Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 31.01.1908, Blaðsíða 8

20
ÞjóBvir.Ji>M
XXI., 4,-5.
get eg nú gengið að vinnu mÍDni, bæði
á heimilinu, og úti við.
Carl Maríager.
Skagen.
Grsetið þess vel, að á hverri
flösku sé mitt löghelgaða vörumerki: Kin-
Terji, með glas í heDdi, og merkið AA'
í grænu lakki á flösku stútnum.
Eldri árgangar
Nokkur eÍDtök af. eldri árgöngum
„Þjóðv.u, yíir árin 1892—1906 (frá byrjun
„Þj'.'ðv. unga“), alls llmmtáu ár-
gangar, eru tii sölu með góðum kjör-
um, hjá útgefanda blaðsins.
Sóu allir árgangarnir keyptir í
einu, fást þeir fyrir talsvert. minna, en
hálfvirði, — íyrir að eins tntt-
ugu og tvœr lirónur.
Ef að eÍDS eru keyptir einstakir ár-
gangar, einn eða fleiri, fást þeir fyrir
helming hins upprunalega kaupverðs blaðs-
ms.
Borgun greiðist útgefanda í pen-
ingnm, eða ÍDnskript við stærri verzlan-
ir landsins, og verður blaðið þá sent kaup-
aDdanum að kostnaðarlausu.
£É I
Félagsbókbandið
Lækjar^otn 0
hefir margar efnistegundír úr að velja.
Ifgreiðsla fljót og greið.
pr. Félagsbókbandið
tfuðm. ©amalícLsson.
Otto Monsted
claijska smjörlíki
er bezt.
Prentsmiðja ÞjóðviljariR.
72
inn í nýju rúmi, og bonum leið betur en vant var, sat
Ulricb venju fremur lengi hjá honurn.
Hann var vanur að heilsa Benediktu kurteislega, en
spjallaði að öðru leyti ekki við hana.
Sjúklíngurinn nélt að þessu sinni óvanalega lengi
í höndina á hr. Ulrich. En hvað þér eruð vænn, hr.
Brenfemann!“ mælti hann, hrærður. rGruð launi yður
það! Bvernig hefði farið um mig í sjúkrahúsinu. — Það
er ekki sinnt mikið um gamlan pipersvein, eins og rnig,
sem enginn innir eptir. — Æ nei, lífið er fremur þung-
bært fyrir slíka pilta! Verðið ekki piparsveinn, hr. Brenk-
mann!
Ulrich hló. rJeg hefi ekki hugasð mér að verða
piparsveinn, kæri Schulz; hvernig dettur yður það í hug?“
Gamli maðurinn kinkaði kolli. „Jeg hygg, að svo
fari síðast, ef ungu mennirnir kvongast ekki, meðan þeir
eru ungir, að þá hafi þeir ekki fyrir þvi, verði þá allt
of varkárir“.
En er Ulrieh lót skilja á sér, að svo skyldi ekki
fara, brosti sjúklingurinn, og mælti: „Ef til vill hefir hr.
Brenkmann þegar valið sér þá, sem hann ætlar sór. Ef
til vill bjarthærðu stúlkuna, sem stóð við hliðina, á hon-
um, þegar tréð dátt ofaD á mig? En drembileg er hún,
hr. Brenkmann, afar-drembileg!“
„Hún er og falleg!“ svaraði UJrick, glettnislega.
Og falleg verður konan rnin að vera; annars vil jeg ekki
sjá hana!“
Að svo mæltu klóraði hann sér fyrir aptan eyrað,
og mælti: „En það er nú vandinn að velja, Schulz rhinn“.
„Nú, þér sýnist að hafa komizt fram úr þeirri vand-
anum, hr. Brenkmann“, rnælti gamli maðurinn, og deplaði
73
augunum. „Óskandi, að það verði yður til blessunar.
Góð eiginkona er bezta gjöf guðs!“ mælti hann alvar-
lega.
Þegar Ulrich gekk út, varð honum litið á Bene-
diktu, er sat við handavinnu sina. — Hún hafði að lík-
indurn alls ekki heyrt, hvað þeir töluðu uin.
Og hvað kom henni við konuefnið bans.
* *
*
Að sex vikum liðnum tók læknirinn bindið^ frá
handleggnum, og voru beinbrotin þá nýlega algróin, 'og
gerði Ulrich sér von um, að gamli maðurinn bíðT ekkí
varanlegt tjón af slysinu.
Þegar iækniririn var farinn, tók Benedikta til í
herberginu, eins og hún var vön.
En er hún hafði lokið því, mælti hún: „Jeg fer
til þess að sækja vatn á flösku handa Sehulz“.
TJlrich náði þá tali hennar í næ9ta herbergi, og
mælti: „Jeg finn hvöt hjá mór. til þess að þakka yður
fyrir allt, sem þér hafið gjört fyrir gamla manninn“.
Rótti hann henni um Ieið höndina mjög innilega.
Benedikta tók þó ekki í hönd bonum. „Þér hafið
ekkert að þakka mér“, flýtti hún sér að segja. „Mér
hetir þótt vænt um, að geta að nokkru andurgoldið það,
að jeg hefi í mörg ár verið yður til þyngsla“.
„Td þyngsla? Hví notið þér það orð, Benedikta?“
spurði hann og hrissti höfuðið.
Benedikta brosti napurt. „Þór verðið að fyrirgefa,
hr. Brenkmann! Jeg nota að eins sama orðið, sem þér
notuðuð fyrir sex árum“.
„Þrákálfur!“ rnælti hann reiðilega. „Þér hafið breyzt
að öliu leyti, nerna hvað þráið er enn sama,- sem áður.