Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 22.11.1901, Blaðsíða 4

184
ÞjÓÐVILJINN'.
XV. 46.
Hann var jarðsunginn í Reykjavík
20. nóv. í viðurvist íjölda vandamanDa,
vina og sveitunga. —
2. s. m. andaðist að Kothúsum í Rosm-
hvalaneshreppi í Gullbringusýslu bóndinn
Arni Arnason, 48 ára að aldri, fæddur
að Skálmarbæ í Skaptafellssýslu 6. nóv.
1853. — Árið 1892 gekk hann að eiga
ekkjuna Guðrúnu Sveinbjarnardóttur frá
Sandgerði, er liíir hann, ásamt einu
barni þeirra, dreng tveggja ára.
Árni sálugi var talinn í röð dugandi
manna í sveit sinni. —
--------------
Bessastöðum 22. nóv. 1901.
Tiðarfar. 17.—18. þ. m. gerði norðanhrynu,
og fennti þá nokkuð, en síðan hafa haldizt frost
og stillviðri. Jörð enn hvívetna alauð í hyggð
hér í grenndinni, nema frostföl og áfreðar
nokkrir.
ý Aðíaranóttina 15. þ. m. andaðist í Reykja-
vík frú Elízabet Egilsson, um fimmtugt, kona
Þorsteins kaupm. Egilsson. — £>au hjón fluttust
i haust úr Hafnarfirði til Beykjavíkur, og eiga
tvo syni á lífi: Þórarinn, verzlunarmann á
Bildudal, og Qunnar, námssvein í Beykjavíkur
lærða skóla.
Frú Elízabet var dóttir síra Þórarins heit-
ins Böðvarssonar í Görðum, einkar mikilhæf
kona, og vel að sér gjör; svipaði til föðursins
að mörgu.
Gsið og athugið!
| sfiróingar!
Þegar þór eigið ferð í kaupstaðinn, t. d. núna fyrir hátíð-
arnar, þá ættuð þér sízt að gleyma því, að
livergi fást
f>etri lianp
fyrir peninga,
en við verzlun þá, er undirritaður stýrir.
^að er sama, hvort keypt er fyrir mikið, eða lítið
— segjum: 10 aura eða 10 kr. — þá fæst jafnan
10: afslátmr.
Gaman væri að vita, hve margir koma í kaupstaðinn, og
vilja ekki hagnýta sér þetta, að græða svona
= TÍUNDTJ HVERJA KRÓNUNA, -----------------------
og reyndar miklu meira þó, sé litið á verðlagið almennt.
Isafirði í nóv. 1901.
raym/j

Tíl fip TiÖVP — Dame, somerblevet
111 UC 1/UlCi y>epbre(jej: for Hövhed og Öre
susen ved hjælp af Dr. Nicholsons kunstige
Trommehinder, har skænket hans Institut
20,000 Kr., for at fattige Döve, som ikke
kunde kjöbe disse Trommehinder, kunde faa
dem uden Betaling. Skriv til
Institut „Longcott", Gunnersbury,
London, W,, England,
THE
North British Ropework C°y,
Kirkcaldy
Contractors to H, M, Government
b íi a t i 1
rússneskar og ítalskar
fiskilóðir og foeri.
Manilla og rússneska kaðla, allt sérlega
vandað og ódýrt eptir gæðum.
Einkaumboðsmaður fyrir Danmörk,.
ísland og Færeyjar.
.Takob Griinnlögsson,
Kjobenhavn K.
PRBNTSMIBJA ÞJÓBVILJANS.
242
IX.
Kennslukonan M. Odeon, sem á heima í Saint-Oenix-sur-
Guiers í hóraðinu Savoien, skýrir svo frá.
I janúarmánuði árið 1888 átti jeg ömmu minni á bak
að sjá.
Hafði hún kvatt til sín börn sín, til þess að hafa
þau hjá sér seinustu augnablikin, svo að hún gæti kvatt
þau.
Börn hennar voru einnig öll viðstödd, er hún and-
aðist, nema ein af frændsystrum mínum, sem þá var
nunna í Brazilíu, og er það enn þann dag ídag.
Amma mín lét í ljósi, að henni þætti það leiðinlegt,
að geta ekki fengið að sjá hana.
Móður minni var svo falið, að tilkynna nunnunni,
systur sinni, sorgar-atburð þenna.
Tveirn mánuðnm siðar fékk hún svo bréf frá systur
sinni, þar sem hún skýrði henni frá því, að kvöld eitt,
er hún var ný háttuð, hefði hún heyrt fótatak umhverfis
rúmið sitt.
Hún sneri sér þá við, en sá engan.
Allt í einu er svo rúmtjaldið dregið til hliðar, og
henni finnst, sem hönd sé stutt á rúmið.
Nunnan var alein i herberginu, og brann hjá
henni ljós.
Henni kom strax til hugar, að einhver ættingja
sinna væri dáinn, og fór að biðja fyrir sál hans.
Hún ritaði svo hjá sér daginn og kl.tímann, og
stóð það heima, að það var á dánardægri ömmu
minnar, sem þetta hafði fyrir hana borið.
243
X.
Hr. P. Bouchard, sem er póstafgreiðslumaður í
Granville, segir svo frá:
Hjá föður mínum var fyrrum ruaður einn, er
Fautrac nefndist.
Hann var ættaður frá Agneaux, i grennd við
Saint-Lo, allra skemmtilegasti náungi, si-glaður, og
einatt til þess búinn, að finna upp einhver spjátrungs-
lætin.
Það eru víst enn á iifi einhverir, er muna eptir
óralátum hans og uppátækjum
En garaan hans var græskulaust, svo að mörgum
þótti vænt um hann, því að skapið var alltaf jafn gott.
í sjö ár hafði hann verið í herþjónustu, á herskipa-
flotanum í Senegal, og hafði fengið þar hitasótt, sem
hann því miður aldrei varð samur eptir.
Hann var blóðlítill, og fékk því brjóstveiki ofan á
íyrri veikindin.
Faðir minn, sem unni honurn rajög, lót stunda
hann á heimili voru í marga rnánuði.
En er veikin magnaðist svo, að Fautrac varð jafnan
að liggía í rúminu, lót faðir minn leggja hann inn á
sjúkrahúsið i Granville, og var hann þar, undir læknis
hendi, i þrjá mánuði, áður en hann andaðist.
Faðir minn vitjaði hans jafnan á hverjum sunnu-
degi, til að hugga hann og hughreysta.
En einu sinni, aðfaranóttina raánudagsins, er faðir
minn hafði verið bjá sjúklinginum daginn fyrir, og fund-
izt hann miklu hressari, vaknaði bæði faðir minn, og
móðir min, við það, að barið var feikna högg í höiða-
brikina.