Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 06.04.1903, Blaðsíða 5

XVII, 15.—16.
-ÞjÓÐVILJINN.
61
í síðasta hepti mánaðarrits þessa, er j
hingað hefir borizt, er áframhald af rit- j
gjörð Gi. M. Thompson’s um rannsóknar- j
ferðir til norðurskautsins (æfisaga Norden- j
skjöld’s, og mynd hans), kafli úr skógar- j
Ijóðum, eptir góðskáldið J. Magnús Bjarna-
son, framhald af skáldsögunni: Bórnöveð-
ursins, eptir Sylvanus Cobb, saga Mennoníta
trúflokksins, yfirlit yfir helztu slysfar-
irnar i heiminum á árinu, sem leið, o. fl.
Ytri frágangurinn á „Svövu“ má heita
fremur góður, og málið töluvert skárra,
en vér eigum að venjast á blöðum o. fl.,
er birtist í Yesturheimi.
Sýslunefndarfundur Norður-ísafjarðarsýslu.
(Frá fregnrita ,,Þ]’óðv.“). Fundurinn var hald-
inn á Isafirði 3.—5. marzmánaðar, og' gjörðist
þar þetta markverðast:
I. Gufubátsferðir um Djúpið. Sýslunefndin
lét í ljósi óánægju sína yfir því, að útgerðar-
maður „Ásgeirs litla“ hefði eigi útvegað annað
gufuskip, til að ljúka við áætlunarferðir þær, er
„Ásgeir litli“ átti ófarnar, þegar hann bilaði í
síðastl. septemhermánuði, og þóttu ferðirnar einn-
ig of dýrar. — Sýslunefndin kaus þvi þriggja
manna nefnd ("Hafstein, síra Sigurð í Vigur og
Laxdal verzlunarstjóra^), til að semja um gufu-
skipaferðir um Djúpið á yfirstandandi ári, og
skoraði á landstjórnina, að horga eigi út lands-
sjóðsstyrkinn í ár, nema eptir tillögum tóðrar
nefndar.
II. Verðlaun úr rœktunarsjóði. Sýslunefndin
mældi með því, að verðlaun úr ræktunarsjóðn-
um yrðu veitt Asgeiri hreppstjóra Guðmundssyni
k Arngerðareyri og Ólafi hónda Jónssyni í Keykj-
arfirði.
III. Kjördœmaskipting. Sýslunefndin lagði
það til, að Norður-ísafjarðarsýsla yrði kjördæmi
sér, og ísafjarðarkaupstaður annað, eða þá ísa-
fjarðarkaupstaður og Eyrarhreppur, ef farið væri
eptir fólksfjöldanum.
IV. Færsla þingstaða. Sýslunefndin mældi
með þvi, að þingstaður Hólshrepps yrði fluttur
frá Grundum að Ytribúðum. — Sömuleiðis var
nefndin því og meðmælt, að þingstaður Eyrar-
hrepps yrði fluttur frá Hauganesinu í Hnifsdal,
þar sem þingstaðurinn var áður, ef meiri hluti
atkvæðishærra hreppshúa samþykkti.
V. Sundkennsla í Re.ykjanesinu. Samþykkt
var að fela cand. Asgeiri Asgeirssyni frá Arn-
gerðareyri að veita sundkennslunni forstöðu með
sömu kjörum, sem að undan förnu.
VI. Verðlaun fyrir refaveiðar. Sýslunefndin
veitti Guðm. Pálssyni, fyrrum hónda i Fremri-
Hnífsdal, 120 kr. verðlaun í eitt skipti fyrir öll
fyrir framúrskarandi dugnað við refaveiðar. —
Hann hefir unnið Bll refi alls.
