Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 30.10.1905, Blaðsíða 3

Þjcðviljinn .
_ (D
XIX., 41
5. Inqibjörg Jónsdóttir, gipt Jóharmesi Ara-
syni, húseiganda á ísafirði.
6. Óuðrún Jónsdóttir, kona Guðmundar óð-
alsbónda Bósmkarssonar í Æðey.
7. Kristjana Jónsdóttir, er giptist Guðm.
Péturssyni, færðist með honum til Am-
eriku, og dó þar.
Bkömmu eptir það, er Jón heitinn
Halldórsson reisti bú i Ytrihúsum, keypti
hann jörðina, og bjó þar siðan alian sinn
búskap, sem sjálfseignarfcóndi; en síðar
seldi hann Jóni bónda Signrðssyni í Neðri-
Arnardal jörðina, og dvaldi þar því, sem
húsmaður, siðari hluta æfinnar.
Jón sálugi Halldórsson var ágætur
sjórnaður, sem Djúpmenn margir. — Árin
1845—1855 var hann jafnan að vorinu
formaður á áttæring, sem gekk úr Bol-
ungarvík, og frændi hans, dbrm. Kristján
Guðmundsson i Vigur, átti, og sömuleiðis
tvívegis að vetrinum, — Var hann þá
talinn einn af mestu sjósóknurum við
ísafjarðardjúp, og aflamaður ágætur; en
síðan reri hann 10 vetur úr Arnardal á
þriggjarúmabát, er hann átti, við þriðja
mann, og mun hanu hafa orðið o'nna
fyrstur til þess, að taka upp vetrar-róðra
á jafn lithim bát.um, og þótti þá sækja
sjó engu miður, en sexæringar, svo að
surnum vinum Jóns þótti um of, og veittu
honum átölur fyrir. — Á þeim árum
stundaði Jón sálugi einnig opt seladráp
að vetrum, þvi að vöðuselur koin þá i
hópum inn i Djúpið á hverju hausti, og
hélt sig i Inn-Djúpinu, og út á móts við
Álptafjörð, fram undir sumarmálin, enda
gekk fiskur þá eigi lengra inn i Djúpið
að vetrinum. — Pormennsku hætti Jón
sáiugi eigi, fyr en árið 1887, hálf-sjötug-
ur að aldri, og stundaði þó opt róðra
eptir það, og 9Íðast í fyrra sumar.
Jón sálugi var mesti knáleikamaður,
og orðlagður glímumaður á yngri árum
sínum. I háttsemi allri var hann
mesti reglu og siðprýðismaður, mjög frá-
bitinn öllum drykkjuskap, er liann hafði
i óbeit á. — Heirnili hans var jafnan orð-
j lagt gestrisnis- og góðgjörðar-heimili, og |
gerði hann mörgum gott, og liðsinnti á
ýmsa vegu, þótt opt væri af litlum efn-
um, enda var kona hans honum mjög
samhent í þeim efnum. — EndaþóttJón
sálugi hefði lit't notið menntunar áyngri
árum sínum, fremur an alþýða manna
yfir höfuð á þeim árum, var hann mað-
ur mjög fróðleiksfús, og hafði gaman af
bókum og blöðum. ___
Siðustu ár æfinnar var hann, sem von
var, tekinn mjög að lýjast, og hafði hann
legið rfimfastur, síðan um áramótin síð-
ustu, unz hann andaðist 23. júní síðastl.,
svo sem fyr var getið.
Hann var ljúfmenni, og valmenni, er
naut virðingar allra, er honum kynntust,
og kvaddi þvi heiminn sáttur við alla.
f Aðfaranóttina 13. okt. siðastl. and-
aðist í Isafjarðarkaupstað verzlunarstjóri
Sophus I. Níelssen, 62 ára að aldri, fædd-
ur’ 11. marz 1843 í Danmörku, en flutt-
ist til Islands, er hann var 18 ára, og
dvaldi síðan jafnan hér á landi, lengst-
um sem verzlunarmaður í svo nefndum
Hæðsta-kaupstað á Isafirði, og var hann
þar verzlunarstjóri nokkur ár, en nú síð-
ast var hann verzlunarstjóri Brauns-verzl-
unar á Isafirði.
Níelssen sáiugi var tvíkvæntur. — Pyrri
konu síua, Mar'm Asyírmsdóttur, missti
hann árið 1886, og eru nú að eins 3 börn
þe'rra á lifi: María, gipt Magnúsi Bergi,
snikkara á Flateyri, Lovisa, nú í Kaup-
mannahöfn, og Asa, sem er á Isafirði. —
Árið 1888 kvæntist Nielssen í annað skipti
eptirlifandi ekkju sinni, Þórunni, dóttur
Gunnlaugs sáluga Blöndal sýslumanns,
og eignuðust þau alls 10 börn, og eru
6 þeirra á lífir Charles, Friðþjófur, Sig-
ríður, Válhorg, Hjörtur og Einar.
