Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 21.12.1905, Blaðsíða 4

2r4
£>JÓðVII.Jií»ís.
51-
Hafið jafnan eina flösku við hendina,
bæði heima, oe utan heímilis.
Fæst alls staðar á 2 kr. flaskan.
Takið eptir.
Enn þá einu sinni vil eg minna karl
og konu á, að líftryggja sig. Það er
stórkostlegt ihugunarleysi, að draga það
dag frá degi, því þó maður ekki deygi
í náinni framtíð, — sem ekki er þó hægt
að segja um -- þá getur maðirr jafnt í
dag, sem á morgun, misst heilsuna, eða
slasazt, og þar af leiðandi orðið ófær til
líftryggingar.
Snúið yður þvi sem fyrst til S- Ak.
Iv ristjánssonar á Isafirði, sem
er aðal-Agent á Yesturlandi, fyrir lifsá-
hyrgðarfélagið „I sem samkvæmt
óhrekjandi samanburðum, er hið langbezta
ífsábyrgðarfélag, sem kostur er á.
HUSGÖGN.
Húsgögn eru seld ódýrust í verzlun Ben. ÍS- I >ór:ti-ins-
sonar, og hver, sem kaupir þar, sparar peninga. Þar fæst sitt af hverju,
hentugt í jólagjaíir, eins og: Etagerer, bókatsliápar, hæg-
inclastólar, mggustólar, skrifboi'ðsstólar, stofuborð, inarg-
ar tegundir, barnastólai‘, seivantar, handklæðatré, bufiet,
almennir stólar o. fl. o. fl.
Undirritaður býðst til þess, að taka að sér umboðssölu á söltuðu lti ntln-
kjöti og öðrum islenzkum afurðum.
Gunnar E. I )ue
konsúll
Christianssand. S. Norge.
Telegr. adr. „Due“.
Meðmæli: íslandsbanki, Reykjavík. — Söndenfjeldske Privatbank, Christi -
anssand. S.
ryggið líf yöar og eignir!
Umboðsmaður fyrir „StarL, og „Union
Assurance Sooiety14, sem bezt er að skipta
við, er á ísafirði
Guðm. Bergsson.
PRBNTSMIBJA ÞJÓÐVIL.JAN’S ■
A jóiapelann
er liollasst að kaupa í verzlun Ben. S. Þórarinssonar. Þar fást
óteljandi tegundir af 'beztu vínum, og hið alþekkta
jþjóöliolla, brerinivía.
178
„Getur vel verið, góðurinn minnu, greip gestgjaf-
inn fram i, nen þér eruð aleinn, þar sem vinir yðar eru
ókomnir, og þar sem hinir hafa nú beðið um miðdegis-
verðinn hér —“
„Það er sjálfsagt, að vér verðum að þoka“, mælti
Herríes góðlátlega „Reyndar komum vér utan af glugg-
svölunum, til að reka yður brott, með góðu eða illu, en
eptir að hafa heyrt alla málavexti, verðum vér að sætta
oss við það, sem óhjákvæmilegt er, og láta oss nægja, að
setjast að borðum við aðal-matborðiðu.
„Þar er nú máltíðin þegar langt kominu, mælti ó-
kunni maðurinn, „enda maturinnn hvergi nærri óaðfinu-
anlegur. — En má óg spyrja: „Eruð þér þrír?u
„Svo er víst“, svaraði Herríes. „Nafn mitt er Herr-
íes; þetta er Gfilroy, vinur minn, og þetta er hr Duck-
worth, sem sömuleiðis er vinur minn. — Hann hefir
verið veikur, og það var hans vegna, að vér beiddum
um herbergi þetta, sem vér verðum nú, að selja yður í
hendur, svo sem eg gat um áðanu.
Ókunni inaðurinn bro.-.ti, og hrissti höfuðið. ,,’Jeg
heiti Harringtonu, mælti hann. „Leyfið mér, að bera
fram eina tillögu: Yerið hér kyrrir, og borðið miðdeg-
isverð með mér. Jeg hefi beðið um miðdegisverð handa
fjórum, en vinum minum hefir orðið taDamt í París, og
vona eg, að þér takið eigi tillögu mína óstinnt upp“.
„Tillagan er afar-vingjarnlegu, mælti Gilroy alúð-
lega, því honurn gazt vel að manninum. „Jeg ímynda
mér, að Duckworth, vinur miun, hafi eigi neitt við tillögu
yðar að athuga“.
„Síður, en svo, því að h mn er einmitt mjög hrif-
inn af hennip svaraði Duckworth. „Tillagan er afar-vín-
179
gjarnleg, og vel hugsuð, hr. minn; en kynlegt er það, að
mér virðist eg einhvern tíma hafa heyrt málróm yðar
áður“.
„Sama heyrist mér“, mælti Herríes. „En, nú skil
eg! Voruð þér ekki i spilabúsinu i Monte Carlo ný skeð,
er uppistandið var þar?u
:,0g voruð það ekki þér, sem kölluðuð, að vér
skyldum taka rauðhærða þorparaun?u mælti Gilroy.
„Jú, vissulega,u svaraði Harrington, brosandi „Jeg
þekkti þann pilt dálítið af tilviljun, og vissi því, hvað
til stóð, og því var þáð, að jeg fleygði mér á gólfið, og
kippti fótum undan eins mörgum úr hópnum. sem, mér
var auðið. — Þeir duttu allir í þvögu ofan á mig, svo.
að það var að eins við og við, að eg gat litið kringum
mig. — En þegar eg kom auga á yður, sýndust mér
tveir yðar svo kraptalegir, að mannslið væri að.u
„En hvað varð svo af yður?u frétti Gilroy.
„Jeg var hnepptur í varðhald, eins og hinir“, svar-
aði Harrington, „með þvi að lögregluþjónarnir voru
þeir béaðir aulabárðar, að halda, að jeg væri einn úr
hópnum. — Jeg sæti þar sjálfsagt enn, ef frakkneskur
liðsforingi, sem þekkti mig, hefði eigi skorist i málið.u
Veitingaþjónniun kom nú inn með matinn, og að-
því skapi, sem á máltiðína leið, að því skapi gazt gest-
um Harriugton’s betur og betur að honurn, enda voru:
vínin, og réttirnir, mjög vel valið, svo að Englendiug-
arnir voru i allra bezta skapi, er þeir sátu umhverfis
borðið, eptir máltíðina, sæmilega saddir, reyktu, vind-
linga, og dreyptu öðm hvoru á górnsætum kryddvínum.
Jafn vel Duckworth gamli var orðinn mjög rólegur