Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 03.06.1905, Qupperneq 4

92
Í>JÓBYILJINN.
XxX., 28.
E.vík Bíðan um miðjan f. m. og má þvi vænt^
að samgöngu bannið verði leyst innsn fárra daga
MISLIN6ARNIE GEISA í REYKJAYÍK
Um Hvamm í Dölum sækir sira Sveinn Gfuð-
mundsson uppgjafa prestur í Skarðsstöð; aðrir
sækja ekki.
ætm allir,
1
Laupstaöinn til afl kanpa nanðsynjar sínar,
að fara til
HAFNARFJARÐAR
og skipta Jja r við
YmLUN S. BERGMAM & Go,
#ar fást áreiðaniega bezt kaup.
Mjög miklar vörubyrgöir.
Allar íslenzliar vörur keyptar.
er aftið óen Seóste.
TH E
North British Ropework C2Z.
Kirkcatdy
Contractors to H. M. Government
búa til
rússneskar og italskar
fiskilínur og fosri,
Manila, Coces og tjörukaðal,
allt úr bezta efni, og sérlega vandað.
Biðjið því ætíð um Kirkcaldj
fiskilínur og færi hjá kaupmanni þeim,
sem þér verzlið við, því þá fáið þér það
sem bezt er.
PKENTSMIÐJA HJÓÐVILJANS.
74
Bvaraði Gerald. „Hún gat ekki verið hér, eptir það, er
gjörzt bafði, og hlaut að flýja fyr, eða síðar. — En jeg
bjóst reyndar við einhverju lakara. en þeBsari tilraun, til
að frelsa fangann“.
„Mér eýnist það nú vissulega full slæmt!“ mælti
ofurstinn, mjög reiðilega. „Þessi vanþakkláta menneskja
sem dvalið hefir hér árum saman, og sem eg hefi farið
með, sem barnið mitt, launar nú velgjörðir mínar á srnán-
arlegasta hátt. — Það er skoðun min á máli þessu!“
Það var vel skiljanlegt, þó að ofurstinn yrði nokk-
uð tannhvass, enda lét hann lengi dæluna ganga, og valdi
Daníru verstu orð.
öerald hlustaði lengi þegjandi á, unz ofurstinn kall-
aði framferði Daníru aptur og aptur „auðvirðileg landráð“.
þá gat hann eigi stillt sig lengur, en mælti, i mjög ákveðn-
um róm:
„Daníra hefir eigi gjörzt sek í neinum landráðum,
og gerir það hana að engu leyti minni mann í mínum
augum, þó að hún hafi hjálpað til þess, að frelsa einn af
löndum sinum“.
„Ætlarðu að fara að verja hana? spurði efursinn,
all-gramur. „öeturðu afsakað flökkukind, sem laumast
burt á næturþeli, til þess að flakka um, upp í fjöllum,
með strokufanga, og —“.
„í skjóli bróður síns, sem hefir kvatt hana á sinn
fund, til þess að fylgja henni til sameiginlegra heimkynna
þeirra!“ svaraði öerald. „Það var yfirsjón, að láta hana
ekki alast upp hjá þjóð sinni, og það hefir hún tekið sér
mjög nærri. — Henni hefir skjátlazt að vísu; en því er
nú svo farið, að rödd blóðskyldunnar er öflugri í heim-
75
inum, en þakklátssemin, og veit eg ekki, nema mér hefði
farið svipað, hefði eg verið í hennar sporum“.
Ofurstinn starði, alveg forviða, á tilvonandi tengda-
son sinn, sem hann sá nú í fyrsta skipti all-æstan.
„Jeg bjóst sannarlega sízt við slíkum skoðunum hjá
þér“, mælti hann. „Þú stendur hór, sem riddari og varn-
armaður, Daniru. „Hvernig lízt þér á Edith? Þú stend-
ur þarna, og segir ekki eitt orð!“
Edith hafði stöðugt horft á öeraid, og leit jafn vel
eigi af honum, er hún mælti lágt:
„Jeg hygg, að öerald hafi rétt að mæla. — Mór
fannst eitthvað svipað, er Daníra kom í nótt, til að kveðja
mig“.
„Þarna er æskulýðurinn lifandi kominn. Hann lítur
að eins á skáldlegu hliðina“, mælti ofurstinn. „Hjá ykk-
ur er eigi óvilhalls dóms að vænta í máli þessu, og því
er eigi vert, að þrátta lengur um það, enda gleður það
mig í raun og veru, að allt fór, sem fór, þvi að jeg heii
jafnan skoðað það, sem fijótfærni af mór, að jeg tók a&'
mér uppeldi hennar“.
„Já, það var gott, að hún fór — vegna vor allra“
mælti öerald, og sótti mjög djúpt andann, eins og brott-
för hennar hefði einnig lótt þungri byrði af honum.
Ofurstinn gekk nokkrum sinnuin fram og aptur um
gólfið, eins og hann var vanur að gjöra, er eitthvað fekk
mjög á hann.
Að lokuin nam hann staðar fyrir framan dóttur sína,
og mælti:
„Yel á minnzt! Yið höfum alveg gleymt því, sem
var aðal-atriðið, að segja þér, að öerald er á förum, því