Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 07.07.1906, Blaðsíða 7

31.—82. XX.,
Þjcr'ai.ji.nn.
127
Ekki er unnt að birta almeDningi í
blöðum nema fátt eitt af þeim vottorðum,
fem verkemiðjueigandaDum eiu daglega
seDd.
A einkenniemiða ekta Kina-lifs-elexírs
er vörumerkið: Kinverji, með glas í hendi,
og rafn verkemiðjueigandans, og sömu-
Jeiðis innsiglið —~ i grœnn laklíi á flösku-
stútnum.
Fæst hvervetna fyrir tvær krónur
flaskan.
Mvað er ..Minimax"?
Það er hið handhægasta, nýjasta og
bezta slökkviáhald sem til er. Með því
hafa á þeim stutta tima síðau það var
fundið upp, verið slökktir 1800 hiis-
brunar. .>Iíniiriíix‘ hefir þegar
fyrirbyggt skaða og eignatjón sem nemur
miljónum króna.
Ekkert slökkviáhald nema 5>4ini-
maxs þolir geymslu i margra gráða frosti,
ekkert er eins handhægt, ekkert nema
,Minimax‘ þolir margra áru geymslu
án þe9s að láta ásjá eða tapa nokkru af
krapti sínum.
,Minimaxl er svo nauðsynlegt á-
hald að það ætti að vera íhverju einasta
húsi á íslandi.
Einkasali fyrir Island og Færeyjar:
Jakob Gunnlögsson.
Kauprnannahöfn K.
r og
rnójia
Það er viðurkennd að vera bezta var-
. Der. norske Fiskegamsíatrik,
. . Gliristiama, '
leiðir athygli manDa að hinum nafnkunnu netum sinum, síldarnótum og hring-
nótum.
TJmboðsmaður fyrir ísland og Færeyjar;
Hr. Lauritz Jensen.
Enghaveplads Nr. 11.
Kjöbenhavn V.
Biðjiö ætíð um
Otto Mönsteds
danska smjörlíki.
Sérstaklega má mæJa með merkjunum .,Elefant“ og „Fineste'
sem óviðjaÍDanlegum.
E-eynið og dæmið.
an, sem til er markaðinum, og fást
með einföldum frágangi, eða jafn vel í
skrautlegasta búningi. — Magazín-ofnar,
Circulations-ofnar, og reykbrennslu-ofnar
— Eldavélar, til að múra upp, eða frítt
standandi sparnaðar-vélar. — Yinna, og
efni,af be^tuteguud, og verðiðhið ódýrasta
Biðjið um sýnisbók, sem þá er send
ókeypis.
Einkaútsala í Kaupmannahöfn:
Raadhuspladsen. Nr. 35.
140
svefndupti í glasið, og bjóst við , að það myndi hrífa,
svo að hún missti rneðvitundina innan þriggja mínútna.
Þrir skammtar gátu að vísu verið hættulegir, en
þar sem hún hirti ekki um líf sitt sjálf, hvað átti jeg þá að
vera að hugsa um það?
Til látalætis bað eg um aDnað staup af kampavíni,
en skalf allur, og titraði, því að jeg bjóst við, að skotið
riði af þá og þegar, svo að allt yrði um seÍDan.
Jeg gekk nú inn i salinn, rneð staupin í hendinni,
og lofaði guð, er eg sá, að hún stóð enn hjá Sascha.
En nú var hver mínútan dýrmæt þvi að svo var
að sjá, sem keisarinn, og hirðmenn hans, 'myndu fara að
týgja sig til brottfarar.
Jeg gekk því til Helenu, og rétti henni glasið. —
Hún var þyrst eptir dánsinn, og slokraði því kampa-
vínið j sig.
Ef til vill hefir hún þó fundið eÍDhvern einkenni-
legan keim, því að hún leit mjögkynlega til mín, er jeg
mælti: 5Jeg drekk skál þína, ástkæra eiginkona! Þú
hefir dansað betur, en allir aðrir!“ Svo tæmdi jeg glas
mitt.
„Einn enúning enn! mælti Sascha, og þyrlaði henni
aptur í dansinn.
J®g fylgdi þeim með augunum, og sá brátt, að Hel-
ena gjörðist ostyrkari, en náði sér þó snöggvast aptur,
er keisarinn stóð upp.
Ef til vill hefir og hljóðfæraslátturinn veitt henni
nýtt afi, til að standa á móti áhrifum eitursins því að
danslagið sem leikið var, var 5grímudansiun“, eptir Yerdi
tónfræðing, er hljómar, sem morðsags.
Það var þó auðséð, að henDÍ var orðið illt, þó að
137
Nú hófst daDSÍnn, og gengum við þá inn í dans-
ealinn.
Jeg ásetti mér, að láta það ekki fá á mig, þó að
jeg daDSaði ekki daDS þenna eins vel, eins og Rússum
er lagið, og ekki var á HeJenu að sjá, að hún kviði held-
ur dansinum, því að hún, og Sascha, voru meöal þeirra
sem einna fyrst áttu að dansa.
En allt í einu sá eg, að hún bliknaði, erbyrjaðvar
að leika rússneska þjóðsönginu, sem var merki þess, að
einvaldnr Rússa kom inn i danssalinn.
Og er Helena kom auga á keisarann, var, sem sig-
urhrós leiptraði í augum henni.
Allir þokuðu til beggja hli''a, og stóðu i röðum. og
heilsnðu, er Alexander keisari III, og keisarafrú Dagmar
gengu inn eptir Balnum.
Keisaranum fylgdi glæsileg sveit manna, og hneygði
hann sig ýmist til hægri, eða vinstri, er hann gekk inn
ealinn, osr nam að lokum staðar á palli, sern reistur hafði
verið i öðrum enda salsins.
Og svo hófst nú dansinn.
Rússar eru mjög fimir i dansi þessum, og þó að jeg
gæti engan veginn jafnast við Sascha, var jeg þó hreyk-
inn af þvi, að eg gerði ættjörð minni enga minnkun.
En allt i einu hljóðaði veslÍDgs Doeía upp: nÞér
ekaðskemmið á mér fæturnar, hr. ofursti!“
Og þetta voru fráleitt neinar ýkjur, enda hafði jeg
komið auga á Helenu, og vissi nú, hvers vegna hún vildi
endiJega taka þátt i dansleiknumf
Augu hennar leiptruðu, er hún ein blíndiá keisarann
eins og þegar rándýrið etarir á bráð.