Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi


Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 15.04.1905, Blaðsíða 3

Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 15.04.1905, Blaðsíða 3
XIX, 16. Þjóðviljinn 63 meðal beztu jarða-vetra, og hross óvíða tekin í hús, enda er nú auð jörð í Skagafirði, og heyforði nægilegur, þar sem næstl. sumar var með beztu sumrum hér í SkagaEirði, bæði að því er gras- sprettu, og tíðarfar, snerti. — Heilbrigði fremur góð hjá almenningi. -- Nýlega er þó dáinn Andr- és bóndi Björnsson á Reykjavöllum, nýtur bóndi, og drengur góður, sem eptirsjá er að“. Frakknesk fiskiskúta sokkin. Enskur botnverpingur sigldi nýlega á frakkn- eska fiskiskútu, fyrir sunnan land, og laskaðist húu svo, að hún sökk, og komust skipverjar, 25 að tölu, nauðulega i skipsbátinn, og vildi það til lífs, að þeir hittu aðra frakkneska fiskiskútu, er flutti þá til Vestmanneyja, og komu þeir þaðan til Reykjavikur með „Hólum“. Botnvorpingurinn, er skemmdum þessum olli, skeytti skipverjum að engu, en hraðaði sér brott, sem mest hann mátti. II vammsprestakall i Dalasýslu prófastsdæmi ('Hvamms- og Stað- arfellssóknir) er auglýst til umsóknar, og er um- sóknarfrestur til 25. maí næstk., enda veitist brauðið frá næstk. fardögum. — Brauðið er met- ið 1357 kr. 62 a., en prestsekkja nýtur af vissum tekjum þess. — Á brauðinu hvíla eptir- stöðvar tveggja lána, er ávaxtast, og afborgrst, með 6°/0 í 28 ár. Var annað þessara lána, upp- runalega 1600 kr., tekið til kirkjubyggingar 1882, en hitt, upprunalega^BOOO kr., tekið til íbúðar- hússbyggingar 1894. Skipstrand. Frakknesk fiskiskúta strandaði ný skeð í Ár- nessýslu, i grennd við Stóra-Hraun. —- Menn björguðust allir. íll-kynjuð hálsveiki. íll-kynjuð hálsveiki (,,difterítis“) hefir stung- ið sér niður á nokkrum bæjum í Öræfum í Aust- ur-Skaptafellssýslu, og voru þegar þrír menn dánir þar úr veiki þessari, er síðast fróttist. Sendimaður kvað vera nýkominn til Reykja- víkur, til þess að tilkynna stjórnarráðinu þetta, og þarf að líkindum eigi að efa, að gjörðar verði tafarlaust nauðsynlegar sóttkvíunar-ráðstafanir. Meira, i inmv virðist ráðherranum vera, að styðja dönsku nýlendu-sýninguna, sé það satt, sem segir í „Ingólfiu, 10. apríl síðastl., að forngripavörður Jón Jakobsson hafi — með Ijúfu samþykki yfirboðaranna — tekið ýmsa muni úr forngripasafninu, til þess að lána þá á sýninguna. Yæri æskiiegt, að stjórnarblöðin skýrðu almenningi sem allra fyrst frá þvi, ef þetta er ranghermt, en bentu ella á heim- ildina til þessa tiltækis. Spítalaráðsmaðurinn nýi. Sfcjórnarblöðin, „'Þjóðólfur14 og „Reykja- vik“, keppast hvort við annað, að lýsa yfir því, að ráðherrann beri enga ábyrgð á skipun hr. Hermanns Jönasarsonar, sem ráðsmanns við holdsveikraspitalann; það sé spítala-stjórnin, sem því hafi ráðið. Þessi tilraun stjórnarblaðanna, til að varpa ábyrgðinni af hr. H. Hafslein, sýn- ist óneitanlega benda á, að þau finni það á sér, að ráðstöfun þessi muni mælast miðlungi vel fyrir. En þó að það só meiri hluti spítala stjórn- arinnar, dr. Jbnassen og Jídius Havsteen, sem bera ábyrgðina í orði kveðnu*, dylst *) Priðji maðurinn í stjórnarnefnd spítalans, héraðslæknir G-uðm. Björnsson, var skipun Her- manns algjörlega mótfallinn, að því er blöðin „ísafold“ og „Fjallkonan“ fullyrða. — þó eigi, að það er „mataru- eða „magaa- politik stjórnarflokksins, sem ráðið hefir. Og faðir þeirrar stefnu flokksins er ráð- herra H. Hafstein, sem eigi þykist geta haldið sér í völdunum á annan hátt. Mun og flestum finnast, sem oss, að svo sé „uef náið augurn“, að sennilegt sé, að hvorki hefði dr. Jönassen, mágur ráðherrans, né ná-frændi hans, Jtdíus Hav- steen, dregið taum Hermanns, og tekið hann fram yfir aðra, miklu hæfari um- sækendur, ef