Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 13.04.1904, Blaðsíða 3

Þjóðviljinn
59
XVIII., 15.
uii- ---------------' ......
Fossar, knúðir afli af,
ólga flúðum háum,
geisla- skrúð frá skærum -staf
skelfur í úða gráum.
Hátt yfir sænum hlifðar trúr
hamra mænir veggur,
klíðum grænum angan úr
undan blænum leggur.
Föxin lakra’ á bárum blám
blossa þakin flaumi,
Fiskar vaka i auðum ám,
endur kvaka’ á straumi.
Finnst ei tíðin lýðum löng
láðs á riða brautum,
heyra blíðan svana söng,
og sitja í viðirlautum.
Mörgum gest það gleði bjó;
gull, þó flesta dreymi, —
hvergi festu, frið né ró,
— fást, nema’ í A^esturheimi.
Sumir veit eg sakna þín,
í sólar heitum funa,
ættlands sveita sælan min,
og syrgja breytinguna.
Drottinn háum himni frá
heilla gái þinna,
girt af sjá, með svell um brá,
svoldur áa minna.
Guðl. Guðmundsson.
Mann alát.
í Kaupmannahöfn andaðist 28. janúar
siðastl. frú Anna Pauline Alvida Snorra-
son, kona L. A, Snorrasonar kaupmanns,
er rekið hefir verzlun í ísafjarðarkaupstað
nær 30 ár. — Hún var at dönskum ætt-
um, fædd 1840, og bjuggu þau hjónin
jafnan í Kaupmannahöfn, enda þótt L.
A. Snorrason væri jafnan á Isafirði að
sumrinu, til að sinna verzlun sinni, og
kona hans kæmi aldrei til Islands. — Þau
hjón eignuðust tvö börn, son og dóttur,
og er sonurinn á lifi, en dóttirin, mesta
efnis-stúlka, andaðist fyrir nokkrum árum.
— Frú Snorrason var greind kona, gjörvi-
leg, og vel menntuð, en þjáðist siðustu
árin af krabbameini i brjósti, er loks
leiddi hana til bana, eptir langan og þján-
ingafullan sjúkdóm. —
27. marz þ. á. andaðist í Isafjarðar-
kaupstað ekkjan Andrea Andrésdóttir, Eyj-
ólfssonar, Kolbeinssonar, prests að Eyri
í Skutilsfirði, 68 ára að aldri, fædd 1ö36.
— Hún var gipt Guðbjarti Jbnssyni,
verzlunarmanni á Isafirði, og eru 3 börn
þeirra bjóna á lífi.: Asgeir Guðbjartarsou,
húsmaður í Isafjarðarkaupstað, Guðmund-
ur Guðbjartarson, bakari á Isafirði, og
Guðrun Guðbjartardbttir. —
5 april andaðist að Bólstað í Álpta-
firði i Norður-ísafjarðarsýslu Rósinkranz
Rbsinkranzson, húsmaður og útvegsbóndi,
og mun hafa verið á sextugsaldri. —
Hann lá rúmfastur 3 vikur, og snerist
veikin í lungnabólgu, er leiddi hann til
bana. — Hann var tvíkvæntur, og lifir
seinni kona hans, Guðríður Einarsdbttir,
mann sinn. — Bósinkranz sálugi var
dugnaðarmaður, og sjósóknari góður, og
væntir „Þjóðv.u þess, að geta síðar getið
helztu æfiatriða hans. —
9. s. m. andaðist Jbn bóndi Sigurðsson
í Arnardal í Skutilsfirði, nær áttræður,
búhöldur góður, og all-vel fjáður, og mun
„Þjóðv.“ sömuleiðis geta helztu æfiatriða
þessa fráfallna öldungs, áður langt um
liður.
Bessastöðum 13. apríl 1904.
Tíðarfar. Síðan páska-hretinu linnti hefir
tíð verið fremur óstöðug, og öðru hvoru væg
frost að nóttu.
Snjórinn, sem féll í byggð 5. þ. m., er þó
löngu horfinn fyrir april-sólinni.
Norðmenn tveir hafa i vetur sezt að í Iveíla-
vik, og í Leirunni, og sett þav á stofn meða.la-
lýsis-bræðslu, sem og á Miðnesinu. — Fyrir pott-
inn af þorskalifrinni hafa þeir borgað 11 aura í
peningum, og þó að það sé að visu eigi hátt
verð, miðað við verðið á meðalalýsi, þá er það
þó all-viðunandi, þegar á það er litið, að í verzl-
ununum hér syðra hftfa vanalega að eins feng-
izt 10—15 kr. fyrir lifrarfatið 1180—200 pt.).
