Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 27.04.1912, Blaðsíða 3

XXVI. 18.-19.
ÞJÓÐVILJINN.
71
frágangssök, pf ekki er annars koatur, að bsett
sé við málsgreinina: „Veldi Danakonungs (Det
danske Monarki) er þannig rikjasainba»d (Stats-
forbindelse), er ríki þessi mynda“.
2. qr.
í aths. sé þes» látið getið, að báðir aðilar
gangi að því víau, að þegar því verður við kom-
ið, verði með löggjöf tekinn til greina réttur 1»-
Jands tit þ»s», að taka þátt í konungskosningu.
3. gr.y 2. liður orðist svo:
„Utanríkismálefni. Enginn þjóðasarnningur,
er snertir islenzk mál, skal gilda fyrir ísland,
nema rétt stjórnarvöld íalenzk samþykki11.
Aths.: Það athugast, að merin sætta sig við
það, að undanþegnir séu hermálasamningar, ef
þes» verður krafist.
3. liður orðist svo:
„Hervarnir á »jó, og landi, ásamt gunnfána.
— Sérhver vopnfær maður k tslandi er skyldur
að taka þátt í vörn landsins, eptir þvr sem ná-
kvæmar kann að verða íyrirmælt þar um með
lögum, sem slþingi samþykkir og konungur stað-
jestir. — Að öðru leyti »kulu heimilisfastir ls-
Jendingar á íslandi ekki vera skyldir til her-
þjónustu, hvorki í landher né flota, og má ekki
reisa neina herkastala, né gera víggirtar hafnir
né skipa setuliði á íslandi; nema íslenzk stjórn-
arvöld samþykki".
Aths.: Loitað sé fyrir sér um það, að í»land
út af. fyrir sig geti fengið viðurkennt hlutleysi
sitt.
4. liður.
1 stað orðanna: „Efter Overenskomst med
Danmark11, komi: „Under Iagttagelse af inter-
nationale Hensyn11, eða: „Efter Overenskomst
med Danmark angaaende Udövelsen heraf“.
6. gr. orðist svo:
„Þangað til öðru visi verður ákveðið með
lögum, »em ríkisþing og alþingi samþykkja, og
konungur staðfestir, fara dönsk stjórnarvöld einn-
ig fyrir íslands hönd með ríkisvaldið yfir mál-
um þeim, sem sameiginleg teljast, samkvæmt
3. gr., sbr. 9. gr., þó þannig, að ísland lsetur
islenzkan ráðherra, búsettan í Kaupmannahöfn,
og með ábyrgð fyrir alþingi, sem ekki befir
öðrum stjórnarstörfum að gegna, gæta hags-
muna »inna, gagnvart hinum dönsku stjórnar-
völdum, í stjórn allra sameiginlegra mála, og
skal hann eiga rétt til setu í ríkisráði Dana“.
7. gr., fyrri málsgrein, orðist svo:
„í»land leggur fé á konungsborð, og til borð-
fjár konungsættmanna, hlutfallslega eptir tekj-
um Danmerkur og Islands. — Eramlög þessi
skulu ákveðin fyrirfram 10 ár í senn, með kon-
ungsúrekurði, er forsætisráðherra Dana, og i»-
lenzkur ráðherra undirskrifar. — Að öðru leýti
tekur Island ekki, meðan það tekur ekki annan
þátt í meðferð hinna sameiginlegu mála, annan
þátt í kostnaðinum við þau, en að greiða laun
hin* íslenzka ráðherra í Kaupmannahöfn.
8. gr.
Á eptir orðunum: „er fælies elles ikke“,
bætist: „I Henhold til § 3 jfr. 9“.
Eptir orðin: „gengur í gildi“ í annari línn
í íslenzka textanum komi: „eða síðar“. — Apt-
an við greinina bætist: „allt samkvæmt tillögu
þeirri, er fram er komin, eða hafi bæði þingin
gert tillögu, þá samkvæmt þeirri tillögunni, sem
víðtækari er“.
Kvaðst harin eigi þarfnast fjársins,
rneð því að hann hefði nú selt forlags-
rettinn að bókum sínum, og þá eigi kunna
við, að þiggja það af fátæklingum.
Bretland.
16. marz þ. á. vildi það slya til, að
hrezkt gufuskip, >Oceana« að nafni, rakst
á annað skip, og sökk. — Margt manna
drukknaði.
Með skipinu var gull og silfur í stöng-
um, sem alls er talið, að hafa verið 746
þús. sterlingspunda virði, og voru nú kaf-
arar í óða önn að reyna að ná upp gull-
inu og silfrinu, er síðast fréttist.
Yerkmanna leiðtoginn Tonn Mann,
var nýlega tekinn fastur.
