Lögberg - 15.02.1888, Blaðsíða 3

einn af „the Scandinavian. c,attle“
(skandínavisku nautgripunum).
paö er ekki til neins aö bera sig
upp, enda pótt drengirnir geri sig
seka i smáglæpuni, pví að lOgreglu-
Iið bæjarins dreguf drengjanna taum
og skiptir sjer ekkert af pví. Eldri
synir minir áttu einu sinni dúfur, og
liOfðu pær úti i fjósinu. peir hOfðu
keypt fyrir skildinga pá, sem peim
höfðu safnazt margar fallegar og sjald-
gæfar dúfur, og par af leiðandi voru
peir ekki látnir halda peim óáreittir.
Fyrst var einlægt rennsli af allskon-
ar drengjum, sem purftu að sjá pær
og dást að peiin, freistast og setja
ráð til um pjófnaðinn. Fjórum sinn-
um var brotizt inn f fjósið mitt. Skrá-
in var mOlvuð, gat var skorið á vegg-
inn, og svo stolið. Eptir langa leit
komust drengir mínír á snoðir um
pjófana, og lögregluliðinu var sagt
frá málavöxtum ; en pað svaraoi
ekki Oðru en pessu : „við látum ekki
dúfur koma okkur við, við skiptum
okkur ekki af drengja málum“. Aptur
sama sagan. Drengir mega að ó-
sekju gera, hvað sem peim lí/.t. peir
geta mölvað skrár og lirotizt inn í
húsin, lögregluliðið gerir ekkert, pvf
petta eru ekki nema drengir, og pað
er ekki uin annað en dúfur að tefla.
Er ástæðan til að furða sig á J>ví,
pó pá vaxi upp ínen’n eins og Pete
Barret ? Jeg er sannfærður um, að
hann hefur byrjað sem dúfnapjófur.
En pegar drengirnir fá að vaxa upp
með peirri tilfinningu, að peir stjórni
bænum Minneapolis, að menn geri
ekki annað en lilæja að strákapiir-
um peirra, og pað enda pótt pau
verði að glæpum — j>á er bærinn
sjálfur lfka sekur í glæpum pessara
drengja, og menn ala pá hreint og
beint upp til ills. Menn, sem oru í
söfnuði mínum, hafa sagt mjer, að
peir hafi sjálfir staðið og liorft á
drengi skjóta úr slöngu á gamla
konu, svo hún fjell í óvit, og peir
gerðu ekki nema hlaupa á burt hlæj-
andi. Einu sinni átti jeg að vígja
hjón í Norður Minneapolis, ogfurð-
aði mig á, að sjá heilan hóp af
drengjum, sem safnazt höfðu sainan
fyrir utan húsið með gamlar kaffi-
könnur og pjáturlok og lúðru. Jeg
skildi ekki, livað petta átti að [>ýða;
en jeg komst bráðlega að raun um
]>að. pvf óðará en jeg var byrjaður
á ræðu minni til brúðlijónanna, dundu
við Jiau hamslaus óhljóð, að jeg
heyrði nauinast til sjálfs mín. Jeg
varð að hætta við vígsluna. Hús-
bóndinn fræddi mig á pví, að dreng-
irnir gerðu Jietta opt, til |>ess aö
neyða fólk til aö gefa sjer einn
dollar, sein J>eir gætu drukkið út á
veitingaliúsinu, og hann ætlaði að
fara að gefa peim petta, til pess að
fá að vera í friði í húsuni sínum.
Jeg lagði að honum að gera [>að
ekki, pvf petta væri að ala dreng-
ina upp f spillingu. Jeg fór út og
talaði við pá — en |>að var ekki
til neins. J>á sá jeg lt’>gregluj>jón á
gangstjettinni. Hann var reyndar
ekki á verði, en hann var f ein-
kennisfötum sinum. Jeg bar mig
upp við hann, en hann gerði ekki
nema hló. Loksins spurði hann mig,
hvað hann ætti að gera. Mjer fannst
petta, sannast að segia, nokkuð
undarleg spurning frá embættis-
marini í lögregluliðinu, par sem
svona st(>ð á, og sagði við hann, að
annaðhvort ætti hann að prifa í einn
eða tvo ]>eirra og drusla J>eim til
næstu lögreglustöðva, eða pá taka
til kylfu sinnar og reka hópinn á
burt með lienni. „pað er ekki sið-
ur hjer“, svaraði hann, og hló enn.
