Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 09.02.1906, Blaðsíða 7

XX., 6.-7.
ÞJÓB VILJIKN.

ára að aldri, fædd að Hvammi i Dalasýlu
18. nóv. 1833, þar aem faðir bennar, Þor-
leifur prófastur Jönsson, var þá prestur.
— Sæunn sáluga var tvigipt, og hét
fyrir maður hennar Sirjurður Magnússon
og bjuggu þau hjónin í Dalasýslu, en
voru skamma hríð saman, þvi að eptir
rúmlega tveggja ára sambúð, drukknaði
Sigurður á Breiðafirði, ofan um is. —
Barn þeirra hjóna er Hildur Sigurðardótt-
ir, sem gipt er Jónasi húsmanni Sigurðs-
syni á ísafirði.
Seinni maður Sæunnar sáiugu var Jón
söðlasmiður Jónsson, og bjuggu þau
hjónin ýmist í Dalasýslu, eða á Skógar-
ströndinni, og er Jón dáinn fyrir mörg-
um árum; en barn þeirra er ÞorJeifur
Hanníbal Jónsson, aukapóstur á ísafirði
— Er, stjúpdóttir Sæunnar sálugu, fyrri
konu barn Jóns, er Marqrét Benediktson
útgefandi blaðsins „Freyjau í Winnipeg
Sæunn sáiuga dvaldi í ísafjarðarkaup-
stað um tuttugu síðustu ár æfinnar, og
bjó jafnan með Þorleifi, syni sínum, er
reyndist henni bezti sonur, og ellistoð.
— Hún var fremur vel greind, og eink-
ar vönduð til orðs og æðis og vildi eigi
vamm sitt vita. — Húu hafði mjög
mikið yndi af því, að fylgjast með, áð
því
®r ýmsa stórviðburði í útlöndum
snerti, tók innilega hlutdeild i kjörum
®úa, er þeir áttu í höggi við jötuninn
brezka, og óskaði Jöpunum af heilum
bug sigurs í viðureign þeirru við Rússa,
°g eigi efum vér, að beztu óskir henn-
ar hafi síðustu æfistundir fylgt frelsishreif-
ingunum á Rússlandi, enda þurfti hún jafn-
an að finna ritstjóra blaðs þessa að máli er
hann kom til Isafjarðar til að spjallavið
hann um ýms þau málefni, er efst voru
á blaði i heiminum, og vakið höfðu atyhgli
hennar — Um politíkina hér á iandi
síðustu árin hafði hún einnig gaman af'
að spjalla, þó að skoðanir hennar virtust
þar stundum fremur byggjastá tilfinningu
en föstum rökum.
(i áta.
Gát« þá, er hér fer á eptir, kunna ef til vill
Stöku menn á Vesturlandi, en hvergi mun hún
hafa birzt á prenti, og þykir því rétt, að setja
hana hér, svo að hún glatist siður:
Áði eg á regni,
kom jeg að gleðibollum,
gisti eg þar, sem úr var stokkið;
fékk járn að eta,
og skinn að drekka.
Og nú er þá að spreyta sig, og finna ráðn-
inguna.
Bessdstaðir 9. febrúar 1906
Eptir snjó, og nokkur fiost, gerði hagstæða
hláu 4. þ. m.. en stóð naumast degi lengur, og
hefir síðan haldist kafaldsfjúk, og miklur frost-
hörkur.
„íngi kongur“ kom til Reykjavíkur frá Isafirði
1. þ. m., og sagði sínar farir ekki sléttar. —
Hafði skipið á innsiglingunni inn Skutulsfjörð
lent á skeri í grennd við Arnarnes, og þarf þó
lng til þess, ekki óhreinni leið, en þar er. —
Skipið laskaðist töluvert, fékk á sig 2-3 göt, en
komst þó til ísafjarðar, og var þar dyttað að því
til bráðabirgða, svo að það kæmist suður; en
ekkí entist þó sú viðgerðin lengur, en suður fyrir
Jökul, þvi' að þá varð lekinn svo mikill, að full
bart var, að skipið kæmist til Reykjavíkur, þar
sem það síðan var lagt upp til viðgerðar.
Töluverð óánægju hefir það vakið hjá ýms-
um Reykjavíkur-kaupmönnunum, sem von er,
að „Ingi kongur“ hafði farið með nokkuð af vör-
um þeím, er þeir áttu í skipinu, vestur á Isa-
fjörð, en varð svo að skilja þær þar eptir, er
skipinu hlekktist á.
Andlátsfregn Christjám konungs IX. hefír
vakið almenna hluttekningu í Reykjavík, ogvora
fánar þegar dregnir í hálfa-stöng, er andláts-
fregnin barst út. bönkum, sölubúðum, verksmiðj-
um og skólum, lokað um liríð. — Enn fremur
var og hringt kirkjuklukkunum eina kl.stund í
senn tvisvar á dag í 8 daga.
Ef útfarardagurinn fréttist, þá er og í ráði,
að dómkirkjan verði svartklædd, og að þar verð i
haldin sorgarhátíð.
Enn fremur hélt lækna- og prestaskólinri, og
hinn almenni menntaskóli sorgat- og minningarhá-
tíðí sameiningu 5. þ. m., og voru þá sungin sorgan-
ljóð, er rector Steingr. Thorsteinson hafði ort.
