinssyni og Olöfu Jóns-
dóttur, unz hún var 13 ára, en síðan var
hún hjá foreldrum sinum í 3 ár á sama
heimili. Eptir það dvaldi hún um hrið
að Kambsnesi, og síðan að Tungu i
Skutilsfirði, hjá Sveini sál. Sölfasyni, er
þar bjó þá, unz hún árið 1855 fluttist að
Fossum i Skutilsfirði, og dvaldi þar í 3
ár hjá eptirlifandi eiginmanni sinum, en
fluttist síðan að Kirkjubóli i Skutilsfirði
með honum vorið 1858, og giptust þau
þá um sumarið, 13. júli 1858, og bjuggu
þar i full 43 ár.
Með manni sinurn eignaðist Kannveig
sáluga alls 12 börn, og dóu 5 þeirra í
.æsku, en þessi 7 eru á lífi: Guðmundur,
bóndi á Fossum i Skutiisfirði, Páll, hrepps-
nefndaroddviti, bóndi á Kirkjubóli, Sig-
urður, bóndi i Tungu í Skutilsfirði, OJöf,
ekkja Jóns heitins Bjarnasonar á Fossurn,
Guðmundína, gipt Sveinbirni bónda Páls-
syni í Botni í Súgandafirði, Jóhanna,
gipt Eliasi Friðfinnssyni Kjærnested,
bónda á Stað i Aðalvík, og Máifríður,
sem enn er ógipt.
Son átti og ítannveig sáluga, áður en
hún giptist: Samúel Halldórsson að nafni,
húsmann að Naustum í Skutilsfirði.
Rannveig sáluga var merkiskona að
mörgu leyti, ötul og ráðdeildarsöm hús-
móðir, góð móðir barna sinna, og manni
sinum hin ástríkasta og umhyggjusam-
asta eiginkona. Hún var og einkar
hjartagóð við auma og bágstadda, og
nutu því margir munaðarleysingjarnir, er
eigi áttu annars staðar athvarf, aðstoðar
bennar og nærgætni. Hennar er þvi að
maklegleikum af mörgum saknað, en þó
sárast af eptirlifandi eiginmanni hennar,
er lifir hana nú í hárri elli, á áttugasta
aldursári, eptir svo margra ára ástrika
sambúð.
Jarðarför Rannveigar sálugu fór fram
að Eyrarkirkju í Skutilsfirði 5. sept. sið-
astl., í viðurvist fjölmennis. —
20. sept. síðastl. andaðist á Isafirði
ekkjan Sigríður Pálsdóttir, um sextugt,
ekkja Þorvarðar heitins Þórðarsonar,
fyrrum bónda og snikkara á Fossum i
Skutilsfirði. — Af börnum þeirra hjóna
lifir nú að eins Pétur Þorvarðarson, fyrr-
um verzlunarmaður.
Sigríður heitin gekk alfrísk að verk-
um sinum þenna morgun, sem hún átti
vanda til, en hné niður, og var rétt á
eptir örend. —
ÞlNGMÁLAFUNDLKlííN í REYKJ AYÍK, er
getið var í síðasta nr. blaðsins, varð af hálfu
fundarboðandans, hr. Tr. Gunnarssonar, ekkert
annað, en hlœgilegasta karlaraup, svo að aptur-
haldsliðið, er lagt hafði fast að honum, að boða
til fundarins, óskar nú vist einskis fremur, en
að það hefði aldrei ginnt hann út á þessa „gal-
eiðuna“.
Þarna stóð hann í l1/^ kl.tíma, og skjallaði
sig sjálfan(f) Hann var maðurinnf!), sem einatt
bar bag ættjarðarinnar fyrir brjósti(!), og hafði
því þrívegis siglt, síðan „valtýzkan" kom til
sögunnar, til þess að afstýra glapræði þings-
ins(!), og þegar hann kom til Hafnar, þá jafn-
aðist strax allt, sem i sögu(!), þó að aldrei
hefðu afrekin orðið jafn frægileg, sem í þetta
síðasta skipti(!)
Hann hafði talað við flesta(!) merkustu menn
Dana(!) — kónginn sjálfan gleymdi nann þó að
netna —, og allir hristu höfuðin(!), og' voru
alveg forviða(!), út af heimskunni(!!) í meiri
hiuta, þingsins (stjórnbótaflokknum), en á hinn
bóginn fullir aðdáunar, yfir vizkunni og ætt-
jarðarástinni, er lýsti sér svo glögglega í hví-
vetna í tillögum hans sjálfs(!!)