Drengirnir hjeldu J>ví skarkalanuin
áfrain, svo að jeg varð að hætta við
vígsluræðuna, og láta mjer nægja
að hafa yfir sein styttstan fonnála,
sem lýsti pvf yfir að J>au væru
rjett hjón. Jeg skrifaði lögreglu-
stjóranum, og sagði honum, hvað
gerzt hafði — en liann hefur auð-
vitað kastað brjefinu brosandi í
pappírskörfunaj pví [>etta voru ekki
nema dreiigir. J>ví er ekki svo varið
að jeg sje önuglyndur og fýldur
karl, sem altaf sje að amast við
æskulýðnum. Mjer J>ykir gainan að
drenghnokka brellum, pegar pær eru
saklausar, og pær eru skrítnar ....
En J>egar [>ær verða að ruddaskap,
J>á eiga J>ær ekki að polast, Og
]>ær verða að J>ví, pegar drengirnir
finna til pess, að peir eru herrarnir
og ineistararnir, og almenningsálitið
styrkir pá í pessari ti'lfinningu; og
J>ær verða að pví; meðan farið er
með glæpi drengja, sem væru peir
smámunir. pað var viðbjóðsleg sjón
að sjá frjettaritara blaðanna beinlínis
gera gælur við glæpamennina með-
an á tíarretsmálinu stóð, sitja lilæj-
andi og rabba við pá, líklegast til
pess að lokka út úr J>eiin eina eða
aðra frjett handa blöðum peirra, sem
mönnum svo yrði mjög tíðrætt um.
Jeg er ekki einn um pessa um-
kvörtun undan ameríkönskum drengj-
um; fiestir útlendingar, sem hafa verið
hjer nokkra stund, munu taka eptir
peirri merkilegu vægð, sein kemur
frain í dómum manna lijer um fram-
ferði drengja. Fyrir ekki löngu síð-
an skrifaði kfnverskur maður trrein
o
uin ástand mannfjelagsins í Ame-
ríku. „Æskulýðurinn, sem bezt farn-
ast í Iffinu, er ekki sá lærðasti, lield-
ur sá, sem er hreinastur í frainferði
sfnu“ pannig kemst heiðinginn að
orði. „En lijer er pað kallað, sinart“,
pegar drengur er duglega ósvffinn
við eldri menn, og pað er
„smartness“ og afsakað Híeð pví orða-
tiltæki, að „drengirriir verði pó
æfinlega drengir“, ]>egar strákópokki
af eintómri fúlinerinsku kastar grjóti
og mölvar rúður inanna, eða gjörir
hitt og annað tjón;og foreldrar pessa
efnilega unglings nöldra ofurlltið,
en brosa um leið I kampinn og
segja við sjálfa sig. pað er manns-
efni í honum, drengnum peim arna“.
pað er ekki til neins fyrir Ame-
ríkumenn að segja: „Okkar drengir
fara ekki svona að ráði sfnu, gættu
að, og pú munt komast að raun
um, að pað eru næstum pvi æfin-
lega börn útlendra innflytjenda^
sem standa á glæpamanna listanum,
Irlendingar, Skandinavar, pjóðverjar
og Bæheimsmenn. Enda pótt petta
væri svona, hvernig stendur pá á
J>ví, að börnin skuli verða að pess-
um óhemjum, pegar pau koma
liingað yfrum, að pau skuli haga
sjer allt öðruvísi hjer, en pau mundu
hafa gert heima? Skyldi pað ekki
vera pjóðarbragurinn, sem er orsök i
pessu, sem hvetur drengina til að
fremja strákapör, sein J>olir drengj-
unum allt, sein aldrei vill hegna
drengjunum eða snerta pá? For-
eldrarnir missa allt vald yfir peim,
pegar drengirnir fá [>annig aðstoð hjá
almenningsálitinu, og ópekkt peirra
og ósvffni er vernduð.
Niðurl. í næsta blaði.
HITT OG pETTA.
N ý r 1 i ð s a f n a ð u r.
I Danmörk er kuminn upp nýr trúar-
t>ragðn-„her“, seni er steyptur í sama
mótinu eins og „Sáhihjálpar-herinn“ (Sal-
vation Army), sem Winnipegbúum er
svo kunnur orðinn. En brátt fyrir
líkinguna og audlega skyldleikann, kem-
ur Þessum himnesku hermönnum afleit-
lega saman. Þessi nýi danski her kallar
sig „Her Drottins** 1 (Herrens Ilær).
