Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 16.11.1901, Qupperneq 5

XY. 44.-45.
Þ JOÐVILJIfíN.
177
því meðmæli sín, að „innri-missioninu í Dan-
:mörku veitti sér fjárstyrk, til að ferðast hér
um og prédika.
Prestum þótti það óþarft, og svöruðu með
,svo látandi ályktun:
„Fundurinn er fyrir sitt leyti því mótfallinn,
að „innri-missionin“ fari að senda prédikara
hingað, og getur því eigi sinnt þessari heiðni".
Svar þetta kvað þó hafa orðið oand. Sig.
urbirni hezti styrkur, með þvi að „innri-miss-
ionin" hafi skoðað það, sem vott um guðleysi
prestannci, og verið því enn fúsari, að styrkja
hr. Sigurbjörn til kristniboðsfararinnar(!)
Húsbruni. Aðfaranóttina 25. okt. brann i-
búðarhús á Vestdalseyri í Norður-Múlasýslu. —
Húsið var eign Olafs Isfeld’s, og varð engu
bjargað,
Próf i norrænni málfræði tók í haust við
háskólann i Kaupmannahöfn Björn Bjarnason
frá Viðfirði, sem ráðinn er yfirkennari við barna-
skólann á ísafirði.
Drukknnn. 3. nóv. fannst maður örendur í
fiæðarmáJi í Reykjavík. Hann hét Quðmundur
•Qíslason, ókvæntur maður, rúmlega þritugur, og
mun hafa dottið fram af bryggjunni, að líkind-
■um nóttina fyrir.
Boejarbruni. Seint i októbermán. síðastl
kviknaði um nótt í bæjarhúsum að Kleifum í
Oilsfirði, og brann þar búr og eldhús, bæjar-
,göng og skemma; en fólk bjargaðist út um
.giugga, og fékk svo borgið baðstofunni, með
því að veður var fagurt um nóttina. — Við
■eldsvoða þenna brann þó talsvert af eldivið,
naatvælum o. fl., og hafa því bændurnir á Kleif-
um: Eggert Jcmsson og Stefán Eyjólfsson, tengda-
:Sonur Eggerts, orðið fyrir all-miklum skaða,
þar sem hvorki bæjarnús nó lausafé var í elds-
voðaábyrgð.
Dánargjöf. Frú Arndís Fischer, ekkja Fisoh-
ers sáluga stórkaupmanns, er andaðist i Kaup-
mannaböfn siðastl. sumar hefir í arfleiðsluskrá
sinni gefið 20 þús. króna, er leggjast eiga við
„Gjafasjóð W. Fischers“, manns hennar sáluga.
Sex kvennmenn í Khöfn njóta þó vaxta sjóðs-
ins, á meðan þær lifa, tiltekins hluta hver
þeirra.
- -%-$<>,««—
t Guöm. bóndi Þorsteinsson
á Hesteyri.
Fimtudaginn 3. okt. þ. á. andaðist að
heimili sínu merkisbóndinn Guðmundur
Þorstenisson á Hesteyri í ísafjarðarsýslu,
60 ára að aldri, fæddur að Marðareyri í
Veiðileysuíirði 1. ágúst 1841.
Foreldrar hans voru Þorsteinn bóndi
Jónsson og kona hans Sigríður Jónsdóttir,
og missti Gruðm. sál. fóður sinn, er hann
var 4 ára; en móðir hans giptist nokkru
síðar ekkjumanninum Sigurði Jónssyni frá
Sléttu, og ólst Guðmundur upp hjá þeim
að Marðareyri, unz hann var 15 ára, er
hann flutti með þeim út að Hesteyri.
Árið 1869, 19. sept., gekk Guðm. sál-
að eiga ungfrú Bósu Gísladóttur, bónda
Jónssonar í Stakkadal og konu hans
Bjargar Árnadóttur, hreppstjóra Halldórs-
sonar á Látrum og Ástu konu hans,
dóttur sira Gruðm. prests Sigurðssonar,
er drukknaði á leið til ísafjarðar (sbr.
„þjóðvu. 1899).
Með konu sinni, er nú lifir mann sinn,
eignaðist Guðmundur 6 börn; dóu tvö
þeirra í æsku, en fjögur eru á lífi: Guðbjart-
ur, bóndi á Hesteyri, Anna, gipt Betúel
borgara Betúelssyni í Höfn á Hornströnd-
um, og Guðmundur og Bæring, báðir á
Hesteyri, ókvæntir.
Guðm. sál. lét sér mjög annt um upp-
fræðslu barna sinna, og stóð jafnan fram-
arlega í hvívetna, er að framfbrum laut;
var hann einn hinna fyrstu í Sléttuhreppi,
er hélt barnakennara á vetrum. Studdi
hann og mjög lestrarfélag, er stofnað var
í hreppnum, eins og hann lika var einn
af stofnendum búnaðarfélags Sléttuhrepps,
og sjálfkjörinn í stjórn þess. Sýndi hann
í þeím félagsskap, sem í öðru, að hann
var framfaramaður, og gæddur meiri at-
orku og þrautsegju, en almennt gjörist.
