Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 06.12.1905, Blaðsíða 3

XIX., 49.
f3 JÓÐVIIiJINN.
195
rsvo breið, og svo felld, að hún gúlpar i
hring um maga og mjaðmir, eins og þar
væri meðfætt björgunarbelti. Jeg kann
þó ekki við, að missa hana, þó hún só I
reyndar ný hér á landi, að kalla má, og
ekki fremur innlend, en útlend, því hún
getur verið mikil prýði, og hún hefur
þann mikla kost, |að meðj’’ ofurlítilli út-
sjón og lagi, mætti breytajsniði hennar á
ótal vegu, og gera hana barfa ogismekk-
lega búningsbót.
Sloppsvunturnar nýju eru
ágæt nýbreytni, bæði hagfelldar og smekk-
legar, og má bæði æfa og glæða smekk
sinn á smábreytingum á þeim.
(FramhJ
Staðfest lög-.
ðll lög síðasta alþingis hafa hlotið kgl. stað-
Jestingu, ýmist 20. okt eða 10. nóv. þ. 4.
Jpetta er eðliieg afleiðing þess, að nú semur
ráðhet-rann sjálfur við alþingi, og munu flestir
fagna þvi, að hinar íllrsemdu lagasynjanir eru
jnú væntanlega úr sögunni.
A hinn bóginn ætti þessi gleðiloga brryting
að vera almenningi rík hvöt til þess, að vanda
sem bezt þingkosningar, svo að meiri hluti þing-
manna sé ekki að eius viljalaus, eða vilja-litill
leiksoppur í hendi ráðherrans, eins og því mið-
ur þótti lýsa sér œjög berlega á siðasta þingi.
ítýtt stjórnarblað
kvað vera í vændum nu um áramotin, og
segir sagan, að hr. Þnrst. (ríslason, fyrrum rit-
■stjóri „Bjarka", eigi að hafa ritstjórnina á hendi,
-og þykjast menn þá skilja, að sumar greinar
hans i „Óðni“ hafi verið skrifaðar, sem æfingar.
Heyrzt hefir því einnig fleyvt, að einhverir
úr stjórnarflokknum, liklega belzt lector Þór-
hcillur Bjarnarson, og forngripavörður Jón Jakobs-
son, muni verða ritstjóranum til aðstoðar, sem
vfir-ritnefnd, að því er snertir politískar rit-
smíðar; en stjórnarráðið kæztiréttur, eins og
gefur að skilja.
j Svona gengur sagan, og seljum vér hana eigi
dýrara, en vér keyptum, eins og „sannsöarlinnar
málgagn11 kemst að orði.
Bessastaðir 6. des. 1905.
Tíðarfar fremur stirt síðasta vikutímann,
útsynnings-kafaldshríðar, og umlileypingar.
„Hólar“ komu frá útlöndum til Haf»arfjarðar
1. þ. m., og fóru þaðan til Reykjavíkur. — Voru
sendir með vörur, sem „Laura“ gat eigi rúmað.
„Reykjavíkin11 er farin að skálda ýmsar sög-
ur um sívaxandi kaupenda-fjölgun(l), og vita
menn af reynzlunni, hve mikið er að marka
slíkar gamansögur, eða hitt þó beldnr.
„ísafold“, gufuskip Bryde's, kom frá útlönd-
um til Hafnarfjarðar 1. þ. m.
Skip Thorefélagsins „Kong Inge“ leggur af
stað frá Kaupmannahöfn 9. jan. nœstk., og fer
til Reykjavíkur og Yesturlandsins; en „Kong
Trygve“ fer 1. febr., sömuleiðis til Reykjavikur
og Vesturlands.
ðláliiiteliigimi í Reykjavík kvað enn eigi hafa
tekizt, að afla nauðsynlegs hlutatjár, til að byrja
störf sin, enda sundurlyndi toluvert i höfuðstaðn-
um, þar sem stofnendurnir þykja vilja tryggja
siálfum sér meiri völd, og ráð, i félaginu, en
góðu hófi gegnir.
Það eru nú þegar liðnir átta mánuðir, síðan
menn þóttust fyrst verða þess visir, að málm-
ar vœru í Öskuhlíðarmýri, svo að óneitanlega
virðist nú kominn tími til bess, að fullnœgjandi
raryisókn fari fram sem allra bráðast.
ímmmm 11 .... 11111,111 i.mjiuifiM.n.mT
Eimreiðin.
Skemmtilegasta tímarit á íslenzku.
Ritgerðir, myndir, sögur, kvœði.
Lesið!
Það mun reynast, að allur fjöldinn af
fólki mun verða hissa, þegar það kemur,
og lítur á vörurnar, sem eru í búð minni;
þær eru vandaðar, og svo margar sortir,
að það er alveg ómögulegt, að telja þær.