Stofnari hersins Ueitir Frörup. og hefur
áður verið stúdent, en er nú „general“
í liði sínu. Ilann hefur áður barizt í
sáluhjálparhernum, en likaði Þar illa, og
fór Þvi að draga her manns saman
sjálfur. Hann ber Sáluhjálparhernum Það
á brýn, að hann dragi úr ritningunni,
einkum að Því leyti, að hann kennir
Það, að maður geti orðið sáluhólpinn,
Þó að maður sje óskírður. Sömuleiðia
segir hann að sáluhjálparherinn lueðist
að kveldmáltíðarsakramentinu, hermenn
lians hafa komizt svo að orði um Það,
að menn drekki sig blindfulla við
altariö. Her Drottins mótmælir fastlega
hvorritveggja Þessari villu. Og hann
finnur Sáluhjálparheruum fleira til saka.
Eitt stóratriði, sem Þeim ber á milli, er
tóbaksnautnin; Her Drottins leyfir mönn-
um að reykja í hófi. Þá er ekki minni
skoðanamunur um Það, hvaö útheimt-
ist til Þess að geta komizt inn í Þessar
hersveitir. Sáluhjálparlierinn virðist taka
vel á móti öllum Þeirn, sem ckki syndga.
Samkvæmt Þeirri meginreglu hef-
ur hann tekið liund inn í liðið, og
enda sett hann liærra en óbreytta liðs-
menn. Frörup „geueral" er mjög frá-
hverfur Þessu. Eitt af aðalskilyrðunum
fyrir Því, að geta komist ihn f Her
Drottins, er »ð vera í mannsmynd.
Slunginn Þjófur.
Fyrir skömmu siðan sátu nokkrir
kunningjar inni á veitingastað einum í
París, og voru að tala um, hvað Þeir
meun gætu farið aulalega að, sem
ljetu stela frá sjer yfirfrökkunum sínum
á veitingahúsum, og hver um sig full-
yrti, að aldrei gæti neitt líkt hent sig.
Það sat velbúinn maður nálægt Þeim,
og hann fór að géfa sig fram í sam-
ræðu Þeirra; hann stóð fast á Því, að
hann skyldi geta fært Þeim lieim sann-
inn um Það ölluni saman, að Það væri
mjög örðugt að gæta sín vel fyrir Þeim
piltum, sem ljekju Þess háttar listir.
Þeir spurðu hann, hvernig hann ætlaði
að fara að Þvi, að færa Þeim heim
sanninn um Það. Hann svaraði, að
ekki Þyrfti annað, en fara að tala .við
Þann, sem næstur manni væri, um eitt-
hvað, sem lionum Þætti ganian að, standa
svo upp, taka yflrfrakkann hans ofan af
naglanum, og fara í liann, hneigja sig
kurteyslega og fara svo út. Jafnframt
og hann skýrði Þetta fyrir Þeim munn-
lega, sýndi hann Þeim Það líka verk-
lega. Gestirnir hlóu alltaf í sífellu að
lionum. Þeir hjeldu að maðurinn væri
að gera að gainni sínu. Svo fór hann út
úr veitingahúsinu í yflrfrakkanuin eins
Þeirra. Þegar 10 mínútur voru liðnar,
fór Þeim að lengja eptir honum, Því
ekki kom hann með frakkann. Þeir
fóru svq að sjá hvers kyns var. Mað-
urinn hafði notað sjer tækifærið til
Þess að komast yflr frakka og vasabók,
sem var í einum vasanum með, miklum
peningum í.
G am 1 i r Indíánur.
Wakoyas Indíánarnir í Arizona eru
einkennilegir menn, og að mörgu leyti
ólikir frændum sinum livervetna annars
staðar í Vesturheimi. Kynflokkurinn
samanstendur af 150 niunnum; Þar af
eru 70 börn, 60 eru á fullorðiusaldri
og hitt eru gamnlmenni, og að minnsta
kosti lielmingur Þeirra er hundrað ára
og Þar yfir. I>eir eign heima í Chan-
saka-dalnum, búa í lágum steinhreysum,
og forðast öll viðskipti og samgöngur
við stallbræður sína, að svo miklu lej'ti
sem Þeir geta.
