Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 09.02.1906, Blaðsíða 4

24
Þ> JÓÐTILJINS.
XX. 6.-7.
ar segir, að heita megi, að Þýzkaland sé
þá alvopnað, og að lögreglumenn gangi
með hlaðnar skammbyssur, og stafi það
af hræðslu við „socíalista“, er láta frem-
ur ófriðlega, og höfðu þá þegar haldið
‘JH fundi í Berlín, til að krefjast aukins
kosningarrótttar. — A ríkisþinginu fór-
ust og Bulow, ríkiskanzlara, orð á þá
leið, að stjórnin væri einráðin i þvi, að
kúga allar byltinga tilraunir jafnaðar-
manna, og skoraði hann á meðalstéttina,
að styðja stjórnina gegn þessum sam-
eiginlega óvini.
Prófessor Korn í Miinchen hefir ný-
lega fundið upp aðferð, til að senda ljós-
myndir með ritsímaþræði.
Næst-elzti sonur Vilhjálms keisara,
Eitel Friederich að nafni, fæddur 1883,
er nýlega lofaður Soffíu Charlottu af Old-.
euborg (f. 1879), og ætla þau að ;giptast
á silfurbrúðkaupsdegi keisarans, 27. febr
næstk. — — —
Svissaraland. Jarðgöngin gegnum
Simplon-fjallið eru nú fullgjör, og fór
fyrsta járnbrautarlestin nýlega gegnum
göngin, og var 37 mínútur á leiðinni,
milli Svissaralands og Italiu. — —
Bússland. Sjómenn í Vladivostock
hafa nýlega gert uppreisn að nýju.
Qríaznoff, hershöfðingi í Kaukasus, var
nýlega drepinn í borginni Tiflis.— Sprengi-
kúla varð honum að bana.
Yfirmaðurinn i Moskwa gaf nýlega út
þá fáheyrðu skipun, að allir stúdentar,
er eigi yrðu komnir til háskólanáms fyr-
ir 25. janúar yrðu sendir til Síberíu, á-
samt fjölskyldum þeirra. — — —
Bandaríkin. Grufskipinu „Valencía“,
er var á leið til San Pranci»eo hlokktist
j nýlega á, og var 16 mönnum bjargað,
en um afdrif 154 manna vita menn eigi,
og eru hræddir um, að þeir hafi farizt.
Brazilía. Það slys vildi nýlega til
skammt frá höfuðborginni Río Janeiro, að
herskip sprakk, og var sokkið innan 3
mínútna, og biðu 212 menn bana, þar á
meðal flotamálaráðherrann, og 4 aðmír-
álar. — — —
Venezuela. Blöðin í höfuðborginni
Caracas hafa gjörzt mjög hávær, og æsa
lýðinn gegn Frökkum, enda hefir Castro
forseti skipað, að skjóta á hvert jfrakkn-
eskt skip, er nálgist Laguaira, eða hafn-
arborgina Algo. — Sendiherra Banda-
manna, er vildi miðla málum, tók Castro
forseti þurrlega, svo að Bandamenn hafa
styggzt. — Frakkar hafa sent 2 herskip
frá Trinidat, til að varðkvía borgina
Laguaira, og látast munu hugsa Vene-
zuela-mönnum þegjandi þörfina við tæki-
færi. — —
Samoa-eyjar. Þar hefir eldgos nýlega
gjört mikil apjöll, eyðilagt allar ekrur,
og öll hús sögð fallin, nema kirkja enska
trúboðsfélagsins. — — —
Bænduin vandaðar kveðjurnar.
Mikið gull af manni er J'on ,vor Ól-
afsson, frá sjónarmiði þeirra manna, sem
stjórninni eru andstæðir i landsmálum.
Það er ómögulegt, að nokkur geti
egnt menn betur móti stjórninni, en hann
gerir.
Og svo er hann svo einstaklega hug-
vitssamur, að alltaf hefir hann eitthvað
nýtt að bjóða.
Bændurna, er sóttu bændafundinn í
B.eykjavík 1. ág. síðastl., kallar hann t.
d. „götustrákahóp“, og segir, að eand.
mag. Quðm. Finnbogason hafi „hegðað sér,
eins og götudrengur14, af þvi að hpnn
talaði fáein, snildar-fögur orð til ýmsra
merkustu bænda á Suðurlandi, er þeir
söfnuðust saman á Austurvelli, til að heyra
sendinefnd sína skýra frá undirtektum
ráðherrans undir málaleitanir þeirra.
Allir vita, að það er stjórnin, sem ber
alla siðferðislega ábyrgð á þvi, sem Jbn
Ól. segir í „Reykjavíkinni“, þar sem
blaðið er að mestu leyti eign ráðherrans,
og ýmsra nánustu venzlamanna hans, og
fylgifiska.
