Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 13.02.1904, Blaðsíða 4

24
ÞjÓÐVi ljinn
XviiL, 6
eðlilegt er, eptir jafn vont ár, sem Arið 1903 var,
er var hér engu betra, en áiið 1882, nema hvað
samgöngurnar voru nú greiðari, þvi að þá láís-
inn fram á höfuðdag, en liðna árið getur maður
ekki kallað ísa-ár.
Ótíðin hófst hér með byrjun ársins 1903, og
hélzt fram á vor, svo að hákarlsafli brást al-
gjörlega í fyrra vetur, og eins fór um fiskaflann
þann mánaðartíma, er góð tíð var; en er ótíðin
hófst aptur, eptir miðjan júli, var kominn góður
fiskafli, og nóg sild; en því miður var þeim afla
lítið sinnt, þar sem menn voru þá að vinna að
túnaslætti.
Tún voru víða all-vel sprottin, og eins var
um úthaga, þótt að litlum notum kæmi, eins og
kunnugt er, þar sem víða varð mikið af heyjum
úti, undir fönnum, og það jafn vel taða, til mik-
illa muna á sumum hæjum; en það, sem hirt var,
náðist ekki, fyr en komið var haust, og má geta
nærri, hvaða gagn muni að slíkum heyjum.
Þvi miður athuguðu menn þó eigi, sem
skyldi, að „hollur er haustskurður", þar sem eg
hygg, að flestir bændur hafi látið nær 3/3 af
skepnum sínum lifa, nema presturinn, er fargað
hefir flestum skepnum sínum, eða komið þeim í
fóður.
Af þessari vogun manna leiðir, að nú lítur
út fyrir bjargarleysi, bæði fyrir menn og skepn-
ur, þar sem matvaran er gefin skepnunum, með
heybleytunni, i lengstu lög, og varð að byrja á
því strax, er kýr komu inn, til að halda þeim
opin-spena; en um gagn af þeim að þessu sinni
er ekki að tala.
Hvaðan skyldi „Þjóðólfur" hafa þá vizku, að
verzlunarfélag Steingrimsfjarðar muni bæta úr
fóðurskortinum hér nyrðra? Sannleikurinn er,
að mjög lítil matvara er til, á Norðurfirði að eins
litils háttar af grjónum, og örfáar tunnur af
hveiti, en ekkert af rúgi, enda byrjaði félag
þetta fyrir fáum árum með lítinn höfuðstól, og
varð að verja miklu af honum til húsabygginga,
og verzlunaráhalda, og á þvi víst fullt í fangi,
að verjast skuldum".
Bessastöðum 13. febr. 1904.
Tíðarfar. Fyrri part þessarar viku hélzt
norðanátt, og væg frost, en síðan 11. þ. m. hafa
verið frostleysur.
Strandí'Crðaskipið „Laura“ kom til Reykja-
víkur frá Yestfjörðum 7. þ. m. — Með skipinu
komu frá ísafirði: ráðherrafrúin, og kaupmaður
Jóhannes Pétursson, en frá Dýrafirði Ólaýur Benja-
mínsSon verzlunarmaður, á leið til útlanda. —
Til útlanda iagði „Laura11 af stað frá Reykja-
vík 10. þ. m., og með henni margt farþegja, þar
á meðal: ráðheri'a H. Hafstein, og frú hans, Gísli
Isleifsson sýslumaður, síra Ólafur Hdgason frá
Stóra-Hrauni, og margt kaupmanna: eonsúll D.
Thomsen, V. O. Breiðfjörð, Brynjólfur Bjarnason,
Valdemar Ottesen, Gunnar Einarsson, Jón Pórðar-
son og Helgi Zoega, pöntunarfélagsstjóri Gestur
Einarsson frá Hæli, skraddari Guðm. Sigurðsson,
Jónatlian söðlasmiður Þorsteinsson. — Enn frem-
ur frá Ólafsvík Einar Markússon kaupmaður.
Enn fremur fóru með skipinu 15—20 Amer-
íkufarar, ýmsir sjómenn til Yestmanneyja, o. fl.
uuunuiiiinmiimiii.ini ».ii»jw«nt.iinniimiiimin.iiiiini!iin»iiiiiiiiiniiiinMiimiiimiiiniiii.ii.ii!iiiinmmimiiimniiiiiiiiiimnMii.iini
Hús ts! sölu
í Bolungarvík í Isafj.sýslu 7—(—6 al. að
stærð, vel innréttað, og meðf. geymslu-
húsi 10-f-5 al.
Lysthafendur semji sem fyrst við eig-
andann, Ólaf Hafliðason í Bolungarvík.
M/i ’04.
aör Rútti tíminn
til þess að gjörast kaupandi
XVIII. árg. „Þjóðv.“
Þeir, sem eigi hafa áður verið kaup-
endur blaðsins, ættu að kynna sér aug-
lýsinguna í 49. nr. fyrra árgangs, til þess
að sjá kostakjörin, sem nýjum kaupend-
um bjóðast:
££ um 200 bls. aí’ skemmtisögum S
og auk þess síðasti ársfjórðungurinn af
17. árg. „Þjóðv.“, hvorttveggja
alveg ókeypis.
