Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 15.11.1905, Blaðsíða 3

XIX., 46
Þ JCÐVILJINN.
183
að slík sakamál ættu að vera úr sögunni á þess-
um tímum.
Frá ísafirði
er „Þjóðv.“ ritað 3. nov. síðastl,: „Tíðin stirð
að undanförnu, norðangarður, með fannkomu og
frosti, síðustu daga f. m. — Sjógæftir mjög stop-
ular, og haustið jivi óvanalega arðlítið almenn-
íngi. — Hlutafélagi ei verið að koira á fót hér
í kaupstaðnum, til að gefa út. nýtt blað er ræði
landsmál fremur að skapi almennings, en mörg-
um þykir „Vestri“ gjöra, og fær þ ið mál von-
andi nægan hyr, þó að „Vestra“, og stjórnarlið-
um, só eðlilega íila við það“.
Óspart var brosað,
þegar næst síðasta nr. „Reykjavíkur11 kom út,
því að þar var ritstjórnargreinin á dönsku! Fer
þeim nú eigi að sæma hetur „Baunverja11- en
„heimastjórnar“-nafnið, stjórnarliðum? spurði
margur rnaðurinn. — Danir hafa taumhaldið í
politíkinni, sem kunnugt er, og nú gota þeir
eigi notast lengur við veslings íslenzkuna, en
8krifa á dönsku, þegar mest skal við hafa,
Umburöarbréf stjórnarliða.
Ekki hefir umboðsmaður stiórnarliðs-
ius, vesturfara-agentinn, signor Sigf'ús
Eymundssun, svarað neinu athugasemdum
vorum, út af umburðarbréfi stjórnarliða,
er birt var í 44. nr. blaðs vors, 30. okt.
síðastl.
A hinn bóginn þykír sennilegt, að
einhverjum hafi þótt komið þar fremur
óþægilega við kaun sín, þvi að fáutíi
dögum siðar barst oss bréf úr Reykjavík,
sem sent hafði verið með bæjarpóstinum,
og var ekkert innan í umslag'nu, nema
— eitt nr. af blaðinu „Gjallarhorn“ frá
f.á., og strikað þar, með bláu striki, við
skammagrein um oss, sem „Þjóðv.“ hafði
löngu svarað, og rækilega hrakið, svo
að hún var oss engiu nýjung.
„Ojæja! Fátæklegt er þetta! Og
eigi munu þar rnikil andans efnin fyrir!“
varð oss að orði.
En geta nú eigi lesendur vorir gizk-
að á, hver brófið muni sent kafa? —
Gleti þeir það, sem vér vonurn, þekkja
þeir einnig þann piltiun ögn betur, en
áður.
vfarconi-loptskeyti, er síð-
ast hafa borizt, herma engin stór-tíðindi,
nema róstur enn víða á Rússlandi. --I
borginni Minsk skutu hermenn á varnar-
lausan manngrúa, og drápu, eða særðu,
á svipstundu um 400 manna. — Víða
hefir lýðurinn gert aðsúg að Gryðingum,
svo að íiiargar byggðir þeirra eru gjör-
eyddar, enda hafa trúbræður þeirra í
New-York, og í Lundúnum, þegar tekið
að efna til samskota þeim til líknar. —
Fregn frá Odessa segir, að 8. nóv. hafi
verið jörðuð lík 300 manna, er drepnir
hafi verið í þessum gyðinga-ofsóknum, og
að tala drepinna manna sé þá al!s orðin
964. —
Atvinnuleysi mikið í Lundúnum, og
hafa verkamenn gert sendinefnd á fund
Bcdfoio-’s, forsætisráðherra, sem neitaði, að
veita hjálp af ríkisins hálfu.
Bessastaðir 15. nóv. W05.
Tiðaríarið votviðra- og rosasamt, en þó yfir-
leitt hið hagstæðasta, að þvi er landið snertir.
Slii]) Thore-fðliigsins, „Tryggvi kongur“ lagði af
stað frá Reykjavik til útlanda 11. þ. m. — Með
skipinu fóru um 20 farþegjar, þar á meðal: Bjarni
skipasmiður Þorkelsson, kaupmaður Björn Ólsen
frá Patreksfirði, skipherra Einar Jónsson frá
Grarðstöðum, hæjarfógetaskrifari Ghtðm. Guð-
mundsson o. fl.
„A'esta4' lagði einnig af stað til útlanda 11.
þ. m.
Húsbriuii í Reykjiivik. Aðfaranóttina 11. þ.
m. kviknaði i svo nefndu Félagsbakaríi, sem var
stærsta bakaríið i Revkjavík, og brann það til
kaldra kola. ásamt miklum birgðum ai mjöli,
kolum o. fl. — Opptök eldsins segja menn hafa
verið, að ofnpípa niðri i húsinu hafi sprungið.
Enn fremur þrann íbúðarhús, sem var eign
sama brauðgerðarfélags, og að nokkru leyti einn-
ig hlaða, er stóð þar skammt frá.
Latínuskólinn, sem stendur þar í grenndinni,
! var um hríð i all-mikilli hættu, og sömuleiðis
I hús Gunnþórunnar HaUdórsdóttur, en þó tókst
j slökkviliðinu að verja hús þessi.
