Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 30.05.1907, Side 4

100
ÞjÓÐ YILJINN-
XXI., 25.
Skipsbáturinn, og ýmislegt smálegt var
rekið i land; en lik höfðu engin borizt að
landi, er síðast fréttist.
ÍJr Býrafirði
er ritað 17. maí þ. á., að þar hafi i uppstign-
ingardagshretinu Í9. maíj orðið hné-snjór á lág-
lendi, og versta ófærð til fjalla.
Báta-ábyrgðarléIag Isfirðinga.
Af fé því er síðasta alþingi veitti til ábyrgð-
ar mótorbáta, hefir bátaábyrgðarfélag Isfirðinga
fengið 2500 kr.
Uafnarstæði
i Vestmannaeyjum hefir Krábbe. verkfræðingur
nýlega rannsakað, og lizt þar vel á. — Á suður-
strönd landsins telur hann á hinn bóginn hvergi
munu geta verið um hafnargjörð að ræða, nema
ef vera skyldi í Þorlákshöfn.
25 ára afmæli Hólasköia.
Ymsir búfræðingar, er nám hafa stundað á Hóla-
skóla, hafa, áformað, að minnast 25 ára afmælis
búnaðarskólans á komandi vori, og 'nalda í því
skyni samkorúu að Hólum.
Hnsbruni.
Á Fáskrúðsfirði brann nýskeð hús, er Olafur |i
Eyjólfsson átti. — Greiniiegar fregnir um brun- j
ann eru ekki komnar. i
Stykkishölnisvei zlunarstaður.
Hreppsnefnd Stykkishólmshrepps hefir nýlega
keypt */4 hluta jarðarinnar Grunnasundsnes, sem
verzlunarstaðurinn Stykkishólmur er partur af.
— Kaupverðið var 20 þús. króna, og seljandi
Samúel Richter, fyrrum verzlunarstjóri i Stykkis-
hólmi.
Þilskipa-hlutafélag,
er nefnist „Græðir“, er nýlega stofnað i Reykja-
vík, og eru stofnendur þess: Runól/ur Ólafsson
i Mýrarhúsum, Higurður Jónsson í Görðunum,
Þorst. J. Sveinsson, skipherra, og Þorst. kaup-
maður Þorsteinsson í Bakkabúð.
Hlutaféð er 110 þús., sem stjórninni er heim-
ilt að auka upp í SOO.þús. króna. — Hver hlutur
er 100 kr.
j Slátrunarhús
í hafa Skagíirðingar áformað að reisa á Sauðár-
krók, þó að það komist að líkindum eigi á fót,
fyr en á næsta ári.
ESessastaðir 30. maí 1907.
Prýðisgóð tið hefir baldizt hér syðra, síðan
um hvitasunnuna, er batinn kom. — Veðráttan
fremur stillt, náttfall mikið um nætur, og sól
opt á daginn. — Tún eru þvi sem óðast að
gróa.
Á norður- og austurlandi einnig sögð hagstæð
veðrátta.
„Ceres“ kom frá Vestfjörðum aðfaranóttina
22. þ. m. — Meðal farþegja var dr. Björn Bjarna-
son frá Viðíirði, og frú hans, alflutt frá ísafirði
til Reyky'avíkur.
„Ceres“ lagði af stað til Austfjarða, á leið til
útlanda, 25 þ. m. —Með skipinu fór fjöldi verka-
fólks, sem leitar sér sumaratvinnu á AustfjÖrð-
um.
Sjra Magnús Helgason, kennan við Flens-
borgarskólann, og frú hans, róku sér far til út-
landa í þ. m. Ætlar síra Magnús Helgason meðal
aunars, að kynna sér fyrirkomulag kennaraskóla
á Norðurlöndum.
Bæjarbryggjuna í Reykjavík hafði bæjarstjórn-
in nýlega ályktað, að leigja einhverju félagi
(líklega helzt Ásgeiri kaupmanni Sigurðssyni,
Tr. Gunnarsyni, og félögum þeirra.) — Þessu
mótmælti borgarafundur í Reykjavík, með 89 at-
kvæðum gegn 9, en vildi að bæjarstjórnin hefði
alla umsjá með bryggjunni, og setti hæfan mann
til að hafa eptirlit með notkun hennar, húsum-
og áhöldum. — Geymsluhús Landsbankans, við
bryggjuna, vildi fundurinn, að bæjarfélagið keypti
eða léti flvtja burt.
Fundur þessi var haldinn að tilstuðlan Kr.
Ó. Þorgrímssonar, bæjarfulltrúa.
Frá Thore-félaginu komu tvö skipfyrir skömmu
— Annað skipið hét ,,Norröna“, og kom frá
Austfjörðum 18. maí, og fór tveim dögum síðar
til Ólafsvíkur.
