Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 27.11.1905, Side 4

192
-Þ JÓBVILJTNN.
XIX.. 48.
Handa unglingum:
íSo<jiit' ogr æfintýri, eptir H. C. Andersen, Steinajrímur Thorsteins-
son þýddi; kosta B kr., í bandi 4 kr.
Bók þessari hefir verið tekið með hinum mesta fögnuði um land alltv
enda fer þar sainan snilld höfundarins og þýðandans.
Æíintýri eptir J. L. Tieck, þýdd af Jónasi Hallgrímssyni, Konráði
Gíslasyni, Stgr. Torsteinsson og síra Jóni Þórleifssyni; kostar í bandi 85 aura.
Stutt nsiliilxili í ÍsJenclinora.söe-ri handa byrjendum,
eptir Boga Th. Melsteð, með uppdrætti, og sjn myndum; kostar í bandi 0,85,
Mannkynsaga handa unglingum, eptir Þorleif H. Bjarnason.
Bók þessi er að nokkru leyti þýðing á hinu ágæta söguágripi „Börnenea
Verdens Historie“ eptir Johan Ottosen; kostar i bandi 1,50
Æskan, barnablað með myndum, kemur út mánaðarlega, og auk þess
jólablað, skrautprentað; kostar 1,20 árg.
og spyr, hvort það sé rétt, að hinn fram-
liðni skuldi nafngreindum manni40doll-
ara, er hann hafi krafizt úr búi hans. —
„Andinn“ neitaði þvi, kvaðst að vísu hafa !
skuldað manninum téða upphæð, en hafa I
afhent honum 50 dollara, og að eins tek- |
ið við 7 dollurum aptur, svo að maður- I
inn skuldi sér B dollara. — . A hinn
bóginn kvaðst „andinn“ skulda skósmiðn-
um 10 dollara.
Nokkru síðar sneri bróðir látna manns-
ins sér til fyr greinds manns, er krafizt
hafði 40 dollara úr búinu, sagði honum,
hvers hann væri vís orðinn, og gekk á
hann, að skýra nú rétt frá skuldaskipt-
unum. — Það komu vöflur á manninn,
og borgaði hann að lokum nefnda 3 dollara.
Bróðir „andansu fór síðan til skósmiðs-
ins, og innti hann eptir, hvort hann skuld-
aði honum nokkuð, og neitaði skósmið-
urinn þvi, svo að hinn sýnir á sér ferða-
snið. „Bíðið ögn“, segir þá skósmiðurinn
„hann bróðir yðar, sem látinn er, skuld-
aði mér 10 dollara fyrir stígvél“.
T>raumvísa.
Nokkru eptir lát Jbns Árnasunar, bónda
á Víðimýri, er drukknaði i Héraðsvötnum,
dreymdi norðlenzka konu, að hann birtist
henni, og kvað vísu þessa:
„Margan galla bar eg blett,
bágt er varla’ að sanna;
en drottinn alla dæmir rétt,
dómar falla manna“.
fíessastaðir 27. nóv. WOð.
Tíðarí'ar. 24. þ. m. féll hér syðra nokkur snjór,
svo að jörð var alhvlt, í fyrsta skipti á vetrin-
um, og hefir síðan verið norðanátt, og frost nokkur
Leikiélag Eejkjavíkur hóf leiki sína í vetur
19. þ. m., og lék þá „Vestmannabrellur", gam-
anleik eptir frakkneska sjónleikaskáldið Vidoríen
Sardou, og sami leikur var einnig sýndur 26. og
26. þ. m. — Allir helztu leikendur fólagsins:
Árni Eirík8son, frk. Guðrún Indriðadóttir, frú
Stefanía Guðnmndsdóttir, Kr. 0. Þorgrímsson og
Jens B. Waage, hafa hver sitt hlutverk i leikn-
um, sem þykir því bezta skenuntun, þótt ekki
sé mikið i sjálft ieikritið spunnið.
Pðstgufuskipið „Laura“ kom frá útlöndum
26. þ. m.. aegi síðar, en áætlað var.
10 ár heh eg þ jáðst af maga- og nýrna-
sjúkdómum og h-itað ýmsra lækoa, án
þess mér hafi batnað.
Við að neyta Kína-lifs-elixírs er ég
orðinn betri, og líður mór nú að staðaldri
sérlega vei, og ætla ég mér þvi að neyta
hans stöðugt.
Stenmagle 7. júlí 1903
Ekkja J. Petersens, tiinburmanns.
