Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 17.01.1912, Blaðsíða 4

4
JÞJOÐVILJIKN.

inálaBna, fyrir fáurn árum, að Rúsaar
skyldu hafa aðal-áhrifin, í vorzlunarlegu
tilliti, í norðurhluta ríkisins, en Bretar
í suðurhlutanum.
Þetta hafa Rússar þó alls eigi viljað
3áta sér lynda, og fyrir fjórum árum
slógu þeir eign sinni á norðvestur-hluta
landsÍDs, héraðið Aserbridshan („eld-
landiðu, sem svo er og nefnt), og hafa
eigi fangizt, til að sleppe. þvi
Ný skeð gerðisL það og tíðinda, að
rússniíska stjórnin sendi persnesku stjórn-
inni bréf þar sem hún krafðist skaðabóta,
af því að rússneski bankinn í Teheran —
höfuðborginni á Perslandi - hefði biðið
halla við það, að gerðar hefðu verið
upptækar eigur nokkurra persneskra upp-
reisnarmanna.
Stjórn Persa þorði eigi annað — þó
að hún teld' kröfuDa á alls engum rök-
um byggða —, en að verða þó við henni.
En til þassa hefur rússneska stjórn-
in fráleitt ætlast, því að þá sendi hún
persnesku stjórninni nýja kröfu þess efn-
is, að ameríski borgarion Morgan Shuster
— er fenginn hafði verið, til þess að
koma lagi á fjárhag Persa — yrði svipt- I
ur embætti, þar sem hann hefði létið
útbýta níðriti um Rússa í Teheran.
Krafðist Rússneska etjórnin þess, að
kiöfu þessari væri sinnt ínuan tveggja
sólarhringa — aðrir segja: innan eins
sólarhrings sem og, að persneska
stjórnin lofaði því, að taka sér enga
menn til ráðaneytis i íjármálum, nema að
ráði Rússa og Breta væri gert.
Þessi afar-ósvífna krafa ?ekk svo
nærri sjálfstæði landsins, að persneska
stjómin synjaði henni, með ráði þings-
ins, enda varð gremja manna i Teheran
afskapleg, sem vod ver, og það því
fremur, sem Rússa stjórn hafði og hótað,
að senda herlið inn í landið, ef kröfunni
væri eigi þegar sinDt.
Stjórn Rússa hefur nú svarað neit-
uninni á þann hátt, sem hótað hafði ver-
ið, og sent eitthvað af herliði inn í
Persaland, áleiðis tii Teheian.
Svona stóðu nú sakirnar, er siðast
fréttist.
Mælt er, að prestastjetrin á Perslandi
— og reyndar óefað allur þorri lands-
manna -u hvetji til sem öflugastrar mót-
spyrnu gegn Rússum.
Á hinn bóginn hefur enn ekkert
heyrzt um það, að aðrar þjóðir — og þá I
sérstaklega stórveldin —, svo sem hver i
maður finnur þeim þó skylt vera, hafi
hafizt handa, til að stöðva þegar þetta
svívirðilega athæfi Rússa.
Mæit er þó að vísu, að Bretum og i
í Bandamönnum hafi getizt illa að, eða
réttara, að biöð, og stjórnmálamenn téðra
ríkja hafi eitthvað látið á sér heyra í
téða átt. — En það stoðar nú lítið, aé
eigi betur að verið. --
Til viðbótar útlendu fréttunum, sem
getið er hér að ofan, skal þess enn við
aukið:
Krit,.
Eyjarskeggjar, sem hsfa það ríkt í
2.- 0
huga, þar sem ailur þorrinn er grísks
þjóðernis, að sameinast Grrikklandi, sendn
ný skeð 2B þingmenn til Grikklands, er
taka skyldu sæti á þingi Grrikkja í Aþenu-
borg, sem fulltrúar eyjarinnar.
Vegna stórveldanna, þorði Venize-
los, sem enn er forsætisráðherra örikkja
-- og sjálfur Krítoyingur — þó eigi, að
veita þeim móttöku, og kvað haft á orði,
að banna þeim landgöngu, er til Grikk-
lands kæmi.
Að líkindum hafa stórveldin þó eigi
þorað, að treysta þessu, og brHgðu því
við, áður en skipið, sem Kríteyingarnir
voru á, var komið til Griklands, og —
ráku þá alla heimleiðis!
