Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 16.02.1905, Blaðsíða 3

ÞjÓÐVIL.TINfJ.
27
XIX., 7.
Lansr-kaupeiida-fæsta klaðið
á landinu yirðist stjórnarmálgagnið „Reykja-
Tik“ vera — samkvæmt upplýsingum þeim, er
komu fram á fundinum, sem getið er hér að
framan —, nema ef vera skyldi, að stjórnarmál-
tólin á norður- og vesturlandi gætu keppt við
það i þeirri grein.
Að því er snertir blöðin, sem koma út kér
syðra, þá mun óhsett að fullyrða, að „Reykjavík-
in“ sé ekki einu sinni hálfdrættingur við neitt
þeirra, að því er til kaupendafjöldans kemur.
Vér höfum talið rétt að benda á þetta, i eitt
skipti fyrir öll, sakir þess hve skrafdrjúgt „ReyJrja-
víkinni11 verður tíðum um útbreiðslu sína, jafn
framt því er hún hefir gert iítiö úr kaupenda-
tölu blaðs vors.
Hinu — sem einnig gæt.i þó verið ástæðatil
að minnast á —, hvaða dóm það verðskuldar, að
skýra rangt frá kaupondatölu blaða, til að ginna
atvinnurekendur til auglýsinga, skulum vér
sleppa að þessu sinni.
Besnartöðnm 16. fébr. 190
Frosthörkur voru all-miklar hér svðra 10.—12.
þ. m., allt að 10—12 stigum á reaumur; en 13.—
14. þ. m. gerði hagstæða hláku, og stórfellda
rigningu, og sunnanrok, í gær, svo að jörðin,
sem áöur var alsvelluð, ■ r nú orðin maracö.
Taugaveiki hefir að undanförnu verið að stinga
sér niður hér og hvar í Reykjavík, og ætti al-
menningur því, sem auðið er, að forðast allar
samgöngur við þau heimili, sem veikin er á.
G-ufuskipið „Saga“ kom frá ísafirði til Revkja-
víkur 8. þ. m. — Með skipinu komu frá ísafirði,
snögga ferð til R.víkur, útvegsmennimir Arni
Gíslason, Jón Magniissnn og Tfrnás Gumuirsson,
og blikksmiður Ingvar Vigfiisson.
S. d. kom frá útlöndum gufuskipið „Evvíva“,
fermt kolum til Bryde's-verzlunar. — Skip þetta
hafði einnig kol til Tang’s-verzlunar á ísafirði,
og lagði af stað þangað 11. þ. m., og tóku þeir
Arni Gíslason, Jón Magnússon og Tðmás Gunn-
arsson sér far með því vestur.
Við jarðarför frú Sigríðar Einarsson. er fór
fram i Reykjavík 9. þ. m., 1 viðurvist mikils fjöl-
mennis, flutti dómkirkjnpresturinn, sira Jóhann
Þorkelsson, húskveðju á heimili foreldra hennar,
en prófastur Jens Pálsson flutti ræðu í dómkirkj-
unni, sem var tjölduð svörtu í viðhafnar og sorg-
ar skyni.
Skáldin Guðm. Guðmundsson og Steingr. Tlior
sieinsson höfðu ort einkar snotur og bjartnæm
sorgarljóð, er sungin voru við jarðarförina.
Póstgufuskipið ,,Laura“ lagði af stað frá
Reykja.vík á áætlunardegi, 10. þ. m., beina leið
til Leith. — Með skipinu fór fjöldi farþegja til
útlanda, þar á meðal alþingismennirnir Jón Jóns-
son ffrá Múla) og Pét.ur Jónsson frá Gautlöndum,
er ætluðu að ná i „Vestu“ í Leith, og fara með
henni til norðurlandsins: enn fremur kaupmenn-
irnir Asgeir Sigurðsson, ogfrúhans, Olafur Árna-
son frá Stokkseyri, og hans frú, Jón Þóröarson
og Jes Zimsen, ungfrú Unnur Thoroddsen, frú
Thordal, verzlunarmennirnir I. Kaaber og Sörcn-
sen, skipbrotsmenn af tveim strönduðum botn-
verpingum o. fl. — Til Vestmannaeyja fór og
margt sjómanna o. fl.
Gufuskipið „Firda“ kom 13. þ. m. fráútlönd-
um, fermt salti til verzlunarinnar ',Edinboi'g“.
— Skipið lagði daginn eptir af stað til ísaf jarðar.
Fregnin í síðasta nr. blaðs vors, um lát
Filippusar i Gufunesi, sem höfð var eptirmanni,
er kom beina leið af Landakotsspítalanum, fregn,
sem annað blað hefir einnig flutt, reynist, sem
betur fer, eigi rétt, enda þótt nefndur maður sé
því miður mjög þungt haldinn.
Auk frú Bryndísar Zoega, er sagt hefir sig
úr aðstoðarsýningarnefndinni í Reykjavík eins
og „Þjóðv.“ hefir áður getið, hefir og Erl. gull-
smiður Magnússon í Reykjavík sagt skilið við
nefndina, og á hann heiður skilið fyrir það.
