Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 21.01.1905, Blaðsíða 3

11
XIX., B. Þjóðviljinn.
—:---— - - ' —
i henni. Enn fremur lýair fundurinn óánægju
sinni yfir því, að nokkrir íslendingar hafa orðið
til þess-, að heita liðsinni sínu til sýningarinn-
ar, og er það því ótilhlýðilegra, setn það eru
einmitt þeir menn, sem skyldir eru, stöðu sinn-
ar vegna, og eiga beztan kost á, að halda uppi
sæmd og sjálfstæði íslands11.
Þessari ályktun hefir almennur fundur rneðal
ísleDdinga i Khöfn, þ. 14. s. m., tjáð sig alger-
lega samþykkan (með 95 atkv. móti 3).
Ofangreint æskir stjórn „félags íslenzkra
stúdenta i Khöfn“, að þér, hr. ritstjóri, takið í
heiðrað blað yðar.
Böövar Jónsson.
p. t. forseti.
Mannalát.
1 Hellerup, í nágrenni Kaupmanna-
iiafnar, andaðist 5 des. síðastl. ungfrú
Gyða Thorsteinsson, tæpra 17 ára að aldri,
fædd á Bíldudai 9. janúar 1888. — Hún
var dóttir kaupmanns P. J. Thorsteinsson-
ar og konu hans, Asthildar Guðmundsdótt-
ur. -- Gyða sáluga var góð stúlka, lag-
leg og efniieg, og voi menntuð. — Hún
dó úr brjósttæringu, og hafði legið veik,
síðart á síðastl. vori. --- — —
I síðastl. októbermán. andaðist í Kú-
víkum í Strandasýslu Sigvaldi Jónsson, á
áttræðisaldri, sonur Jóns sál, Salomonsen,
er fyrrum var faotor í Kúvikurn. — Sig-
valdi sálugi hafði dvalið í Kúvíkum hjá
kaupmanni J. J. Ihorarensen, síðan um
1870, og andaðist þar. — Hann var gædd-
ur all-góðum hæfileikum, maður velgreind-
ur, og sjómaður góður. — Hann var mörg
ár hákarlaformaður á Grjögri, og heppn-
aðist vel. G.
í sama mánuði andaðist að heimili sínu
Munaðarnesi Dayur Sveinsson, 81 árs. —
Hann var fyrrum bóndi að Felli, og á
Bæ, í Árneshreppi, og var fremur góður
bóndi, unz efni hans gengu svo mjög til
þurrðar í hörðu árunum 1882—’86, að hann
hætti búskap vorið 1887, enda var hann
þá orðinn blindur. — Árið 1893 var hon-
um komið suður til augnlæknis Björn-s
Ólafssonar, og tókst lækningin svo vel,
að Dagur heitinn gat síðan unnið svo fyr-
ir sér, að hann þurfti engan sveitarstyrk
að þiggja, enda var hann fremur heilsu-
góður, nema síðasta árið, sem hann lifði.
G.
I síðastl. nóv. andaðist ekkjan Herdís
Jónsdóttir, á áttræðisaldri, dóttir síra Jóns,
er fyrrum var prestur að Undirfelli í
Vatnsdal. — Herdís var ekkja Þorsteins
sáluga Þorleifssonar, klénsmiðs í Kjör-
vogi, er drukknaði á Húnafióa haustið
1882. G.
Alveg óviðjafnanlega heimskuleg-
ar, og óskiljaniegar, „dellu“-greinar er
nú „Þjóðólfur“ gamli farinn að flytja les-
endum sínum öðru hvoru, svo að liestum
þykir furðu gegna, og væri þó synd að
segja, að mönnum ofbyði allt í þeirri
grein, þar sem „Þjóðólfur“ á hlut að máli,
eða að gerðar væru strangar kröfur til
vitsmuna hans, sauðsins.
En lengi getur illt versnað, og væri
því fráleitt vanþörf á því, að stjórnin
léti rannsaka, hvort þetesi gamli þjónn
hennar, og heiðurskempa, muni vera með
öllum mjalla.
Fengizt læknisvottorð i þá átt, að
maðurinn sé ótilreiknanlegur, myndi það
verða stjórninni töluverður vinningur.
Bessastöðum 21. janúar 190).
Tiöarfar all-óstöðugt síðasta vikutívnann, en
veðráttan þó fremur væg, optast frostalítil.
f 4. þ. m. andaðist Bjarni Eyjólfsson, bóndi
i Katrlnarkoti (parti af Hausastöðum) í (larða-
hverfi. — Eoreldrar hans voru, Eyólfur Jónsson
og Ingibjörg Þðrarinsdóttir í Katrínarkoti, alkunn
atorku-hjón. — Bjarni sálugi var fæddur í Kat-
rínarkoti 5. júlí 1856, og átti aldrei eina nótt
annars staðar heima. — 11. nóv. 1893 kvæntist
hann eptirlifandi ekkju sinni Jóninu Eysteinsdótt-
ur frá Hraunsholti, og varð þeim alls 6 barna
auðið; en að eins tveir synir eru á lífi, báðir í
æsku.