Konungs-aíinœlisins 8. þ. m. var minnzt í
lieykjavík á þann hátt, að fánar blöktu á stöng-
um, og 20—30 embættismenn o. fl. héldu át-
veizluáhótel „Island“, þar sem minni konungs-
ins var drukkið i kampavíni.
Nokkrir af lærisveinum lærða skólans (30—
40) héldu og dansleik í „Iðnó“.
Strandbáturinn ,,Skálholt“ kom frá útlönd-
um 9. þ. m., og voru þessir farþegar með skip-
inu: Báðherra H. Hafstein, og' frú hans, consúll
S. H. Bjarnarson frá Isafirði, alþm. Hermann
Jónasarson, Wilhelm Paulson frá Winnipeg, út-
flutninga-agent, o. fl.
T 2. þ. m. andaðist. í Beykjavík ekkjan
Kristjana Guðbrandsen, yfir sjötugt. Hún var
tvígipt, og var seinni maður hennar Guðbr. heit-
in Guðbrandsson, er lengi bjó i svo nefndu
Brunnhúsi i Suðurgötu í Beykjavík; en fyrri
maður hennar var Benedikt sál. Gabríel Jónsson
smáskammtalæknir, og skildu þau.
Með jfyrri manni sínum eignaðist Kristjana
64
aptur, án þess að taka eptir, hvað Líonel sagði. „Hann
átti ekki einn einasta fjandrnann í veröldinni; svo góð-
ur og drenglyndur var hann! Guð minn góður! Hver
gat fengið það af sér, að myrða hann?“
„Það hefir enginn óvinur hans gjört það“, svaraði
Líonel, „heldnr hefir hann verið myrtur til fjár“.
„Hvað áttu við?u.
„Hringurinn helgi er horfinnu, mælti síra Ching,
og benti stillilega á tómu öskjurnar.
Eleonora leit þegjandi á síra Ching og Líonel, renndi
svo augunum á tómu öskjuna, á opna gluggann, og að
lokum á William Kynsam, sem kom inn i herbergið í
,þessum svifum.
Svo var, sem skugga skelfingar og angistar brygði
iyrir á andliti hennar.
Hún gekk rakleiðis til William’s, greip hönd hans,
og hrópaði: „Hvar er maðurinn, William, þessi Ðurr-
.ant?“
„Hann er horfinnu, svaraði William.
„Horfinn?u hrópuðu þeir síra Ching og Líonel báð-
ir í senn.
„Herbergið er mannlaust — farangurinn hans er
horfinn. Hann er flúinnu.
„Jeg vissi þetta! Jeg vissi þetta!u sagði Eleonora,
og sló saman höndunum, „Mig óraði eitthvað fyrir því,
sem fram er komið, þegar jeg leit framan í hann. Hann
■er morðinginn! Flúinn? Já! Hann hefir flúið út um
gluggann, og hann er valdur að verkinu!u
Um leið og hún mælti þetta, benti hún á lík föð-
ur sins, og hrundi svarta hárið frjálslega um andlit henn-
ar og hvíta kjólinn.
61
I dögun fór eitthvað að kvisast um það, að glæpur
hefði framinn verið um nóttina, og brátt gjörðust hvísl-
ingarnar svo háværar, að allt fólkið á heimilinu vaknaði.
Hjúin vissu, hvað gjörzt hafði, og hlupu náföl
fram og aptur, en orðið morð dirfðist þó enginn að nefna,
fyr en þeir sira Ching og Lionel Lametry fóru að grennsl-
ast eptir, hvað um væri að vera.
Piers lávarður hafði fundizt myrtur í bókaher-
berginu um morguninn, stunginn i hjartað.
William, sem vaknað hafði við hávaðann, fylgdist
inn í bókaherhergið með síra Ching, og Líonel, frænda
sínum, og lýsti óróinn, og skelfingin, sér í svip hans,
eins og eðlilegt var.
Að hugsa sér, að glæpur skyldi hafa verið framinn
í Landy Court, var óttalegt, og þó enn hræðilegra, að
Píers lávarður skyldi vera sá, er myrtur hafði verið.
En svona var þessu varið.
Síra Ching, og þeir, sem með honum fóru inn í
bókaherbergið, fundu veslings lávarðinn, liggjandi upp í
lopt á gólfinu, með útbreiddan faðminn, og sáu ógeðslegt
sár vinstra megin á brjósti hans.
„Hann hefir verið stunginn i hjartaðu, mælti síra
Ching, er kropið hafði hjá líki lávarðarins. „En hvar
er morðvopnið?u
Líonel svipaðist alls staðar um í herberginu, en
hvergi sást neitt beitt verkfæri, er sári hefði getað valdið.
I herberginu var allt í röð og reglu, svo að auð-
sætt var, að lávarðurinn og morðinginn höfðu eigi stymp-
azt á.
Einu missmiðin, sem i herberginu sáust, voru þau,