Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 18.03.1907, Blaðsíða 3

XXI., 12.
Þjóðviljinn.
47
\
r
Hvalfanger
Lauritz Jacob Berg
min dyrebare Ægtefœlle, vor kjærlige trofaste Hader, döde i Pred i
dag.

Kritsiania 16. — 2 —
Martha Berg
f. Bull
Marie Bavn.
Sofie Johnson.
Anna Harzt.
Karen Nordenskjöld.
Jaeob Bull Berg.
’07.
H. Ravn.
J. Johnson.
N. Hartz.
O. Nordenskjöld.
Martha Herdis Berg.
Bekjendtgjöres kun paa denne maade. —
an herbergisdyrnar, og sýndist hann líkur
'Guðna. - Eigi kvaðst hún hafa þorað
að hræra sig, til að vekja Hjálmar, fyr en
tþeir voru horfnir.
Eigi vissu þau von til, að Jón Stef-
ánsson kæmi þangað bráðlega. — En hann
kom um daginn. — Hann var þá 17 ára.
— Erindi hans var, að biðja Hjálmar að
taka sig. — Það gjörði Hjálmar fúslega,
því hann hafði snemma haft hlýjan hug
til Jóns litla. — Var Jón hjá honum fram
yfir tvítugt, og mannaðist vel. —• Nú
(1905) býr Jón að Arnarvatni, og er hann
skáldsagnahöfundur sá, er nefnir sig Þor-
gils gjallanda
DRAUMUR STEINUNNAR ODDSDÓTTUR.
Helga hét stúlka á Vatnsenda íVest-
urhópi. — Hún fór í kaupstað út á Hóla-
nes, og drukknaði í á oinni á leiðinni.—
Vinkona hennar, er Steinunn hét Odds-
•dóttit, bjó á Þorfinnsstöðum. — Sá bær
•er eigi all-langt frá Vatnseuda. — Stein-
unni dreymdi nokkru síðar, að Helga
kæmi í hlaðið, og þóttist hún bjóða henni
inn.
Henni þótti Helga svara: „Jeg má
ekki vera að því, að koma inn; jeg ætla
út að Illugastöðum, og róa með honum
Agnari".
Þetta var nóttina áður, en Agnar skáld
Jónsson á Illuga9töðum drukknaði.
Erá þessu sagði mér (þ. e. Br. Jónss.)
Gfuðlaug Skarphéðinsdóttir, er þá var á
Hvoli i Vesturhópi, réttorð og vönduð, og
þossu vel kunnug.
Bessastaðir 18. marz. 1907.
Tíðarl'ar. Svipuð harðindi, sem verið hafa,
haldast enn, froat og snjóar, og svell víða á
jörðu.
Þilskip úr Reykjavík, og Hafnarfirði, lögðn
Jlest út til fiskiveiða 9. þ. m., höfðu legið inni
uni vikutíma ferðbúin, sakir ótíðarinnar, sem
verið hefir.
Barnaskölaliúsið í Revkjavík verður stækkað
að mun á komandi sumri, og veitti hæjarstjórn-
in nýlega 29. þús. króna í því skyni.
Cciifuskipið „Sterling“. eitt af skipum Thore-
félagsins, kom til Reykjavíkur frá útlöndnm 11.
þ. m. —
Skípið lagði af stað til Breiðaflóa og Vestfjarða
15. þ. m.
Leikfimisfélag var nýiega stofnað í Reykja-
vík, og hefir Bertelsen, verksmiðjustjóri í „Ið-
unni“, gengizt fyrir stofnun þess.
Bæjarstjórnin hefir loyft félagi þessu aínot
leikfimishúss harnaskólans, gegn 10 kr. mán-
aðarleigu.
Ingólfs standmvndin. Skemmtisamkoma var
haldin i Iðnnrmannahúsinu í Reykjavík 7.
þ. m., til að safna fé til standmyndarinnar, og
hafði „Ungmennafélag Reykjavíkur11 gengizt fyr-
ir samkomu þessari.
Bjarni Jónsson frá Vogi hélt fyrirlestur um
Einar Jónsson myndasmið, ogsýndar voruskugga-
myndir af ýmsum höggmyndum Einars.
Ennfremur var sýnd rómversk-grisk gRma,
gamanvísur sungnar, og vikivaki dansaður.
Skiðaferðir hafa nokkrir menn í Reykiavik
tekið að temja sér í vetur, og er það að ’þakka
„Ungmennafélaginu11.
Asgrimur málari hefir gefið málverk (Kirkju-
fell í Eyrarsveitj til styrktar Ingólfs standm vnd-
inni.
Lotterí verður haldið, til þess að hafa sem
mest fé upp úr málverki þessu.