í þessum sama tón var ræðan öll, nema auð-
vitað fléttað inn i hana ýmis konar lastmælum
um ýmsa helztu menn stjórnbótaflokksins(!)
Yfir erindisleysu frænda síns, sýslumanns
R. Hafstein, reyndi hann og á ýmsa vegu að
breiða, og hældi honum á hvert reipi fyrir
sannsöglina(!) og hreinskilnina(!), sem kunn er
af blöðunum.
Afar-rnikið gerði hann og úr framkvœmdum
sínum, að því er snerti landsbankann, þóttist
geta fengið 1 milj. í gulli lánaða í Englandi,
en vildi þó eigi segja, hver það byði(!). — Auk
þess byði og Landmandsbankinn l/2 milj. í gulli,
gegn veði í banravaxtabréfum, og mun það eini
sannleikurinn*.
Af hálfu apturhaldsliða töluðu á fundinum,
auk Tryggva, dr. Björn M. Olsen, erekkikvaðst
*) Þar sem hr. Tr. Gunnarsson hefur áður
talið bankavaxtabréfin, sem veltufé, þáerauðsætt,
að lán þetta eykur það ekki um eins eyris virði, og
er bankanum að ýmsu leyti mun óhagkvæm-
ara, en ef bréfin hefðu seld verið.
220
Hafði bann þá eigi veitt því eptirtekt, bve bylt
henni varð við, er hún sá hann?
Ekki hafði hún átt neinn þátt í piskrinu, sem vin-
konur hennar.
Hún hafði þagað, Og að eins komið titringur á
varirnar, er hann gekk fram hjá.
Og nú hafði hann fleygt þessu ástríka hjarta út á
götu, — látið það verða undir vagnhjólinu!
wEn hún kemst ekki að því, fær aldrei neitt um það
að vitau, hugsaði hann með sjálfum sér.
En þá flugu honum í hug skilaboðin, sem hann
haiði sent henni.
Þessi ljótu, harðýðgislegu, andstyggilegu skilaboð
fllaut hún að fá að minnsta kosti næsta morgun!
Hann varð utan við sig af sorg.
Næsta morgun var þá enginn, sem léti sér annt
um hann.
I svona hugsunum sat hann fram á nótt.
Hann fann, að hann gat eigi lengur verið þar í
borginni, og sótti því um það morguninn eptir, að verða
skipa^ur málfærslumaður í öðru héraði.
Fám dögum siðar var hann svo skipaður málfærslu-
maður í borg einni, er lá langt burtu.
Heidenstein þurfti engan að kveðja; það var eng-
inn, sem ætlaðist til slíks.
Hann var frjáls, eins og úlfur á heiði, sein farið
getur hvert, sem hann vill.
Blómsveigarnir höfðu hætt að koma daginn eptir,
er hann gjörði orðsendinguna.
Hann þurfti því heldur eigi að kveðja hjá Heinsberg
yfirdómara; þar var allur kunningsskapur úti.
217
Hann horfði svo á hárið all-angurvær.
Konan hafði gefið honum hornauga, meðan þessu
fór fram, og er hún fékk honum frakkann aptur, kast-
aði hún honum á stólbakið hálf-gremjulega, og gekk svo
út úr herberginu, án þess að mæla orð frá munni.
Gátan var nú ráðin.
Heidenstein vissi nú, hvernig sakírnar stóðu. Reiði
og blyggðunarsemi kom nú í fyrsta skipti roðanum að
nýju út í kinnar honum.
Hann vafði nú hárið vandlega inn í silkipappír, lét
það svo i brjóstvasa sinn, burstaði sjálfur frakkann, og
fór svo út.
Kl.tíma síðar kom hann heim aptur, gramur og
reiður.
Hann hafði nú séð meira, en nóg, til þess að sann-
færast um það, hvernig í öllu lá.
Eins og elding í sinu hafði það borzit um borgina,
er lögregluþjónarnir hittu hann um kvöldið, er María
var myrt.
Og það var ekki lengi verið að gizka á, hvernig i
öllu hefði legið.
Hann og stúlkan höfðu hegðað sér ósiðsamlega.
Að eiga vingott við félaga ræningja og morðingja,
það var blátt áfram — hneixlanlegt.
Kvennþjóðin, sem lézt hneixlast á þessu fram úr
hófi, hafði alið mjög á þessu, svo að allir trúðu að lokum.
Og Heidenstein hafði eigi dulizt þetta, er hann
gekk eptir götunni.
Það er tíðast um menn, sem helzt unna einver-
unni, að þeir eru geðríkir, og finna fljótt, hvað við sig
er átt.