Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 16.11.1901, Qupperneq 6

178
Þjóðviljinn.
XV, 45.-45.
Einn af sveitungum Guðm. sáluga
lýsir honum á þessa leið: rGuðnmndur
sálugi var í hærra meðallagi, þrekinn og
knálegur á velli, höfðinglegur i sjón, og
góðmannlegur, svo að vel mátti heimfæra
upp á hann þessi orð skáldsins: „þéttur
á velli, þéttur í lund, þolgóður á rauna-
stund“, enda bar hann sina þungu og
löngu sjúkdómslegu með einstöku þreki,
si-glaður og skemmtmn, sem hann átti
vanda til, enda var hann trúmaður mik-
ill, og treysti guðs forsjá11.
Yfir höfuð var Guðmundur bóndi
Þorsteinsson sómi stéttar sinnar i hvívetna,
vinfastur og trygglundaður.
Isfirðingar eiga því góðum og mætum
manni á bak að sjá við fráfall hans.
Úr Ðýrafirði er skrifað 31. okt.: „i’ullyrt
er, að skarlatssótt sé farin að gjöra vart við
sig á. Ingjaldssandi, á Sæbóli og í Hrauni, og
er vonandi, að takast megi að varna útbreiðslu
bennar.
Annars er héðan tíðindalítið; mest talað um
ýmsar jarðabyltingar, er verða eiga á næstk.
vori. Gisli Oddsson fer frá Lækjarósi að eign-
arjörð sinni Björgum í Arnarfirði, rétt hjá Loð-
kinnhömrum, en selur Eyjólfi skipstjóra Bjarna-
syni á Þórustöðum i Onundarfirði hús sitt að
Lækjarósi fyrir 30CX) kr., og tekur Eyjólfur
Lækjarósinn. — Mælt er og, að Arníinnur bóndi
Jónsson flytji frá Ytri-Lambadal að Innri-
Lambadafnum, en Kristján bóndi Kristjánsson,
er þar býr, færist að Ketilseyri.
Nú er bankabygg orðið á 28 kr. tn. 1 Þing-
eyrarverzlun, og fleiri vörur hækkaðar þar í
verði i októbermánuði.
Frá ísafirði fréttist nú ekkert, og þykir nú
á sjá, að „Þjóðv.“ hefir haft bústaðaskipti. ísa-
fjörður hefir nú sett ofan, sem vita mátti; en
má ske „íslands bezti fulltrúinn" setji þar nú
á laggirnar stórpolitiskt sigurhróssblað, sem
„triumpherar“, með „Þjóðólfi11, yfir stjórnarskrár-
Jórsalaförinni“(!)
Kveikt í húsi. — 12 manna líf í voða.
— Brennumaðurinn horfinn. Ur Suður-
Múlasýslu berast þær fregnir, að maður
nokkur, búandi að Reykjum í Mjóafirði,
Jón Guðjónsson að nafni, hafi ný skeð
gert tilraun til þess, að kveikja í íbúð-
arhúsi, er hann á í Mjóafirði, innarlega
i firðinum.
Hús þetta, er eigi stendur á ábýlis-
jörð hans, hafði Jón þessi vátryggt, og
leigt það til íbúðar, og voru alls 12 menn
í húsinu.
Nótt eina, er fólk var komið í svefn
í húsinu, vaknaði það svo við brölt
nokkurt á þekjunni, og var það þá hús-
eigandinn, er brölt hafði þar upp, borað
gat á húsþakið, og komið þar inn eldi.
— Auk þess hafði hann og borað göt á
húshliðirnar hér og hvar, og stungið þar
í tuskum, er vættar voru í steinoJíu.
Jafn framt hafði og hespa verið sett
fyrir húsdyrnar að utanverðu.
Engu að síður mistókst þó brennslu-
tilraun þessi, sem betur fór, með því að
stúlka ein vaknaði við brunalyktina, og
vakti fólkið, og tókst þá að slökkva,
enda hafði rignt um nóttina, og mun það
hafa hjálpað nokkuð.
Yar síðan hafin réttarrannsókn, og
bárust þá mjög böndin að Jóni Guðjóns-
syni, en áður en hann yrði handsamað-
ur, hvarf hann, og hefir ekkert til hans
spurzt.
Ætla sumir, að hann hafi drekkt sér,
en aðrir, að hann hafi komið sér i skip,
er lá þar á firðinum, og fór til útlanda
um það leyti, og er enn allt í óvissu um
þetta.
Á hinn bóginn náðist bréf, er Jón
hafði ritað Guðm. nokkrum Arnasyni í
Norðfirði, og þótti bera vott um, að Guð-
mundur hefði unnið að glæp þessum með
honum. Brá sýslumaður Axel Tulinius
því þegar við, fékk strandbátinn „Hólar“
til að skjóta sér í Jand á Norðfirði, og^
hólt próf yfir Guðmundi.