Ferðamaður einn segir frá komu
sinni til Þeirra á Þessa leið :
Ilöfðinginn tók vinsamlega á móti
okkur, og fór með okkur inn í kofa
sinn; liann var gerður af illa höggnum
trjástofnum, og nokkrum húðum, sem
voru Þakið. Með sterkri bassa-rfkid
hrópaði hann: „Muski, Muskí“. En
Muskí hafði tekið sjer útgönguleyfi
dálitla stund; höfðinginn sneri sjer Þá
við með nokkrum blótsyrðum, og hjelt
áfram með okkur. I Þvi bili kom
Múskí aptur. 8ú sjón, sein við nú
sáum, samanstóð bókstaflega sagt ekki
af öðru en skinni og beinum; flngurnir
voru langir, mjóir og hnútóttir; andlitiö
var eins og pergament á að sjá, og svo
hrukkótt, að Það var naumast mögulegt
að sjá litlu augun, sem lágu langt inni
í höfðinu. Ellin hafði beygt bak hans
svo, að andlitið var ekki liærra frá
jörðu en mjaðmirnar. Múski var Þá
175 ára gamall; við ávörpuðum liann,
og hann muldraði nokkur óskiljanleg
orð, og svo liökti hann lnirt á liækjum
sínum svo rösklega, að við sannfærð-
umst um, að liann gæti nokkuru veginn
áreiðanlega lifað 300 ára afmæli sitt_
En við áttum eptir að sjá annað,
sem fjekk okkur enn meiri undrunav.
Höfðinginn fór ineð okkur að öðrum kofa,
og Þegar við komum inn í liaiin, gaus
á móti okkur svo Þungt og viðbjóðslegt
lopt, að við gátum naumast (lregið and-
ann. Þegar augu okkar liöfðu vanizt
lítið eitt við rökkrið, sem Þar var inni,
urðum við Þess vnrir, að eitthvaö óá-
kveðið hrej-fði sig í einu horninu. Það
var naumast mögujegt að sjá nokkra
mannsmynd á Þessu, en Þó var okkur
sagt að Þetta væri kona, Wastuma að
uafni, seni væri blind og beyruarlaus,
og 182 ára gömul. Húðin var eins og
liún væri sútuð, Það var ekki lengur
mögulegt að greina drættina í andlitinu,
augun voru dökkleit og skuggaleg og
störðu út í bláinn frá Þessum leður-
kenndu kinnum.
„En hvernig veit Watsuma, að húu er
svona gömul?“ spurðum við liöfðiugann.
„Tólfta livern mánuð hefur hún borað
gat á Þennan liornpart. Hjerna er hann
— 182 göt“.
Hann sýndi okkur Þcnnau einkeuni-
lega skírnarseðil; Það stóð alveg heima
— götin voru 182. Watsuma var Þvi
182 ára gömul.
B r ú m i 11 i E n g 1 a n d s o g
Frakklands.
I>aö virðist svo, sem Það eigi nú að
fara að verða af Því, að byggð verði
brú vflr sundið milli Englands og Frakk
lands. Eptir Því sem eitt franskt blað
segir, hefur vissum mönnum Þegsr verið
falið á henilur að gera uppdrætti af
brúnni og ætlast á( um kostnaðinn.
Menn hugsa sjer að láta liana hvíla á
samsettum stólpum, sem eiga að vera
svo háir, að enda liæstu skip geti farið
ferða sinna undir hana. Það er stað-
hæft, að brúin muni enga Þýðingu hafa.
ef strið ber á liöndum, Því ekki Þurti
annað en velta um fáeinum stólpum
t
Þá geti hún á svipstundu oröið ófær
yfirferðar.
29
Nicholas ekki porað J>etta; nú fór lianu að gefa
Það í skyn, að J>að ætti vel við að mölva fjór-
hjólaða vagninn, eða höfuðið á Nicholas, eða
hvorttveggja; og [>að virtist svo sem mannjjyrp-
ingunni j>ætti J>essi síðasta, tvöfalda uppástupga
vera mjög Ve] til fuiidin.
