Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 27.11.1905, Síða 3

XIX., 48
í> JÓÐVXLJINB .
191
og fluttist Auðunn þá aptur í Hnífsdal,
tæplega tvítugur, ásamt móðnr sinni, til
merkisbóndans Páls Össurssonar i Heima-
bæ, en var síðan tvö ár vinnumaður Arna
prófasts Böðvarssonar á Isafirði, og síðan
tvö ár vinnumaður merkisbóndans Bjat'na
sáluga HaHdórssonar í Heimabæ, og þar
kvæntist hann árið 1870 fyrri konu sinni,
Guðbjörgu Rannveigu Isleifsdóttur, og
dvöldu þau hjónin síðan í húsmennsku í
Hnífsdal (Fremri-Hnífsdal og Heimabæ),
unz þau reistu bú að Svarfhóli í Álpta-
firði í Norður-ísafjarðarsýslu vorið 1874.
Þeim hjónum varð alls 8 barna auðið,
og náðu 6 þeirra fullorðins-aldri, og eru
þau þessi:
1. Lárus Auðunnsson, húsmaður á Svart-
hamri, kvæntur Rannveigu Sigurðardótt-
ur, bónda Þorsteinssonar á Svarfhóli,
Sigurðssonar í Ogri.
2. Hermann Auðunnsson, húsmaður í Tröð
í Álptafirði, kvæntur Ólöfu Hannibals-
dóttur, úr Grufudalssveit.
3. Islcifur Auðunnsson, uppeldissonur Hail-
dórs bónda Sölfasonar í Fremri-Hnífs-
dal, er drukknaði á Isafjarðardjúpi í
mannskaðaveðrinu mikla 6. nóv. 1897.
4. Sigríður Auðunnsdöttir, ógipt, á Svart-
hamri.
5. HaUdór Auðunnson, húsmaður í Hnífs-
dal, kvæntur Margréti Þórðardóttur, og
6. Margrét Auðunnsdóttir, gipt Haraldi
Blöndal, ijósmyndasmið í Reykjavík.
Fyrri konu sína missti Auðunn sálugi
mislingaárið. -- Hún andaðist 27. júli
1882, eptir nýafstaðinn barnsburð, og
harmaði Auðunn sálugi hana mjög. —
Hann hélt þó áfram búi að Svarfhóli, og
kvæntist 6. nóv 1886 eptirlifandi ekkju
sinni, Sigríði Sigurðardóttur, bónda Þor-
steinssonar á Svarfhóli, Sigurðssonar í
Ögri.
Með seinni konu sinni eignaðist Auð-
unn heitinn 5 börn, sem öll eru á lífi,
og eru nöfn þeirra: Olína Guðbjörg, Guð-
björg Rannveig, Sigurgeir, Kristján og Unn-
ur, og öll uppkomin, nema hið siðast
nefnda 6 ára.
Auðunn sálugi Hermannsson var mjög
laginn sjómaður, og lánsmaður til sjávar-
ins, enda var hann formaður á bát sín-
um, eptir að hann kvæntist fyrri konu
sinni, bæði yfir vetrar- og vorvertíð, lengi
fram eptir æfinni, og síðan jafnan að vor-
inu, nema þrjú vorin síðustu, er hann
reri með Lárusi, syni sinum. — En þó j
að hugur hans hneigðist meira til sjávar- '
ins, en til landbúskapar, sat hann þó vel
ábúðarjarðir sinar, og vanD t. d. töluvert
að þúfnasléttun á Svarthamri. — Hann
var maður vel lagtækur, og yfir “höfuð
sýnt um öll verk, sem hann lagði stund
á. — Hreppstjórn hafði hann á hendi í
Súðavikurhreppi nokkur ár. — Hann var
skynsemdarmaður, mjög hneigður fyrir
allan fróðleik, og hafði því gaman af að
lesa, bæði blöð og bækur, er jhann náði
i, enda fylgdist hann all-vel með í poli-
tik seinni ára, og studdi andvígisflokk
valdhafanna hér á landi, er honum virt-
ust lítt beita valdi sínu réttlátlega, eða
þjóðinni til heilla.
Börnutn sínum var Auðunn sálugi
| mjög umhyggjusamur faðir, og konum
sinum ástrikur eiginmaður. — Hann var
karlmenni að burðum, svipmikill, og hinn
gjörvilegasti, en þótti nokkuð ölkær á
seinni árum, einkum eptir lát fyrri konu
sinnar, enda hefir það mörgum orðið, að
reyna að drekkja sorgum lifsins í óminnis-
elfum Bachusar, þó að sízt séu þær að
vísu bölvá bætir.