Gegnir það mikiili furðu, að stór-
veldin — þar sem stjóinir þeirra, sem
allir aðrir, hljóti, og eiga að finna sér
það skylt, að óska þess, að menn, sem
sama þjóðernis eru, og mynda vilja í
sameiningu þjóðarheiid, tái að pjóta þess
sjálfsagða iéttar síns — skuli æ halda
dauðahaldi í yflrráð Tyrkja yfir eyj-
unni. — —
Iudland.
Eíds og fyr er drepið á í blaði voru,
þá er Georg Breta konungur um þessar
mundir á ferða lagi til Indlands, og er
mælt, að í þeirri ferð eigi það að ger-
ast, að veita hverju fylki á Indlandi
rýmri sjálfstjórn, en verið hefur.
Mælt er, að höfuostaður — eða að-
setur brezku stjórnarinnar á Indlandi —
verði eigi lengur í Kalkutta, heldur í
30
„Mér er alveg óskiljanlegt, hve léttúðarfullur þér
eruð“, svaraði Warner sfcuttlega. „I yðar sporum, myndi
eg hafa vit á að hætta, ef eg ætti við jafn æfðan, og
stilltan mót-pilara eins og hr. Studiy er! Auk þess
ættuð þér og að muna, hver staða yðar er! Mítt ráð er
þvi þetta: Borgið, en spilið eigi aptur!“
„Vitið þér, Warner-, tók Datnby til máls — hann
ætlaði að trúa honum fyrir grun sinum, en hætti þó við
það — „jeg á við, hvort hr. Stndly gat þess við yður,
að eg hefði lofað, að koma með peningana næ9tk. sunnu-
dag, og ætti þá kost á, að reyna að vinna upphæðina
aptur?“
„Borgið honum féð, en spilið eigi optar, það eru
mín ráð“, mælti Warner. „Annars verður og enginn timi
til þess, þar sem Studly hefur lofað mér næstum öllum
sunnudegÍDum! Hann hefur og getið þess, að í næstu
viku ætli hann um tíma að bregða sór til útlanda“.
„Fer dóttir hans þá með honum?“ epurðí Damby.
„Ekki innti eg nú eptir því“, rnælti Warner; „mér
var og sama um það!“
Walter Damby gengu störfin i bankanum eDgan
vegÍDD eins greiðlega, eins og vant var.
Kalda steypibaðið hafði eigi hresst hann. nema um
stutta stund og þegar komið var fram yfir hádegi, var
ennið orðið enn heitara, en áður, og á starfi sínu hafði
hann algjörlega misst allan áhuga.
Hann var að hugea um fyrirhugaða ferð kapt. Stud-
ly’s, og þótti honum sennilegt, að Anna yrði þá eigi
lengur í Loddonford. — En til þe9s mátti haDD eigi
hugsa, að hanD missti heDnar.
En hvað átti hann til bragðs að taka?
39
bankanum — og gefið höfðu tilefni til morðsins — þeir
voru þá hérna.
Og þeir voru í vörzlum þeirra manna, sem hann
sízt varði, — faðir Onnu eínD í þeirra tölu! —
En af Onnu er þið að segja, að hún hafði eigi íarið
til frú Wells.
UDgu stúlkunni hafði berizt bréfið, og stóð úti á
götunDÍ, skammt frá garðinum, og beið þess, all-óróleg,
að Damby kæmi, og spjallaði við bana um ástassálin.
VI. KAPÍTULI.
Waltor Damby stóð alveg agndofa, og starði á það,
sem gerðist.
Nú vissi hauD, hvaða menn hann hafði hoft kynni við.
Það voru ræningjar, og morðingjar! Eða var það
ekki svo ?
Onnu vegna, vildi hann gjarna trúa þvi, að þeir
væru að eins í vitorði með öðrum.
Hann gat eigi ímyndað sér, að þeir hefðu tramið
jafn svívirðilegan glæp
Warner var og ekki heima, er morðið var framið,
og Studly —.
En hvað var það, sem lögreguþjónninn sagði?
Sagði hann eigi þegar, að ránið hlyti að vera fram-
ið af einhverjum, sem vsrið hefði gagnkunnugur staðhátt-
um, og öllum báttum hins látna.
Damby kenndi megns svima, er hann velti þessu
fyrir eér.