Bjarni sálugi var talinn nýtur bóndi, er bætti
býli sitt að ýmsu leyti, og var yfir höfuð sýnt
um búsýslu.
Hann dó úr langvarandi brjóstveiki, og var
jarðsunginn að Garðakirkju 14. þ. m.
iíiísbruui. Aðfarauóttina 10. þ. m. brann á
Laugavegi í Keykjavík smíðahús Oruðm. Egilsson-
ar trósmiðs. — Húsið var með steinveggjum, og
járnþaki, og tókst því greiðlega að varna því,
að eldurinn bærist til annara húsa.
f 6. þ. m. andaðist i Reykjavík húsfrú Ouð-
rún Teitsdóttir, gullsmiðs Magnússonar Bergmann,
fædd 22. júlí 1850; en rnóðir hennar var Margrét
Jónsdóttir, er eptir lát fyrri manns síns (f 1849)
giptist dbrm. Hallgrími Jónssyni á Miðteigi á
Akranesi.
Arið 1875 giptist Ouðrán sáluga eptirlifandi
manni sínum Sncebirni Þorvaldssyni, Böðvarsson-
ar i Saurbæ á Hvalfjarðarströnd, og eiguuðust
þau alls 6 börn, en að eins tvær dætur á lifi:
Sigríður ,gipt Þórarni B. Þorlakssyni málara, og
4
,,Eitt öskur — hvaða öskur er það?“ spurði Ran-
:Some.
„Frá perlunni minni, hr. Ransome, gorilla-apa úr
vesturhéruðum Afríku“, mælti Hinrik. „Hann drap þrjá
svertingja, áður en hann náðist, og á leiðinni hingað drap
hann háseta, sem kom of nærri búrinu hans. — Kæmi
hann hérna inn í herbergið, myndi hann tæta okkur sund-
ur, eins og stúlka rífur léreptspjötlu, því að hann hefir
sjö manna afl. Um há-nóttina, minnist hann opt skóg-
anna sinna, og saknar frelsisins, og ber sér á brjóst, og
öskrar þá mjög ógurlega. — Það er ekki gleðilegt, að
heyra það — í myrkrinu“.
„Jeg get, trúað því“, mælti Ransome. „Endegifer
nú að halla, hr. Hermann, og jeg er boðinn til kvöldverð-
ar kl. 8“.
„Til Fane's?“ spurði Hinrik.
„Já“, svaraði Ransome stuttlega. „En hvert er er-
indi yðar við mig?“
„Tókuð þér bréfið með yður, eins og jeg mæltist
til?“
„Já, það er hérna“, mælti Ransome, og tók utnslag
upp úr vasa sínum. „Og jeg hefi heldur eigi sagt nein-
um frá þvi, að jeg færi hingað“.
„Það er ágætt“, svaraði Hinrik, „enda skal eg nú
skýra yður frá erindinu. — Svo er mál vaxið, að jeg leigi
opt dýra-tamningamönnum siuna kjallarana, því að þar
geta þeir kynnt sér dýrin, sem eg hefi á boðstólum.
Nú hefir einn af beztu viðskiptamönnum mínum
■óskað þess, að sett sé rafmagnsijós í tvo kjallara, en á-
skilið, að þetta sé gert með svo mikilli leynd, að enginn
af keppinautum hans fái vitneskju um það“.
Sku I d i n.
Eptir
B. Fletcher Robinson.
(Lauslega þýtt.j
Þó að verzlunin „Hermann & sonur“ væri í afkima
borgarinnar, var hvin þó aðal-verzlunin i Lundúnum, er
seldi ýmis konar villidýr, og höfðu flestir dýragarðar í
Norður-Evropu haft, einhver viðskipti við hana
Stofnandi verzlunarinnar, er nefna mætti Hinrik
Hermann fyrsta, hafði byrjað verzlunina í smáum stýl,
að eins selt apa og páfagauka, en sonur hans, Hinrik ann-
ar, hafði aukið hana að mun, og selt ýmsar fleiri dýra-
tegundir, og að lokum hafði verzlunin enn aukizt stórum
í tið núverandi eiganda hennar, Hinriks þriðja.
Hinrik þriðji átti ekki barna, enda var hann pipar-
sveinn; en firma-nafn verzlunarinnar lét hann þó haldast
óbréytt.
Hann hafði fimm um fertugt, og var hár vexti, beina-
stór, og mikill í herðurn, en þó magur, og fölur, i andliti.
Hárið var þunnt, dökkrautt að iit; augun lágu djúpt,
og skein úr þeim harka og einbeittni.
Það gerði og andlitssvipinn enn einbeittari, hve