Sérstaklega vil eg benda fólki á, að
bíða með kaup á skótaui, þangað til
„Kong Trygveu kemur, því þá fæ eg
úrval af þvi, og skal eg ábyrgjast, að það
er svo vandað, að annað eins hefur aldrei
þekkst vestanlands, að því er þessa vöru
snertir, enda hef eg tekið að mér einka-
sölu á því í Isafjarðarkaupstað.
Yirðingarfyllst.
S. A. Kristjánsson.
Kndurbætta seyðið. Það
vottast, að ný-tilbúni elexírinn er tölu-
vert kraptmeiri, og þó að jeg væri vel
ánægður með elexír þann, erþérbjugguð
til áður, kysi eg þó fremur, að kaupa
hinn nýja tvöföldu verði, uieð þvi að
læknandi áhrifin koma miklu fljótar í ljós,
svo að jeg var, sem nýr maður eptir fáa
daga.
Svenstrup á Skáni.
V. Eggertson
Meltingarörðugleikar. Enda
þótt jeg hafi jafnan verið einkar ánægð-
ur með hinn alkunna elexir yðar, verð
jeg þó að skýra yður frá því, að jeg tek
endurbætta seyðið fram yfir, þar sem það
hefir miklu fljótari áhrif gegn melting-
| arörðugleikum, og virðist langtum gagn-
Ki oss-örið.
Eptir Fr. Whíte.
Nokkrir menn ruddust skyndilega inn i spilahúsið
í Monte Carlo, og jafn harðan hófst áköf senna, og glainpa
úr skammbyssu brá fyrir.
Mönnunum, sem við spilaborðið voru, skildist brátt,
að tilraun var verið að gjöra, til að ræna fé bankans,
■ enda hafði einn ræningjanna þegar slökkt rafmagnsljósið,
svo að hálf-dimmt var í salnum.
Féhirðir bankans, sem í líkt hafði komizt áður,
grúfði sig yfir gull-hrúguna, eins og hænan reynir að
vernda unga sina, er valurinn er i nánd; en jafn harðan
var honuin greitt heljarhögg í höfuðið, með staf, er var
með blýhnúð á endanum, svo að hann hne i ómegin,
■og lá, sem dauður væri.
Það var um liríð eigi annað sýnna, en að þessi
fifldjarfiglæpur œyndi lánast.
Nú heyrðust tvö eða þrjú skammbyssuskot; kvenn-
fólkið þyrptist samaB, og blásið var í ýskrandi hljóðpipu
i fjarska.
Þrír Englendingar., sem voru að koma inn í spilasalinn,
horfðu vandræðalega hver á annan, og vissu eigi, hvað
gera skyldi, þó að þeir væru að visu eigi hræddir.
iHeyra þeir ,þá, að maður, sem var að brjótast um
169
Og er sira Leonhard sagði þeirn að lokutn frá gipt-
ingu GLerald’s, er móðir hans hefði samþykkt — hann
varaðist að geta þess, er á undan var gengið —, urðu
hjónin mjög hugsandi.
Fyrst hún, þessi rikiláta frú, gat sætt sig við það,
að fá tengdadóttur frá Dalmatíu, sat það ekki á þeim,
bændatolkinu, að vera harðari í kröfum.
Að lokurn varð niðurstaðan sú, að gerð voru boð
eptir Jörgen, og lét hann þá ekki standa á sér.
„Jörgen! Þú átt nú að aka heirn með foreldrum
þínum, og vera þeim hlýðinn sonur“, mælti sira Leon-
hard alvarlega. „Og þegar þú hefir fært þig úr hermanns
fötunum, þá áltu að sýna, hvaða dugur er í þér, sem
bónda. Jovíka verður á hinn bóginn hjá frú Steinach
um hríð, til þess að læra tungu og siði landsmanna. —
I næsta mánuði ímynda eg mér, að eg geti skírt hana,
og hafa hinir góðu foreldrar þínir lofað, að vera guðfeðg-
in, er sú kristilega athöfn fer framu.
„Já, prestur minnu, mælti bóndinn. „En viðböfn
rnikla vil eg hafa, svo að hljóðbært verði um allan
Tyrolu.
„Og allir nágrannaprestarnir verða að vera þar við
staddir“, bætti bóndakonan við.
Jörgen hoppaði upp af kátínunni, og kyssti i ákafa
hönd prestsins.
„Þessu skal eg aldrei gleyma yður, prestur minn!
Það er, sem eg segi, að prestamir geta komið öllu í lag.
— Og nú hrópa jeg húrra fyrir tilvonandi húsfreyjunni!
Hún Lifi lengi' Húrra!“
*
* *
Hálf-tima siðar ók vagn af stað til Stainach-hallarw