144
— Svo er mál með vexti, að jeg þarf nauðsynlega að
tala við Thomas Dalton, en i herbergjunum, sem hann
hafði,- oruð þér nú, eins og þér vitið.“
,.Það kemur ekki mér við“, mælti Huse, og hélt
vinnu sinni áfram af ákefð.
„Það er svona og svona“, svaraði aðkomumaður.
„Dalton bvarf snögglega —“
„Það er mér ókunnugt um,“ greip Huse fram í.
„Munir lians eru hér enn“.
„Þess vegna sný eg mér til yðar“, mælt.i hinn, og
gerði sig mjög blíðari í máli. „Ef Dalton er ekki dáinn
— og jeg hygg, að hann sé enn á lifi —, þá komur hann
einhvern tíma, til að sækja dót sitt. — Líklega gerir hann
það með leynd, og lætur engan vita af þvi, nema yður.
— En fari svo “
Harm tók bankaseðil upp iir vasabók sinni, og ætlaði
að rétta Huse liann; en er Huse sinnti því að engu,
mælti aðkomumaður, ofur-stillilega:
„Dalton er gamal-kunningi minn. Hann hefir aldrei
verið heppinn í lífinu, og jeg hefi nú enga oyrð, fyr en
eg get goldið honum gamla skuld, sem lengi hefir hvilt
þungt á samvizku minrii. — Þér getið hjálpað mér, ef
þér viljið t. d. símrita til mín, jafn skjótt er hann kemur“.
„Þér hafið þá eitthvað illt í huga,“ tautaði gamli
maðurinn. „Væri það ekki, færuð þér ekki að bera á
mig fé.“
„Hvernig getur yður dottið það í hug? Sagði eg
yður ekki, að við værum gamal-kunnugir, og að jeg
ætlaði að eins að gjalda honum gamla skuld? Yið pening-
unum getið þér tekið, án þess að setja það fvrir yður,
— jeg hefi nóg af þeim.“
141
XXIV. kapítuli: Uppfundning Datlon’s
Stefán Huse sat bograndi við verk sitt, og sneri
bakinu fram að dyrunum.
Hann var í óvenjulega góðu skapi, og vann i mesta
ákafa, enda þurfti starfi þessu að vera lokið þá um dag-
inn.
En þá neyrði hann rnannamál að baki sér, og varð
svo lafhræddur, að hann gat hvorki hreift legg, nó lið
„Nei, ónei“, hugsaði hann, lérnagna af örvæntingu.
„Það getur ekki verið; mér hlýtur að skjátlast. — Þetta
blýtur að vera drauraur, enda er eg nú eigi tilbúinn að
noinu leyti“.
En þetta var þó eigi drauDiur, heldur vaka. Hann
lieyrði sömu röddina aptur, og hrökk þá við, ogskalfog
nötraði, en leit þó eigi upp frá vinnu sinni.
Hann hafði að visu átt þessa vom en nú kom það
svo fijótt að höndum, að hann átti mjög örðugt með, að
.liafa þá stjórn á sjálfum sér, seui þurfti,
Sjálfsagt hafði hann hundrað sinnum, í vöku og
i draumi, séð þenna atburð fyrir, og hugsað sér, hvað
þá skyldi gera.
En nú bar þetta svo óvænt að höndum, að bandið,
sem haft var, tiI að setja vélina í hreifingu, var ekki á
lienni.
En þá datt honum í hug, að hann héti nú Stefán
Huse, og væri því engin hætta búin.
Þetta varð þess valdandi, að hann náði sór brátt
aptur, svo að hann gat haldið áfram vinnu sinni, og greindi
jafn vel orðaskil.
Yarð honum þá hægra innan brjósts, er hann heyrði,
að talinu var eigi beint til hans.