Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 17.01.1906, Side 3

XX., 3.
PJOÐVXLJI NN.
10
iYilji menn vernda heilsu sína
eiga meun daglega að neyta hinnar viðurkenndu vöru, er ekkert tekur t'ram, en
það er:
Klíxia-líís-elexír,
því að við notkun hans, hafa margar þúsundir manna komizt hjá þungum sjúk-
dómum.
Kína-ufs-elexírinn ætti ekki að vanta á neinu heimili, þar sem heilsan er
mikils metin.
Með því að tnargir hafa reynt, að iíkja eptir vöru minni, þá er hver
neytandi, sakir eigin hagsmuna sinna,"beðinn að biðja beínum orðum um Kína-lífs-
elexír Yaldimars Petersen’s.
Að eins; egta, er hann ber naín verlismiðjueig-
andans, og í innsiglinu i grænu lakki.
Fæst allstaðar á 2 kr. flaskan.
Gætið yðar gegn eptirlíkingum.
1. Ýmsir kveðhngar, sem enda á 48. bls.
2. Þyðingar ýmsra lcvœða eptir Gerok (bls.
49—101) og
3. Erfiljóð (bls. 102—256).
Allur fjöldi Ijóðmæla þessara hefir
áður birzt á prenti, enda eru ljóðmæli
síra Matthíasar tíðast gripin á lopti, er
þau hrjóta úr pennamim.
Eins og eðlilegt er, hefir við útgáfu
þessa bindis verið fytgt sömu reglunni,
eins og við fyrn bindin, að safna öllu í
eina heild, sem síra Matthías Jochumsson
hefir kveðið, eða látið fjúka í hendingum,
enda þótt margt af þessu hafi ekkert
framtíðargildi, neina að því eina leyti, að
það er bundið við persónu skáldsins. og
sýnir hvað gripið hefir huga hans í hvert
skipti, og getur þvi haft sína þýðingu,
ef einhvern tíma yrði samin sönn og ná-
kvæm „karakter“-lýsing skáidsins.
Kvæði síra Matthíasar eru svo þjóð-
kunn, að óþarfi er, að fara að lýsa kveð-
skap haus fyrir almenningi. — I þessu
bindi eru erfiljóðin lang-stærsti kaf’inn,
■og er það kunnara, en frá þurfi að
segja, hve síra Matthíasi t-ekst þar löng-
um snilldarlega. — Hann er að eðlisfari
góður maður, og tilfinninganæmur, og
trúmaður einlægur, upp á sinn máta, og
þessir eiginleikar lýsa sér viða mjögfag-
urlega í erfiljóðunum. — Annað mál er
það, að eigi myndi sagnariturum henta,
að byggja yfirleitt á kvæðum þessum ó-
rannsakað, þvi að þau eru tíðum, eins og
gengur, fremur lýsing á því, hvernig
skáldið vildi hugsa sér manninn, en hvern-
ig hann var, og er það „skáldaleyfi“. —
Líkt má og segja um kvæði síra Matthí-
asar, sem ort eru til ýmsra" höfðingja,
eða valdamanna, og myndu ýmsir hafa
kosið þau kvæðin heldur færri.
Að þvi er prentun, og annan ytri
frágang, snertir, þá er útgáfa þessi vönd-
uð, eins og útgáfa fyrri bindanna, og er
þaðkostnaðarmanninum, hr. David Östlund,
til sóma. — Nokkrar prentvillur hafa þó
slæðzt með, sem væntanlega verða leið-
réttar, er fimmta bindið birtist.
Óveitt prestakall.
Bjarnanes í Austur-Skaptafellssýslu (Bjarna-
nes- og Einholtssóknir) er auglýst laust, og er
umsóknarfresturinn til 20. febr., og brauðið veit- |
ist frá næstu fardögum. — Mat: 1193 kr. 56 a.,
en á prestakallinu hvíla lánseptirstöðvar, að
upphæð 239 kr.
„Alþýðublaðið11
Hr. Pétur G. Guðmundsson, ritstjóri ofan-
nefnds blaðs, biður þess getið, að „Alþýðublað-
ið“ standi alls ekki i neinu sambandi við
verkmannafélagið „Dagsbrún“, heldur sé blað
þetta stofnað af hlutafélagi fimmtán manna, og
sé enginn þeirra neitt við „Dagsbrún“ riðinn.
