Þjóðviljinn + Þjóðviljinn ungi - 10.07.1913, Blaðsíða 2

112
í>j;oðviljinn:
XXVII ,29.-30.
Kosningiu því enn eigi gild, og því
kosið í þriðja skiptið, og hlaut þá kosn-
ingu:
Dr. Valtý) með 12 atkv.
Skrifarar í deildinni voru kosnir:
síra Eggeit Pálsson 22 atkv.
Jón sagnfr. Jónsson 11 —
Hinn síðari, eptir að varpað hafði
verið hlutskipti milli hans og Jóhannes-
ar Jóhannessonar, er og hafði hlotið 11
atkv.
C. Efri deild.
Þar fóru kosningar á þessa leið:
torseti: Stef. skólastj. Stefánsson 11 atkv.
lyrri vara-forseti: Gudjón Gudlaugsson
Annar vara-forseti: síra Einat Jónsson.
Skrifarai deildarinnar voru kosnir:
Steingr. Jónsson og
síra fíjörn Þorláksson.
Þá má enn geta þess, að á fundi
sameinaðs alþingis, þingsetningardaginn,
var einn maður kosinn til efri deildar (í
þingsæti síra Jens neitins Pálssonar þar).
Atkvæðin féllu þannig, að kosinn var
Hákon Kristófersson (með 19 atkv.)
Næstur honum hlaut Magnús Kr istjáns-
son, þm. Akureyrar, 18 atkv.
Þá var og kosin svo nef'nd Kjörhréfa-
nefnd, þ. e. 5 manna nefnd, er ætlað er,
að rannsaka kjörbréf, er síðar kunna fram
að koma á þinginu (sbr. ef þingmaður
deyr, eða afsalar sér þingmennsku, eða
missir kjörgengi, svo að kosið er að nýju).
, I nefndina voru kosnir: fíjörn Þorláks-
son, Gudjón Gudlaugsson, Jóli. Jóhannes-
son, Kr. Jónsson, og Ólafur fíriem.
Nýtt ófriðarbál
á
Balkanskaganum.
Nýtt ófriðarbál er nú nýlega blossað
upp á Balkanskaganum.
I-að er ágreiningurinn um skiptinguna
á herfanginu — þ. e. landskikunum, er
sambandsþjóðirnar náðu frá Tyrkjum—,
sem nýja ófriðnum veldui.
Agreiningurinn eigi hvað sízt um
vesturhluta Makedoníu, er báðir vilja
hreppa, Búlgarar og Serbir, — sem og
um borgina Saloniki o. fi.
Magnaðist ágreiningurinn svo dag frá
degi, að þar kom að lokum, að Biilgarar
réðu á Serbi, »g (Irikki, fyrirvara-
laust, og urðu harðar orustur í grennd
við borgina Yskup, að því er segir i
símskeyti frá Kaupmannahöfn 1. júlí þ. á.
Síðari fregnir skýra og frá mannskœd-
urn orustum, og ad fíúlgarar hafi ftemur
farid halloka i vopna viðskiptunum.
Mælt er, að Nicolaj, Kússa keisari, hati
viljað stilta til friðar, áður en ófriðurinn
bófst, og að ágreiningsmálin væru lögð
í sína gerð, en því hafa Búlgarar eigi
viljað sirma.
„F’íina-ta.kaxi".
Gjöf reykvíkskra kvenna
til Alþing-is.
Þingið gerir sér vanvirðu.
Marga hefir að undanförnu hneixlad
það, að danski f'áninn skuli æ hafa verið
látinn blakta á alþingishúsinu, er þing-
fundir voru þar haldnir.
„Fána-takan“, 12. júní síðastl., sbr.
I 24. nr. blaðs vors þ. á., olli því þá og,
[ að ýmsar konur i Reykjavík, er eigi hafa
síður fundið til þess, en aðrir, ad sjá
œ danska fánann blaktandi á alþingis-
húsinu, sem fyr segir, tóku sig þá og til,
eptir atburðina 12. júní þ. á., og létu
búa til all-mikla veifu, í litum lands vors,
þ. e. bláa, með ísaumuðu orðinu „Alþingi",
með hvítum stöfum.
Veifu þessa ásettu þær sór að gefa
Alþingi, svo að hún yrði dregin á stöng
alþineishússins, er fundir væru haldnir,
eða þingið vildi að öðru leyti sýna ein-
hverja viðhöfn.
Kusu þær síðan fjórar konur úr sínum
hóp (þ. e. kvennaskólaforstöðukonu Ingi-
björgu H. fíjarnason, ungfrú lngu Láru
Lái usdóttur og frúrnar títeinunni fíjarna-
son og 'Iheódóru Ihoroddsen), til þess að
koma gjöfinni á framfæri, og létu séi þá
eigi hvad sizt annt urn, að veifan væri
komin í hendur Alþingis svo timanlega,
að notuð gæti orðið sjálfan þingsetning-
ardaginn, 1. júlí þ. á.
En þegar til afhendingarinnar kom,
þá fór málið nií þegar að vandast, þar
sem bæði forseti sameinaðs Alþingis (hr.
Jón Magnússon) og hr. Jón Ólafsson, er
á síðasta þingi hafði kjörinn verið forseti
neðri deildar milli þinga, mæltust mjög
eindregid undan því, að taka á sig þann
vanda, að veita veifunni móttöku(!!)