ráðherrann hefði eigi verið þvi mjog fylgjandi. En ráðherrann þarf að hafa Hermann með sér á alþingi, og þorir þvi ekki að styggja hann, fremur en aðra fyrverandi flokksbræður sína, sem eiga að samþykkja „undirskriptaru-hneixlið,ritsimi-samning- inn o. fi. o. fl. Aumt er, að vera ráðherra upp á svona spítur. „Lífið á íslandi á nítjándu öld“. Um það efni flutti frú Bríet Bjarnhéð- insdöttir, útgefandi „Kvenuablaðsinsu, fyr- irlestur í „Fredrika-Bremeru-félaginu í Svíþjóð, 22. okt. síðastl., og er fyrirlest- ur þe3si prentaður í „iíordisk Tidskriftu, sem gefið er út af „Letterstedtskau félag- inu i Stokkhólmi. Fyrirlestur þessi er, svo sem.vænta mátti, skipulega saminn, og gefur útlend- ingum einkar glöggt yfirlit yfir daglega lífið á íslenzliu bóndabýli, og minnist B6 en þótti þó hálf-gaman að, að hafa getað sært þetta kalda steinhjarta s?o, að neistar flugu úr steininum. Hún lygndi niður sugunum, og raælti hálf-hátt: „Það voruð þér, sem móðguðuð mig fyrst —og jeg hafði eigi annað mór til varnar, en orðinu. Gerald hafði nú þegar jafnað sig aptur, og virtist iðrast þess, hve rnjög hann hafði þotið upp. „Jeg er hræddur um, að jeg Deyðist til þess, að móðga yður enn á ný“, svaraði hann, ofur-rólega, og kulda- lega. „Það er mál, sem við hljótum, fyr eða síðar, að spjalla um, og þar sem við erum hér nú tvö, þá er rótt- ast, að gera það nú þegaru. Enda þótt orð þessi væru fremur óskiljanleg, virtist Daníra þó hafa skilið þau, þar sem hún beiddist alls engra Útskýringa. Fjarri fór því þó, að hún liti undan, heldur virtist hún þess albúin, að þoka hvergi. „Fyrir átta dögum þurfti eg að koma boðum til setuliðsstjórans, sern eigi mátti fresta“, hélt Q-erald áíram máli sínu, „og fór því árla morguns fótgangandi frá kast- alanum til borgarinnar. Þér þekkið að líkindum litla húsið, er slafneski sjó- maðurinn býr i, spottakorn frá veginum, og þarf eg því eigi að lýsá þvi fyrir yður. — Það var fyrir dögun, er eg gekk þar fram hjá, og sá eg þá, að hurðinni var hrundið upp, og að karlmaður og kvennmaður komu þar út. Karlmaðurinn var ekki I. Obrevio, heldur ungur maður, grannvaxinn, í hérlendum þjóðbúningi; og stúlk- una þekkti eg glöggt, þrátt fyrir morgun-þokuna; en hvernig hún hefir komizt út um borgarhliðið, sem eigi B3 „Jeg held ekkiu, og var auðsætt, að hann vildi ekki láta undan dutlungunum í Edith. „Þér viljið gefa Edith dálitla ráðningu“, mælti Dan- íra hálf-hátt. „Edith verður að læra, að hafa meiri áhuga, að þvi er köllun mína snertir. Það er nauðsynlegt fyrir liðsfor* ingja-frúarefni“. „Auðvitað“, svaraði Daníra, „en eg er því miður hrædd un, að kennslan mistakist, eins og þér hagið henni“. „Hvers vegna?u spurði Q-erald. „Edith er enn að nokkru leyti barn, og börn verða að læra, og kann eg yður þakkir fyrir góð ráð í þvi skyniu. Þetta sagði Q-erald all-hæðnislega, en Daníra lót, sem hún skildi það ekki, og mælti: „Ráðið er að eins eitt, og það er vandalitið; þór verð- ið að vinna hjarta hennar“. „Og á því álítið þér, að jeg hafi enn ekki haft lag?u „Þér hafið eigi hirt um það, að því er virðistu, svar- aði Daníra. „Að því er Edith snertir, sem alin er upp í eptirlæti, ávinnst skólameistaranum ekkert, en unnustinn getur áunnið allt“. Q-erald beit á vörina, og þagnaði, — Hann fann, að Daníra hafði rétt að mæla, en gat þó eigi varizt þess, að hug9a um, hve uppstökk Edith var. Yegurinn varð nú brattari, og duldist Q-erald eigi, að Daníra hafði gott taumh-ald á múldýrinu; en allt í einu sá hann hana þó kippa fast í tauminn, og hallast fram i söðlinum. „Er nokkuð að?u spurði Gerald. „Ekkert, sem neinu skiptir“, svaraði Daníra. „Gjörð-

x

Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi
https://timarit.is/publication/131

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.