Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 28.10.1911, Síða 4

196
JtMÓBVIUlMI.

ingar allra viðskiptanna sé við kaupstað-
ioa hér á landi.
Árið 1909 námu aðflutfcar og átflufcfcar
▼örur fcil kaupstaðanna, að krónutali, sem
hér segir:
Aðflutt: Útflutt:
3,657,000 3,592,000
169,000 86,000
866,000 1,602,000
913,000 919,000
463,000 424,000
1. Reykjavik .
2. Hafnarfjörður
3 ísafjörður. .
4. Akureyri . .
5. Seyðisfjörður
Yiðskipti Reykjavíkur við útlönd nema
freklega fjórðunginum af viðskiptum alls
landsins við önnur lönd.
Úfclend fiskiskip, er hafna leifcuðu hér
landi árið 1909, voru alls 996 að tölu.
Fiskiskip þessi voru þessara þjóðerna:
a, Frá Færeyjum 86
b, — Danmörku ...-.» 11
c, — Noregi ...... 299
d, — Svíþjóð ...... 5
e, — Bretlandi ...... 309
f, — Frakklandi . . . . . 245
g, — Þýzkalandi 17
h, — Hollandi 7
i, — Belgiu ...... 9
j, — Bandarikjunum . . . 8
Alla eru fiskiskip þessi 996 að tölu. —
Auglýsingum,
sem birtast eiga i „Þjóðv.“ má
daglega skila á afgreiðslu blaðs-
ins i Vonarstræti 12 Reykjavik.
Otto hbnsted
^ danska stnjórliki érbtðk,
•f *.. ■ -"'kaÁ .
Bi&jift um fcegwnáínw
J5óley* „lngóífUr" „Hekla"*** Jsafbbí*
Smjörlikið faetf einungi$ fra i
Offo Mönsfed vr.
%
Kaupmannahöfn og
* i Danmörhu
7f. y
KCKUNGL. HlRfl-VERKSMIBJA.
Bræðurnir Cloétta
raæla með sínum viðurkenndu Sjókólaðe-tegnndum, sem eingöngu eru
bÚDar til úr
fínasta Kakaó, Sykri og Yanille.
Enn fremur Kakaópúlveri af beztu fcegund. Ágætir vitnisburðiir
frá efnafræðisrannsóknarstofum.
Prentsmiðja Þjóðvijlans.
42
niður trébjálka sem timburpallur skyldi hvila á sömu-
leiðis reisfcu þeir mislifc fcjöld á grasflöfcunum milli trjánna.
Frá knafcfcsvæðinu sem girfc var rnúrveggjum á all-
ar hliðar, barsfc hreimur af hlátrum og mannamáli, og
öðru hvoru þaut hnöttur hitt í lopfc upp eða valt yfir
garðinn öfugumegin við múrvegginn. Undir hálfþökun-
um sem reist voru með langjöðrum knafcfcsvæðisins stóð
hópur áhorfenda og gáfu gætur að leiknum, en fót-
hvatir þjónar báru þeim sem að leiknum voru hresaing-
ar sem geymdar voru á borðum í einu garðshorninu.
„Yasklega af sér vikið, Fernie!* var kallað með
unglingslogri rödd, um leið og knettinum var svo fimlega
þeyfcfc að maður nokkur með rembingssvip miklum, náði
ekki fcil að slá hann aptar. Gæzlumaður Fernies Fifes
sneri sér við og hneigði sig fyrir þeim sem kallað hafði,
sem var hár og sællegur unglings maður, er stóð og
etuddist annari hendi fram á grindurnar en hélfc hinni
um mittið á ungri bjarthærðri sfcúlku.
„Þrír á móti Georg Douglas, yðar hátign!" sagði
Errol yfirlögreglustjó i við unga inanninn, sem var i
þann veginn að vefja silkimjúkum hárlokkum ungu sfcúlk-
unnar um fingur sér. En nú brá svo við að hún reif
sig af honum, hallaðist i fram og kallaði:
BSvo framarlega aem þú ert í æfct við mig, Georg
Douglas, þá hlýtnr þú að sigra, og það þó sá kallist
Stúart, sem sýnir Fernie lávarði meðhald.u
Það sió í þögn, og var sem hún óróaðist er hún
sá unga konunginn sfcanda þar með hniklaðar brýr og
þungan svip, hún vék sér þvi að honum og sagði í
afsökunar róm og þó þrjóskulega:
aÆ, það var ljótfc af mér aO segja þefcfca Jakob, en
43
gáðu að og minnstu þesi, að hálf-3yatir Sfcúartsins er al-
dóttir Douglasins!11
„Margrát!“ heyrðist nú kallað þýðum rómi, og lafði
Jane Stúarfc sem sfcóð þar nwrsndis og masaði við Lá-
varðinn af Lennox, sem var heldur en ekki ísmeygju-
legur, hliðraði sér fcil fyrir ungu sfcúlkunni, sem sfcaðnæmd-
isfc við hlið hennar. Hún laut að henni og hvislaði i
eyra henni:
„Margrét, tunga þin er helzfc fcil taumlaus, jafn veí
þótfc Anqus dóttir eigi hlufc að máii.
Knatfcleikurinn hélt nú óhindraður áfram, en þetfca
afcrik hafði auðsjáanlega truflað Georg Douglas, þvi hann
þeyfcti hnettinum hvað ofan i annað i öfuga áfcfc, og
fcapaði marki á mark ofan, þar fcil hann að lokum fleygði,
knafcfcfcrénu frá sér í gremju.
„Fernie vinnur!“ hrópaði Errol lávarður, um loiðf*
og hann vék sér þaðan er hann hafði staðið og gekk tifc
konungsins, Arnol af Femie fylgdist með honum, og^
mótstöðumaður hans, sem yfirunninn var, gekk í hsegð-
um sínum á epfcir. Lennox stóð upp og sagði brosandi.
og laufc um leið lafði Margétu.
„Yerfcu hughraustur, minnstu þess að óheill í leil?
er heill í ástum.*
En Margrét horfði úfc í hötfc og léfc sem hún heyrðE
ekki huggunarorðin.
„Hvar er Davy Lindsay?“ spurði konungur skjót—
lega, þar sem haan sfcóð mifcfc í hóp hirðmanna og svip—
aðisfc epfcir vini sínum og kennara.
Fyrir svörum varð maður nokkur hár og þrekinn
og rembilegur, sem i þessu bili vafct sér fram hjá hópn—
um: