Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 24.05.1907, Qupperneq 3

ÞJOfiVILJINN.
91
XXI., 23.-24
• óski — .Blaðamenn telur stjórnin á hinn
bóginn ekki eiga neitt erindi í þinghúsin,
nema þegar þingtundir eru.
16. apríl gjörðu 27 fangar í Blga til-
'Taun til þess, að brjótast út úr fangelsinu,
en tókst eigi; roru 7 drepnir, en 13 hiutu
ineiri eða minni sár.
Fangar i Odessa gerðu og uppþot i
april, og var umsjónarmaður fangelsisins
• drepinn, sem og einn fanganna.
I verksmiðjuborginni Lodz á Pólverja- i
landi hafa í apríl verið óspektir á borg-
arstrsötunum öðru livoru, og hafa nokkrir I
menn biðið bana, og 18. apríl höfðu alls j
109 saerðir œenn verið fluttir á sjúkra- j
húsin, síðan í bj’rjun mánaðarins. J
Fyrir skömmu var járnbrautarþjónn
tekinn fastur í grennd við höll Nicolaj
Jkeisara, með því að í vösum hans fannst
hlaðin skarainbyssa o. fl., er grunsamt
: þÓttí.
Aðfaranóttina 27. apríl rakst eimskipið
„Archangelsk“ á ísjaka í Newa-fljóti, og
sökk. — Af sextíu mönnum, er á skip-
inu voru, varð að eins 15 mönnurn bjargað.
23. april röskuðu lögreglumenn fund-
arhaldi verkmanna i verksmiðju einni í
Pétursborg, og urðu 20 menn sárir. —
Um 10 þús. verkmanna í öðrum verk-
smiðjum liættu þá jafn harðan vinnu, til
að mótmæla aðförum lögreglumanna, og
er eigi séð fyrir endann á því verkfalli enn.
46 þingmenn báru nýskeð fram frum-
varp um sjálfstjórn Pólverjalands, og tók
stjórnin frumvarpinu mjög ílla, kvað Pól-
•verja fremur þarfnast þess, að drottning-
arnar María 7hereski og Katrín II. væru
risnar upp úr gröfum sínum, til að halda
þeim í skefjum.
Miklar sögur ganga af pintingum, er
j beitt hafi verið við fanga í Eystrasalts-
löndunum. Setti þingið nefnd, til að
rannsaka það mál, og er lýsing hennar
mjög hryllileg. — T. d. er þess getið, að
8 ára gamallt barn hafi verið lamið til
óbóta, til þess að fá það, til að skýra frá
því, hvar faðir þess hefði falizt. — Þing-
menn úr héruðunum við Eystrasalt segja,
að ómögulegt sé, að koma tölu á alla þá,
er pintaðir hafi verið, enda hafi það mátt
heita föst regla, að allir, sem skotnir voru,
eða hongdir, hafi fyrst verið pintaðir. —
Fjöldi faDga liefir st-tið i fangaklefum
mánuð eptir mánuð, við vatns og brauðs
viðurværi, án þess mál þeirra hafi verið
rannsökuð. Nefndin getur þess og, að
ákærðir menn hafi verið drepnir. án dóms
og iaga. — T. d. um pintingarnar getur
nefndin þess, að ungur maður, seiri skot-
inn var, hafi haft fjölda sára á líkama
sinum, eptir misþyrmingar i fangelsinu,
og annar fóturinn nær rifinn af. — Sumir
voru lúbarðir, til þess að knýja fram játn-
ingu þeirra, svo að ketið hékk i flyksum,
en neglur voru rifnar af öðrum, og salti
stráð í sárin, til að auka sársaukann. —
Einn fangann lóku lögreglumenn svo grá-
lega, til þess að fá játningu hans, að þeir
trömpuðu ofan á brjóstið á honum, unz
brjóstin brotnuðu, svo að hann gat eigi
nærzt neitt þá daga, sem hann lifði,unz
hann var skotinn, — En hár var rifið af
kvennfólki, og fleiri óhæfuverk framin.
Svipuðum pintingum kvað og hara
verið beitt i fangelsum í Odessa, og í
fleiri bæjum.
Stjórnin játaði, að flest væri rétt hermt
í skýrslu þingnefndarinnar, og kvaðst hafa
skipað, að rannsaka aðfarir þessar.
Nýlega voru tveir lögreglumenn skotn-
ir i þorpinu Pabíanee á Pólverjalandi, og
kvað yfirvöldin hafa skipað þorpsbúum
að greiða 10 þús. rúblna i skaðabætur.
Byltingamaður, sera situr í fangelsi í
Warsehau, og dæmdur er til nokkurra ára
Síberíuvistar, kvæntist 21. april i fang-
elsinu, og var síðan jafn harðan fluttur
aptur í fangaklefann, en brúðurinn fór
heim til sín. — Verður hann nú bráðlega
sendur til Siberíu, og fer kona hans þá
með honum.