Það er því engu líkara, en að stjórn-
in vilji fyrir hvern mun reyna, hvort
ekki geti tekizt, að hita ögn blóðið í
bændunum.
Vér trúum þvi og naumast, að henni
ávinnist ekki töluvert í því efni, ef hún
lætur ritstjóra sinn halda áfram að vanda
bændum kveðjurnar, eins og hann hefir
gert, síðan bændafundurinn 1. ág. síðastl.
var haldinn.
Verði það eigi til þess, að vekja bænd-
ur landsins, og knýja þá til mótspyrnu
gegn stjóminni, að blöð hennar vanda
þeim slikar kveðjur, og leyfa sér að at-
yrða þá, sem hunda, þó að þeir beri frjáls-
mannlega fram óskir sínar, þá er enginn
vegur til þess.
14
eg tæki mór þar sæti, ásamt fallegu stúlkunni, sem með
mór var.
Veitingaþjónninn kom nú til okkar, og rétti stúlk-
nnni minni matseðilinn, og sýndi þá val hennar, að hún
var vel mönnuð, og gat komið vel fram.
Síðan sagði hún við mig:
„Og hvað þóknast þér nú, kæri Arthur?“
Arthur! Hvernig vissi hún skírnarnafn mitt?
Um þetta hugsaði eg nokkur augnablik, og komst
bvo að þeirri niðurstöðu, að hún hlyti að hafa litið á
passann minn, og séð nafn mitt þar.
Ofurstinn, sem kunni ensku, skýrði okkur frá þvi,
að hann héti Ivan Petroff, og spjallaði haDn glaðlega,
og fjörlega, við stúlkuna inina, meðan eg sefaði í mér
versta sultinn, og gæddi mór á steiktum fasan-fuglí,
burgundarvini, og ýmsu sælgæti öðru.
Hann skýrði okkur frá því, að hann stýrði hersveit
einni í Wilna, og kvað haDn það gleðja sig, að sjá Am-
eríkumenD í Rússlandi, þar sem hann efaði eigi, að við
myndum nú sannfærast um það af eigin sjón, og reynd,
að Rússarnir væru eigi eins vondir, eins og látið væri.
En er ofurstinn lót munninn ganga sem óðast, kom
inn embættismaður, er hvíslaði einhverju að honum, svo
að hann bað okkur að afsaka, að hann brygði sór snöggv-
ast burt.
Jafn skjótt er hann var farinn, sneri eg mér að
stúlkuuni minni, og mælti:
„Segið mér, frú mín góð, hvernig þér vitið, að eg
heiti Arthur. Þér hafið líklega sóð nafnið mitt á pass-
anum minum?tt
„Auðvitaðtt.
23
Þriðji kapítuli.
Þegar eimreiðin var farin af stað, kom ofurstinn
inn í vagninn til okkar.
Ekki get eg sagt, að mér lítist vel á Rússland, er
eg nú kynntist í fyrsta skipti.
í stað velmegunarinnar í Þýskalandi, blasti nú alls
staðar við manni rússneska fátæktÍD.
Öðru hvoru þaut eimreiðin gegnum smá þorp, þar
sem voru fáeinir, óþrifalegir trékumbaldar, og stöku belj-
ur ráfuðu þar, grindhoraðar, um frosnar ekrur.
Þreknir bændur, sem voru i óhreinum gæruskinns-
frökkum. og í stígvélum, eða öllu heldur háum rosabull-
um stóðu og gláptu á eptir okkur.
Svona þutum við áfram, og lagði napraD kuldann
inn í vagninn.
Helena, og ofurstinn, voru í fjörugustu samræðu,
og þar sem mér þótti útsýnið allt annað, en skemmti-
legt, lét eg nú augun hvila á því, sem fegra var, og
sat hjá mór í vagninum.
Mór virtist nú „konan“ mín fegurri, en nokkru sinni
fyr-
Hún hafði farið úr loðkápunni, svo að vöxtur hennar
sást nú betur, og virtist hún þá þroskaðri, svo að vel
mátti ætla að hún hefði fimm um tvítugt, ef andlitið,
sem var svo barnalegt, hefði eigi bent í aöra átt.
Ofurstinn vék nú samtalinu að væntanlegri dvöl
okkar í Pétursborg.
„Amerískir stóttarbræður yðar“, mælti hann „eru
jafnan mikils metnir í Pétursborg, svo að eg ímynda
mér, að yður, og einkum frú yðar, falli dvölin í höfuð-
borginni vel í geð.“