Saint sem áður var ekki breytt ejitir heuni,
|>ví óðara og koinið liafði verið fram með hana,
kom kona Neds Twiggers allt í einu í ljós í
litla hringnum, sem áður var minnzt á, og Ned
hafði ekki f)rr sje^ henni bregða fyrir, en liann
paut á stað heim til sín, að eins af vana, það
harðasta sem fæturnir gátu borið liann ; en það
var heldur ekki mjög hart, eins og nú stóð á,
því hvað albúnir 8em þeir svo hefðu verið til
að bera h a n n, þá gátu þeir ekki vel komi/.t
áfrain undir tnessing-lierklæðunum. Mrs. Twigger
hafði J>ví nægan. tíma til að standa yfir Nicholas
Tulrumble og skamma hann ; til að láta j ljósi
það álit sitt, að hann væri hreinn og beinn
fantur, og til þess nð gefa J>að í skyn, að ef
maðurinn hennar, sem svo illa var farið með,
yrði fyrir nokkrum líkamlegum skemmdum af
messing-herklæðunum, þá skyldi hún lögsækja
Nicliolas Tulrumble fyrir inaiindráp. þegar hún
haiði sagt allt þetta moð tillilýðilegri ákefð, þá
þaut hún af stað á eptir Ned, sem var að drag-
ast áfrain eins hart og hann gat, og harina ó-
hamingju sína í sárustu sorgartónum.
28
„En Mr. Jenuings,“ sagði Nicholas 1 ulrum*
bel, „hann kyrkist“.
„Mjer fellur það mjög illa, herra“ svaraði
Mr. .Tennings, “en J>að nær enginn maður þess-
um herklæðum utan af honum, án þess hann ^
hjálpi sjálfur til þess. Jeg er alveg viss um
það af þvl, hvernig liann fór að fara i J>au“.
Nú grjet Ned bei/.klega, og hristi höfuðið
með hjálminum á ]>aim hátt, að J>að liefði getað
fengið á steinhjarta; en mannþyrpingin bar engin
steinhjörtu í brjósti, og hló hjartanlega.
„Hamingjan hjálpi mjer, Mr. Jennings",
sagði Nicholas, og fölnaði við að hugsa til þess,
að það gæti skeð, að Ned kyrktist í fornbún-
ingnum hans. —- „Hamingjan hjálpi mjer, Mr.
Jennings; er ekki mögulegt að gera neitt við
hann?
„Alls ekkert“, svaraði Ned, „alls ekkert.
Herrar mínir, jeg er ólansgarmur. Jeg er líkami,
herrar inínir, í messing-líkkistu“. þegar Ned liafði
vakið upp þessa skáldlegu hugsjón, sem hann
sjálfur átti, grjet hann svo liátt, að fólkið fór
að kenna í brjósti um hann, og fór að spyrja,
hvað Nicholas Tulrumble gengi til þess, að setja
nokkurn mann inn í aðra eins maskinu eins og
þessa, og einn maður var þar i skinnvesti með
loðnuna út, líku eins og efri parturinn á ferða-
kistu ; liann hafði áður látið þá skoðun i ljósi,
að hefði Ned ekki verið fátaeklingur, þá hefði
2.)
„Hvað er þetta“? sagði Mr. Tulrumble, og
hrökk sainan i fjórhjólaða vagninum. „Eru þeir
að hlæja? Ef þeir hlæja að manni í herklæðum
úr ósvikinni messing, þá mundu þeir hlæja að
því að sjá sina eigin feður berjast við önditia.
Hvers vegna fer hann ekki þangað, sem liann á
að vera, Mr. Jennings? Hvers vegna er liann
að tritla liingað ofau eptir til ok‘;ar? Iihiiii hefur
ekkert hjer að gera“.
„Jeg er hræddur um, herra - - “ sagði Mr.
Jennings stamandi.
„Hræddur um hvað?“ sagði Nicholas Tulrumble,
og leit framan i skrifarann.
„Jeg er hræddur um, hann sjo drukkinn,
herra“, svaraði Mr. Jennings.
Nicholas Tulrumble leit á þessa fágætu figúru,
sem var á leiðinni ofan til þeirra; og því næst
greip liann utan um handlegginn á skrifarnnum
sinum, og stundi liátt af sálarangist-.
það var sorglegt, en satt, að með J>\ i að
Mr. Twigger hafði fullt leyfi til að lieimta eitt
einstakt glas at rommi i hvert skipti, sem lianu
ljet nýjan part af herklœðunum utan á sig, ]>á
liafði hann einhvern veginn rugla/.t í reikniiigun-
um í liraðanum og fátinu, sem á honum var við
undirbúninginn, og liafði drukkið lijer um bil
fjögur glös i hvert skipti í staðinn fyrir eivt,
auk þessa áfenga, hvað sem það uú yar, sem
ofau á bættist. Vjer erum ekki nógu uiiklir vís-