Bíðjið beinlínis um Valdemar Petersens,
ekta Kina-lífs-ebxír.
Fæst hvervelna á 2 kr. glasið.
Varist eptirstælingar!
fryggið líf gðar og oignirl
Umboðsmaður fyrir „Staru, og „Union
Assurance Society“, sem bezt er að skipta.
við, er á Isafirði
Guðm. Bergsson.
PRENTSMIBJA HJÓÐVILJANS.
166
heim aptur. Hann hefir getið sér góðan orðstý i ófrið-
inum, svo sein heiðursmerkið á brjósti hans sýnir“.
„En samt verðið þér nú að hjálpa okkur, prestur
minn“, mælti bóndakonan, mjög hnuggin. „Drengurinn
okkar hefir orðið fyrir göldrum, og gjörningum, og kem-
ur heim með hundheiðna Tyrkja-stelpu, sýnilega eitthvert
galdranornið, og þykist nú vilja ganga að eiga hana!“
„Já, lítið þér sjálfur á kvennsniptina þarna, prestur
minn!“ greip bóndinn fram í, og brosti um leið, all-
kuldalega. „Eptir skoðun Jörgen’s á hún einhvern tima
að verða húsfreyjan á jörðinni okkar! Segið mér nú,
hvort Jörgen getur verið með öllum mjalla? Hún er
vissulega — “
„Hún er lærisveinn minn, sem eg er að kenna
kristin fræði, og sem eg innan skamras, með hinni helgu
skirn, mun taka i kristilegt samfélag“, bætti síra Leon-
hard við, og lagði mikla áheizlu á orðin, jafn framt því
er hann hólt hönd sinni blessandi yfir höfði ungu stúlk-
unnar, sem var að gráta. „Þið ættuð ekki að ásaka son
ykkar svo mjög, þar sem það or einkum honum að þakka,
að þessi unga sál snýst til kristilegrar t,rúar“
Þegar klerkurinn sagðí þetta, fór bóndakonan að
verða all-hugsandi.
Hún var guðhrædd kona, og sá, að þar sem tilgang-
ur Jörgen’s var svona lofsverður, þá gat djöfullinn eigi
hafa hlaupið i hann.
Gramli bóndinn sefaðist og nokkuð, og nöldraði í
barm sér:
„Það er annað mál! En á mitt heimili kemur hún
ekki“.
„Þá fer eg þegar at stað, ásamt Jovíku, til Dal-
167
matiu, og setjumst við þar að hjá villimöonunum“, mælti
Jörgen. „Jeg kýs heldur, að gæta íreita, meðan eg lifi,
en að lifa án hennar á jörðinni okkar hér í Tyrol. Að
vísu munu þeir skera af mér nefið, og bæði eyrun, eins
og þar er lenzka, þegar útlendingur sezt þar að; en hvað
kæri eg mig um það? — Jeg sætti mig við það, vegna
Jovíku!“
Þessi hótun hafði tilætluð áhrif, einkum að þvi er
móðurina snerti, sem fráleitt hafði áður heyrt þessarar-
hræðilegu lenzku getið. — Hún krosslagði hendur a brjosti,
sýnilega mjög óttaslegin, og horfði á nefið á Jörgen, er
fór svo vel á andlitinu.
„Þú lætur það veia! Þú verður hér i Tyrol, meðal
annara kristinna manna“, mælti bóndi.
„Jeg ráðlegg þér, að þegja, Jörgen“, mælti sira Le-
onhard, er Jörgen ætlaði auðsjáanlega að svara aptur full-
um hálsi. „Það er eigi fallegt af þór, að reita foreldra
þína til reiði, er þú ert nýkomiun heim. — Jeg skal tala
við foreldra þína. Komdu, Moos, og þér líka“, mælti hann
við gamla bóndann, og konu hans. „Tölum um málið í
næði, en ekki hér, þar sem allir heyra, hvað talað er“.
Það var og sannast, að þeir, sem næstir stóðu, voru
þegar farnir að hlueta á, og höfðu síðustu orð Jörgen’s
ekki hvað sízt vakið almenna skelfingu.
Síra Leonhard gekk nú að visu brott með foreldr-
unum, en engu að siður gekk það þó marm frá manDÍ,
sem eldur i sinu, að Jörgen Moos hefði komið heim með
Tyrkja-stelpu, og að hann ætlaði að skera af sér nef, og
eyru, af því að sá væri siðurinn, er heiðin hjónavigsla
færi fram.
Jörgen kærði sig á hinn bóginD ekkert um, hvað-