Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 12.07.1906, Blaðsíða 4

í| 132
Þjóðviijinn.
83. XX.,
oddLsen flýslumann, fœst nú hjá öllum
bóksölum landsins, sem og hjá útgefanda
wÞjóðv.“
Verð bókariunar er 3 kr. 50 a., og
þá bók þarf hvert heimili að eiga.
HStee
s
02
CD
>-t
tSJ
1=3
S
02
CD
mkjm •-'v--
JY{argarine
mr aftió óen Seóste.
fpgggið líf gðar og eignir!
Gmboðsmaður fyrir „Staru, og „Union
Assarance Society“, sem bezt er að ekipta
við, er á ísafirði
Guöm. Bergsson.
PRENTSMIÐJA ÞJOBVLJANS.
Böskur keppinautur
ertu iingi „Stal>ile6, og sigr
ar hœglega alla steinoliumótora
vL / Eu við iiinri ameriska
<er
„WOLVERINE"
bátamótor getur enginn keppt. Hann •kostar:
'S1/^—4 hestaafls y50 kr. Skák!
5 hestaafls 1085 kr. Sk&liT
Oxull, blöð, og allur útbúnaður, úr kopar. JNýjustu rafkveikjufæri. Hann
eyðir að eins rúmu hálfu pundi af olíu á hestaíl um klukkustundina
Og 5 hestaafls vél er að eins : {1)5 pa. M AT.
Komdu aptur, og beröu saman.
Hinkasöiu á Isslíirnli og Fœreyjum Iieíir-
í3. J. Torfason, Flateyri.
Umboðsmenn vantar
Biðjiö ætíð um
Otto MönstecLs
danska smjörlíKÍ.
Sórataklega má mæla með merkjunum „Elefant“ og „Pineste"
sem óviðjafnanlegum.
Beynið og dæmið.
146
Þessi orð skutu henni skelk í bringu, og hvíslaði
hún því skjálfandi: „Jeg skal gjöra það, sem þór seg-
ið mér“.
„Það er gott“, sagði jeg. „Reynið þá að koma blóð-
ráflinni í lag aptur, og hristið konuna mína, sem yður
er auðið, og hirðið ekki um það, þó að þór verðið nokk-
uð harðhent“.
Þetta hreif, og leið eigi á löngu, unz Helena rank-
aði við sór, og leit bænaraugum á kennslukonuna, svo
som vildi hún rnælast til þess, að fá að sofa áfram. —
En ungfrú Launay skeytti því alls ekki, en hlýddi skip-
un minni mjög nákvæmlega.
Jeg fór nú inn í salinn, og hringdi, og bað veit-
ingaþjóninn, sem koin að vörmu spori, að láta mig þegar
fá bolla af kaffi, og hafa það eins lútsterkt, sem kostur
væri á.
Það var rétt komin dögun, svo að ekki leið á löngu
unz kaffið var til, og þegar jeg kom aptur inn í svefn-
herbergið var ungfrú Launay i óða önn að reyna að lífga
Helenu.
Loks vaknaði hún, og tók móti kaffinu, sem þegar
hafði tilætluð áhrif, og augnaráð hennar sannfærði mig
þá um það, að hún vissi hvað gjörzt hafði.
Svo var að sjá, sem hún ætlaði að segja eitthvað,
og benti jeg ungfrú Launay því, að fara út úr herberg-
inu; en það var eitthvert hik á henni.
Jeg greip þá í öxlina á henni, og dró hana, með
valdi, gegnum salinn, og inn í svefnherbergi mitt, og
tvílæsti hurðinni, svo út komst hún ekki, enda matti
enginn ’neyra, hvað jeg, og konan mín, töluðum saman.
Nú fór eg aptur til Helenu, er sat, og horfði frarn
147
undan sér, all-hræðslulega, og stóð hún þá upp gekk all-
reikandi til mín, og tautaði: „Yesalmenni! Þér hafið
svipt heila þjóð von um frelsi.“
_En sii von hefði kostað líf mitt“, svaraði jeg, „og
því fer fjarri, að rriig langi vitund, til að fremja sjálfs-
morð.“
„Hvers virði er eitt þýðingarlaust lif, í samanburðí
við frelsi 90 milj. manna?“ hvislaði hún. „Ó, hve eg
hata yður!"
Jeg neyddi hana nú, til að drekka rneira af kaffi,
og gekk svj brott, og opnaði svefnherbergishurðina
mína.
„Lof mór kornast út; jeg verð að fara heim!“ kallaði
ungfrú Launay.
„Svarið fyrst einni spurningu minni“, mælti jeg
„og semjum með okkur.“
„Nei, Nei! Hér má jeg ekki vera lengur,“ svaraði
ungfrú Launay. „Komist Weletsky að því, að eg só ekkí
heima urn nætur, missi eg stöðu mína, og baka mér reiði
Friðriks baróns sem útvegaði mér hana“.
„Hvers vegna útvegaði hann yður hana?“
Hún svaraði engu
„Svarið!“ æpti jeg.
„Jeg hygg, að það hafi verið að hvötum Palitzen,
furstatrúar er vildi fá sannanir að því að Sascb.a væri
unnustunni otrúr“, svaraði ungfrú Launay. „Jeg varð sjálf
astfangin í honum, því að hann fær engin stúlka 6taðizt.“
„Þér hljotið þá að geta fært. baróninum aPar þær
sannanir í þessu efni, sem hann getur frekast óskað“r
mælti jeg, all-ertnislega.