Jarðarför Auðunns sáluga fór fram að
Eyrarkirkju í Seyðisfirði 12. okt. siðastl.,
og talaði sira Sigurður Stefánsson í Vig-
ur þar yfir kistu hans, og fylgdi margt
sveitunga hans honum til grafar.
flfm „spíritismann“.
fj I^Eins og vér gátum um í síðasta nr.
blaðs vors, er vér minntumst á „spírit-
ismann“, þykir „spíritistuma það miklu
skipta, að „andaru framliðinna manna, er
við tilraunir þeirra mæta, færi sönnur á
það, að þeir séu í raun og veru þeir, sem
þeir látast vera, og nefnir hr Severín
Lauritzen ýms dæmi þess i bók sinni:
„Overtro contra Kirken, Videnskaben og
Graven“.
Þar er, meðal annars, sagt frá þessu:
Það bar við í Ameríku, að maður, sem
ekkert hafði við „spiritisma41 fengizt, var
einu sinni staddur viðtilraunir „spíritista“,
og gerir þá bróðir hans, sem látinn var,
vart við, að hann ,sé þar viðstaddur, og
mælist til þess, að bróðir hans afhendi
stúlku nokkurri hring einn, er hann hafði
látið eptir sig.
Bróðir hins látna notar þá tækifærið,
168
pískrað var, því að hann var einatt að leitast við að
hugga Jóvíku, sem enn var hágrátandi.
„Þú skalt verða konan mín á býlinu okkar, hérna
i Tyrolu, mælti hann. „Gráttu ekki Jovika! Síra Leon-
hard hefir tekið málið að sér og þá má þegar telja það
unnið að hálfu leyti, og meira, en það, því að prestarnir
jafDa allan ágreining hér í Tyrol.u
Síra Leonhard brást og eigi þvi trausti, er borið
var til hans.
Það var að vísu eigi fyrirhafnarlaust, að telja for-
eldrum Jörgen’s hughvarf; en hann kunni lagið á því.
Hann benti þeim á, að hér væri um það að
ræða, að frelsa sál frá glötun, og því væri það mikilla
umbuna maklegt, að Jörgen hefði tekið að sér veslings
heiðna telpu, og ætlaði að gjöra hana að kristins manns
eiginkonu.
Ef foreldrar hans risu eigi öndverðir gegn þessari
kristilegu starfsemi hans, myndu þau einnig hljóta nokk-
urn hluta umbunanna.
Gömlu hjónin voru, eins og áður var á vikið, guð-
hræddar manneskjur, og máttu orð prestsins sér því mjög
mikils.
Að einka-erfingi þeirra gengi að eiga útlendan, mun-
aðarlausan aumingja, virtist þeim i raun og veru slík
fjarstæða, að ekki kæmi ti) neinna mála
En hér var og um það að ræða, að snúa heiðingja
til kristinnar trúar, og afla guðsríki einnar sálar, og það
gerði allan rnuninn.
Það gat ekki hjá þvi farið, að þess yrði viða get-
ið, og að það varpaði frægðar-ljóma yfir foreldra Jörg-
en’s.
165
fyrirtaks stúlka! Og þó að hún hafi til þessa verið ve9l-
ings heiðingi —“
Meira komst hann eigi upp með, enda hafði hann
stungið á þvi kýlinu, sem sárast var.
Bóndakonan hvæsti af skelfingunni, er hún heyrði
þessi voðalegu orð, og bóndinn krossaði sig aptur og aptur.
„Heiðingi! — Guð sé oss öllum næstur!—Ætlarðu
að koma með heiðingja heim til okkar Jörgen?“ — Er
sá Vondi sjálfur hlaupinn í þig ‘?“
Jóvíka skalf, og titraði. — Henni skildist vel, að
það var hún, sem þau höfðu þennan viðbjóð á, og fór
hún þvi að gráta svo sáran, að Jörgen missti nú alveg
þolinmæðina.
„Kæru foreldrar!u æpti hann, og sló út höndunum, sem
óður væri og svo sem hann myndi ráða á foreldra sína.
„Jeg hefi ávallt verið ykkur hlýðinn sonur, en ef þið
takið svona á móti unnustu minni, þá má skollinn sjáltur,
og allir hans árar — u
„Jörgen!u kallaði Jóvika, og greip um hönd hans,
„Jörgen !u
„Já, auðvitað — í sonarlegri auðmýktu, mælti Jörg-
en, er sefaðist þegar, er hann heyrði rödd hennar.
Foreldrar Jörgen’s létu þó eigi sefast, og deiian
var að harðna sem nest, er sira Leonhard sást koma.
Hann svaraði stuttiega kveðju hinna mörgu, er
heilsuðu honum glaðlega, og flýtti sér þangað, semj Jörg-
en, og fbreldrar han9, voru, ein9 og hann vissi, að þang-
að þyrfti hann að koma.
„Góðan daginn, Moos!u mælti hann. „Þér, ogkon-
an yðar, eruð vist kát yfir því, að hafa heimt son ykkar