Húsiu, sem brunnu, voru í 50 þús. króna
j eldsvoðaábyrgð, en vörur kvað á hinn bóginn
eigi hafa verið tryggðar nægilega hátt, einkura
þar sem all-miklar birgðir voru nýlega komnar.
linglingspiltur slasaðist nýlega í trésmíða-
verksmiðju hr. Jóh. Reykdal i Hafnarfirði, og
missti tvo fingur á vinstri hendi.
ttm n mi iT.1 i'i n .,,,, ii 11 m,, m , ii,, n 1111., w i u 11111, it
Kína-ilís-elexír
j er að eins egta, só hann frá
Valdimar Petersen i Frið-
rikshöfn —Kaupmannahöfn.
A þeirn tímum, er siðir manna eru
svo úr lagi færðir, að jafn vel verzlunar-
menn, sem að öðru leyti eru heiðvirðir,
og mikils metnir, svifsst eiai, að hafa á
i boðstólum stælingu af vörum, sem í marga
160
„Hann bannaði mér harðlega að svara þér, og jeg lét, und-
an; en áður en við lögðum af stað frá Cattaro, hafði ég
þegar ásett mér, að svara þór, eins og ég nú hefi gjört“.
„Að visu fór óg að vantreysta sjálfri mér“, rnælti
’Edith enn fremur, „þegar frænka min> bauð okkur að vera
nokkra daga um kyrrt í höllinni Steinach, því að þar stóð
þá ekki vel á. — Ykkur Gerald mátti ekki nefna þar á
nafn, og faðir minn veitti oliu í eldinn, svo að ég gat
alls ekkert áunnið, meðan er hann var þar. — En svo
gat óg komið því til leiðar, að hana fór einn heim, og
.levfði inér að dvelja nokkrum dögum lengur“.
„Og þá talaðirðu okkar máli?“
„Mér tókst það vonum fremur“, svaraði Edith.
„Frænka reyndi að hugga mig, út af missi unnustans, og
sneri eg rnálinu á þá leið, að átelja hana fyrir það, hve
harðbrjósta hún væri við ykkur. — Og síðast, en ekki
sízt, lét eg mér um það hugað, að koma henni á þá
skoðun, að þú værir i raun og veru prinsessa frá Dal-
matíu“.
„En Edith!“
„Er það þá ósatt?“ svaraði Edith. „Faðir þinn var
höfðingi þjóðflokks sins, og bróðir þinn er það enn. —
Eu höfðingi, fursti, kongur, það er i raun og veru að
■ eins nafn á sömu hngmyndinni, eins og jeg skýrði frænku
minni frá. — Enu frernur sagði ég henni margt rain
hreystiverk föður þíns, er henni fannst mikið um, og að
lokurn sýndi ég henni bréf þitt, og gat hún þá ©igi
annað, en dáðst að því, hvaða hugprýði þú sýndir, er
þú frelsaðir lif Gerald’s í Wilaquell, og þá fór hún nú
loks að linast,, og gafst svo alveg upp, svo að eg hlausf fagr-
,an sigur. og sýndi þannig, að eg var í æft við föður minn“-
157
eptirtekt, að titringur kom á hönd hennar, sem hún hafði
rétt honum, er hann snart hana með vörunum.
Hann tók að eins eptir brosinu, sem var á andliti
hennar, og var þá, sem létt væri af honmn þungri byrði,
því að hann þóttist þess nú vis orðinn, að frá hennar
hálfu væri sér allt fyrirgefið.
„Komstu hingað okkar vegna?“ spurði Daníra glað-
lega. „Þú veizt ekki, Edith, hvað mér, og okkur báðum,
þykir vænt urn komu þína.“
„Bíddu nú ögn við“, mælti Edith, „og gættu still-
ingarinnar, göfga frú! Jeg er komin hingað, sem nokk-
urs konar sendiherra, til þess að bjóða ykkur velkoinin
til hallarinnar Steinach. ■— Hérna er bréf frá móður þintii,
G-erald, að eins nokkrar línur, þar sem hún óskar bess,
að þið komið til hallarinnar“.
„Edith — það er ómögulegt —; er þetta þér að
þakka?“ mælti Gerald, um leið og hann veitti bréfinu
móttöku, og sá, að rithönd móður sinnar var á því.
„Já, það er i fyrsta skipti, er eg hefi fengizt við
þess konar störf”, svaraði Edith, „og kalla eg, að mér
hafi eigi tekizt illa, þar sem eg hafði þau bæði, föður
minn, og frænku mína, á móti mér. — En nú verðurðu
að lofa mér, að spjalla hálf-tima við Daníru i einrúmi, þar
sem við verðurn brátt að skilja“.
„Skilja? Hvers vegna? Jeg hélt, að þú yrðir okk-
ur samferða ?“
„Nei!“ svaraði Edith. _Eg legg at stað til föður
mins, sem er í G..., með fyrstu hraðlest, er héðan fer.
En frænka mín býst við komu ykkar ídag, og það
má ekki bregðast, því að hún hefir látið hafa mikinn
viðbúnað, til að fagna lcomu ykkar“.