Leikfélag Reykjavíkur sýndi „Jeppa á Fjalli“,
hið alkunna; leikrit Holberg’s, í fyrsta skipti 11.
þ. m., og síðan tvö næstu kvöldin, 12. og 13. þ.
m., og var jafnan húsfyllir. — Félagið hefir
vandað mjög allan útbúnað, bæði að því er leik-
tjöld og búninga snertir, og eigi til sparað. —
Hr. Arni Eiríksson lék Jeppa, en Je.ns Vaage
baróninn, sem kemur fram í ýmsum geríum,
meðan gaman er hent að ræflinum, og fyllisvín-
inu, Jeppa á Fjalli, sem talið er trú um, að
hann sé barón, en síðan drepinn á eitri, hengd-
ur, og að lokum dæmdur til lífsins aptur. — Hr.
Krni Eiríksson þótti yfir höfuð leysa hið vanda-
sama hlutverk sitt vel af hendi, og að sumu
leytí snilldarlega, þó að það spiliti nokkuð á-
hrifunum, að hann fær eigi jafnan dulið sinn
eigin málróm, sem skyldi. — Gerfið á Jeppa var
einnig mjög gott, og þá eigi síður gerfi Jakobs
skómakara, sem hr. Kr. Ó. Þorgrímsson þótti
leika mjög meistaralega. — Betur hefði þótt á
því fara, að Nille, kona Jeppa, hefði verið leikin
af karlmanni, oða að minnsta kosti af þreknari
og rosknari kvennmanni, en ungfrú Láru Indr-
iöadóttur, því að leik-hæfileikar hennar eiga
betur við önnur hlutverk.
Síðan jeg var 25 ára gamall hefi eg
þjáðst aí svo íUhynjuðu magakvefi, aðjeg
20
voðalegu öskri, að jeg hrökk við, sem eg hefði verið
barinn
En jafn framt öskrinu heyrði eg annað hljóð, og
það var brota-hljóðið i járninu, er hrökk sundur.
Goriila-apinn sveiflaði hengilásnum kringunj sig, og
kastaði honum síðan á gólfið.
Ept.ir fáar mínútur hlýtur Hermann að koma; við
gitjum þétt upp við vegginn.
Mér stendur enginu voði af apanum. — Hann situr
ofur-þolinmóður við hlið mér, og hefir ekki augun af
hurðinni.
Hað er, sem dauði búi í augum hans.
Ef jeg geri Hermanni ekki vísbendingu, þá er jeg
viss um, að hann —
En hvað get eg gjört? Já — hvað get eg gjört?
Jeg hoyri fótatak Hermann’s úti. —Nú nemur hann
staðar, og er að fást við slána.
Apinn sveigir sig, senj boga, og augu hans leiptra,
sem glóandi kol.
Hann er með uppspennt ginið, og stóru tönnurnar
standa út, sem í holdlausri, og skininni hauskúpu.
Æ, guð minn —!
*
* *
„Mér þykir leitt, að hafa tafið yður allan þenna tíma“,
mselti aðstoðar-læknirinn við Ríkarð yfirlækni, um leið og
hann kom inn aptur.
Yfirlæknirinn gekk fram og aptur' um gólfið, með
höfuðið niðri á bringu, og báðar hendur fyrir aptan bakið.
Vasabókin, er þessi einkennilega skýrsla var rituð i,
.lá þar á borðinu.
17
Mér fannst hann likjast svo mjög manni, að það
blyti að vera morð, að drepa hann.
Var hanri eigi fangi, veslingurinn, eins og jeg?
I sínu landi hafði hann að líkindum verið höfðingi,
frjáls og óháð hetja í skógunum, er öll hin dýrin fiýðu?
Það var víst fremur af forvitni, en af hrekkjum, að
bann hafði tekið frá mér matinn.
Við hugsun þessa rann mér öll reiðin, svo að eg
hné aptur niður á gólfið.
Og nú var allt um seinan, þvi að allt í einu heyrð-
ist eitthvert murr i honum, og hann gægðist upp.
Jeg fann, að gripið var í öxlina á mér, og að ap-
inn dró mig þýðlega að sér.
Jeg missti hnífinn úr hendinni, og vissi ekkert, hvað
af honum varð.
Nokkur augnablik horfði hann forvitnislega á mig,
og vænti eg þá dauða míns í sömu svipan, og fór þá
fjarri, að eg kviði honum.
En það skein engin reiði út úr augum hans, enda
hallaði hann sér út af aptur, og hélt handleggnum utan
um mig.
Jeg reyndi alls ekki að losa mig, og svona atvik-
aðist það, að við báðir, veslingarnir, sofnuðum, hvor við
annars hlið, í fangelsinu okkar.
Laugardaginn, klukkan átta að kvöldi. Hermann er,
sem óður maður, og lamdi apann i kvöld, með svipu, svo
að apinn varð hamslaus af bræði; en jeg er nú óhræddur
við hann.
Hermann formældi okkur voðalega. — Hann er sjóð-
vitlaus, maðurinn, og við erum á hans valdi. Hvernig
endar þetta?