Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 18.01.1911, Blaðsíða 2

10
ÞjÓBVILJI(íN.
XXV, 3.
öegn gigt, taugaveiklun, lirjóstveiki, bleiksóttjsvefnleysi,
sársaukum, er steinsótt yeldur, gegn magaveiki, liíiagigt,
og marg9konar öðrum veikleika, þá er rttna-lífs— elexirinn ein i beilsu-
bita-meðalið, sem til er, sem með sanni má segja um. að meltun-
inni bjálpi, enda hagnýttur í þúsundum tilfella, Og hefir reynzt ágætlega vel.
Oclclur* 'JVf. Bjarnason, á Hamri, í Hafnaríirði, r*itai*
á þessa leið: Jog hefi i mörg ár þjáðst af magaveiki, örðugri
nreltingu, og nýrnasjukdómi, og leitað ýœsri lækna, en ekki
gagnað. - Jeg reyndi þá Kína-líf-elexír Yaldemar9 Petersens, og er eg hafð-
neytt elexírs úr fáeinum fiö-kum, f<mn eg töluverðan bata.
Grömul kona, um sextllgt, ^ig-ríðuLT* .Tónsdottir, á. Lauga-
vegi 31, í Bte.yltjavilc, skrifar: Jeg hef þjáðst af magaveiki, og af
stöðugu hægðaleysi, í mörg ár, og leytað mér læknishjálpar við kvillum þess-
um, en einasta meðalið, sem hefir getað hjálpað mér, það er Kína-lífs-elexír
Yaldemars Petersens.
Brjöstveiki Og taugaveiklllll, Guðbjörg Hansdóttir á
Kárastig i Irteykcjavik, skrifar: Jeg hefi í tvö ár þjáðat af
t>r*jóstveilci og taugaveiklun, og leitað ýmsra lækna við meinum
þe9sum. en eigi orðið að liði; en nú eptir það, er eg hefi eytt úr að eins 4
flöakum af Kína-lífs elexír Valdemars Petersans, þá er eg þegar orðinn hraust-
ari, en eg hefi lengi verið.
Egta Kma-lífs-elexírinn kostar aD eins 2 krönur Haskan,
fæst, alls staðar á Island.
(faitið þess, að taka eigi á móti elexírnum, uó borga hann, fyr en þór
hafið sannfærzt um, að á flöskunni sé lögverndaða vörumerkið:
Kinverji með glas i hendi, sem og firma-merkið Valdemar
Petersen, Frederikshavn-Kjöbenhavn, og á flöskustúfn-
um sé merkið VþI>J í grænu lakki. — Sé svo eigi, þá er elexírinu falsaður,
einskis n.ýtur, og óiögleg vara,
á herðir, að likindin eru mest til að það
takist, ef þeir gera okkur til hæfis og
verða við kröfum okkar. Þess vegna er
það glópska, ef þeir „sklinaðarmenn11, er
álíta fullréttissamband góðan millilið og
góða leið að takmarkinu, þora ekki að
viðurkenna skilnaðarstefnuna eða opin-
bera bana. Og fákænskubragð var það
sem þeir Björn Jónsson og Kristján dóns-
son gerðu sig seka í, þá er þeir í “for-
setaförinni„ afneituðu allri skilnaðarhreyf-
ÍDg hér heima, en ætluðu sór að fara
sleikjuleiðina Slíkt athæfi gerði okkur
líka að öðru leyti ógagn og vaDza, eptir
framkomu forkólfanna áður. DaDi'rbjugg-
usí við allt öðru, en þeir leystust úr öll-
um vanda og hiitu þar á eptir ekki um
að athuga kröfur okkar á þingi sínu.
En tjón geta Danir ekki unnið okkur
til leDgdar, þótt þeirreyni að beita þeirri
aðferð fyrst í stað. Það verður að hafa
það þótt, þeir vinni á móti skiloaðarstefn-
unni (það myndu þeir líklega, gera þótt
hún væri ekki opinberuð), um þetta verður
orrahríðin að standa. Ef íslendingar 9tarfa
ötullegaog samvizkusamlega undir merkj-
um þeirrar stefnu, er ekki hætt við að
Danir geti gert okkur óskunda áfram
eða heft gang hennar. Islendingnm á aö
aukast ásmegin i slíkri baráttu — og
yrði hún þá ekki til einskis.
Að öllu leyti er því gagn, en ekki
ógagn, að því, að skilnaðarstefnan verði
opinber, virkileg pólitisk stefoa.
Hún á að verða mælisnúra og leiðar-
stjarna íslecdingum í því, hvernig þeir
oiga að vinna sjálfstæðisvinnu, hvað þeir
eiga að gera og hvað þeir eiga að varast.
