Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 01.03.1905, Blaðsíða 4

36
ÞjÓBVIIíJTNW.
XÍX., 9.
►
virðiet íniklu gagnlegra. — Jeg hefi reynt
marga, og ýmis konar bittera, og lækn-
ial.yf, gegn magaveiki, en þekki ekkert
meðal, sem verkar jafn inilt, og þægi-
lega, og votta þess vegna uppfundninga-
manninum beztu þakkir mínar.
Yirðingarfýllst.
Fodby skóla.
J. Jensen, kennari.
Chínalífs-elexírinn er að eins egta,
þegar á einkennismiðanum er vörumerk-
ið: Kínverji, með glas í hendinni, og
nafn þess, er elexírinn býr til, sem er
Yaldemar Petersen, Friðrikshöfn. — Kaup-
mannahöfn, ásamt innsiglinu YJ' í grænu
lakki á flösku stútnum.
Hafið jafnan flösku við hendina, bæði
utan heimilis og á.
Fœst alls staðar á 2 kr. jiaskan.
Eimreiðin.
Skemmtilegasta tímarit á íslenzku.
Ritgerðir, myndir, sögur, kvœði.
„Perfect skilvindan“
er tilbúin hjá^Burmeister & Wain, sem er mest og frægust verksmiðja á norður-
löndum, og hefir daglega 2500 manns í vinnu.
„PJíBFECT“ helir- á tiltölulega
iit t iirn tima fengið yfir 200 íyrsta
llokks verðlaun.
„PE RFECT“ er af skólastjórunum Torfa í
Ólafsdal og Jónasi á Eyðum, mjólkurfræðingi Grönfeklt,
og búfræðiskennara (Juðru. Jónssyni á Hvanneyri, talin
bezt af öllum skilvindum, og sama vitnisburð fær „PER-
FÉCTU bæði í Danmörku, og hvervetna erlendis.
„PERFECT“ er bezta skilvinda nútímans.
er skilvinda framtíðarinnar.
Útsölumenn: kaupmennirnir Gunnar Gunnarsson
Reykjavík, Lefolii á Eyrarbakka, Halldór í Vík, allar
Grams verzlanir, allar verzlanir Á. Ásgeirssonar, Magnús
Stefánsson Blönduósi, Kristján Gíslason Sauðárkrók, Sig-
valdi Þorsteinsson Akureyri, Magnús Sigurðsson Grund,
Stefán Steinholt Seyðisfirði, Fr. Hallgrímsson Eskifirði.
Einkasali íyidr Isslancl og Færeyjar
Jakob Gunnlögsson
Kobenhavn, K.
I geymsluhúsi Gróðrarstaðarinnar er
til sýnis:
Áliald, til að dengja með
ljai, verð 12 kr.
Hverlisteinn, sti«finn með
erulm-lia't l 11 lagi; verð, eptir stærð
steinsins, og öðrum útbúnaði, frá 15—
30 kr.
Guttormur Jónsson frá Hjarðarholti,
nú í Reykjavík, Laugavegi Nr. 11, hefir
smíðað áhöld þessi, og má panta
þau 11ja honum.
Sömuleiðis kemur innan skamms á
verkfærasýninguna hliðariiapt á
naut, smiðað af Eggert Finnssyni á
Meðalfelli í Kjós.
PRENTSMIÐJA PJÓÐVILJANS.
26
sem við eigi erum í herþjónustu, sem stendur, enda
vorum við góðir leikbræður á uppvaxtarárunum. — En
hvað sagðirðu? Gerði móðir mín þér boð? Já, hún hefir
löngum hrædd verið um líf mitt, enda er eg einka-sonur
heDnaru.
„En þarna sjáum við höfnina!“ mælti Gerald enn
fremur. „Vittu nú, hvernig félögum þínum líður, og hvort
sjóveikin er ekki bötDuð, fyrst skipið er hætt að rugga“.
Jörgen játti því, kvaddi, sem nermönnum er títt, og
gekk burt; en Gerald fór aptur að kíkja.
Skipið hafði nú þegar sézt úr landi, og þó að það
væri nær daglegur vani um þessar mundir, að skip kæmu
með nýjar og nýjar liðssendingar, þusti þó saman múg-
ur og margmenni í landi, þar sem lent var, til þess að
heilsa komumönnum.
Skammt frá höfninni lá skrautlegt hús, er setuliðs-
Btjórinn bjó í, og stóð þar ungtir kvennmaður við opinn
glugga, og horf ði með atbygli á skipið, sem var að koma.
Hún var brosandi, bláeyg, og rjóð í kinnum, og
bjarta hárið liðaðist í lokkum niður herðarnar.
En þó að andlitið væri töfrandi fagurt, duldist þó
eigi, að í því bjó afar-mikil einþykkni, og stærilæti, eins
og það heldur eigi ieyndi sór á klæðaburði hennar — sem
var í fyllsta samræmi við nýjustu tízku, þótt staðurinn
væri afskekktur —, að hún var eigi laus við það, að vera
dálítið hégómleg.
Þrátt fyrir þetta var hún þó óneitanlega ljómandi
yndisleg, þar sem hún hallaðist út um gluggann.
Loks sneri hún sér við, og var þá sýnilega all-óþol-
inmóð.
„Gufuskipíð mjakast ekkert áfram“, mælti hún. „Það
27
er nú liðinn frekur hálf-tími, síðan það sást fyrst, svo að
það gæti vel verið komið að lendingar-brúnni, og er þó
enn þarna úti, eins og það hefði hleypt út allri gufunni.
— En hvað hugsarðu, Daníra, hví leggurðu eigi þessa
leiðinlegu bók frá þór? Mér finnst óþolandi, að þú sitj-
ir svona hugsunarlaus, og sért að lesa, þar sem jeg er rétt
að deyja af forvitni“.
Stúlkan, sem þetta var uiælt við, hætti lestrinum,
og loit fljótlega út um gluggann.
Stúlkur þessar virtust vera á líkum aldri, í mesta
lagi seytján ára; en öllu ólíkari stúlkur, en þær voru, var
naumast hægt að hugsa sér.
Hvort sem litið var til klæðaburðar, eða annars, þá
var, sem Daníra ætti þar ekki heima, eða væri útlend-
ÍDgur.
Hún var dimmleit, eins og hún væri sólbrennd, og
þó svo föl í andliti, að naumast markaði fyrir neinum roða
i kinnunum.
Hárið var einkar þykkt, hrafnsvart að lit, og liðað-
ist í fléttum niður háls og herðar. — Augnahárin löng,
og skýldu optast augunum, sem voru svört, stór og tindr-
andi.
„Eptir fjórðung stundar er gufúskipið komið“, mælti
hún. nÞað er um sama leyti, sém vant er. — Er þér
farið að leiðast eptir unnustanum, Edith?“
Edith kerrti hnakkann.
„Nú, þótt svo væri“, mælti hún. „Við þekkjumst
naumast, þar sem jeg var barn, er við fórum að heiman,
og Gerald kom að eins snöggvast frá liðsforingja-skólan-
um, til að kveðja“.
„Jeg man glöggt, að hann var þá laglegur“, mælti