VH. Styrktarsjóður gamálla formanna við Isa-
fjarðardjúp. Sýslunefndin samþykkti skipulags-
skrá fyrir styrktarsjóð þenna, sem stofnaður er
með gjöf frá „Kaupfélagi ísfirðinga“. (Skipu-
lagsskrár þessarar verður síðar minnzt í „Þjóðv.11)
VIII. Lántáka sveitarfélags. Samþykkt, að
Snæfjallahreppur taki 2000 kr. lán til vegagjörða
á Bæjahlfð.
IX. Synjað um sveitaverzlunarleyfi. Vitavörð-
ur Gestur Guðmundsson i Arnardal hafði sótt um
leyfi til sveitaverzlunar, en sýslunefndin synj-
aði um leyfið.
X. Ný fjallskilareglugjörð var samþykkt, og
enn fremur afgreidd ýms minni háttar málefni,
auk vanalegra reikningsmála.
Sýslunefndarl'undur Vestur-ísafjarðarsýslu
var haldinn að Sólhakka í Önundarfirði 10.—11.
fehr. — Þar gjörðist þetta markverðast:
I. Kj'órfundarstaður. Sýslunefndin lagði það
til, að kjörfundarstaður í Vestur-ísafjarðarsýslu
yrði á Þingeyri.
II. Aukapóstferðir. Sýslunefndin lagðimeð-
mæli sin með því, að aukapóstar gangi:
a, frá Holti í Önundarfirði út í Valþjófsdal
h, frá Mýrum að Gerðhömrum, og
c, frá Rafnseyri að Loðkinnhömrum.
III. Lántáka til barnaskólahússbyggingar. Sam-
þykkt, að Mosvallahreppur taki 4 þús. króna
lán, til að hyggja barnaskólahús í verzlunar-
staðnum Flateyri.
IV. Yfirsetukvennáhéruð. Sýslunefndin sam-
þykkti að leggja það til við amtsráðið, að Auð-
kúluhreppi verði skipt í tvö yfirsetukvennahér-
uð, er nái annað yfir svæðið frá Loðkinnhömr-
um að Borg, að háðum þeim hæjum meðtöldum,
en hitt yfir hinn hluta hreppsins.
Af Hornströndum, i Sléttuhreppi í ísafjarð-
arsýslu, er skrifað 18. janúar síðastl.: „Tíð hefir
verið hér rosasöm, og kvað þó mest að þvi fyrri
part desembermánaðar. Nóttina milli 5. og 6.
þess mánaðar gjörði aftaka-sunnanveður, og
fuku þá tvær heyhlöður, og einn róðrarbátur, og
þak reif af flestum húsum öðrum í Rekavik hak
Höfn; mátti svo segja, að eptir það drægi aldrei
af roki, á sunnan og suðvestan, til 14. des. —
Með jólum kom norðankafaldshríð, er stóð til
þrettánda, með nístandi frosti, en lítilli fann-
komu, en nú eru aptur komin sunnan hliðviðri,
og jörð að mestu auð í hyggð, og þvi gott útlit,
að því er skepnuhöld snertir, ef ekki koma vor-
harðindi, með isalögum.
Á næstliðnu hausti var fiskiafli hér með
hezta móti, er nokkurn tíma hefir verið, og gæft-
ir fremur góðar, fram að veturnóttum“.
Úr Grunnavikurhreppi, í ísafjarðarsýslu, er
skrifað 22. fehr. siðastl.: „Tíð hefir verið hér
stirð, tiðast vestanrok og slög fram að hátíðum,
en síðan umhleypingasamt, og fannkoma mikil
allan þorrann, og því alveg haglaust fyrir allar
skepnur.
80. f. m. vildi hér það slys til, að 2 menn
urðu úti á svo nefndri Skorarheiði, er liggur
milli Hrafnfjarðar og Furufjarðar, og voru þeir
hændurnir frá Álfstöðum, Bœring Guðmundsson
og Ólafur Torfason, háðir ungir og efnilegir menn.