Verkmenn, er starfa að fermingu og
affermingu skipa í Odessa, áttu 18. apríl
í bardaga við félag, er netnir sig „sanna
ítússa“, og urðu ýmsir sárir. — Verka-
menn hófu siðan verkfali, sem valdið hef-
ir all-miklu óhagræði.
Rússar halda páskahátíð 5. maí þ. á.,
og hefir stjórnin sent umburðarbréf til
allra landshöfðingja, og boðið þeim, að
gera sit-t ýtrasta til þess, að aptra því,
að Gyðingar sæti þá ofsóknum, eða verði
drepnir, með þvi hún þykist haí’a ástæðu,
til eð ætla, að samtök í þá átt muni vera
i undirbúningi.------—
ítumenía. Bænda-óeyrðirnar hafa nú
verið bældar niður með hervaldi, en í
sumum héruðum hafa bændur þó enn
eigi unnizt til þess, að setjast, aptur að
á jörðunum, og taka til starfa, svo að
hætt er við, að uppskeran verði víða mjög
204
Það var ákveðið i dómnum, að þeir ættu að fyrir-
•fara sér sjálfir, og voru þeir seldir mér i hendur, svo að
eg væri vottur að maklegri refsingu þeirra,
En er dimma tók, fórum vér á afvikinn stað, til
iþess að dóminum yrði fullnægt þar.
En þegar vér gengum götuna, er liggur að kletta-
:skorunni, þar sem þeir vissu af gullinu, vaknaði löngun
þeirra til lifsins af alhuga.
„Gefðu okkur frest, Deering“, mæltu þeir. „Við höf-
um fundið teikniu öll af gulli i klettaskoru, og erum fús-
,dr til þess, að láta þig fá þriðjunginn*.
„Jeg veit, hvar það er“, svaraði jeg stillilega, „og
þó að þið biðuð allt gull, sem til er á jörðinni, léti eg
ekki inorðingja sonar mins komast hjá réttlátri hegningu“.
En er eg mælti þetta, fann eg, hversu hatrið læsti
;sig um mig allan.
Hvaða bætur voru það fyrir tjón það, er eg hafði
'beðið, þó að menn þessir dræpu sig sjálfa?
Þeir voru þá þegar lausir við allar þær kvalir, eymd
og skort, sem aðrir verða að þola!
Var dauðinn þá hegning fyrir glæp þeirra? Var
hann eigi öllu fremur lausn trá voðalegum þjáningum?
Átti jeg að syrgja, og gráta, dag og nótt, en þeir
að hvíla i gröf sinni í friði, eins og sonur minn?
Þessi hugsuu fannst mér alveg óþolandi, og ásetti
mér því, að verja lífi mínu, til að sjá um, að menn þess-
ir yrðu í rauu og veru að þola þá hegningu, er glæpur
jþeirra átti skilið.
Þeir voru báðir sólgnir í gullið, annar, af þvi að
hann átti þá keiður og metorð í vændum, en hinn, vegna
.nautnafýsnarinnar.
193
auðsýnt yður, þar sem eg hefi leyft yður að lifa öll þessi
ár, án þess þér fengjuð hegningu fyrir glæp þann, sem
bér drýgðuð, er þér sviptuð mig því eina, sem eg unni
á jörðinni“.
„Hefði eg þá þegar liðið fyrir brot mitt, myndi það
hafa verið þúsund sinnum betra.“
„Getur verið; en jeg lét yður sjálfan velja, og þér
kusuð þá lífið, til þess að geta notið auðæfa yðar.“
„Mér hefir aldrei tekizt það“.
„Það var nú heldur ekki tilætlun min“.
„Dóttir min nýtur nú auðæfa minna“, mælti Dalton.
„María er nú heitmey sonar Sam. White’s. -- Guð hefir
að þessu leyti verið mér líknsamur. — Ætlið þér eigi
að leyfa þeim að njóta gæfu sinnar, ef eg sætti mig við
örlög mín? Eða ætlið þér einnig að hefna yðar á barn-
inu mínu?“
„Við kvennfólk berst jeg ekki“, mælti Deering; „en
snúum okkur nú aptur að málefninu. Jeg heíi gefið yð-
ur nægan tíma, til að kjósa morðvopnið. — Ætlið þér og
að nota skammbyssuna?“
„Pin hvað mér þætti gaman, að sjá hana Maríu mína
enn þá einu sinni!“ pískraði gamli maðurinn í barm sér,
og stundi þungan.
Þá hoyrðist allt í einu óp að baki ofurstans, og Mar-
ía stóð á þrepskildinum, með öndina í hálsinum, og fórn-
aði upp höndunum í þá átt, sem faðir hennar var.
Hún hljóp siðan fram hjá Deering, og nam staðar
milli hans og föður sins, og var hin hugprúðasta.
„Faðir minn á ekki að verða fyrir neinu illu; mór
•er þá fyrst að mæta“, mælti hún. „Þór hafið of lengi
•élt hann, með hatursfullum ofsóknum, Deering ofursti“.