Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 06.12.1905, Síða 4

ÞjÓÐVILJiNN
XIX.. 49
196
legra. Jeg hefi reynt margs konar bittera,
og læknislyf, gegn magaveiki, en þekki
ekkert meðal, sem hefir jafn inild og
þægileg áhrif, og færi eg þvi þeim, er
fundið hefir meðal þetta, beztu þakkír
mínar.
Yirðingarfyllst
Fodby skóla
J. Jensen, kennari.
Kína-lífs-elexirinn er að eins egta,
þegar á einkennismiðanum er vörumerk-
ið: Kínverji, með glas í hendi, og nafn
verksmiðjueigandans Yaldemars Petersens
í Friðrikshöfn-Kaupmannahöfn, ásamt
innsiglinu i grænu lakki á flösku-
'stútnum.
Hafið jafnan einaflöskutil taks, bæði
heima, og utan heimilis.
Fæst alls staðar á 2 kr. Haskan.
Takið eptir.
Enn þá einu sinni vil eg minna kar
og konu á, að líftryggja sig. Það erl
stórkostlegt íhugunarleysi, að draga það
Handa unglingum:
Sögur oo- æiintýr-i, eptir H. C. Andersen, Steingrímur Thorsteins-
son þýddi; kosta 3 kr., í bandi 4 kr.
Bók þessari hefir verið tekið með hinum mesta fögnuði um land allt,
enda fer þar saman snilld höfundarins og þýðandans.
XEiIntýri eptir J. L. Tieck, þýdd af Jónasi Hallgrímssyni, Konráði
Gislasyni, Stgr. Torsteinsson og sira Jóni Þórleifssyni; kostar í bandi 85 aura.
Stutt kennslubók í íslendingasögn handa byrjendum,
eptir Boga Th. Melsteð, með uppdrætti, og sjö myndum; kostar í bandi 0,85,
Mannkynsaga handa unglingum, eptir Þorleif H. Bjarnason.
Bók þessi er að nokkru leyti þýðing á hinu ágæta söguágripi „Börnenes
Verdens Historie“ eptir Johan Ottosen; köstar í bandi 1,50
Æskan, barnafclað með myndum, kemitr út mánaðarlega, og auk þess
jólablað, skrautprentað; kostar 1,20 árg.
dag frá degi, þvi þó maður ekki deyi
í náinni framtíð, — sem ekki er þó hægt
að segja um -- þá getur inaður jafnt í
dag, sem á rnorgun, misst heilsuna, eða
slasazt, og þar af leiðandi orðið ófær til
líftryggingar.
Snúið yður því sem fyrst til S.
Kristjánssonar á Isafirði, sem
er aðal-Agent á Vesturlandi, fyrir lifsá-
byrgðarfélagið „I >anCfc, sem samkvæmt
óhrekjandi samanburðum, er hið langbezta
\ f ífsábyrgðarfélag, sem kostur er á.
frtjggið líf gðar og eignir!
Umboðsmaður fyrir „Star“, og „Union
Assurance Society“, sem bezt er að skipta
við, er á ísafirði
Guöm. Bergsson.
PRENTSMIÐJA liJÓÐVIL.IANS.
170
innar, og sat Gerald, og frú hans, í vagninum, en Jovika
sat hjá vagnstjóranum.
Tárin voru þornuð, og það var auðséð, að fjarska
vel lá á henni, enda hafði Jörgen, áður en hann fór heim
til sín, tekið sér tíma. til þess að skýra henni frá því, í
hve gott horf málið væri komið. og hafði hann jafn framt
getið þess, að frá Steinach-höllinni væri að eins hálf-tíma
gangur til liibýla föður síns.
Vagninn valt hratt gegnum skrúðgrænan Etsch-dal-
inn, er virtist hafa skrýðzt sínum fegursta skrúða, til að
fagna heimkoinu sonarins, og hinni ungu frú hans.
Merkur, og akrar. glóðu í sólskininu, og þorpin tóku
við hvert af öðru, en hallirnar á hæðunum.
Ain rann, glampandi og niðandi, eptir dalnum, og
fjöllin gnæfðu til beggja. handa, ýmist blá í fjarska, eða
þakin dimmum eikar- og greni-skógum; og frá hæðstu
toppunum gægðitt hvítur snærinn ofan i dalinn.
„Er það ekki satt? Föðurlaud mitt erfagurt!“ mælti
Gerald. „Heldurðu ekki, að þú getir unað hag þinum
hérna, eða heldurðu, að þú saknir fornra stöðva?“
„Jeg sakna einskis, — þegar jeg er hjá þér!" mælti
unga frúin, og brosti hýrlega til hans.
„Fremur öllu öðru skal eg og láta mér um þaðhug-
að, að þér verði hlýtt til þessa nýja heíinilis þins“, mælti
Gerald; „en því miður finnst mér eg stundum kvíða því, að
gamla stríðið kunni að blossa upp aptur. — Þú hefir,
Daníra mín, látið mig finna til þess, sárt og lengi, að
þjóðir okkar hafa verið hvor annari fjandsamlegar“.
„Þær hafa samið frið, eins og við höfum gert“, svaraði
Daníra“, og því þarftu ekkert að óttast, —Jeg vann sig-
ur á því, sem eg þurfti að sigra, illviðrisnóttina sælu, er
171
eg gekk frá Wílaquell til kastalans. — Það, sem eg átti
þá um að velja, var margfalt örðugra, en að velja um
líf eða dauða. — Og þá kaus eg, að bjarga lífi þinu; —
nægir þér það ekki?“
„En eptir það, or þú hafðir bjargað lífi mínu, ætlað-
irðu þó, að fórna sjálfri þér, og hamiugju okkar beggja,
og það af tómri í nyndun. — Það er enginn efi á því,.
að dagar þinír hefðu verið taldir, ef þú hefðir játað
gjörðir þínar, eins og þú hafðir ásett þér að gjöra.“
-Það var ekki tóm ímyndun“, svaraði Daníra, og
viknaði injög. „Jeg var dauðans makleg. - Jeg 'n'ssi,
að Marco myndi eigi getást upp, hversu mikið ofurefli,
sem við væri að etja, og hefði blóð flotið, — þá var
það mér að kenna. — En endurminningin um þá atburði
myndi hafa hvílt svo þungt á mér, að eg hefði þá eig’
getað lifað!
„En æðra vald“, mælti Daníra enu fremur, „kvað'
þá upp dauðadominn yfir Marco, og náðaði mig. — Það
varð ekkert af orustunni, þvi að jafn vel fjallabúarnir„
landar rnínir, töldu atburðinn vera — c/uðsdöm.^
ENDIR.