Hvað skyldu þau blöðin vera mörg,
er bjóða slíka kosti?
fPS^"’ Eeykvíkingar geta pantað blaðið
hjá hr. Skúla P. Sívertsen, Ingólfsstræti,
Reykjavik.
Til þeirra, sem neyta hins ebta
Kina-lifs-elexirs.
Með þvi að eg hefi komizt að því, að
það eru margir, sem efast um, að Kína-
lífselexir só eins góður og hann var áður,
er hér með leidd athygli að því, að hann
er alveg eins, og látinn fyrir sama verð,
sem fyr, sem er 1 kr. 50 a. glasið, og
fæst alls staðar áíslandihjákaupmönnum.
Astæðan fyrir þvi, að hægt er að selja
hann svona ódýrt, er sú, að flutt var
býsna mikið af honum til íslands, áður en
tollurinn gekk í gildi.
Þeir, sem Kínalífselixírinn kaupa, eru
beðnir rækilega fyrir, að líta eptir þvi
sjálfs sín vegna, að þeir fái hinn ekta
Kínalífselexír með einkennunum á mið-
anum, Kínverja með glas í hendi, og
firmanafnið Waldemar Petersen, Frede-
rikshavn, og ofan á stútnum í
grænu lakki. Fáist ekki elixírinn hjá
kaupmanni þeim, er þér skiptið við, eða
sé sett upp á hann meira, en 1 kr. 50 a.,
eruð þér beðnir að skrifa mér um það á
skrifstofn mína, Nyvei 16, Kebenhavn.
Waldemar Petersen
Frederikshavn.
PRENTSMIÐJA H.TÓÐ VILJANS.
22
sjálfan mig, hvort þessi Richard G-umbrell, sem kvænzt
hefði einka-dóttur hr. Drinkwater’s, væri má ske maður-
inn, sem eg átti erindið við.
Ef svo var, æ! hvilíkt háð var það þá eigi, að vera
að tala um „hin hamingjusömu brúðhjón“?
Jeg brá nú þegar við, og ferðaðist til þorpsins
Warwickshire, og fókk þar að vita, að Gumbrellarnir
væru mjög mikils metnir, og efaðist eg nú alls eigi um
það, að Riehard Gumbrell væri sami maðurinn, sem hinn
leyndardómsfulli „Dick“, maðurinn með bláu augun, og
bjarta hárið, morðingi Maríu.
Jeg komst lika að því, að María hafði í 2 ár verið
kennslukona hjá Jeffrey Gumbrell, og kennt dætrum hans
þremur frakknesku og hljóðfæraslátt.
Sömuleiðis komst eg á snoðir um það, að Richard
og faðir hans hefðu orðið ósáttir, af því að gamla Gum-
brell þótti sonur sinn gefa laglegu kennslukonunni of
hýrt auga, og urðu þær lyktir þesa máls, að María var
látin fara af heimilinu.
Þorpsbúar vorn enn eigi hættir að tala um brúð-
kaupið, er eg kom til Warwickshire, og var svo að heyra,
sem mönnum þætti mjög jafnt á komið með þeim, enda
þótt Anna Drinkwater væri vellauðug, en Gumbrell frem-
ur fátækur.
Hr. Drinkwater var indverskur kaupmaður, og átti
ágætar eignir í Simla, og þar áttu nýgiptu hjónin að
setjast að.
Jeg var mjög sorgbitinn, er eg var á leiðinni til
þorpsins Eastburne, því að mér duldist eigi, að erindi
mitt hlyti að ríða, sem reiðarslag, á ættir beggja ný-giptu
hjónanna.
23
En mér bar að gegna skyldu minni, og blóð Mariu
Albert krafðist hefnda.
Það var komið kvöld, er eg kom til Eastburne, og
stóð kalt og napurt regn frá sjónum, en brimhljóðið skall
ömurlega kveinandi að ströndinni.
Hr. Jeffrey Gumbrell hafði dvalið þar í þorpinu all-
lengi, sakir veikinda.
Hann bjó í stórhýsi einu í heldri hluta þorpsins,
og þegar eg kom þangað, var þar ljós í hverjum glugga,
með því að hr. Gumbrell hafði efnt til stórveizlu, í til-
efni af brúðkaupinu.
Þar sem svona stóð á, þótti mór róttast, að fara svo ■
vægilega í sakirnar, að taka Richard Gumbrell eigi fast-
an, fyr en daginn eptir, þar sem eg alls eigi kveið því, að
hann gengi mér úr greipum.
Sú varð nú samt raunin á.
Seint um nóttina fór það að kvisast, að Richard
Gumbrell væri horfinn, og kona hans væri mjög hrædd
um hann.
Það var óhugsaDdi, að hann hefði farið burt úr
þorpinu, þar sem hann hafði sézt, eptir að seinasta járn-
brautarlestin lagði af stað.
En hvað var þá orðið af honum?
Það fengu menn vonum bráðar vitneskju um.
Yindur stóð af hafi, og það var orðið há-sjávað.
Þegar birta tók, sást eitthvað fljótandi á sjónum, er
fleygðist þar fyrirlitlega fram og aptur.
Jeg gekk þangað, ásamt nokkrum sjómönnum, til.
að sjá, hvað þetta væri.
Það var — lík Richard Gumbrell’s.
En hví hafði hann fleygt eór í sjóinn, hann, sem