Hitt skipið var „Mjöluir11, er 21. maí kom.
i frá Leith. — Með því skipi kom Jón Jónasarson
! (organista Helgasonar), er hafði fyrir nokkru.
brugðið sér til New-York. — Skipherra á „Mjölni“
var H. C. Jensen, sami maðurinn, er var skip-
herra á Tryggva kongi“, er hann fórst í hafís-
hroðanum í vetur, er leið.
Danskur maður, Georg Bertelsen að nafni,.
er væntanlegur til Reykjavíkur 6. júní næstk.,
og ætlar að kenna unga fólkinu ýmiskonar dans-
leiki. — Bertelsen er danskennari í Kaupmanna-
höfn, og æfir leikendur kgl. leikhússins í K.
höfn j þeirri grein.
„Kong Helgi“, skip Thore félagsins kom til
Reykjavikur frá útlöndum 27. þ. m.
Prentsmiðja Þjóðviljans.
206
„Já, já“, svörnðn þeir báðir, sem einum rórni.
„Hlustið þá á eiðstafinn“, mælti eg, og haíði upp
orðin fyrir þeim, og sóru þeir síðan báðir, og lyptu hönd-
iuni til himins.
White sór fyrst. -Jeg Samuel White“ mælti hann
„lofa og sver, að 13. júlí 1863, er ellefu ár og átta mán-
uðir eru liðnir frá þessuin degi, skal eg mæta á þeim stað,
er Robert Deering ákveður, og fyrirfara rnér þar sjálfur,
til þess að fullnægja dauðadómi þeim, er í dag hefir að
maklegleikum verið kveðinn yfir mér“.
Eb er hinn maðurinn hafði einnig unnið eiðinn, lét
eg þá fá mér skammbyssur sínar, og skaut upp í loptið,
svo að bergmálaði i fjöllunum.
Að því loknu slakk eg báðum byssuhlaupunuin inn
í eldinn, svo að þau urðu hvitglóandi, rétti eigendunum,
og mælti:
„Til merkis um, að þið hafið hug, til þess að full-
nægja eiði ykkar, skipa eg ykkur, að þrýsta byssuhlaup-
inu í vinstri lófann“.
Þeir hörfuðu báðir undan, en jeg lét engan bilbug
á mér finna, hvernig sem þeir báðu, og höfðust undaD,
svo að eptir fáeinar sekúcdur höfðu þeir þrýst. glóandi
byssuhlaupunum í hinar skjálfandi hendur sinar:
Félagar mínir heyrðu skotin, og urðu því eigi lítið
forviða, er þeir sáu oss alla koma lifandi aptur.
Þeir játuðu' þó, að eins og ástatt væri, hefðum vér
naumast getað verið án mannanna, og voru þeir siðan
báðir i vorum hóp eptir, sem áður.
Glæpamerinirnir veiktust ekki, en allir a’’rir félaga
vorra fengu bóluveikina, og loks fór svo, að vér vorum
um að eins þrir á lífi.
207
Jeg var nú heldur ekki neitt hraeddur um, að þeir
létust úr veikinni, þvi að jeg treysti þvi, að guðleg rétt-
vísi léti þá eigi komast undan hegningu þeirri, er eg
hafði ákveðið, sem fyr segir.
Jeg treysti því þá, ekki siður en nú.
En það hefir dregizt'lengi„ iniklu fengur, en tilætl-
un mín var, að dagur hefndarinnar rynni upp.
Samuel White hefir batt fyrir brot sitc, og það ein-
iriitt á þeirri stundu, er heimslánið hossaði honum hæðst,
og nú á þessi maður, þrátt fyrir alla slægð sina, að líða
maklega hegningu, eptir tuttugu og fimm ára sálar-angist..
XXXV kapítuli: Hefndin.
Deering hafði nú lokið frásÖgn sinni, og gjörðist
dauðaþögn, unz hann vék sér aptur að Dalton, og mælti:
„A jeg að sýna yður yfirvalda skipun um handtöku
yðar: er gefin var út í San Francisco. „Jeg get látið
taka yðnr fastan ídag, ef jeg vil“.
Þetta mælti DeerÍDg, rneð ógurlegri og ógnandl
röddu,
Thomas Dalton sá, að Maria var náföl, og að ang-
istin skein út úr andliti hennar.
Saga Deering’s hafði haft tilætluð áhrif. Nær vit-
stola, og kvalinn af sálar-angist, æddi Dalton til vélar-
innar, er var á fleygi ferð.
„Þessa smán vil eg eigi láta ykkur þola“, mælti
hann, leit til himins, og þreif báðum höndum um látúns-
hnappana á vélintii.
„Faðir — faðir minn deyr!“ æpt: María, og ætlaði
að hlaupa til hans, en Deering, sem vissi nú til hvers