Það slys vildi til sunnudagskvöldið 28. janúar
síðastl., að yerzlunarmaður við Grodthaabsverzlun-
ina í Reykjavik, Jón Helgason að nafni, varð úti
nálægt Seli á Setjarnarnesi. Hann var á ferð ut-
an„af Seltjarnarnesi, og hefir riðið fram af sjáv-
arbökkum í dimmviðri, eða hrotið af hestinum,
rétt hjá Seli, þvi að morguninn eptir fannst
hann þar örendur í flæðarmáli, skorðaður miili
steina, og hafði sjór fallið yfir hann, og mua
hann hafa drukknað.
Jón sálugi Holgason var sonur Helga sáluga
Péturssonar á Litlueyri í Arnarfirði, og kona
hans, Hólmfriðar ÞorleÁfsdótlur, prófastsí Hvamrni,
sem er enn á lífi, og fyrir nokkru varð fyrir þeirri
sorg, að missa uppkomna dóttur, er var gipt kona á
Austurlandi.
G-ufuskipið „Saga“, skip Edinborgarverzlunar;
lagði af stað til útlanda 3. þ. m.
Ráðherra H. Hafstein tók sér far til útlanda
með gufuskipinu „Saga“ 3. þ., m. heflr að lík-
indum viljað vera við útför Christjáns konungs
IX., og œtlað að heilsa upp á nýja konunginn
20
á leið, svo að eg gæti ekki losnað við „konuna mína“ í
Wilna.
Eimreiðin hringdi nú í fyrsta skipti, og brá ofurst-
inn sér þá burt í svip.
„Afsakið, frú“, mælti eg. „Þér gerið mér stöðu
mína sifellt erfiðari. Nú hafið þér komið manni þessum
a þá skoðun, að við förum til Pétursborgar“.
„Það gerði eg að eins af því, að eg vissi, að hann
hafði séð það á farseðlinum, að þér ætlið þangað“, svaraði
Helena. „Eða hvernig gat eg sagt manni þessurn, sem
telur mig vera konuna yðar, að eg ætiaði ekki, nematil
Wilna? — Og af því að jeg lézt vera svo óróleg, þegar
þár genguð út, hefir hann að líkindum haldið, að eg væri
mjög ástfangin í yður.“
nÓróleg, meðan eg var úti‘?“ tók eg upp eptir henni,
°g greip mjg öjuhyer undarleg tilfinniag.
„Jeg vissi, að þér ætluðuð, að komast aptur yfir
landamærin“, greip hún fram í, „og jeg þorði ekki að
f yður> f'l þess að fá yður af því áformi yðar, því að
þad gat vakið grun.“
„En hefði þetta áform yðar lánazt.“, mælti liúnenn
rernur, þá hefðuð þér skilið mig hér eptir í mestu
vandræðum, sem kvennmenn geta hent. - Jeg hetði þá
veri er passalans, Gg hver lögregluþjónn, sem vildi,
e í geta tekið mig fa8ta, og varpað mér i fangelsi.“
„En hvað ímvndið þér yður, að Dick Gaines segði,
e ann visei, að þér hefðuð aetlað að leika konuna hans
svona grálega?“ mælti hún, all-angurvær.
„Dick Gaines!“ mælti eg, alveg forveða.
óaines“, tók hún upp aptur. „Hann, som var
felagi yðar í WesGPoint árið 1897. — Jeg hefi marg-opt
17
„Fals-passi — Síberíuvist“, hljómaði fyrir eyrum
mér.
Allt í einu flaug mér ráð í hug.
Þessi fagra stúlka hafði gjört mig að rússneskum
stórglæpamanui, en það voru eigi, nema BO álnir yfir
landamærin, til Þýzkalands.
Jeg varð að strjúka, heldur fyr, en síðar.
* Jeg fann mér eitthvað til afsökunar, og stóð upp frá
borðum, og eptir hálfa mínútu átti.eg eigi eptir, nema
fáar álnir, að hliðinu, sem til allrar hamingju stóð opið.
Það voru að eins fá skref eptir, og þávarjegkom-
inn til Þýzkalands.
En þá var allt í einu æpt með þrumu-röddu:
„Nemið staðar! Sýnið leyfið, sem þér hafið, til að
fara brott úr Rússlandi!“
„Jeg hefi auðvitað ekkert þess konar leyfi“, svar-
aði jeg. „Þér voruð sjálfur sjónarvottur að því, að eg
kom hingað fyrir hálf-tíma, með eimreiðinni frá Berlín,
og ætla eg nú að eins að skreppa snöggvast, til að leita
að böggli, sem orðið hefir eptir í vagninum, og sem mér
er mjög áríðandi að fá, þar sem jeg get að öðrum kostí.
eigi haldið ferð minni áfram“.
„Án passa getið þér engan veginn farið brott úr
keisaradæminu“, svaraði embættismaðurinn kurteislega, en
í ákveðnum róm.
„Jeg verð að fara. Jeg má fyrir engan mun skilja
böggulinn eptir“, svaraði jeg.
„Það er ómögulegt“.
Um þetta sannfærðist eg og fyllilega, er eg sá bera
byssustingina.
„Það er ef til vill kostur á, að hjálpa honum samt“,