Er grundvöllurinn er fastur, verður hœgra
að átta sig: I hverju einstöku atriði, í
smáu og stóru vinna þeir, sem skilnaðar-
menn eru i raun og veru, í samræmi við
aðalstefnuna. Þá geta íslendÍDgar keppt
að takmarkinu, og keppst um að fram-
kvæma það, er miðar í rótta átt. Og þá
getur líka til mála kornið, hvort miliistig
eigi að taka, ef það býðst og iéttir leið
að takrnarkinu,
Ótel mörg atriði koma af sjálfu sér í
þessu etarfi. Og ef nokkur stefna kenDÍr Is-
lendingum í raun eg saDnleika að standa
á eigin fbtuni, þá er það skilnaðarstefnaD.
flugsunin um að ná þvi takmarki, að við
verðum alsjálfstæðir, hvetur til dáða, og
þess er IslendÍDgum fremur þörf en að
kjarkur sé úr þeirn dreginn.
Margt mætti telja, er vinDa ber og i
rétta átt stefnir. Allar sannir framfarir
innanlands, ef þær eru ekki keyptar með
sjálfstæðismissi að öðrum þræði, efla skiln-
aðarhreyfinguna. Og um þær láta menn
sér hugað, ef þeir missa ekki sjónar á
tafemarkinu. Að koma á fót þjóðfélags-
og menningarstofnunum, svo sem œðsta
dbmstol í landinu og háskbla, er og sjálf-
eagt verkefni skilnaðarmönnum. Fjár-
hagssjálfstœði landsÍDS blýtur þeim að vera
áhugamál, o. s. frv. o. s. frv. — Ekki að
gleyma. að íslenzkan fána hljóta þeir að
kappkosta að við hafa og innleiða. Og
strandqœzlunni verður að ná í okkar hend-
ur sem mest!
Og siðast en ekki sizt, stjbrnarskrá
landsins verða ekilnaðarmenn að bygsja
á hreinum grundvelli. Stjórnarskráin er
líka „vopDÍð“ eitt allra brzta, er við get-
um notað til þess að svæla undir okkur
rétt okkar aptur — okkar ríkisrétt. —
En þoir sem eru skilnaðarmenn, verða
um fram allt að vera bhúðir og sífelit á
I varðbergi. Fylgja þeim stjórnum einum,
er með sanni verður sagt um, að víddí
að skilDaðarmarkinu; viðurkenna lika hjá
hverri stjórn það, sem miðar i áttina, vita
hana fyrir hitt, sem hún vinnar til ó-
gagns hinni réttu stefnu
Ef svo þjóðin vill skilnað, þá gerir
hún að sjálfsögðu og menn hennar tilraun
til að framkvæma hanD, er Jæri gefst og
tök verða á. Það ber framtíðin í skauti
sínu, en allt að þeim tima búa menn sig
j undir að geta sætt færuDum. — —
Þetta er skoðun mín.
íslenzka þjóðin verður nú að láta upp:
hvsð hún vill. Menn verða hver í sínu
lagi og í flokkum, að tjá og sýna sig
skilnsðarmenn, ef þeir hafa hug til þess.
Og félög þau er um landsmál fjalla, taka
skilnað upp á sÍDa stefnuskrá*). því að
*) Félagið “Landvörn11 (í Hvík) hefir riðið
á vaðið. er það samþykkti þ. 25. nóv. þ. á. svo
hlj. ályktun:
Fnndurinn telur
ákveðna skilnaðarstetnu þá réttu stefnu f
j sjálfstæðismáli þjóðarinnar og
öflugur skilnaðarftokkur þarf að myndast
og i þann flokk eiga að lokum altir Is-
lendingar að skipa sér — af þeim sökum
að skilnaðarstefnan er
sú stefna, sem leiðir út úr þeim rugl-
ingi, er nú á sér stað, og (ef gerlegt
er) kemur festu og alvöru — og heið-
virði — á skoðanir manna og vinnu í
þarfir sjálfstæðis lands og þjóðar;
sú stefna, sem Islendingum, ef þeir ætla
sér að verða alsjálfstæðir, ber að að-
hyllast, því að með því móti keppa þeii
vísvitandi að því að geta staðið á eig-
in fótum sem sérstök fullvaJda þjóð,
riki meðal ríkjanna!
10. des. 1910.
Sjálfsiiiorð.
Maður fyrirfór sér ný skeð á geðveikrahælinu
(Kleppi) — fannst hengdur, og var örendur, er
að var komið.
Maður þessi hét Hallur Quðmundsson, og
hafði hann lengi verið bóndi að Stóra-Fljóti í
Biskupstunjrum i Árnessýslu.
En geðveikur hafði hann verið, síðan á síð-
astl. sumri.
að íslendingum bsri því, einstökum mönn-
um, flokkum og félögum, er við stjórnmál eða
landsmál fást, að vinna eindregið að viðgangi
hennar og efling hvers þess, er miðar til að
skilnaðartakmarkinu veiði sem fyrst náð.