Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 19.02.1904, Blaðsíða 3

XVTII 7.
PJÓÐVILJINN
27
Hann lét eptir sig ekkju, Ólöfu Jónsdótt-
ur að naf'ni, og 8 börn upp komin; en
6 börn þeirra hjóna voru dáin á undan
bonum.
Verðlag á erlendri nauðsynjavöru
var, eptir síðustu markaðsfregnum frá
útlöndum, mjög svipað þvi, er var í
fyrra, nema bvað kaffi hefir bækkað
nokkuð í verði. — Allar bómullarvörar
bafa og stígið að mun i verði, sakir upp-
skerubrests í Ameríku, enda bafa ýmsir
ameriskir áuðmenn reynt að kaupa sem
mest af bómullinni, og reyna að balda
henni í báu verði.
í rökkrunum.
--c<>o.
Andláts tilkynningin.
Maður er nefndur Oisli Helgason, og
~var bann bróðir Þórarins bÓDda Helga-
sonar, er lengi bjó að Oddstöðum í Mið-
Dölum. — Hann var lausamaður, all-vel
efnum búinn, og atbugall um eigur sínar,
en þótti nokkuð sórvitur, og bafðist hann
við bér og hvar í Dalasýsiu.
Um þessar mundir bjuggu að Kvenna-
brekku í Dalasýslu síra Guðmimdur Ein-
arsson prófastur, og frú hans, Katrín 01-
afsdóttir, og bar þá svo til kvöld eitt á
jólaföstunni, er veður var heiðskírt, og
glaða tunglsljós, að frú Katrín átti leið
fram í eldbús á vökunni, og með því að
hún var kona ómyrkfælin, tók bún eigi
ljós með sór.
í bæjardyrunum á Kvennabrekku hag- |
aði svo til, að stór kista stóð þar, fram
með öðrum veggnum, og varð að skjót-
ast upp með henni, til að komast inn í
eldhúsgöngin; en gluggi var yfir bæjar-
dyrum, svo sem víða er til sveita, og
lagði því tunglsbirtuna inn göngin.
Frú Katrín gekk nú til eldhússins,
sem fyr er sagt, og er bún kom í bæjar-
göngin, sá bún Œsla Helgason standa
þar við fremra kistu-hornið; en með þvi
að hún vissi, að Gísla voru þar allar leið-
ir kunnar, og rataði til baðstofunDar, hirti
hún eigi að yrða neitt á hann, en skauzt
fram hjá kistunni, og gekk til eldhússins,
sem ætlað var.
En er frú Katrin kom aptur til bað-
stofunnar, spyr hún, hvort Gfísli Helga-
son sé eigi þar kominn; en þar hafði þá
enginn maður orðið hans var.
Frú Katrínu kom þá eigi annað til
hugar, en að Gísli Helgason hefði geng-
ið út úr bæjardyrunum aptur, og sendi
því vinnumennina ofan, til að svipast
eptir honum, en hvergi sásf Gísli.
Frú Katrín segir þá í spaugi, að Gísli
só víst farinn að hugsa til sín, og leið-
ast eptir treyjunni, sem hann eigi hjá
sér í saumum, og fóllu svo niður umræð-
urnar um þetta.
En morguninn eptir, nokkru eptir fóta-
ferðartímann, komu menn að Kvenna-
brekku, ofan úr Haukadal, til að tilkynna
sira Quðmundi, að Gísli Heigason hefði
daginn fyrir ætlað yfir Haukadalsá, um
ljósaskiptin, en drukknað í ánni, og hafði
likið fundizt þi um morguninn snemma.
Fyrirspurnir:
1. Getur sýslunefndarmaður, sem flytur sig bú-
ferlum úr hreppnum, í annan hrepp, eða annaíí
umdæmi, haldið áfram að vera sýslunefndar-
maður fyrir þann hrepp, sem hann fluttist úr?
2. Hefir sýslunefndarmaðurinn ekki misst kjör-
gengisskilyrði sín í hreppnum, er hann flytur
þaðan búferlum?
3. Á ekki, þegar svona stendur á, að fram fara
auka-sýslunefndarmanns kosning?
ísfirðingur.
Svör: Ofan skrá,ðum fyrirspurnum svarast
þannig:
Ad 1—2. Eptir 30. gr. tilskipunar 4. maí 1872
gilda sömu reglur um kosningarrétt og kjör-
gengi til sýslunefnda, som til hreppsnefnda, og
eitt þeirra skilyrða er það, að maðurinn sé bií-
andi í hreppnunt, shr. 3 gr. nefndrar tilskipunar.