„Dannebrog“ blakti þvi enn að vanda
á alþingishúsinu við þingsetninguna, þ.
e. 1. júlí þ. á.
En bréfið, sem konurnar rituðu Al-
þingi, og létu fylgja gjöfinni, er svo hljóð-
andi:
Undirritaðar konur leyfura oss, í nafni fjöl-
raargra kvenna hér í bænum, og nágrenn-
inu, að biðja hið háa Alþiugi, að þiggja með-
fylgjandi veifu, með nafni Alþingis, i litum
lands vors, og mundi það gleðja oss mjög,
ef Alþingi vildi sýna oss þann sóma, að
nota ve'funa á flaggstöng sinni.
Reykjavík þ. 30. júní 19f3
Virðingarfyllst
Sigríður tíjörnsdóttir Björg £>. Guðmundsdóttir
Ingibjörg H. Bjarnason Ingileif Snæbjarnardóttir
Inga Lára Lárusdóttir Guðrún Pétursdóttir
Steinun H. Bjarnason Guðlaug Magnusdóttir
Jóhanna Kr. Bjarnason Blísabet Sveinsdóttir
Borghildur Björnsson Sigþrúður Guðmundsdóttir
Anna Jensson Theódóra Thoioddsen
Margrét Zoéga
Til
forseta sameinaðs Alþingis 1913/1913.
Konurnar urðu því, sem fyr segir —
þar sem gömlu forsetarnir reyndust eigi
meiri hetjur, en greint var — að bíða
þess, að alþingissetningunni 1. júli þ. á.
væri lokið, og nýír þingforsetar kosnir.
Tókst þeim þá og loks, að ná fundi
ný kosnu þingforsetanna 1. júlí þ. á. síð-
degis, og afhenda gjöfina.
En ekki var máliriu lokið, þó að svona
langt væri komið, því að eigi vildu nýju
forsetarnir taka á sig þá ábyrgðina, að
draga hana á stöng alþingishússins, fyr
en leitað hefði verið áliis þingmanna á
privat-þingfundi.
A hinn bóginn var danski fáninn þó
ekki dreginn á stöng alþingishússins, þótt
þingfundir væru haldnir 2. og 3. júlí þ.
á., en flaggstöngin þá látin vera — al~
fánalaus.
Loks var svo — í neðri deildar saln-
um — haldinn privat-fundur þingmanna,
3. júlí þ. á., og munu þar hafa mætt
allir — eða þá nær allir — nema Ben.
Sveinsson (þm. Norður-Þingeyinga), sem
var forfallaður.
A fundi þessum, er forseti sameinaðs
þings (hr. Jón Magnússon) stýrði, var
skýrt frá gjöf reykvíksku kvennanna, og
bar hr. Lárus H. Bjarnason þar síðan
fram svo látandi tillögu:
„í’undurinn tekur, með þökkum. við
gjöfinni, og ákveður, að nota veifuna fram-
vegis, er þingfundir eru haldnir11.
Um tillögu þessa urðu síðan eigi all-
litlar umræður, og sérstaklega þótti ráð-
herranum (hr. H. Hafstein) alls engin
ástæða til þess, að breyta frá þvi, að nota
„Dannebrog“, sem venja hefði verið.
Taldi hann það eig'i vænlegt til sam-
komulags við Dani, að þingið færi nú
að „demonstrera“ þannig, — kvaðst og
eigi trúa því um þingmenn, væri þeim
það, sem látið væri, alvara, að vilja mikið,
ef eigi allt til vmna, til að ná samkomu-
lagi við Dani um sambandsmálið.
Frændi hans (hr. Júl. Havsteen) mátti
eigi heyra það nefnt, að veifan væri not-
i uð, og sérstaklega hneixluðu hann orðin:
| „með þökkum“(!)
Dr. Valtýr vildi, að frestað væri allri
í ályktun um inálið, unz heyrt, væri svar
I dönsku stjórnarinnar, að því er „fána-
I töku“ danska varðskips-yfirforingjans
snerti.
Sig. Eggerz taldi réttast, að draga
hvorki fána, né veifu, á stöng, þótt fundir
væru haldnir, og i sama strenginn tók
Steingr. sýslumaður o. fl., — töldu það
æ alhljóðbært í bænum, hvenær t'undir
væru haldnir.
.Jón Ólafsson fann það helzt að veif-
| unni, að hún væri svo löng, að hún
j myndi vefjast utan um flaggstöngina, eða
j hanga niður, ef eigi væri því meiri stormur.
Sk. I h. kvað úr því mega bæta, og
; bar upp þá viðauka-tillögu við aðal-til-
' löguna:
„eða aðra rainni (veifu), er sörau gerð. ojr
áletran, beri“.
Aðal-tillöguna, með viðaukanum, er
nú var getið, studdu, auk L. II. Bj., aðal-
lega fíjarni frá Vogi, Sk. Th., og að
nokkru og .Jósep Björnsson, en á hinn
bóginn leyndi það sér þó eigi á ræðu-
höldum annara, að þeir voru þó allur
fjöldinn, er alls eigi vildu styggja Dani,
eða „demonstreræ11 (þ. e sýna uppþots-
anda, eða pvílíkt), eins og ráðherrann
komst að orði.
Við atkvæðagreiðsluna var tillaga dr.