Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 27.06.1904, Blaðsíða 4

104
ÞjÓSVILjíKN.
XYin., 26.
haDn þá læknir í Mýrdalshéraðinu, on
veikindi hans (tæring) ágerðust þá brátt
aptur, og leiddu hann loks til bana.
Tómas sálugi var fjörmaður mikill og
gleðimaður, hreinn og djarfur í lund og
góðum hæfilegleikum gæddur, sem því
miður gætti þó minna, en æskilegt hefði
verið, sakir vanheilsu hans, og svo hins,
að hann fór eigi svo vel með sig, sem
skyldi.
Hann var kvæntur Sigríði, dóttur
Theill’s, fyrrum kaupmanns og veitinga-
manns í Stykkishólmi, og lifir hún mann
sinn.
Bessastöðum 27. júní 1904.
Veðráttan er einatt mjög hagstað, daglega
hreinviðri og sólskin, en þó sjaldan veruleg
hlýindi, er sólar eigi nýtur.
Þýzkt herskip kom til Reykjavíkur 22. þ. m.,
sama herskipið, er kom hér í fyrra. — Consúll
D. Thomsm er orðinn riddari þýzku krónuorð-
unnar.
f 20. þ. m. andaðist í Reykjavík ekkjufrú
Sylvía Níelsína Thorgrímsen, fædd 22. júlí 1819,
og dó hún úr krabbameini, eptir langvarandi
veikindi. — Hún var dóttir Níelsen’s, verzlunar-
stjóra á Siglufirði, en missti foreldra sína, er
hún var í æsku, og ólst því upp hjá stjúpa föð-
ur síns, Baagöe að naini, er var kaupmaður á
Húsavík, og síðar í Reykjavik.
Arið 1840 giptist hún í Kaupmannahöfn Guð-
mundi Thorgrímssen, og fluttist sama árið með
honum til Eyrarbakka, og var hann þar verzlun-
arstjóri um 40 ár; en skömmu síðar fluttu þau
hjónin til Reykjavíkur, og þar missti hún mann
sinn fyrir frekum 9 árum.
Heimili þeirra hjóna á Eyrarhakka var orð-
lagt gesti-isnisheimili.
Þeim hjónum varð ails 8 harna auðið, og eru
þessi 6 á lífi:
1, Síra Ilans Thorgrímsen, prestur í Ameríku.
2, Jörgine, kona hávfirdómara L. E. Sveinbjörns-
sonar i Reykjavík.
8, Sylma Ljnnge, gipt kona i Kaupmannahöfn.
4, Jakobina Eugenía, kona Níelsen’s, verzlunarstjóra
á Eyrarhakka
5, Asta Júlía, ekkja Tómasar sál. Hallgrímssonar
lœknaskólakennara, og
6, Solveig, ógipt, er dvaldi hjá móður sinni.
Fénaðarsýning var haldin að Varmá i úlos-
fellssveit 19. þ. m. — Hæðst verðlaun hlaut þar
Eggert hóndi Briem í Viðey, 15 kr., fyrir 3 miss-
ira gamlan nautkálf. — Sturla kaupmaður Jónsson
og Guðm. Kolbeinsson á Esjubergi blutu og verð-
laun fyrir kýr, 12 kr. hvor.
I >:i kkai’ávarp.
I vetur, sem ieið, varð jeg neydd til
að leita mér læknishjáipar til R.víkur, og
fann jeg þá til þess, hve sárt það stund-
um getur verið að vera fátæklingur, en
mitt í bágindum mínum fann jeg lika til
þess, að guð lét góða menn verða á vegi
mínum til þess að rétta mér, snauðri
stúlku, hjálparhönd. Þeir menn, sem
mest og bezt sýndu mannkærleika sinn á
mér, voru þau kaupm. Th. Thorsteinson
í R.vík og frú hans, frú Eiizabet Sveins-
dóttir kona Björns ritstjóra, og systir hans
Ingibjörg Jónsdóttir og Finnur bakari
Thordarsen á ísafirði og frú hans. Þess-
um mönnum flyt jeg mitt fyllsta alúðar
þakklæti, og bið guð, sem lætur ekki
góðverkin ólaunuð, að endurgjalda þeim
af ríkdómi sínum, og gleðja þá á ófarinni
lifsieið, eins og þeir, með gjöfum sínum
og aðstoð, glöddu mig, aumingjann, á
veikleika og báginda stundum mínum.