Áður en Níelssen sálugi kvæntist fyrri
konu sinni, eignaðist hann tvær dætur,
með Helgu ljósmóður Magnusdóttur á ísa-
firði, og er nú að eins önnur þeirra á
lífi: Soffía, sem gipt er Sophusi Hohn,
fyrrum verzlunarstjóra á Plateyri; en eidri
dóttirin, Rannveig að nafni, er gipt var
verzlunarstjóra Jochum Magnússyni, Joch-
umsonar frá Skógum (f 1890), andaðist á
ísafirði 1885
Níelsen sálugi var mörg ár bæjargjald-
keri Isafjarðarkaupstaðar og kirkjuhald-
ari Eyrarkirkju í SkutiIsfirði. — Hann
var og nokkur ár bæjaríulltrúi, og í nið-
urjöfnunarnefnd kaupstaðarins, og bókari
við landsbanka-útbúið á ísafirði, unz hann
sagði því starfi af sér, sakir heilsuleysis,
síðastl vor, enda var hann mjög vanur,
og lipur, bókhaldari, vel menntaður, og
starfsmaður mikill.
Hann hafði síðasta árið þjáðst mjög
af nýrnaveiki, og lá optast rúmfastur
siðastl. surnar, unz sjúkdómurinn leiddi
hann til fcana. —
Btssastaðir 30. ókt. 1905.
Tiðarfar fromur óstöðugt síðustu vikuna, ofsa-
stormur, og iiellirigning, 23.—24., en 25. þ. m.
norðanveður, og snjór til fjaila.
152
inginn, og konan hans, voru gefin saman. — Nú eigum
við að fara i kirkju, og sira Leonhard á að gefa okkur
saman, eins og hann gaf þau saman. Skilurðu það?"‘
Jörgen reyndi að segja þetta svo greinilega, sem
honum var auðið, og skaut, stöku sinnum slafneskum orð-
utn inn i, enda hafði þetta þau áhrif, að unga stúlkan
hneigði höfuðið aptur og aptur, og svaraði, með ákefð:
„Jovika skilur — síra Leonhard skira hana—Jovíka
verða kristin"4.
nJá, og að þvi loknu giptumst við þegar“, bætti Jörg-
en við, með mjög mikilli ákefð.
Jovíka skildi þó enn eigi, og mælti þvi aptur spyrj-
andi:
„Jovíka verða kristin?“
„Dað er að eins auka-atriði. Aðal-atriðið er, að gípt-
astu, mælti Jörgen, all-óþolinmóður. „Þú hlýtur að skilja
þetta, stúlka, því að til þess ertu í hoiminn komin!
Að gipta þig — halda brúðkaup — vera gefin saman i
beilagt h jónaband!“
En hversu inikla áherzlu som Jörgen lagði áorðin,
bar þó allt að sama brunni, að Jovíka skildi hann ekki,
en horfði vandræðalega á hann, og ætlaði rétt að fara að
gráta.
„Fari kolað, ef hún skilur það!“ mælti Jörgen, mjög
■örvæntingarfullur. „Það verður þá að gera henni það
skiljanlegt á annan hátt“, og í sama vetfangi greip Jörg-
en utan um mittið á henni, og rak að henni smellings-
koss.
Það var auðsætt, að þetta glæddi mjög aðdáanlega
fikilninginn hjá Jovíku.
Henni virtist að visu verða ofur-litið hverft við,
149
Það var auðheyrt, að Jörgeu hafði lengi hugsað
málið, og staðráðið, hvað gera skyldi.
Sira Leonhard virtist á hinn bóginn eigi mjög hrif-
inn af tillögu þessari, þvi að hann svaraði alvarlega:
„Slepptu þes'iari heimsku úr höfðinu á þér, því þetta
kemur ekki til neinna málau
„Jeg fer að eins að dæmi Gerald’su, svaraði Jörg-
en, all-ýtinn! „Hann kærði sig kolaðan, þó að móðir hans,
Arlow ofursti, og mágurinn, risu öndverð gegn gipting-
unni, og þó að allt klerkavaldið í Dalmatíu ætlaði alveg
af göflunum að gangau.
„Hér er ólíku saman að jafnau, svaraði sira Leon-
hard. „Hann er löngu fullveðja, og hafði gjört allt, sem
auðið var, til að öðlast samþykki móður sinnar, áður en
liann frainkvæmdi áform sitt. — Mér var það eigi ljúft,
að lýsa blessun yfir hjónabandi, sem stofnað var án sam-
þykkis móðurinnar, og það voru að cin9 atvikin, sem
knúðu iuig til þessu.
„Stefán Hersovac reis mjög öndverður gegn gipt-
ingunni-, mælti síra Leonhard enn fremur, „svo að i hans
húsum gat Danira okki verið, og það átti ekki við, að
hún fylgdi unnusta sínum, fyr en hjónavigslan hafði farið
fram.
Þetta var aðal-orsökin til þess, að jeg framkvæmdi
hjónavigsluna, og gerði eg það jafn framt í því trausti,
að mér tækist siðar, að telja móður hans hughvarf.
En að þvi er þig snertir, þá er þér óheimilt, að
kvongast, nema með samþykki foreldra þinna, og að þú
ekki færð það, veiztu alveg eins vel, e;ns og jeg. — Þau
munu blátt áfram ætla, að þii sért genginn, frá vitinuu.
„Það hugði eg einnig sjáifur i fyrstuu, svaraði Jörgen