Ritsí m a stau rar ni r,
sem legið hafa í Reykjavík, en áttu að fara
upp í Borgarnes, hafa nú loks komizt þangað
upp eptir, bvað sem um flutninginn verður þaðan.
— Stjórnin leigði „kúttara“, sem Ásgeir kaup-
maður Sigurðsson átti, til að flytja staurana, og
lét gufubátinn „Beykjavík“ draga hann upp í
Borgarnes, og hlýtur þetta, ásamt fram- og
upp-skipuninni, að hafa kostað talsvert fé, sem
enginn eyrir var þó áætlaður til. — En um
kostnaðinnvið þetta þegja stjórnarblöðin auðvitað.
4
„Mjög aeninlegta, svaraði Gregory, og starði mjög
áfjáður á spilin sin. „Þessir vesalingar eiga á hættu, að
vera vistaðir i Síberiu æfilangt, eða verða enn harðar
úti, ef þeir hætta sér inn fyrir laudamærin“.
Gregory bjó sér nú til nýjan vindling, sýnilega
all-hugsandi, og nöldraði síðan í barm sór: „Þeir neyta
óefað allra bragða um þessar mundir, til þess að laumast
inn yfir landamærin, enda er þeim nauðugur einn kost-
ur, að búa sér til nýtt tákntnál, til að nota við hrað-
skeyta-sendingar, eða leggja algjörlega árar i bát. — En
þeir hafa stór-fé til umráða, og mörgum slungnum, og
fífldjörfum starfsmönnum á að skipa“.
„Já, það hafa þeir vafalaust“, svaraði hinn, og
stokkaði spilin. — „Sendiherrann, frændi minn, hefir
sagt mór, að rnargir símritarar sóu flokksbræður þeirra,
°g viljug verkfæri í þeirra hendi“.
„Mór er sama, hve kæair þeir eru“, svaraði Gregory,
„Yfirmaður leyni-lögreglunnar er kænni, en þeir allir, og
mun reynast beím snjallari“.
Já, ef þeir verða þá eigi fyrri til, og myrða hann“,
mælti Alexis, um leið og hann — ragnandi yfir óheppni
sinni í spilunum — rétti Gregory nokkra bankaseðla.
Gregory hló, taldi peningana vandlega, stakk þeirn
á sig, Og mælti: „Nihilistarnir verða naumast heppnari,
en þú, gamli, góði vinur. — En raannstu eptir skraut-
lega salnum hennar Troubetskoi prinsessu í Paris?
Alexis brosti, og strauk ánægjulega ljósa yfirskeggið.
Mér datt í hug, hvort ekki væri hugsanlegt, að
fáeinir stolnir kossar leyndust enn á vörum þessa hrausta
herinanns.
„Þú mátt trúa því“, mælti Gregory, „að það eru
Konan mín, svo nefnda.
Eptir
Richard Ilenry Savmrc.
Með fljúgandi ferð nálgaðist hraðlestin óðum Kön-
igsberg, sem er æva-gamall — en afar-óálitlegur —
kaupstaður.
Yér sátum í járnbrautarvagninum, skjálfandi af
kulda, og sáum hús, og þorp, stöðuvötn og skóga, þjóta
íyrir gluggann, hvað innan um annað.
Herbergin i hraðlestinni voru lítil, en þægilega fit-
búin, og höfðu farþegarnir vafið utan um sig ábreiðum,
og reyndu að stytta sór stundirnar, sem föng voru á.
Sumir ræddu fram og aptur um nýjustu viðburð-
ina, aðrir reyktu, og sumir sváfu, og alls konar tungu-
málum ægði þar saman, eins og í Babylon forðum.
Eimreiðin hafði lagt af stað frá Berlin um mið-
nætti, og var eigi trútt um, að járnbrautar-yfirvöldin á
Þýzkalandi fengju vitnisburð sinn ósvikinn.
Þegar vér komum til járnbrautarstöðvanna í Frið-
riksgötu i Berlín, hafði eg notað hálf-timann, sem eim-
■reiðin staldraði þar við, til að senda hraðskeyti til vina
minna í Pétursborg, og gera þeim aðvart um brottför
>mína frá Berlin.
Sömuleiðis hafði eg notað biðtímann, til þess að
íkaupa mér farseðil, er gilti alla leið til Pótursborgar.