Nýbæ á Þingeyri 20. maí ’04.
Ingibjörg tíjarnadóttir.
—
o
<
S-
<
H-Steensen
cB
arganne
er aftió óen Seóste.
<
CD
6S
P
3
02
CD
Ifíp" Kaupendur blaðsins, er skipta um
verustaði, eru foeðnir að gera ritstjóra
„Þjóðv.“ sem íýrst aðvart um bústaða-
skiptin, svo að blaðið geti borizt þeim
reglulega.
PRENTSM3ÐJA UJÓDVIL.J ANS.
106
„Skilduð þér við Píers lávarð í bókaherberginu?“
epurði Drage tortryggnislega.
„Já“, svaraði William. „Hann sat þá við borðið,
og leið ágætlega, og á borðinu stóð askjan, sem hringur-
inn hafði verið í“.
„Sáuð þér hann eigi síðar um nóttina?“
„Nei“", svaraði William. „Til hvers átti jög að
gjöra það? Jeg vissi, hvað jeg átti að gjöra, að fá
Durrant hringinn, eins og jeg gjörði“.
„Já, kl. 6 uin morguninn, komuð þér, og vöktuð
mig“, mælti Durrant.
„Haldið áfram, hr. Durrant“, mælti Drage.
„Jeg reis á fætur, og klæddi mig“, hélt Durrant
áfram, „og hr. Kynsam sagði mér þá, að frændi hans
vildi selja hringinn, en að jeg yrði að fara burt strax,
og samþykkti jeg það“.
„En borgunin?“
„Borgun átti sér eigi stað þá, heldur átti Píers
lávarður að fá þessi 5 þús. pund sterling, er ameríski
maðurinn hefði keypt hringinn. Hr. Kynsam samþykkti
þetta, og tók jeg þvi við hringnum, og hr. Kynsam
fylgdi mér út úr húsinu“.
„Um hvaða, dyr?“
„Um sérstakar dyr, sem eru úr mínurn herbergj-
um“, svaraði William. „Jeg fór ekki með hann um
forstofudyrnar, af því að eg bjóst við, að við kynnum
þá að mæta einhverjn af vinnufólkinu“.
„Klukkan var ö* 1/^, hélt Durrant áfram, „er jeg
lagði af stað til gístihússins „Þrjár klukkur“, og þaðan
ók gestgjafinn með mig til Barnstaple, og náði eg þar
í eimreiðina, er fór þaðan um morguninn“.
107
„Og vissuð ekkert um morðið?
„Ekki vitund, fyr en þér komuð hingað í dag, og
sögðuð mér frá því“.
„En þér, hr. Kynsam?“
„ reg vissi ekkert um það, fyr en herbergisþernan
gerði aðvart“.
„Komuð þér eigi inn i bókaherbergið, er þér höfð-
uð fylgt hr. Durrant til dyra?“
„Nei“, svaraði William, hálf-hissa. „Það var eng-
in ástæða til þess. Jeg hugði, sem eðlilegt var, að hann
væri háttaður, og bjóst ekki við, að hitta hann, fyr en
við morgunverðar borðið“.
„Og þér höfðuð engan grnn um morðið, fyr en
herbergisþernan gerdi aðvart?“
„Alls engan, og er jeg fús til þess, að vinna eið
að því“.
„En hví hafið þér eigi skýrt mér írá öllu þessu
fyr?“ spurði Drage, og einblindi á William.
„Hvernig getið þér spurt þessa? Líkur báru að
mér böndin, og hefði jeg íarið að skýra frá þessu, átti
jeg á hættu, að vera sakaður um glæpinn“, mælti Willi-
am. „En nú var jeg kmíður til þess, að segja, sem er.
Trúið þér mér?“
„Jeg segi ekkert um það að svo stöddu“, svaraði
Drage.
„Ætlið þér þá að taka mig fastan?“
„Nei“, svaraði Drage „en jeg verð að biðja yður,
og hr. Durrant, að fylgjast aptur með mér til Landy
Court, og getum vér þá íhugað rnál þetta betur“.
William og Durrant féllust á þetta, sem virtist
mjög eðlilegt, og fóru þeir svo allir af stað frá Lundún-