Fóru þeir frá Furufirði seint á degi heimleiðis,
í hálf-ófæru veðri, er versnaði meira, er þeir
voru farnir, enda gekk þá nóttin að, og færð
vond. — Ekkert fréttist um þetta, fyr en 2. þ.
66
En — tilviljunin kom honum til hjálpar.
I Moskwa var um þessar mundir maður nokkur, er
Tchekalinskí hét, er eigi hafði annað gjört um dagana,
en að spila, þ. e a. s. halda spilabanka, og hafði grætt
fé, svo að miljónum skipti, þvi að hann tapaði all-opt-
ast að eins litilræði, en vann fó i hrúgum.
Hann átti skrautleg hús, hélt stórveizlur, og hafði
ágæt vín á borðum sínum, og átti því marga vini, og
var Naronmoff einn í þeirra tölu.
Einn af vinum Hermann’s kom honum í kynni við
Tchekalinski, og furðaði Hermann stórum, hve allt var
þar ríkmannlegt.
Þegar Hermann kom þangað, var þar fjöldi gesta.
Þar voru hershöfðingjar, er spiluðu „whistu, og
hátt settir liðsforingjar lágu þar á legubekkum hér og
hvar, með langar tóbakspípur í munninum, og voru að
rabba um hitt og þetta.
Húseigandinn sat við endann á spilaborði í stærsta
herberginu, og voru þar ýmsir að spila við hann pen-
ingaspil.
Tchekalinskí var maður um sextugt, hvítur fyrir
hærum, en góðlátlegur í sjón, og bros lék sífellt um var-
ir honum.
Hann tók Hermanni afar-kurteislega, bauð hann
velkominn, og lét á sér heyra, að hann vildi, að allir,
sem þar kæmu, litu svo á, sem þeir væru heima hjá sér.
Það var verið að spila þar í herberginu, er Her-
mann kom inn, og stóð hann um hríð, og horfði á, ásamt
Naronmoff.
„Viljið þér leyfa, að jeg fái mér eitt. spil?u spurði
Hermann, og sneri sér að feitum manni, er sat þar við
59
þótti hún líta meira á annan, en sig, og vildi þvi sýna
henni lítilsvirðingu sína með þvi, að dansa við Lísu.
Hann hafði strítt Lísu fjarska mikið með þvi, hve
mikils hún metti liðsforingja, er væri í herdeild verk-
fræðinganna.
Og svo fór hann að geta upp á hinu og þessu, og
gat svo í kollinn, að Lísa hélt, að leyndarmál hennar
væri orðið hljóðbært.
„En hver fræðir yður um allt þetta?“ sagði Lísa
þá brosandi.
„Yinur liðsforingjans, kunningja yðar, mjög skrít-
inn karl“, svaraði Tomskí.
„Og hver er þessi skrítni maður?“ spurði Lísa.
„Hermann kvað hann heitau, mælti Tomski.
Lísa svaraði engu, en varð mjög utan við sig.
„Hermann þessi er sannkölluð skáldsögu-hetjau,
mælti Tomski ennfremur. „Hjartað, eins og í Napoleon,
en sálin úr Mephistopheles, og gæti eg trúað, að hann
hefði að minnsta kosti þrjá glæpina á samvizkunni ....
en hvað þér fölnið allt i einu!u
„Jeg hefi slæman höfuðverk44, svaraði Lísa „það er
allt og sumt. En hvað sagði þessi monsjör Hermann
yður? Eða nefnduð þér manninn ekki þvi nafni?
„Hermann er mjög reiður við vin sinn, það er að
segja liðsforingjann, sem komizt hafi í kynni við yður,
og tjáist mundu hafa hegðað sér allt öðru vísi, hefði hann
verið í hans sporumu, mælti Tomskí.
„En jeg þori annars að fullyrða, að Hermanni lízt
sjálfum vel á yður; að minnsta kosti hlustar hann
með athygli á allt, sem vinur hans segir honum um
yðuru, mælti Tomski ennfremur.