— Enn fremur ákveður 9. gr. sömu tilskipunar,
að „missi hreppsnefndarmaður kosningarrétt, eða
kjörgengi, eptir 3. gr., skal hann víkja úr nefnd-
inni“, og gildir það ákvæði einnig, að þvi er
sýslunefndarmann snertir, shr. 30. gr.
Fyrsta lið fyrirspurnarinnar her því að svara
neitandi, og öðrum liðnum játandi, enda er oss
kunnugt um, að bæði amtmenn og sýslumenn
hafa skilið lögin, og beitt þeim, á þann hátt,
sem hér er sagt.
Ad 3. Ný sýslunefndarmannskosning á að sjálf-
sögðu að fara iram á fyrsta manntalsþingi.
Bitstj.
Sagan „Hringurinn helgi‘‘, sem
hefst neðan máls i þessu nr. blaðsins, er
löng og skemmtileg saga, eptir skáld-
sagnahöfundinn Fergus Hnme, og teljum
vór vist, að lesendum vorum muni falla
hún vel i geð, þegar þeir hafa kynnzt
henni til enda.
Þó að sagan muni taka mestan part-
inn af neðanmálsrúmi blaðsins, þenna ár-
ganginn, þótti þvi ekkert áhorfsmál, að
28
til þess, að líta þar á kvennfólkið,“ svaraði Píers lávarð-
ur glaðlega, og þar með var svo umræðunum lokið.
En þó að umræður þessar yrðu eigi lengri, gléymdi
síra Ching þeim þó eigi, enda hafði hann eigi mikið á-
lit á Lionel.
Það var annars undarlegt, að þeir skyldu eigi lað-
ast meira hver að öðrum, þar sem báðir voru hneigðir
fyrir bækur.
En síra Ching fannst endilega, að einhver skoll-
inn byggi í þessum Lionel, og þóttist hann einkum reka
sig á það, er hann kom heim aptur úr ferðunum til
Lundúna.
Piers lávarði sagði Lionel jafnan, að hann væri að
fara tii Lundúna, til að skyggnast þar i ýmsar gamlar
btekur, og þessu trúði lávarðurinn.
Síra Ching átti á hinn bóginn bágt með að trúa
þvfi og þó að Líonel þættist vera ákaíur trúmaður, og
gengi reglulega til skripta, þóttist síra Cing þó vita, að
hann byggi yfir einhverju, sem hann lóti óumtalað, er
hann gekk til skriptastólsins.
Síra Ching var kristmunkur, og duglegasti maður,
6l> þó fremur ungur, til að vera skriptafaðir Lametry-
ættarinnar, og þó að Líonel gæti eigi algjörlega villt
^or>um sjónir, gaf hann lionum þó marg't umhugsunar-
efnið.
Honum þótti vafasamt, að Lionel væri ejns mikið
hneigður fyrir bækur, sern hann lót; en þessi grunur
hans liatði þó við svo lítil rök að styðjast, að sira Ching
ásakaði sjáltan sig fyrir hann öðru hvoru.
Líonel var maður hálf-fimmtugur, og ráðsettur var
hann, að þvi er séð varð, og virtist liafa mjög gaman af
25
Hringurinn helgi.
E p t i r
Fergus Hume.
1. kapituli.
„Sókn síra Ching's“.
Sira Ching var heimilisprestur Píers Lametry lá-
varðar, er bjó að höf ðingja-setrinu Landy Court. — Hann
var þrítugur, og var lávarðurinn vanur, að segja stund-
um í spaugi, að Landy Court væri sóknin hans síra
Ching's sins.
I Devonshíre þekkti hvert mannsbarnið Lametiy-
ættina á Landy-Court, því að meðal kaþólskra manna
var það sú ættin, er mest þótti kveða að þar um slóðir.
Þegar dimmast var yfir sögu ensku þjóðarinnar,
hafði Lametry-ættin að Lapdy-Court staðið stöðug í trúnni,
og mátti lesa um það í skjala-safni ættarinnar, hve rnikl-
ar hörmungar þeir ættmenn urðu að þola á þeim tímuin.
En nú var sú tíðin um garð gengin, svo að Lametry-
ættin naut að öllu sömu róttinda, sern aðrir stóreigna-
menn í Devonshíre.
En til þess að ættmönnunum skyldi eigi gleyrnast,
hve undursamlega ættin haf'ði frelsazt frá ofsóknum
Tudor-konungsættarinnar, og Puritana-trúflokksins, þá var