Meðgekk Guðm. þá, að hann hefði
verið, með Jóni, að verki þessu, og kvað'
þá báða hafa ölvaða verið.
Ekki lét Guðmundur svo, sem það
hafi verið tilætlun þeirra Jóns, að brenna
fólkið inni, heldur kvað hann þá hafa
ætlað sór, að gera því aðvart, er vel
væri kviknað í húsinu, láta sem þeir
hefðu þá séð logann heiman að, frá bæn-
um íteykjum.
Tilætlunin var, að ná á þenna hátt i
fó það, er húsið var vátryggt fyrir, og
hefur Guðmundur að líkindum þá átt að
fá sinn part af því, eða þó að minnsta
kosti riflega þóknun fyrir aðstoðina.
Innbrotsþjófnaður. — Brenna. í síð-
astl. októbermán. var um nótt brotizt inn
í skemmu á Þorgrímsstöðum i Breiðdal í
Suður-Múlasýslu, og stolið 539 kr. í pen-
ingum, er bóndinn átti geymdar þar i
kistu einni; en síðan var kveikt í skemm-
unni, og brann liún til kaldra kola, á-
sarnt all-miklu af matvælum, fatnaði og
húsgögnum, er þar var geymt. — Skemm-
an var áföst við baðstofuna, að eins tré-
göng á milli, og sváfu í baðstofu 9
manns; en til allrar hamingju vaknaði
232
við í Bómaborg, meðan móðir mín var þar, að jeg gat
nákvæmlega munað daginn, og jafn vel klukkustundina,
er áðurnefndur fyrirburður varð.
Og einmitt þann sama daginn, kringum kl. 6 um
morguninn, tók frændi minn litli helstríðið, og hafði þá
legið nokkra daga á undan í lífhimnubólgu.
Kl. 12 um daginn gaf hann upp öndina, og hafði
áður marg-spurt eptir Berthu, frænku sinni, er var
móðir mín.
Þess skal getið, að enda þótt við hefðum fengið
fj'ölda brófa frá París, þá hafði þó ekkert þeirra getið
veikinda frænda míns með einu orði.
Kunnugir vissu, að móður minni þótti svo vænt
um dreng þenna, að hún heíði fráleitt beðið boðanna, en
farið heim tafarlaust, hefði hún vitað, að eitthvað gekk
að honum.
En við höfðum ekki einu sinni fengið hraðskeyti
um fráfall hans.
Að lokum skal því við bætt, að þegar klukkan er
6 að morgni i París, þá eru Rómaborgarklukkurnar 7,
og veldur því lengdarmismunurinn.
Og það var einmitt um það leyti, er móðir mín
sá sýnina.
II.
Danskur læknir, er Yogler nefnist, og heima á í
fludum, sem er skammt frá A1 aborg, hefir skýrt frá
atviki því, er hór verður frá skýrt.
Á stúdentsárum sínum, er hann var við læknis-
fræðisnám, ferðaðist hann einu sinni á Þýzkalandi, með
Schimmelmann greifa.
237
Hún hefir sagt frá fyrirburði þeim, er hór fer á
eptir.
Þegar hún var ung, átti hún heima í Englandi,
þótt eigi væri hún af enskum ættum, og trúlofaðist þar
ungum manni, er liún var 16 ára, og var unnusti henn-
ar liðsforingi í indverska hernum.
Vordag einn stóð hún, og hallaðist upp að glugg-
svölunum í húsi föður síns, í hafnarbæ þeim á Englandi,
er þau áttu heima í.
Hún var að hugsa um unnusta sinn, sem vænta
mátti.
Sór hún þá allt i einu, að hann stendur niðri í
blómgarðinum, gagnvart henni, en er fólur og máttleys-
islegur. .
Engu að síður þykir henni þó mjög vænt um þetta,
kallar: „Harry! Harry!“, og hleypur í skyndi ofan stigann.
Yar hún svo ekki sein á sór, að opna hurðina, og
býst við að sjá unnusta sinn, en sór þar þá — engan!
Gengur hún þá ofan í blómgarðinn, og rannsakar
í krók og kring stað þann, er hún sá hann.
Hún skyggndist bak við trjárunnana, og gætir hví-
vetna sem vandlegast að, en sér — engan.
Ættíngjar hennar gengu á eptir henni, reyndu að
hughreysta hana, og færa henni heim sanninn um þa^i
að þetta væri ímjmdun; en stúlkan segir aptur ogaptur:
„Jeg sá hann, jeg sá hann!“, og vill ekki huggast.
Nokkuru síðar frétti hún, að unnusti hennar hefði
sýkzt hastarlega á hafi úti, og dáið á sömu stund og
degi, er hún sá hann í blómgarðinum