Orsökin sú, að i blaði, sem hann er
viðriðinn, höfðu hermenn verið hvattir
til þess, að hlýða eigi, ef þeim væri skip-
að að skjóta á verkfallsmenn.
April 1912.
Breytingartillögur
við
uppkast að lögum um rikissréttar-
samband íslands og Danmerkur.
1. gr., fyrri málsgr. orðist svo:
„íslpnd er frjálst og »jálf»tætt riki í »am-
bandi við hið danska ríki, um einn og sama kon-
ung, og þau mál, er báðir aðilar hafa orðið isátt-
ir um í lögum þessum, og sameiginleg skuli
veta.
Aths.: Til samkomulags er það ekki talið
4. gr.
1 danska textanum. 1 stað orðanna „deri-
hlandt“ komi: „saasom11.
5. gr.
Aptan við 1. málsgr. bætist „að öðru j<>fnu“.
Sælir eru þeir sem friöinn semja.
—o—
Til þeirrar sælu hafa þeir hugsað sér
að ná þeir 8 menn af Sjálfstæðisflokkn-
136
nokkurra upplýsings. um Giaorg Warner, eins og þér
mæltust til!“
„Hvers hafið þér þA orðið vísari? Hvað hefur hanD
nú fyrir stafni?u
„Svo er að sjá, sem Anna Studly hafi gert yður
mikinn vináttu greiða, er hún fékk Warner, til að slita
trúlofuninni, því að ekki er það neitt skemmtilegt, sem
eg hefi frétt af honum, — ferðaðiat um hríð í Evrópu,
sem al eyrðarlans maður, en ný akeð kom hann þó aptur
til Englands, og á nú heima í Loddonford —
„í Loddonford! —tók Graoe upp eptir honum.
„Já! það mun vera sami staðurinn, sem landareign
yðar er f! Honn býr þar, lem einsetumoður, í húsi sem
farið er mjög að hrörna, og nýtur þar lítils álits, hvort
sem það er nú með réttu, eða röngu!*
„Jæja!“ sagði Grace. En hvernig líður nú sjúklingin-
um yðar, leikkonunni? Og hvað segið þér i fréttum af
hjákrunarkonunni, sem þérgetið aldrei hrósað nógaamlega?
„Eigið þér við Hetty, hjúkrunarkoDU?l,‘ m»lti dr.
Burton. „Já hún sýnir mikla sjálfsafneitun! Hefði hún
eigi stundað sjúklinginn, væri hann dáinn! En nú fer
honum vel fram, nema hvað hann er orðinn eitthvað
»stur nú um hrið, og skil eg ekki, hvað því getur
Ttldið!“
Nú er að víkja að því, að þegar dr. Burton vitjaði
sjúkligsins Dæst, kom Hetty á móti honum, og mælti:
„Jeg er alveg hætt að skilja, hvað að henni er!
Hún tönglast sífellt á því, að hún geti ekki látið halda
»ér svona inni, — segist vilja tara á fætur, og fara út,
®nda hafið þér lofað sér því!“
125
„Graee!“ svaraði Anna stillilega. „Manstu, að eg
mæltist til, að mega þegja|yfir dálitlum kafla úr lífi mínu?
En nú biður skyldan mér, að tala! Jeg hefi og áður
látið þig skilja það á mér, að faðir minn væri vondur
maður! En Warner er vinur hans!“
„Segðu öðrum þessar hrylíilegu“sögur þínar!“
„Jeg var trúlofuð Warner!“ mælti Anna.
„Þú trúlofurð Warner? mælti Grace. „Sleppti hann
þá hendinni af þér mín vegna?“
„Jeg held varla, að hann hafi hugsað um þig, er
er haDn var trúlofaður mér!“ mælti Anna. „Atvikin
knúðu þessa trúlofun fram! Svo skildum við, og hygg
eg, að hann hafi talið mig dauða, un* eg neyddist® til
þess — til þess að bjarga þér — að láta hann sjá mig!“
„Og var það einhlítt til þess, að hann ritaði mér
þetta uppsagnarbréf? þótti bonum svo vænt um þig, að
þú hafir enn þetta vald yfir honum?“
„Mér tókstjjþað, sem eg vildi“, mælti Aanna, „þótt
óskylt ætti að vísu við alla ást til mín!“
Grace tárfelldi af reiði.
„En segðu mér þá, hvað Warner hefur orðið á!“
Anna var nú í vandræðum, því að sannleikann
gat hún eigi sagt, og kom því hik á haDa.
„Sko þú veiat ekki neitt! roælti Grace.
„Jeg get ekki sagt þér það!“ svaraði AnDa, „Yin-
áttu minni verðurðu að treysta!“
Grace var óáDægð með svarið, en á hinn bóginn
var uppsagnarbréf Warner’s svo ákveðið, að hun gat eigi
krafist neinna skýringa af honum.
En þar sem svona var nú komið, gat hún eigi