Algirti hann tún ábýlis síns á 4 árum,
og sté að þvi leyti feti framar, en sam-
tíðarmenn hans í búnaðarfélaginu, að
hann lét vinna að túnasléttu með plóg
og heríi.
En jafnframt því er Guðmundur sál.
var mesti eljumaður á landi, þá var og
hugsun hans og ' starfsþol engu siður
bundið við sjóinn, þar sem hann stund-
aði sjómennsku, með lagni og heppni, frá
unga aldri, unz heilsulasleiki hans neyddi
hann til þess, að hætta formennsku 2 ár-
um fyrir andlátið.
Guðm. sálugi hafði ýms störf á hendi
i þarfir sveitafélags síns, svo sem í hrepp-
stjórn o. fl., og þótti leysa þau störf af
hendi með stakri samvizkusemi og ósér-
plægni, enda þótti hann jafnan sjálfkjör-
inn, er dugandi manni þurfti á að skipa.
Heimili þeirra hjóna var jafnan mesta
fyrirmyndar og merkis heimili, orðlagt
fyrir rausn og gestrisni, enda voru þau
hjónin samtaka í því, að gera garðinn
frægan.
238
VI.
Bernadine var gömul vinnukona, sem ekki liafði
hugmynd um, hvað andatrú er, og var yfir höfuð mjög
þekkingarsnauð.
En gott þótti henni í staupinu, og lék sá grunur
á, að hún gerði stundum of mikið að því, að fá sér neð-
an í þvi.
Eitt kvöldið fór hún ofan í kjallara, til þess að
sækja þangað öl, en kom svo brátt upp aptur, föl og
titrandi, með könnuna tóma í hendinni.
Fólkið þyrptist kringum hana, og mælti: „Hvað
er að þér, Bernadíne?“
„Jeg sá rétt 1 þessu dóttur mína, sem er í Amer-
íku“, svaraði hún. „Hún var hvítklædd, og virtist vera
veik, og mælti: Yertu sæl, mamma“.
„Hvaða vitleysa! Hvernig ættirðu að hafa sóð dótt-
ur þína, sem nú er í New York?“ var henni svarað.
jeg sá hana! Jeg heyrði hana tala! Hvað á
þetta að þýða? Hún er sjálfsagt dáin!“
En heimafólkið hugsaði með sór, að nú hefði Bern-
adine gamla víst fengið sér vel mikið í staupinu.
Gamla konan hólt þó áfram að bera sig ílla, enda
fréttist með fyrsta pósti, er kom eptir atburð þenna, að
dóttir hennar væri dáin.
Hún hafði dáið á sömu stund og degi, er móð-
ir hennar sá hana, og kannaðist við málróm hennar.
VII.
Hr. Binet, prentari í Soissons, hefir skýrt frá
sýn þeirri, er hér fer á eptir.
231
og bjó í matsöluhúsi á Gregorsvegi, skammt frá „Aca-
demie de France“.
Jeg hafði þá verk eitt á prjónunum, sem eg þurfti
að ljúka við, áður en eg hyrfi heim aptur til Frakklands,
og átti því all-annrikt.
Og af þvi að móðir min vildi ekki gera mér ónæði,
var hún optast ein á gangi í borginni, en hitti mig svo
um hádegisbilið i „Villa Medicis“, og snæddum við þá
morgunverð saman.
Út af þessum vana sínum brá hún þó einn daginn,
og kom þá til mín kl. 8 að morgni.
Henni var þá sýnilega meira, en minna brugðið,
svo að eg gekk á hana, að segja mér, hvað um væri
að vera.
Sagði hún mér þá, að er hún var að klæða sig þá
um morguninn, hefði hún allt i einu séð systurson sinn,
Renó Kraemer að nafni, standa þar við hlið sér, horfa
á sig stundarkorn, og heyrzt hann segja siðan hlæjandi:
„Svo er, sem þér sýnist, að jeg er dauður!“
Sýn þessi gerð'i móður mína svo óttaslegna, að hún
flýtti sér til mín, eins og hún gat.
Talaði eg þá um fyrir henni, eins og mór var auð-
ið, og vók svo þegar umræðunni að öðru.
Eptir þetta ferðuðumst við dálítið í Italíu, og kom-
um svo til Parísar 14 dögum eptir það, er atburður sá
gjörðist, er að framan er getið.
Fróttum við þá, að Renó, frændi minn, hefði látizt
12. júní 1896, i Moskvagötunni nr. 31., þar sem foreldrar
hans bjuggu.
Hann var fjórtán ára að aldri, er hann andaðist.
En það var að þakka verki þvi, er eg hafði lokið